Sunday, June 28, 2015

TERRAPOLIS ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΖΩΟΛΟΓΙΑΣ



ρινόκεροι και άλλα θηρία

κυρίευσαν την πόλη



Νίκος Κεσσανλής, «Ρινόκερος», Ξενοδοχείο Μπάγκειο, Πλατεία Ομονοίας, 
Αθήνα 2015, 

Δεν είναι μόνο ο ρινόκερος του Νίκου Κεσσανλή που τρύπωσε στο Μπάγκειον στην Ομόνοια, σηματοδοτώντας την έναρξη της «Athens Biennale 2015-2017» που προετοιμάζουν οι βραβευμένοι Ξένια Καλπακτσόγλου, και Poka - Yio. Ο τόπος εδώ και καιρό έχει γεμίσει με άγρια ή νωχελικά θηρία και τέρατα, που κρύβονται γύρω μας, ή εισπράττουν την απαξίωσή μας και οι καλλιτέχνες, που βλέπουν πάντα τα πράγματα με τον δικό τους τρόπο, έχουν βαλθεί τα τελευταία χρόνια να μας το τονίζουν επίμονα… 


Jennifer Allora & Guillermo Calzadilla, Hope Hippo, 2005/2015, 
Terrrapolis στον κήπο της Γαλλικής Σχολής Αθηνών 

Μετά την περσινή έκπληξη της ένταξης σημαντικών έργων τέχνης στην Γεννάδιο Βιβλιοθήκη στο πλαίσιο της έκθεσης με τίτλο “A Thousand Doors” οι πρωτοβουλίες του Πολιτιστικού Οργανισμού ΝΕΟΝ συνεχίζονται και φέτος στον κήπο της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής. 




Μία ακόμη έκπληξη στην καρδιά της Αθήνας, μιας κρυμμένης όασης που απολαμβάνουν οι Γάλλοι, άγνωστης και επί χρόνια ερμητικά κλειστής στο Αθηναϊκό κοινό. Ενός χώρου με είσοδο από την οδό Διδότου, που αποτελεί συνέχεια με το γνωστό Γαλλικό Ινστιτούτο με πρόσοψη επί της οδού Σίνα. 


Εκτός από την ενδιαφέρουσα φύτευση η όαση αυτή φιλοξενεί ένα μεγαλοπρεπές διόροφο νεοκλασσικό κτίριο, καθώς και επί μέρους ξεχώριστά αρχιτεκτονικά στοιχεία όπως η ελληνοπρεπής επιτύμβια στήλη για τα μέλη του Ελληνικού Γαλλικού Ινστιτούτου που «πέθαναν για την πατρίδα» αλλά και οι περίτεχνες λεπτομέρειες των απολήξεων των υδροροών.

Μέσα λοιπόν σε αυτό τον κήπο και με την επιμέλεια της Διευθύντριας της Whitechapel Gallery Iwona Blazwick, παρουσιάζονται «37 έργα σύγχρονων καλλιτεχνών από 18 χώρες, με αντικείμενο μια «βιοηθική» του 21ου αιώνα που συνδέει το ανθρώπινο με το ζωώδες, θέτοντας ερωτήματα για τη σχέση της τέχνης με διεργασίες της φύσης, την απήχηση μυθικών αφηγήσεων στη σύγχρονη κοινωνία, τη σχέση του ανθρώπου με τα ζώα. Αυτό απηχεί και ο όρος Terrapolis –που εισήγαγε η Donna Haraway ειδική σε θέματα φιλοσοφίας των επιστημών- και προέρχεται από τη λατινική λέξη «terra» που σημαίνει γη, και την ελληνική λέξη «πόλις»». 


Ιπποπόταμοι, πίθηκοι, γορίλες, τρυπιοκάρυδοι, έντομα, πύθωνες και άλλα φίδια, τσακάλια, ζέβρες, ρινόκεροι, και άλλα τέρατα πρωταγωνιστούν σε γλυπτά, εγκαταστάσεις και φιλμ με στοιχεία από τη μυθολογία, το αρχαίο δράμα και το ζωικό βασίλειο. Το κλίμα όμως δεν παραπέμπει στην αφέλεια και την χαρά ενός ζωολογικού κήπου. Τα έργα προκαλούν ασυνείδητα ανησυχία και φόβο, σκέψεις και δυσάρεστα όνειρα, αλλά παράλληλα και μια πιθανή αδιαφορία ή άρνηση συνειδητοποίησης μιας πραγματικότητας που μας περιβάλει. 

Ας περιπλανηθούμε λοιπόν σε μερικά επιλεγμένα έργα, χωρίς την παραμικρή διάθεση κριτικής, διαβάζοντας παράλληλα συνοπτικά αποσπάσματα από τα κείμενα στον κατάλογο της έκθεσης. 


Jennifer Allora & Guillermo Calzadilla 
Hope Hippo, 2005/2015 
Πολυστυρένιο, σύρμα, λάσπη, πηλός, ηθοποιός, εφημερίδες, σφυρίχτρα 

Δύο καλλιτέχνες που ζουν κι εργάζονται στο Πουέρτο παρουσιάζουν, έναν μισοκοιμισμένο ιπποπόταμο από λάσπη που ξεπροβάλλει από τη γη. Όπως επισημαίνεται στον κατάλογο της έκθεσης, κάποιος κάθεται στην πλάτη αυτού του νυσταλέου Λεβιάθαν και διαβάζει εφημερίδα. Κάθε φορά που πέφτουν πάνω σε κάποια ιστορία κοινωνικής αδικίας, φυσάνε σε μια σφυρίχτρα. Σαν διαιτητής ποδοσφαίρου ή τροχονόμος, ο αναγνώστης χρησιμοποιεί τη σφυρίχτρα προειδοποιητικά, ταράζοντας τη γαλήνη του κήπου με την ελπίδα ότι θα μας παρακινήσει να αναλάβουμε δράση. Ο ιπποπόταμος μπορεί να εκληφθεί και ως σύμβολο της ίδιας της φύσης – αν αφυπνιστεί με το σφύριγμα, ίσως ξεσηκωθεί και αποτινάξει από πάνω του το ασήμαντο ανθρωπάκι. 

Angus Fairhurst, 
The Birth of Consistency, 2004 
Μπρούντζος, στιλβωμένο ανοξείδωτο ατσάλι 91.4 x 300 x 152 εκ. 

