Thursday, October 28, 2010

ΖΗΤΩ Η 28Η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2010 ********************* ΖΗΤΩ Η ΑΘΗΝΑ ΤΑΧΑ ****************************** ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΧΟΛΗ ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ

Ο σημαιοστολισμός 
για την εθνική μας επέτειο 
στη  νέα αυτή υπό κατασκευή προσθήκη...
(ψιλο αυθαιρετάκι!!!)

... στην οδό Κύμης 91, 
ακριβώς απέναντι από την μεγαλιώδη δημόσια είσοδο 
των  Ολυμπιακών  εγκαταστάσεων  του Calatrava
 μας κάνει εθνικά υπερήφανους!!!

είσοδος Ολυμπιακών εγκαταστάσεων από τη οδό Κύμης


από την άλλη  η έκθεση της Αθηνάς Τάχα 
«από το Ιδιωτικό στο Δημόσιο»
στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών  της Αθήνας
θα έπρεπε επίσης να μας κάνει  εθνικά υπερήφανους, αλλά...


Athena Tacha,  in front of Expressions #1 , 1971

Βρέθηκα  στην έκθεση της Αθηνάς Τάχα το βράδυ των εγκαινίων, την Παρασκευή στις 22 Οκτ 2010
Χάρηκα  κατ΄ αρχήν που ο σημαντικός αυτός χώρος της ΑΣΚΤ, που τον χρωστάμε στην αποφασιστικότητα   του Νίκου Κεσσανλή, επαναλειτούργησε για το ευρύτερο κοινό. Μια  σειρά σημαντικών εκθέσεων τόσο για το Αθηναϊκό κοινό όσο και για τους φοιτητές και διδάσκοντες είχαν παρουσιαστεί εδώ, πριν ακόμη ανοίξει το Νέο Μουσείο Μπενάκη στην οδό Πειραιώς.



Η βραδιά των εγκαινίων ήταν λίγο  θαμπή, μελαγχολική θα έλεγα. Λίγος  κόσμος, ελάχιστοι καθηγητές-καλλιτέχνες, ελάχιστοι φοιτητές, μέσα σε ένα γκρίζο φως. Η έκθεση έδινε την εντύπωση ότι  υπήρχε εκεί από παλιά  σε μια αίθουσα που έχει πια παλιώσει.
Αναρωτήθηκα αν ανεξάρτητα από τις γνωστές οικονομικές περικοπές, θα ήταν δυνατή η ενεργοποίηση καθηγητών και των φοιτητών με στόχο να  ανατρέψουν αυτή την εικόνα μιζέριας και φθοράς, που δυστυχώς συμβαίνει σε πολλούς  ακαδημαϊκους χώρους, τα τελευταία χρόνια. 


Muhammad Ali Plaza, Louisville,2007

Την επόμενη Τρίτη το βράδυ βρέθηκα πάλι εκεί, για την διάλεξη της κας Τάχα. Όσο ψάχναμε να βρούμε το αμφιθέατρο,  πίστευα ότι δεν θα βρίσκαμε θέση να καθίσουμε. Το αμφιθέατρο όμως ήταν σχεδόν άδειο. Ντράπηκα !
Ντράπηκα για την απουσία των ανθρώπων της σχολής και για την αδέξια παρουσίαση-εισαγωγή, που της επεφύλαξαν. Ντράπηκα για την προφανή ελλειπή ενημέρωση του ευρύτερου κοινού και των φοιτητών. Μάταια αναζήτησα σχετικές ανακοινώσεις στους χώρους και στον ιστότοπο της Σχολής. 
 Η Αθηνά Τάχα μία πολυσύνθετη προσωπικότητα που διαπρέπει στην Αμερική επί χρόνια, μας παρουσίασε στη συνέχεια το έργο της με σεμνότητα . Πέρα από το διδακτικό της έργο ως καθηγήτρια Πανεπιστημίου,  θεωρείται η μοναδική καλλιτέχνης που έχει ίσως την μεγαλύτερη  δραστηριότητα στην δημόσια γλυπτική στις ΗΠΑ. Έχει πραγματοποιήσει περίπου 50 πλατείες και διαμορφώσεις πάρκων μετά από επιλογή από τις συμμετοχές της σε  150 σχετικούς διαγωνισμούς. Στην συνέχεια παραθέτω ενδεικτικά, τέσσερα έργα της:  



Dancing Steps amphitheater and Star Fountain designed by Athena Tacha at the Muhammad Ali Plaza, Louisville, KY (aerial view, 2009)



Marianthe, University of S. Florida, Fort Myers (1985-86)
 Connections 2-acre park, between 18th & 19th Sts. at Hamilton St., Philadelphia (1981-92)



Η διάλεξή της ήταν ένα μάθημα αρχιτεκτονικής για όλους εμάς σε αυτόν τον τόπο που διαρκώς διαπιστώνουμε την μεγάλη αδυναμία μας τα τελευταία χρόνια και τις συχνές αστοχίες μας στους δημόσιους χώρους. Αδυναμίες που εκτιμώ έχουν να κάνουν με την έλλειψη υψηλού επιπέδου ανάλογης εκπαίδευσης, εμπειρίας και φυσικά με την διαδικασία παραγωγής που συχνά πραγματοποιείται μόνο με εργολαβικά κριτήρια. Δεν παραβλέπω βέβαια τις ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις.
Ενδεικτικά επίσης θα ήθελα να αναφερθώ και  στην εννοιολογική  τέχνη  της Αθηνάς Τάχα, που σχετίζεται με την φύση και τον άνθρωπο.


 Athena Tacha, When All Birds Are Gone, (2007)

Η  Αθηνά Τάχα  γεννήθηκε στην Λάρισα,  όπως η  Γκόλαντα και  ο Φιλόλαος που έχουν και αυτοί διακριθεί στην γλυπτική δημόσιων χώρων.
Η έκθεση αυτή έρχεται από την Θεσσαλονίκη και την Λάρισα και πραγματοποιείται σε συνεργασία με το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και το Ίδρυμα Ιωάννου Φ. Κωστοπούλου, σε συνεργασία
με τη Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας - Μουσείο Γ.Ι. Κατσίγρα και με την επιμέλεια της Κατερίνας Κοσκινά και της Συραγούς Τσιάρα.



Η Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών όμως  ως συν-διοργανώτρια, είναι ανησυχητικό που δεν κατάφερε να απογειώσει, όπως έπρεπε,  αυτή την εκδήλωση στην έδρα της,  τόσο για το δικό της γόητρο, ως σχολή των Τεχνών, όσο και για να υπηρετήσει τουλάχιστον  την γνωστή υπόθεση της φιλοξενίας σε ένα καταξιωμένο πρόσωπο, που τιμά την χώρα μας επί δεκαετίες στο εξωτερικό. Και δεν μιλώ για πολυτέλειες, αλλά για μια θερμή ανθρώπινη παρουσία και ενεργή συμμετοχή. Το πρόβλημα τώρα δεν είναι τα χρήματα, απλά πρόκειται για ένα καινούργιο δεδομένο, με το οποίο πρέπει να πορευτούμε

Νομίζω ότι οφείλουμε γρήγορα να αντιστρέψουμε αυτήν την υπόθεση της αδιαφορίας που τελικά η γένια μας έχει εμφυσήσει.
Θα επαναλάβω με έμφαση αυτό που έγραψα κλείνοντας το προηγούμενο σχόλιο μου για το ΕΜΣΤ: « Ίσως ήρθε η ώρα να ενεργοποιήσουμε το ελληνικό φιλότιμο, να εμπνεύσουμε νέες ανενεργές δυνάμεις, αφού πρώτα σχεδιάσουμε προσεκτικά αυτό ακριβώς που πρέπει να γίνει σε αυτήν την δύσκολη  εποχή, αποφεύγοντας εύκολες λύσεις


 RiverCloud 
temporary installation for the second venue of  retrospective in Larissa



Sunday, October 24, 2010

«ΤΕΧΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ» ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΤΕΧΝΗΣ


Ζούμε τελικά μια στιγμή απελπισίας στην Τέχνη ;



Βλάσης Κανιάρης: Το Κουτσό, 1974


Ξαναβρέθηκα στο υπόγειο του Ωδείου Δεσποτόπουλου, που φιλοξενεί το ΕΜΣΤ, προετοιμασμένος, ίσως όπως παλιά, που τρέχαμε στις εκθέσεις που είχαν ένα έντονο πολιτικό χαρακτήρα.
Είχα διαβάσει και την άποψη της Α. Καφέτση ότι «ένα Μουσείο πρέπει να αναθεωρεί την άποψή του για το παρόν…» και ήλπιζα σε μια τέτοια αναθεώρηση.
 Για να είμαι ειλικρινής, ο τίτλος από την αρχή μου φάνηκε λίγο άκαιρος και ξεπερασμένος. Άλλωστε έχει αλλάξει τελικά και η έννοια του όρου πολιτική, έπαψε πια να είναι συνυφασμένος με την ελπίδα και την δράση και απλά πλέον φλερτάρει με την ύποπτη διεκπεραίωση-διαχείριση. 