Ένας μπρούντζινος γορίλας κοιτάζει μέσα σ’ έναν οβάλ καθρέφτη. Για τον καλλιτέχνη, που έζησε και εργάστηκε στο Λονδίνο, οι γορίλες είναι μια μεταφορά για την ανθρώπινη συνείδηση, θεωρώντας ότι εκφράζουν τη «ζωώδη φύση» του ανθρώπου. Στο έργο αυτό ο γορίλας κοιτάζει μέσα σε έναν καθρέφτη, πλαισιωμένος από την ψηλή βλάστηση, παραπέμπει έντονα στην αντανακλαστική επιφάνεια της λίμνης που μάγεψε μέχρι θανάτου τον Νάρκισσο. Ο τίτλος υπαινίσσεται τη μοιραία ροπή μας προς τον αυτοθαυμασμό. 


Asta Gröting, 
Monkey Dance 6, 2015 
Δέρμα, σίδερο 60 x 200 x 200 εκ. 

Ο «κύκλος των χορευτών» είναι στην πραγματικότητα μια σειρά από δερμάτινα πανωφόρια, ραμμένα κολλητά το ένα με το άλλο, με τα μανίκια τους σαν πιθηκοειδείς βραχίονες. 

Η αλυσίδα της παραγωγής και η παγκόσμια καπιταλιστική διασπορά φαίνεται ότι συμβολίζεται με έναν κύκλο πιθήκων, που ο ένας κυνηγάει την ουρά του άλλου σε έναν σισύφειο χορό. 


Richard Long, 
Human Nature Walk, 2011 

Πρόκειται για ένα υποβλητικό επιτοίχιο κείμενο που καταμετρά τα ζώα και τα τεχνουργήματα που συνάντησε ο καλλιτέχνης στη διάρκειας 21 ημερών πεζοπορία του στη Νότια Αφρική. Από τη μια πλευρά, αυτός ο κύκλος καταγράφει φυτά και ζώα που απηχούν τον αργό χρόνο της φύσης. Από την άλλη, καταγράφει τα σημάδια της ανθρώπινης εγκατάστασης, από τσεκούρια μέχρι τενεκέδες πετρελαίου, που χαρακτηρίζουν το γρήγορο χρόνο των ταχέως εξελισσόμενων και διαρκώς εξαπλωνόμενων τεχνολογιών μας. 



Enrico David, 
Study for a Body as a Dog’s Training Camp,2011 

Καουτσούκ πολυουρεθάνης, μπρούντζος Μεταβλητές διαστάσεις 

Ένα λαστιχένιο κεφάλι με ένα μπρούτζινο μάτι που μοιάζει με πρωτόγονο τοτέμ υψώνεται από ένα φιδίσιο κορμί που συστρέφεται κι ελίσσεται σε σπείρες από μαύρο ελαστικό. Το έργο του David, που ζει και εργάζεται στο Λονδίνο συχνά ξεκινάει σαν σχέδιο και ξαφνικά μια σουρεαλιστική μουντζούρα μεταλλάσσεται σε σάρκα, ενώ η οφιοειδής γραμμικότητά της παραπέμπει συγχρόνως σε ανθρώπινο μέλος και ερπετό. Το σώμα αυτού του παράξενου πλάσματος, που μπορεί να διασταλεί και να συσταλεί ανάλογα με τη στάση του, προτείνεται ως μια δοκιμασία σωματικής αντοχής όπου το πλεονέκτημα το έχουν οι σκύλοι κι όχι ο άνθρωπος-επισκέπτης, υποδηλώνοντας μια αντιστροφή ανάμεσα στο ανθρώπινο και το ζωώδες. 


Huma Bhabha 
The Orientalist, 2007 

«Ανθρωπο-θηριομορφικά» γλυπτά – κάτι μεταξύ ανθρώπου και θηρίου–κατασκευασμένα από υλικά, που η Huma Bhabha περισυλλέγει σε μια βιομηχανική πόλη στην κοιλάδα του ποταμού Χάντσον στις βορειοανατολικές ΗΠΑ. Παρόλο που είναι φτιαγμένος από βιομηχανικά υπολείμματα, το ευθυτενές ανάστημα του The Orientalist και το σαν θρόνος κάθισμά του ανακαλεί στη μνήμη αγάλματα μοναρχών, όπως των Γκουντιανών ηγεμόνων (ensi) της Μεσοποταμίας. Η μορφή της Bhabha είναι ανθρώπινη και ζωώδης, δεσποτική και χιουμοριστική. 


Markus Karstieß 
Hieronymous-Leaf-Essence (Fetish), 
2013, detail 
…δομές σαν τοτέμ, των οποίων η ιριδίζουσα στιλπνότητα και το συμμετρικό τους περίγραμμα ανακαλούν στη μνήμη μοτίβα εντόμων και το «γκροτέσκο» στυλ της αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής. Ο Karstieß πιέζει και σχηματοποιεί τον πηλό με τα χέρια του και τα δακτυλικά του αποτυπώματα είναι απολύτως εμφανή. Τα έργα κατέχουν μια δαιμονική, σαν τεστ Ρόρσαχ ποιότητα, επιδεικνύοντας συγχρόνως ζωώδη κι ανθρώπινα χαρακτηριστικά… 


Sarah Lucas 
Nahuiolin, 2013 
Μπρούντζος 48 x 64.5 x 43.5 εκ.

Η απαρχή αυτού του απαστράπτοντος μπρούντζινου γλυπτού της Lucas ανάγεται σε ένα ζευγάρι νάιλον κάλτσες, παραγεμισμένες με βαμβακερό ύφασμα, δεμένες και συστρεμμένες ώστε να θυμίζουν μια φιγούρα παραδομένη σε έναν παράφορο εναγκαλισμό. Ερωτικά υποβλητική κι απρόσμενα καυστική, η φιδίσια, διαστρεβλωμένη μορφή του Nahuiolin διαθέτει συγχρόνως φαλλικά και σαν μαστούς στοιχεία. Απηχώντας το βιομορφικό πρωτογονισμό των Βρετανών μοντερνιστών, όπως του Henry Moore και της Barbara Hepworth, η Lucas εισάγει στην αφηρημένη φιγούρα μια άσεμνη σεξουαλικότητα. 