Τελικά, κινούμενος προσεκτικά  ανάμεσα στα έργα που κατά την Α. Καφέτση «αναφέρονται άμεσα ή υπαινικτικά σε πολιτικά, οικονομικά  και κοινωνικά θέματα»  δεν μπορώ να πω ότι αισθάνθηκα κάτι ξεχωριστό. Έργα παλαιότερα, γνωστά, και άλλα νεώτερα , που τελικά το Μουσείο ανέσυρε από τις συλλογές του



Γκήρς Κέντελ: Akropolis Redux ( The director’s Cut) 2004, Λεπτομέρεια


Σήμερα σκέφτηκα  που χρειαζόμαστε κάτι πιο βαθύ που να μας δίνει μία ελπίδα και μία πίστη, η τέχνη σε αυτό τον χώρο δεν μπορεί να ανταποκριθεί δίνοντας τουλάχιστον έστω  και μια αισθητική απόλαυση… Δεν έχουμε πια τίποτα σημαντικό να πούμε; αναρωτήθηκα…

Ώσπου βρέθηκα στην σκοτεινή αίθουσα:  η μεγάλη  εξαίρεση το έργο του Bill Viola  η «Σχεδία».








Ένα έργο, μία δραματική προβολή που ακουμπάει στην Αναγέννηση και συγκινεί με μια δύναμη που γεννιέται μέσα από την πλήρη υποταγή της ψηφιακής τεχνολογίας στα χέρια ενός μεγάλου καλλιτέχνη με αναφορές στον Delacroix, τον Tzioto και τον Pontormo


Eugène_Delacroix-La liberté guidant le peuple



Eugène_Delacroix, The Battle of Taillebourg
 Ο Viola πέρα από τα όποια πολιτικά μηνύματα  μας χαρίζει μια αίσθηση απόλαυσης  συνδέοντας την σύγχρονη τεχνολογία με την βαθιά γνώση της αναγέννησης αλλά και μιας παγκόσμιας τέχνης που γνωρίζει και  την εμπεριέχει μέσα στο εμπνευσμένο έργο του

Από την άλλη ως προς το στήσιμο αυτής της έκθεσης, έλλειπε μία κεντρική ιδέα, μία σαφής και εμπνευσμένη άποψη που να διαπερνά  και να συνδέει όλα τα έργα ιδιαίτερα σε έναν ξεχωριστό και σπάνιο για τα Ελληνικά δεδομένα εκθεσιακό –χαρισματικό χώρο, που πραγματικά ξαναζωντάνεψε η κα Καφέτση. Συμβατικές επιλογές, έλλειψη χάραξης μιας πορείας , παράδοξες χωροθετήσεις, αδυναμίες στη σήμανση και προβληματικός φωτισμός. 

Ο Φωτισμός 



Στο ισόγειο π.χ. τα φωτιστικά σώματα στην οροφή, δεν ξέρω αν αναδεικνύουν τα  μικρά αυτά έργα της Ειρήνης Ευσταθίου (Customer/Value/Service) ή τελικά   υπερισχύουν, παραπέμποντας σε άλλους κοινότυπους χώρους. Χώρισα σε δύο τμήματα την εικόνα για να γίνει σαφής η διαφορά με και χωρίς αυτά τα φωτιστικά σώματα





Στις φωτογραφίες που ακολουθούν τα φωτιστικά σώματα και οι υπερφωτισμένες ζώνες  που τα περιβάλλουν, ή οι κλειστές δέσμες των φωτιστικών που εκπέμπουν τοπικά  σε απόσταση, δεν επιτρέπουν την σαφή αντίληψη των έργων. 




Δανάη Στράτου: Cut-7 Διαχωριστικές Γραμμές 2007



Κωστής Βελόνης, Μετά το τέλος της διαδήλωσης, 2009
 Ζασίρ Έμιλυ:  Memorial to 418 Palestinian Villages which were Destroyed, Depopulated and Occupied by Israel in 1948
  2001

Αντιλαμβάνομαι την οικονομική δυσπραγία και τις δυσκολίες της εποχής, ιδιαίτερα για τα Μουσεία.
Αναγνωρίζω  τις προσπάθειες που κάνουν οι άνθρωποι των μουσείων, σε μια εποχή που το Υπουργείο Πολιτισμού τους έχει ξεχάσει. 
Είχα την ελπίδα απλά ότι ειδικά  το  ΕΜΣΤ θα έβαζε τα δυνατά του …
Όπως όλοι πρέπει να βάλουμε τα δυνατά μας για να κρατήσουμε τουλάχιστον όσο γίνεται ψηλότερα τον πήχη στον χώρο του 
πολιτισμού.

Ίσως ήρθε η ώρα να ενεργοποιήσουμε το ελληνικό φιλότιμο, να εμπνεύσουμε νέες ανενεργές δυνάμεις, αφού πρώτα σχεδιάσουμε προσεκτικά αυτό ακριβώς που πρέπει να γίνει σε αυτήν την δύσκολη  εποχή, αποφεύγοντας εύκολες λύσεις.

Αληθεινός Δημήτρης: Συμβάν 1973







Thursday, October 21, 2010

Η ΝΕΑ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ Ο ΜΙΧΑΗΛ ΑΓΓΕΛΟΣ


πετώντας... 
  μέσα στην Cappella Sistina


Αναζητείστε την εικόνα αυτή  
μέσα στην μοναδική αυτή ψηφιακή απεικόνιση
 του εσωτερικού της  Cappella Sistina
στη Ρώμη


πετάξτε  μέσα στον χώρο ήρεμα,
απολαμβάνοντας αυτήν την μοναδική οροφή του Μιχαήλ  Άγγελου
με το ποντίκι πατημένο
Χρησιμοποιήστε το + και - για μεγένθυση 
και σμίκρυνση και απολαύστε τον ήχο.

Πατήστε εδώ 
και περιμένετε λίγα δευτερόλεπτα

μία πρωτοβουλία του Musei Vaticani


ΜΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ


2.Για τον Δήμο Αγρινίου και όχι μόνο...

   
Για το νέο του άρθρο πατείστε εδώ

Sunday, October 17, 2010

Η ΔΙΟΧΑΝΤΗ ΜΑΣ ΜΑΓΕΨΕ!!!


μην χάσετε την έκθεσή της 
στο Παλαιό Ελαιουργείο στην Παραλία Ελευσίνας
από τις 8:00 το βράδυ μέχρι τις 12:00 τα μεσάνυχτα! 



© Giorgos .Triantafyllou

Η επίσκεψη στο παλαιό ελαιουργείο ήταν τελικά αποκαλυπτική. Παρά την εμπειρία όλων των προηγούμενων εικαστικών εκδηλώσεων στην Ελευσίνα στα πλαίσια των Αισχυλίων  και έχοντας στην ουσία χάσει τα τελευταία χρόνια τα ίχνη της Διοχάντης, που την ήξερα από τα Ευρωπάλια του 1982, δεν ήξερα τι με περίμενε. Η Διοχάντη από τον Μάρτιο κλείστηκε μέσα στο βιομηχανικό αυτό ερειπωμένο συγκρότημα και ονειρεύτηκε  σπάνιες εικόνες στο κέλυφος των κτιρίων.


 Πραγματοποίησε μια σειρά εικαστικών παρεμβάσεων  με το  τεχνητό φως, τους ήχους του  Στέφανου Μπαρμπαλιά και ευτελή υλικά που συνέλεξε από το εγκαταλελειμμένο συγκρότημα.  Το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Σεμνό και εξαιρετικά δυνατό. Καθαρό και σπαθάτο, ένα απόσταγμα μιας αφαιρετικής διαδικασίας και ένα μάθημα αρχιτεκτονικής. Βιώσαμε την μαγεία μιας πορείας που η Διοχάντη δεν επέλεξε να την σηματοδοτήσει αλλά προτίμησε να μας οδηγήσει η ίδια  στους υποφωτισμένους  χώρους που συγκροτούν μια σπάνια διαδρομή.