Caroline Achaintre 
Pecker, 2015 / S.N.A.K.E, 2015 

Δυο βλοσυρές γεωμετρικές μάσκες της Achaintre που ζει κι εργάζεται στο Λονδίνο. Η μάσκα χρησιμοποιείται από ανθρώπους στον πόλεμο, στο κυνήγι ή στο θέατρο. Η μια που παραπέμπει σε πουλί, είτε αποπνέει την αγριάδα του ζώου, είτε είναι γκροτέσκα, σε κάθε περίπτωση αποκρύπτει την ταυτότητα εκείνου που τη φοράει. Σήμερα, μπορεί να τις βλέπουμε ως μια μεταφορά για τα κοινωνικά μας προσωπεία. 



Αλίκη Παλάσκα 
Breathing Space, 2015 

Έργo κατ’ ανάθεση του Πολιτιστικού και Αναπτυξιακού Οργανισμού κοινής ωφέλειας ΝΕΟΝ Δ.Δασκαλόπουλος 

Η Αλίκη Παλάσκα δημιουργεί εκμαγεία τόσο με τη δική της όσο και με τις κοιλιές άλλων ανθρώπων, ενσωματώνοντας ένα ιλιγγιώδες κι όμως συγγενικό υλικό οπλοστάσιο. Η απόλυτη εφευρετικότητα που επιδεικνύει στην επιλογή των υλικών της, είναι εντυπωσιακή: φλοιός δέντρων, φωλιές εντόμων, κομμάτια φτέρης, κερί μελισσών, αλλά και πιο παραδοσιακά ανόργανα υλικά της γλυπτικής, όπως κονίαμα και πηλός, όλα συναγωνίζονται για να κερδίσουν την προσοχή μας σε έναν κυκεώνα οπτικών ερεθισμάτων. 


EPIILOGOS 

Ugo Rondinone, 
SUNRISE. east. july, 2015 

Επιστέφοντας, ήρθαν στο μυαλό μου παιδικά παραμύθια με ζώα και θηρία, το «Καρναβάλι των ζώων» του Camille Sean Sans, αλλά και το έργο του Προκόφιεφ "Ο Πέτρος και ο λύκος" που με την συμβολή των μουσικών οργάνων μας μάγεψαν και μαγεύουν ακόμα τις παιδικές ηλικίες, εξάπτοντας την φαντασία και προετοιμάζοντας μας για μια «τρυφερή πραγματικότητα» στην ζωή. Ήρθαν παράλληλα και εικόνες από του ζωολογικούς κήπους που με ασφάλεια παρατηρούμε τα άμοιρα θηρία στα κλουβιά τους πίσω από τα κάγκελα. 

Πόσο όμως άλλαξαν τα πράγματα. 

Κοιτώντας γύρω μου συνειδητοποίησα ότι εδώ και καιρό ρινόκεροι και άλλα θηρία κυρίευσαν ασφυκτικά και απειλητικά την πόλη…. 


Διάρκεια Έκθεσης μέχρι 26 Ιουλίου. 

Κάντε ΚΛΙΚ στις εικόνες για μεγένθυση

Παραθέτω στην συνέχεια σχετικό σχόλιο του Οδυσσέα Σγουρού που ανέβασε στο Facebook  την Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015


REFERENDUM_02 #




Ο Σαλβαδόρ Νταλί, πρόσωπο με πρόσωπο με ένα …ρινόκερο, φωτο. Philip Halsman, 1952

Eυρωπαϊκό Θέατρο και Ελληνικά εικαστικά δρώμενα / Ο Ευγένιος Ιονέσκο υπήρξε σπουδαίος θεατρικός συγγραφέας που μας κληροδότησε μερικά από τα πιο ρηξικέλευθα έργα του μοντέρνου ευρωπαϊκού ρεπερτορίου… «Ο ρινόκερος», έργο συμβολικό και βαθιά πολιτικό, γραμμένο το 1959, αναφέρεται στους κατοίκους μιας μικρής, επαρχιακής Γαλλικής πόλης που μεταμορφώνονται σε ρινόκερους. Ο μόνος άνθρωπος που δεν υποκύπτει σε αυτή τη μαζική μεταμόρφωση είναι ο κεντρικός χαρακτήρας Μπερανζέ, μια βαθιά ανθρώπινη φιγούρα σε σύγχυση, που συνέχεια επικρίνεται ότι πίνει και αργεί. Σχολιάζει με έναν τρόπο ελαφρύ το πόσο εύκολα οι άνθρωποι απελευθερώνουν τα κτηνώδη τους ένστικτα όταν νοιώθουν την ασφάλεια του ότι ανήκουν στην πλειοψηφία. Ο Μπερανζέ, είναι ένας ήρωας, ο μόνος που προσπαθεί να αντισταθεί. Είναι κωμικός και αφελής και κερδίζει τη συμπάθεια, ως το μόνο ανθρώπινο ον που δεν έχει χάσει κάθε ίχνος συμπόνιας και αγάπης…Οι άνθρωποι στα έργα του Ιονέσκο ακολουθούν το ρεύμα της εποχής,το οποίο τους εξασφαλίζει μια ήρεμη ομοιομορφία. Η επιλογή τους είναι να πιστέψουν και να υποταχθούν τυφλά σε κάτι που εξασφαλίζει την επιβίωσή τους, εξαλείφοντας κάθε κριτική ικανότητα, κάθε ατομικότητα, κάθε ελεύθερη σκέψη…Το έργο συνήθως ερμηνεύεται ως αντίδραση και κριτική στην αιφνίδια έξαρση των Ολοκληρωτισμών που προγήθηκαν του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου και διερευνά τα ζητήματα του κομφορμισμού, του πολιτισμού, των μαζικών κινημάτων, της φιλοσοφίας και της ηθικής…Αυτές τις μέρες (25.06) ξεκίνησε η καλλιτεχνική μπιενάλε της Αθήνας [2015-2017] που έχει εγκαταστήσει σε κεντρικούς χώρους της πρωτεύουσας, μεταξύ των άλλων ρινόκερους, ιπποπόταμους και κάθε λογής ζωώδεις φιγούρες που διαμορφώνουν πολλαπλούς εικαστικούς και νοηματικούς συμβολισμούς τόσο επίκαιρους τη σημερινή μέρα…


Wednesday, June 24, 2015

ΑΣΤΙΚΟ ΣΗΜΑ


αποτελέσματα αρχιτεκτονικού διαγωνισμού
Ελληνικού Ινστιτούτου Αρχιτεκτονικής


"Αστικό Σήμα" 2015 
1ο ΒΡΑΒΕΙΟ / 04123 
Δεσύπρη Αιμιλία – Ήρα 
Μησιάρης Αριστείδης 
Τσουλoγιάννης – Νικολάου Φίλιππος 


Το 2012 είχε ονομαστεί «Αστικό Κιβώτιο στην Πόλη». Ένας διαγωνισμός με μεγάλη συμμετοχή και ενδιαφέρουσες προτάσεις και βραβεία που παρουσιάστηκαν σε έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη με το πρώτο βραβείο του Γιώργου Σαμαρτζόπουλου κατασκευασμένο στο αίθριο του Μουσείου με την υποστήριξη της Ελληνικής Ένωσης Αλουμινίου. 





«Αστικό Κιβώτιο» 2012, 
1ο ΒΡΑΒΕΙΟ, 
Γιώργος Σαμαρτζόπουλος
πρόπλασμα και κατασκευή σε φυσικό μέγεθος 

Φέτος τρια χρόνια μετά, προκηρύσσεται από το ΕΙΑ, σε συνεργασία με τον Πανελλήνιο Σύνδεσμος Ξυλείας,  νέος Πανελλήνιος φοιτητικός αρχιτεκτονικός διαγωνισμός για τον σχεδιασμό κατασκευής από ξύλο με τίτλο: ΑΣΤΙΚΟ ΣΗΜΑ. Πρόκειται για μία κατασκευή που θα λειτουργήσει ως σημείο πληροφόρησης για δράσεις και γεγονότα που διεξάγονται μόνιμα, περιοδικά ή για ορισμένη χρονική διάρκεια. Η κατασκευή θα τοποθετείται σε υπαίθριο χώρο, όπως μία πλατεία ή ένας πεζόδρομος και θα πρέπει να είναι ευδιάκριτη από απόσταση. 



"Αστικό Σήμα" 2015 
2ο ΒΡΑΒΕΙΟ –86410 

Γιωτάκης Σπυρίδων 
Ζακυνθινού – Ξάνθη Μαργαρίτα 
Λάμπρος Νικόλαος 
Κωνσταντάρας Κίμων 


Κατατέθηκαν 57 έγκυρες μελέτες που επεξεργάστηκε η κριτική επιτροπή που την αποτελούν οι Μιλτιάδης Νικόλαος Τζιτζάς (εκ μέρους του ΔΣ του Ε.Ι.Α.), Ιωάννης Αλμπάνης (εκ μέρους του Πανελληνίου Συνδέσμου Ξυλείας), Στυλιανή Περιστεριώτη (εκ μέρους του Δήμου Αθηναίων), Ελένη Αλεξάνρου (Επ. Καθηγήτρια ΕΜΠ) και Ελευθερία Τσακανίκα (Λέκτορας ΕΜΠ) 


"Αστικό Σήμα" 2015 
3ο ΒΡΑΒΕΙΟ –75247 

Παπανδρέου Μαρία – Ελένη 

Τα κριτήρια στα οποία βασίστηκε η επιτροπή, σύμφωνα και με την προκήρυξη του διαγωνισμού, αφορούσαν στις δυνατότητες προσαρμογής, συναρμολόγησης και αποσυναρμολόγησης, στην αξιολόγηση του δομικού συστήματος των προτάσεων, καθώς επίσης και στην οικονομία της κατασκευής. Έμφαση δόθηκε, στην διαχείριση της πληροφορίας, στην χωρική οργάνωση, στην πρωτοτυπία της πρότασης και στην δυνατότητα κατασκευής των μελετών σε συνδυασμό με την προβλεπόμενη συμπεριφορά τους στην χρονική διάρκεια της λειτουργίας των. 
Κατόπιν αναλυτικής συζήτησης των παραπάνω, επιλέγηκαν δώδεκα (12) επικρατέστερες προτάσεις εκ των οποίων, λόγω της ποιότητας των μελετών, η επιτροπή αποφάσισε τελικά να απονείμει, εκτός των τριών (3) βραβείων και τέσσερις (4) επαίνους χωρίς χρηματική αποζημίωση, που παρουσιάζονται στην συνέχεια:



"Αστικό Σήμα" 2015 
ΕΠΑΙΝΟΣ 30739

Γερακιανάκης Γεώργιος 
Διονυσοπούλου Μαριάννα 
Καραλιόλιου Μαριάννα 


"Αστικό Σήμα" 2015 
ΕΠΑΙΝΟΣ 51074 

Δούκας Στρατής 
Σκούλικας Γιάννης 


"Αστικό Σήμα" 2015 
ΕΠΑΙΝΟΣ 90123 

Ψαρρού Ειρήνη 
Κεραμειανάκης Νικόλαος 
Κεραμειανάκη Ελευθερία 








"Αστικό Σήμα" 2015 
ΕΠΑΙΝΟΣ 96317 

Καστρίτη Παναγιώτα 
Νάτσης Στέφανος 
Παππά Αθηνά 
Σταθόπουλος Θωμάς 

Η απονομή των βραβείων θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 26 Ιουνίου 2015, στις 19:30, στο αμφιθέατρο του Μουσείου Μπενάκη της οδού Πειραιώς.

Παράλληλα το Ελληνικό Ινστιτούτο Αρχιτεκτονικής προτίθεται να παρουσιάσει, πιθανότατα τον Σεπτέμβριο στο Μουσείο Μπενάκη, τις βραβευμένες μελέτες με τις μακέτες τους, μαζί με την πρόταση του πρώτου βραβείου που θα κατασκευαστεί σε φυσικό μέγεθος με την υποστήριξη του Πανελληνίου Συνδέσμου Ξυλείας.


Saturday, June 20, 2015

ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΥΟ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗ



αναζητώντας επίμονα την αισιοδοξία


Σε αυτές τις ιστορικές στιγμές που βιώνουμε, θέλησα σήμερα να σας ξεναγήσω σε μια σειρά εκδόσεων και εκδηλώσεων και άλλων εκπλήξεων, που ξεχώρισα τον τελευταίο καιρό  για να συνειδητοποιήσουμε ότι παρ όλα τα δύσκολα και τα πιο δύσκολα, εξακολουθούν να γίνονται σημαντικά πράγματα σε αυτό τον τόπο, που πρέπει να μας κάνουν αισιόδοξους. 

POINT SUPREME 
"ATHENS PROJECTS" 


Άνοιξα τον φάκελο που ήρθε χθες με το ταχυδρομείο και με έκπληξη αντίκρυσα το νέο μικρό και κομψό βιβλίο των Point Supreme, των αρχιτεκτόνων Κωνσταντίνου Πανταζή και της Μαριάννας Ρέντζου με τίτλο Athens Projects. 