Δεν μπορώ να μην επισημάνω την συνάφεια της προσέγγισης αυτής, με το πνεύμα της  πρόσφατης έκθεσης  μου αρχέτυπα*  στο Βυζαντινό Μουσείο και του βιβλίου που την συνόδευε. Στους συσχετισμούς έργων τέχνης με καλύβες και  μαντριά, εντάσσω έστω και εκ των υστέρων και την εικαστική περέμβαση της Διοχάντης.



 Καρδίτσα, Πρόδρομος 09-ΙΧ-2005
από τα αρχέτυπα*



Κυρίως όμως θέλω να αναφερθώ στην καλλιτεχνική επέμβαση που πραγματοποιήσαμε με τον Κώστα Τσόκλη και τον Νίκο Ξυδάκη το 2006 στα εγκαταλελειμμένο χωριό Μοναστήρια της Τήνου αναδεικνύοντας στην ουσία και ξαναζωντανεύοντας το ερειπωμένο χωριό και χρησιμοποιώντας τους καθρέφτες .





Μια προσεκτικά σχεδιασμένη ξύλινη διαδρομή, οδηγούσε διαδοχικά  σε μία σειρά εικαστικών παρεμβάσεων  υπό τους ήχους του Ξυδάκη. Δεν φανταζόμαστε τότε ότι  οι «Αντανακλάσεις», η νέα αυτή  πρωτότυπη για τα Ελληνικά δεδομένα  καλλιτεχνική επέμβαση,  θα άνοιγε δρόμους για την πραγματοποίηση ανάλογων εικαστικών επεμβάσεων στον Ελληνικό χώρο.  Κατά την ταπεινή μου άποψη η δουλειά της Διοχάντη  στην Ελευσίνα αποτελεί μια υψηλού επιπέδου συνέχεια …




περισσότερα στις φωτογραφίες της εβδομάδας...


ΝΕΩΤΕΡΑ:

Η ΔΙΟΧΑΝΤΗ ΣΤΗΝ 54η ΜΠΙΕΝΑΛΕ ΤΗΣ ΒΕΝΕΤΙΑΣ







Thursday, October 14, 2010

ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΛΕΞΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΑ RUDY RICCIOTTI ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟ


Είμαστε  τελικά όλοι θύματα των σπουδών μας;

Ο αρχιτέκτονας Rudy Riccioti

Το βράδυ της Τρίτης 13 Οκτωβρίου, η αίθουσα Σκαλκώτα στο Μέγαρο γεμάτη νέους ανθρώπους.
Η απουσία των ωριμότερων αισθητή!
Ο  αρχιτέκτων Rudy Riccioti (1952),  ένας μεσογειακός και πολύ ροκ  τύπος,  γεννημένος στο Αλγέρι κατέκτησε με την πρώτη το κοινό του. Άμεσος, συναρπαστικός, και αφοπλιστικά ειλικρινής έσπευσε από την αρχή να μιλήσει για την καταστροφική  επιρροή των σπουδών αρχιτεκτονικής.
Αλήθεια που βρίσκονται οι εμπνευσμένοι δάσκαλοι με το σημαντικό αρχιτεκτονικό και συγγραφικό έργο και την χαρισματική προσωπικότητα,  να υπερασπιστούν το αντίθετο; Δύο μόνο καθηγητές αρχιτεκτονικών σχολών κατάφερα να  διακρίνω στο ακροατήριο, που παρέμειναν σιωπηλοί μέχρι το τέλος αποδεχόμενοι μάλλον την σκληρή αυτή διαπίστωση. Πρόκειται τελικά για μια ανομολόγητη κοινή πεποίθηση, που σε ένα μεγάλο βαθμό ερμηνεύει και την μετριότητα της παραγόμενης στην Ελλάδα αρχιτεκτονικής.

Villa Lyprendi
Toulon, France 1998







Villa Lyprendi
Toulon, France 1998

Με αφορμή την τολμηρή ένταξη της απέριττης Villa Lyprendi στην πλαγιά της Τουλόν το 1999,  μίλησε υποτιμητικά για όλους αυτούς τους συναδέλφους του που αναπαράγουν σχεδόν σκηνογραφικά  άρα και αδιάφορα την παράδοση στην επαρχία, ακολουθώντας τις επιταγές των σπουδών τους. 
Είχε ήδη γίνει γνωστός με την Αιθουσα για ρόκ συναυλίες, Le Stadium στην Vitrolles, στη Γαλλία το1994