Μια έκδοση, με την ανάγλυφη σφραγίδα τους στην πρώτη σελίδα, -δείγμα ποιότητας-που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο ενός project που υποστηρίζεται από το Graham Foundation for Advanced Studies in the Fine Arts και  ιδρύθηκε στο Σικάγο το 1956. 



Το project αυτό με τίτλο TREATISE παρουσιάζει 14 ανερχόμενα αρχιτεκτονικά γραφεία από όλο τον κόσμο, που θεωρούν την αρχιτεκτονική ως τόπο θεωρητικής έρευνας, πειραματισμού και συζήτησης, με στόχο να συγκροτηθεί ένας δυναμικός χώρος όπου ασυμβίβαστοι σχεδιαστές θα ξανάγράψουν τα όρια της «εννοιολογικής αρχιτεκτονικής». Ανάμεσα στα γραφεία αυτά προβάλεται και το έργο των νέων και με σημαντική διεθνή παρουσία ελλήνων αρχιτεκτόνων, που ξεκίνησαν με μια περιπλάνηση στο Λονδίνο, στο Ρότερνταμ στις Βρυξέλες και στο Τόκυο και εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα διατυπώνοντας ευρηματικές προτάσεις για την πόλη τους και όχι μόνο, με τον δικό τους προσωπικό τρόπο, κερδίζοντας παράλληλα, βραβεία και διακρίσεις. 



Το καλοσχεδιασμένο μικρό αυτό βιβλίο, εμπεριέχει κείμενο του Pier Paolo Tammpurelli με τίτλο Systematic Surrealism που μιλάει για τις επιρροές τους από τους εικαστικούς και αρχιτέκτονες Le Douanier Rousseau, Rene Magritte, Edward Hopper, David Hockney και Madelson Vrisendorp και παράλληλα την αφοσίωσή τους στον μοντερνισμό προχωρώντας σε μια αναλυτική παρουσίαση επιλεγμένων έργων τους που αναφέρονται κυρίως στην Αθήνα. 


Ακολουθεί και το σύντομο κείμενο του Νίκου Μαγουλιώτη «The Office as a Κaleidoscope» που ξεκινά περιγράφοντας το γραφείο τους, σε ένα ήσυχο δρόμο στα Πετράλωνα σε μια χαρακτηριστική γειτονιά της πόλης και στην συνέχεια παρουσιάζει μια άλλη σειρά έργων και τέλος παρατίθεται το κείμενο ο Kerstern Geers με τίτλο Building as Furniture. 


Οι Point Supreme, παρέα με τον μικρό τους Ίκαρο, συνεχίζουν να εργάζονται επίμονα και συστηματικά και να διατυπώνουν τις δικές τους προτάσεις συνεπείς στην πορεία που έχουν χαράξει. 



ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΔΟΜΕΣ 

(ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ) 

Μεσογειακές παραλλαγές 


Με μεγάλη καθυστέρηση ήρθε μόλις χθές με το ταχυδρομείο, το τελευταίο τεύχος (02 2015) του περιοδικού «Δομές» με τίτλο «Μεσογειακές παραλλαγές». Καλύτερα μάλιστα, γιατί με βρήκε σε διάθεση καλοκαιρινών διακοπών και ομολογώ ότι με το πρώτο ξεφύλλισμα είδα με μεγάλη ικανοποίηση μια σειρά από επιλεγμένες και σημαντικές αρχιτεκτονικές χειρονομίες νέων, αλλά και παλαιότερων αρχιτεκτόνων, που λάμπουν κάτω από το ελληνικό φως και σέβονται το τοπίο. Αιφνιδιάστηκα θάλεγα γιατί εν μέσω κρίσης δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι η αρχιτεκτονική της κατοικίας καλά κρατεί. 

Κωστής Μαυρακάκης, Κατοικία στο Βαφέ 

Ξεχώρισα το άρθρο του Δημήτρη Αντωνακάκη, αφιέρωμα στην διαδρομή του αρχιτέκτονα Κωστή Μαυρακάκη που επικεντρώνεται στην Κατοικία στο Βαφέ και στην συνέχεια ζήλεψα την φρεσκάδα του Νίκου Βαλσαμάκη στην νέα  κατοικία στην Αντίπαρο... 
Νίκος Βαλσαμάκης, Κατοικία στην Αντίπαρο 

...καθώς και την τολμηρή χειρονομία του εντυπωσιακού στεγάστρου του “House H΄ στα Επτάνησα" των burger katsota architects.
burger katsota architects, 
“House H΄ στα Επτάνησα" 

Στο θεματικό αυτό τεύχος δημοσιεύονται επίσης κατοικίες των Camilo Rebelo και Suzana Martins, των paan architects, της ομάδας Χριστίνα Λουκοπούλου, Ηρώ Μπερτάκη και Κωστή Πανηγύρη. Επίσης των ISV, των Αριστομένη και Γιώργου Βαρουδάκη και η γνωστή ιδιότυπη και πολύ ενδιαφέρουσα κατοικία στα Μέγαρα της Τεταμένης Αρχιτεκτονικής Νημίωσης_ΤΑΝ (Τηλέμαχος Ανδριανόπουλος, Κ. Μαύρος, Θ. Μπαμπανέλος). 

Απολαύστε αυτό το τεύχος και προετοιμαστείτε για τις διακοπές σας. 


ΕΞΙ ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΟΙΚΗΣΗ 
Κατοικία, Αστική Πολυκατοικία, Συλλογική Κατοικία 




Λίγο καθυστερημένα ήρθε στα χέρια μου και η κομψή αυτή έκδοση, με μια σειρά έξι σημαντικών διαλέξεων που πραγματοποιήθηκαν τον Απρίλιο του 2013. 

Να λοιπόν και μια σημαντική κίνηση για την διάσωση των διαλέξεων! 

Τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί θεαματικά οι διαλέξεις ειδικά στο χώρο της αρχιτεκτονικής, συχνά για θέματα πολύ ουσιαστικά και ενδιαφέροντα, εντός και εκτός των σχολών αρχιτεκτονικής. Άλλοτε οι διαλέξεις αυτές δεν γίνονται αντιληπτές και άλλοτε συμπίπτουν την ίδια μέρα, με αποτέλεσμα να είναι δύσκολο να επιλέξεις. Έτσι, σημαντικές προσεγγίσεις χάνονται ή ξεχνιώνται και παραμένουν αδρανείς στα αρχεία των μελετητών.


Δημήτρης & Σουζάνα Αντωνακάκη, Πολυκατοικία στην οδό Πρόκλου. 1969 

Οι μαγνητοσκοπήσεις που σε κάποιες περιπτώσεις πραγματοποιούνται και αναρτώνται στο διαδίκτυο, σε ένα βαθμό αποτελούν ένα τεκμήριο, μα είναι δύσκολο να διαθέσει κανείς τον απαιτούμενο χρόνο μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή του και να παρακολουθήσει τον ομιλητή και τις συχνά θολές και αλλοιωμένες χρωματικά εικόνες που προβάλλονται ταυτόχρονα. 


Κ. Δεκαβάλλας, Νέο Μουσείο Φηρών 1960 

Η παρουσίαση σε μια έκδοση, όλου αυτού του υλικού, κειμένων και εικόνων των 6 διαλέξεων, που πραγματοποιήθηκαν από τους Κωνσταντίνο Δεκαβάλλα, Δημήτρη Αντωνακάκη, Αναστάσιο Κωτσιόπουλο, Τάσο Μπίρη, Ειρήνη Σακελλαρίδου και Νίκος Κτενά, αποτελεί μια σημαντική και προτότυπη πρωτοβουλία του Τομέα Ι Αρχιτεκτονικού Σχεδιασμού της Σχολής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ, με διδάσκοντες την Νέλλη Μάρδα, τον Ματθαίο Παπαβασιλείου και την Σοφία Τσιράκη. 


Τάσος Μπίρης, Δημήτρης Μπίρης, Μονοκατοικία στην Εκάλη 
(1972-75) 

Έτσι οι διαλέξεις αποκτούν μια νέα διάσταση, μετατρέπονται σε πραγματικά επιστημονικά τεκμήρια και ο αναγνώστης μπορεί με ηρεμία και ανά πάσα στιγμή να διαβάσει τα κείμενα, να δει προσεκτικά και σε αντιστοιχία τα σχέδια, τα σκίτσα και τις εικόνες που έχουν προβληθεί στην διάλεξη, να κάνει συσχετίσεις και αναδρομές. 


Τάσος Κωτσιόπουλος, Νέα Μονάδα κεντρικής Βιβλιοθήκης Α.Π.Θ. εσωτερικό 


Ρένα Σακελλαρίδου, Κατοικία στην Θέρμη Θεσσαλονίκης 2004-2008 

Παραβάτης ο Νίκος Κτενάς που διατυπώνει τα «πιστεύω» του εν είδη μανιφέστου και παραθέτει απλά χωρίς κανένα σχόλιο εικόνες από τα έργα του. Προφανώς και αυτή την φορά μίλησε στο κοινό χωρίς κείμενο… 


Νίκος Κτενάς, Διπλοκατοικία στην Πάρνηθα, 2006 

Ο σχεδιασμός και η επιμέλεια της έκδοσης από την Σοφία Τσιράκη είναι εξαιρετική. Η ισορροπημένη σχέση των κειμένων και των καλής ποιότητας εικόνων, επιτρέπει στον αναγνώστη την ευχάριστη ανάγνωση και τους άνετους συσχετισμούς. 

Αναζητήστε το!



ΕΚΘΕΣΗ ΤΑΣΗ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ 
«αρχιτεκτονημένα τοπία» 


Στη στοά Κουρτάκη 

Το βιβλιοπωλείο «Το Ροδακιό» στο βάθος μιας από τις πιο γοητευτικές στοές της Αθήνας, διάλεξε ο Τάσης Παπαϊωάννου για να παρουσιάσει τα αρχιτεκτονημένα του τοπία, παράλληλα με την έκδοση και την παρουσίαση του νέου του βιβλίου με τίτλο «Σκέψεις για την Αρχιτεκτονική Σύνθεση». 


 Ο Παπαϊωάνου έχω την αίσθηση, ότι προβάλει με σεμνότητα και συστολή τις εικαστικές του απόπειρες, που γίνονται και κάτω από το βλέμμα του Αλέκου Φασιανού. 



Αυτή την αίσθηση εισέπραξα και σε αυτόν τον χώρο, όπου ανάμεσα στα βιβλία και τους φίλους,  παρακολούθησα ευχάριστα και στριμωχτά τα έργα στους περιμετρικούς τοίχους και την μεγάλη επίπεδη επιφάνεια στο κέντρο του μικρού αυτού εκδοτικού οίκου τοποθετημένα σε πυκνή και ελεύθερη διάταξη. 
Τάσης Παπαϊωάννου, Βuilt with stone in Milos

«Τόποι δύσκολοι, άγονοι κακοτράχαλοι, αμεμοδαρμένοι… Χρώματα γαιώδη, έντονα, παμπάλαια… χοντροκόκκινα, ώχρες, γκρίζα και λευκά και στο βάθος, φόντο, το μπλέ της θάλασσας…» γράφει στο κέιμενό που συνοδεύει την έκθεση ο Παπαϊωάννου, και μέσα από την παραδοσιακή αρχιτεκτονική και τις αρχετυπικές κατασκευές αναζητά το μέτρο που υποδεικνύει ο τόπος.


Έφυγα παίρνοντας μαζί μου την απλότητα και ευαισθησία ενός δημιουργού με σημαντικό αρχιτεκτονικό έργο και χάθηκα στην μαγεία της πλατείας Αγίας Ερήνης με την ζωντάνια των καφέ με τους  αναρίθμητους νέους. Κάπως κούμπωσαν όμορφα όλα αυτά...

Πλατεία Αγίας Ειρήνης


ATHENS PHOTO FESTIVAL 2015
ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ

“Reframe Memory”




Η βραδιά των εγκαινίων αυτής της έκθεσης, που για πρώτη φορά φέτος πραγματοποιείται στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς ήταν ένα πανηγύρι. 

Το αίθριο του Μουσείου ασφυκτικά γεμάτο με δρώμενα και αιωρούμενες κούνιες. Το ίδιο, σε όλες τις αίθουσες του πρώτου και δευτέρου ορόφου του Μουσείου. Όλες οι σύγχρονες τάσεις της καλλιτεχνικής φωτογραφίας και του οπτικού πολιτισμού, με την συμμετοχή καλλιτεχνών από πολλές χώρες, παρουσιάζονται στους ειδικά διαμορφωμένους χώρους του Μουσείου, με διατάξεις που είχαμε καιρό να δούμε. 