Αιθουσα για ροκ συναυλίες, Le Stadium
Vitrolles, France 1994

Ο Riccioti ένας μαχόμενος αρχιτέκτονας, που έχει κάνει και σπουδές πολιτικού μηχανικού, διαπιστώνει ότι την τέχνη της αρχιτεκτονικής την έμαθε βασικά στα εργοτάξια από την παιδική του ηλικία δίπλα στον εργοταξιάρχη πατέρα του. Θεωρεί σημαντικό να αντλεί κανείς γνώση και εμπειρεία από τους τεχνίτες και τους μαστόρους στις οικοδομές και τόνισε ότι μόνο με αυτούς μπορείς να υλοποιήσεις τα όνειρά σου αρκεί να τους πεις «ευχαριστώ»

 Villa Bandol

Σε συνεργασία με τον ταλαντούχο γιο του (πολιτικός μηχανικός), εξαντλεί τις δυνατότητες αντοχής και σύνθεσης του  μπετόν, αναζητώντας νέα όρια ως προς την ελαχιστοποίηση των διατομών, και την ανατροπή του συστήματος της οριζόντιας δοκού επί στύλου . "Το μπετόν είναι θαυματουργό είπε, όπως η Παναγία". Αναζητά να εντάξει νέες δομές-φίλτρα από μπετόν στις όψεις των κτιρίων του, περιορίζοντας την διαφάνεια που θεωρεί ότι αποτελεί την ψευδαίσθηση της Δημοκρατίας.


Pont du Diable, πεζογέφυρα  236 πόδια σε φαράγγι  στην περιοχή Hérault της νοτιοδυτικής Γαλλίας 

Centre national de la Danse, Aix-en-Provence, 2008


 Cour Visconti, Μουσείο Louvre, στο Παρίσι

Ο Rudy Riccioti φλερτάρει με την arte povera και αντιμετωπίζει την αρχιτεκτονική ως μία ισχυρή πολιτική πράξη.
Μίλησε για εκείνους  τους "αλήτες Κινέζους" που δεν  τον πλήρωσαν ποτέ για την δουλειά που έκανε για αυτούς, αλλά και την απίστευτη εκμετάλλευση των απλών εργαζόμενων ανθρώπων για την παραγωγή φτηνών προϊόντων που πραγματοποιείται σε αυτή την χώρα. Αρνείται στα έργα του να προδιαγράψει υλικά από αυτές τις χώρες  της Ανατολής και της Αφρικής, όπου παράγονται με την υπερεκμετάλλευση των  εργαζομένων.

Σε όλη την διάρκεια της διάλεξης  εικόνες από τα έργα του,περνούσαν με γρήγορο ρυθμό μπροστά από τα μάτια μας,  συνοδεύοντας έναν άμεσο και χειμαρρώδη λόγο, που στην ουσία έδωσε την αίσθηση μιας εξομολόγησης της δικής του αλήθειας. Ο  Rudy Riccioti μας γοήτευσε και με τον απόλυτα προσωπικό του λόγο του και με το "αιρετικό"  έργο του στα πλαίσια μιας διαρκούς αναζήτησης και ενός αστείρευτου πειραματισμού, μακρυά από κάθε πανεπιστημιακό κώδικα και τον όποιο ακαδημαϊσμό.

 
το επί της ουσίας σχόλιο του Δημήτρη Φιλιππίδη,   που ήταν παρών στην διάλεξη:

Τώρα εσύ τον έκανες ακόμα πιο ρομαντικό, ακόμα πιο ακραίο και "άγριο". Ένα λοιπόν άγριο θηρίο που βγάζει τη γλώσσα σε κάθε σύμβαση. Κάθε? Χμμμ, αλλά κι αυτή η στάση δεν είναι μια σύμβαση τελικά; Μην ξεχνάς πως έχει σχετικά μεγάλο γραφείο στη όμορφη βίλα μέσα στα πεύκα - αυτά από κάπου χρηματοδοτούνται για να έχει την άνεση να "καταγγέλλει" κτλ. Είμαι λίγο κουμπωμένος με τέτοιες επαναστατικότητες. Αυτό δεν του αφαιρεί τη γοητεία με τίποτα. Είναι σπουδαίος ηθοποιός!!! 
Ωραία τα λες πάντως. Οι "κακές" σπουδές λοιπόν φταίνε; (πόσες φορές έχω ακούσει τα τετριμμένα: Καλά κι εσείς τι τους μαθαίνετε;) Άφεριμ!
 δ.