Από την ενότητα REFRAME MEMORY, Lizzy Calligas, One Breath 

Η θεματική της φετεινής διοργάνωσης έχει τον γενικό τίτλο “Reframe Memory”. Στο πλαίσιο αυτό είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε επι μέρους ενότητες φωτογραφιών με κάθε είδους συγκινησιακές αναφορές και αναπάντεχες προσεγγίσεις.  Εδώ βρίσκεται και το μεγάλο ενδιαφέρον και λυπάμαι που παραθέτω ενδεικτικά στην συνέχεια αποσπασματικά έργα από αυτές τις ενότητες. 

Η μεγάλης έκτασης αυτή έκθεση χρειάζεται πολύ χρόνο περιπλάνησης και επιφυλάσσει εκπλήξεις. 

Ξεχωριστό ενδιαφέρον έχει η ενότητα των Νέων Ελλήνων Φωτογράφων (ηλικίας 18-35 ετών) με θέματα επίκαιρα στον αστικό χώρο και το ελληνικό τοπίο στο πλαίσιο της κρίσης. 



Από την ενότητα ΝΕΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΙ, 
Aimilia Vrotsou 


Από την ενότητα ΝΕΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΙ, 
Θανάσης Καρατζάς, Day and night 

Από την ενότητα ΝΕΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΙ, Ιλιάνα Μεϊντάνη, Into Landscape 

Από την ενότητα ΝΕΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΙ, Κωνσταντίνος Καρτέλης, Young Greeks under the economic crisis 

Αξίζει να ξεκινήσει κανείς από τα νεανικά αυτά έργα στον δεύτερο όροφο να προχωρήσει στο MEMORY LAB και στην συνέχει στις RECORDED MEMORIES και να συνεχίσει στον πρώτο όροφο. 

Από την ενότητα Recorded Memories, 
Βαγγέλης Βλάχος, από την σειρά Αλλαγή (1981), Λεπτομέρεια με τον Νίκο Δεσύλλα.
Φωτογραφικό υλικό από την εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος» 





Από την ενότητα Memory Lab, Πέτρος Ευσταθιάδης, Bombs 


Από την ενότητα Memory Lab, Huang Quinjun (CN0, Family Stauff 

Για πρώτη φορά παρουσιάζεται στην καινούργια πτέρυγα του Μουσείου στον δεύτερο όροφο, μία παράλληλη έκθεση αφιερωμένη στο φωτογραφικό βιβλίο, που εστιάζει σε βιβλία καλλιτεχνών και αυτοεκδόσεις (self published). 


Με συμμετοχή από καλλιτέχνες και εκδοτικούς οίκους από όλο τον κόσμο. Μια συλλογή αυτοεκδιδόμενων βιβλίων από καλλιτέχνες και ανεξάρτητους εκδοτικούς οίκους, βιβλία περιορισμένου αριθμού αντιτύπων, zines και DIY έντυπα σε σχέση με τη φωτογραφία. 

Την ευθύνη για την γενική επιμέλεια της έκθεσης είχε ο Μανώλης Μωρεσόπουλος με την συμβουλευτική συμμετοχή των Δημοσθένη Αγραφιώτη, Κωστή Αντωνιάδη και Σταύρου Μωρεσόπουλου. Διάρκεια μέχρι 26 Ιουλίου.


DESTE PRIZE 2015 

ΤΑ ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΕΡΓΑ 
ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΥΚΛΑΔΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ 


Στις 27 Μαϊου 2015 μετά από 16 συνεχή χρόνια, παρουσιάστηκαν και φέτος στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης τα έργα που διεκδικούν το Βραβείο ΔΕΣΤΕ και  απονέμεται κάθε δύο χρόνια. Δυστυχώς ιδιωτικές πρωτοβουλίες συνεχίζουν να υποκαθιστούν με σοβαρότητα διαδικασίες και διακρίσεις που έπρεπε να γίνονται τουλάχιστον με την αιγίδα ή την πρωτοβουλία του Υπουργείου Πολιτισμού.

 


Η Επιτροπή Επιλογής του Βραβείου που αποτελείται από τους: Ανδρέα Αγγελιδάκη (Καλλιτέχνης, Αρχιτέκτονας, Επιμελητής), Δάφνη Βιτάλη (Ιστορικός Τέχνης, Επιμελήτρια, ΕΜΣΤ), Αντρέ Ζιβανάρη (Διευθύντρια, Point Centre for Contemporary Art, Λευκωσία), Ευαγγελία Λεδάκη (Επιμελήτρια, Κριτικός Τέχνης), Δημήτρη Πασσά (Συλλέκτης), Κώστα Σαχπάζη (Καλλιτέχνης, νικητής του Βραβείου ΔΕΣΤΕ 2013), επέλεξε τους έξι νέους καλλιτέχνες που θα συμμετάσχουν στο φετινό 9ο Βραβείο. 
Οι καλλιτέχνες και τα σχόλια της επιτροπής που συνοδεύουν τα έργα τους είναι οι εξής: 


ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ – Για τη λυρικότητα και την αμεσότητα της επεξεργασίας των υλικών σε επανερχόμενες μορφές.



ΠΕΤΡΟΣ ΜΩΡΗΣ – Για την εννοιολογική διαχείριση εφαρμοσμένων πρακτικών μέσα από τη λογική της λειτουργίας του διαδικτύου. 


ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ – Για τον τρόπο με τον οποίο ελαχιστοποιεί και απομονώνει τις δομές που διατρέχουν γνωστικά αντικείμενα. 




ΜΑΡΙΑ ΧΑΣΑΠΗ – Για τον συνδυασμό κίνησης και χρονικότητας, τον οποίο μεταγράφει και εξάγει στην πόλη. 


AΓΓΕΛΟΣ ΠΛΕΣΣΑΣ – Για την πρωτότυπη μορφοποίηση του ιδεών του διαδικτύου και την εφαρμογή τους στον κοινωνικό χώρο, καθώς και τη σύνδεσή τους με μια νέα πνευματικότητα. 


ΝΑΤΑΛΙ ΓΙΑΞΗ – Για την πολυφωνία και την παράδοξη ποιητική που μεταχειρίζεται τη ροή, καθώς και τον αυθόρμητο και επινοητικό τρόπο της πρακτικής της. 

Η Κριτική Επιτροπή αποτελείται από τους: Δάκη Ιωάννου (Πρόεδρος, Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ), Bernard Blistène (Διευθυντής, Centre Georges Pompidou, Παρίσι), Thelma Golden (Διευθύντρια και Επιμελήτρια, The Studio Museum in Harlem, Νέα Υόρκη), Max Hollein, (Διευθυντής, Schirn Kunsthalle Frankfurt, Φρανκφούρτη), Tom Morton (Συγγραφέας, Επιμελητής, Συντάκτης, περιοδικό Frieze), Jakub Julian Ziolkowski (Καλλιτέχνης). 

Η απονομή του βραβείου έχει οριστεί για την Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 


Θα ακολουθήσουν σύντομα αναφορές για την φετεινή ART ATHINA 



Κώστας Τσόκλης στην ART ATHINA 2015, με ένα δυνατό έργο του 1962, 53 χρόνια πριν, με τίτλο: "Το κενό μέσα στο κενό ή η απογοήτευση".


και την TERRAPOLIS στην Γαλλική Σχολή Αθηνών σε συνεργασία της Whitechapel Gallery και του Οργανισμού ΝΕΟΝ, που μου προκάλεσε πολλά ερωτηματικά.



Jennifer Allora & Guillermo Calzedilla, Hope Hippo 2005/2015




ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ: 

1. Παπαγάλοι βόσκουν στην Άμυνα 


Σε όποιον, όπως εγώ, περνά δίπλα στο φράχτη του Υπουργείου Άμυνας στη Μεσογείων, συχνά παρουσιάζεται ένα ωραίο θέαμα. Ένα κοπάδι παπαγάλων που βόσκει αμέριμνα στο κομμένο γρασίδι. Τα τόσο κοινωνικά αυτά πουλιά φέρονται εκεί με μεγάλη άνεση, αδιαφορώντας για τους οπλισμένους φαντάρους που βαδίζουν δίπλα τους, πηγαίνοντας να φυλάξουν σκοπιά. 

Είναι γνωστό πως μέσα στο λεκανοπέδιο έχουν εντοπιστεί τέτοια κοπάδια παπαγάλων σε διάφορα σημεία με δέντρα. Λέγεται μάλιστα, χωρίς να υπάρχει επιβεβαίωση, ότι ένα αρχικά ζευγάρι ξέφυγε από κάποιον λαθρο-εισαγωγέα εξωτικών πτηνών και έτσι ξεκίνησε ένας ταχύτατος εποικισμός. Τυχαία ή επίτηδες, πρόκειται λοιπόν για πλήρη εγκλιματισμό. 

Να λοιπόν, οι παπαγάλοι της Αττικής, η νέα προσθήκη στην πανίδα μας. Αν κάποτε μιλούσαν για τις κουκουβάγιες που φώλιαζαν στο βράχο της Ακρόπολης, και τις πουλούσαν ταριχευμένες σε τουρίστες, τώρα θα μπορούσαν να μιλάνε για τους αθηναϊκούς παπαγάλους, το σύγχρονο σύμβολο της πόλης μας. Δεν θα με παραξένευε να δω βαλσαμωμένους «ελληνικούς» παπαγάλους να πουλιούνται στα τουριστικά μας είδη! 

Όμως το θέμα έχει και μια άλλη διάσταση: οι παπαγάλοι αυγάτισαν στην Αθήνα στο πείσμα κάθε θεωρίας περί εντοπιότητας, κατάλληλου κλίματος, κτλ. Με άλλα λόγια, συμβολίζουν τη σχετικότητα του «τοπικού», του «γνήσιου», του «αυθεντικού» που τόσο μας ταλανίζουν ώρες-ώρες. Οι ίδιοι αψήφησαν τις δογματικές θέσεις και μοιάζουν να γλεντάνε τη ζωή τους εδώ. Ωραίο μάθημα για τους κήρυκες της εσωστρέφειας! Ζήτω οι παπαγάλοι! 


2. Θηρασιά μου 


Είναι η άκρη του κόσμου, αν βρεθείς εκεί, ξεχνάς πού βρίσκεσαι, τόσο άγριο κι ανέγγιχτο είναι το τοπίο, τόσο τραχείς, πανάρχαιοι οι λιγοστοί της κάτοικοι. Όταν πατήσεις το πόδι σου στη σκάλα της, έχεις περάσει από το portal του χρόνου, είσαι δύο-τρεις αιώνες πίσω. Εδώ, πριν λίγο καιρό βρέθηκαν τα χαμένα ίχνη από την προϊστορία του νησιού, τότε που ακόμα η Θηρασιά ήταν ενωμένη με τα υπόλοιπα νησιά σχηματίζοντας τη μυθική Στρογγύλη. Μετά από χρόνια ψάξιμο, η ομάδα της Κλαίρης Παλυβού και της Ίριδας Τζακίλη βρήκαν ερείπια οικισμών από το 3000 πΧ, συγκρίσιμα με τους ερειπωμένους σύγχρονους οικισμούς του νησιού, χτισμένους μέσα σε χαράδρες της ηφαιστειακής άσπας. 

Μόνο εδώ μπορούσε να συμβεί ένα τέτοιο θαύμα: να έχουν βρεθεί τέτοια ερείπια από το 1860, όταν κανένας δεν ήξερε τι ήταν αυτά που είχαν μπροστά τους (πριν από τις ανασκαφές στην Τροία, τις Μυκήνες, την Κνωσό), μετά να χαθεί η θέση τους, και τώρα, μετά από ενάμισι αιώνα, νάτα πάλι, άφθαρτα, ανέγγιχτα όλα. Προσεύχομαι μόνο να μην κριθούν «αξιοποιήσιμα» τα ευρήματα και χάσει η Θηρασιά τη απόλυτη σιωπή της. Σε αυτό τον τόπο, μόνο τέτοια απρόσιτα, «άχρηστα» μέρη έχουν ελπίδα επιβίωσης. Ας τραβούν οι πολλοί στο Ακρωτήρι, εκεί να ξεσπάνε! 

Δημήτρης Φιλιππίδης 

Φωτογραφία από την Καθημερινή της 20-06-2015:
O προϊστορικός οικισμός στην Κοίμηση, σε μία από τις δύο θέσεις στο νησάκι Θηρασία όπου η αρχαιολογική σκαπάνη έχει φέρει στην επιφάνεια πλούσια ευρήματα, τα οποία παρουσιάζονται σήμερα και αύριο σε διήμερο συμπόσιο που πραγματοποιείται στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. 
Για περισσότερα κάντε ΚΛΙΚ εδώ