Friday, December 31, 2010

Sunday, December 26, 2010

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΠΛΑΣΗ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΘΕΑΤΡΟΥ ΣΤΗ ΠΕΖΟΔΡΟΜΗΣΗ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ



«…αναζητώντας περισσότερη τόλμη…»

Γιάννη Τσαρούχη, Το καφενείον ΝΕΟΝ

Εικόνες από τα παλιά καφενεία της Αθήνας ήρθαν στο μυαλό μου όταν   φεύγοντας  αμήχανος από την έκθεση στην Διπλάρειο σχολή , την Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου, με τις αρχιτεκτονικές   προτάσεις του  διαγωνισμού  για την ανάπλαση της Πλατείας Θεάτρου, ξεχώρισα με την άκρη του ματιού μου,  σειρές από ανεμιστήρες οροφής  σε μια μελέτη απόμακρη από την περιοχή των βραβείων.


Το καφενείο ΝΕΟΝ  στην Ομόνοια αν θυμάμαι καλά ήταν ένας από τους δημόσιους χώρους  που οι ανεμιστήρες έδιναν μια αίσθηση ηρεμίας και δροσιάς
Χώροι στάσης και ανάσας ιδιαίτερα το καλοκαίρι. Έτσι αυτοί οι ανεμιστήρες σαν συνθετικό στοιχείο στην ξεχωριστή αυτή αρχιτεκτονική αυτή πρόταση με αναστάτωσαν,  όταν συνειδητοποίησα ότι αποτελούν πρόταση για την ανάπλαση της πλατείας  Θεάτρου και αναρτώνται από ένα διάτρητο στέγαστρο-σκίαστρο με μια εξαιρετική σύνθεση από ετερόκλητες περσίδες. 



Και κάτω από αυτούς τους ανεμιστήρες εικόνες ηρεμίας , συναναστροφής, δημιουργίας, σε ένα αστικό τοπίο πρωτοφανές  αλλά οικείο και ελκυστικό  για αυτή την πόλη. Μετά χαράς πιστεύω θα αναζητούσα μια τέτοια εμπειρία και θα επισκεπτόμουν συχνά ένα τέτοιο χώρο στην Αθήνα!







Μία ποιητική  πρόταση, με όραμα, που πραγματικά ξεχωρίσαμε, συζητήσαμε και αναρωτηθήκαμε γιατί τελικά δεν είχε την τύχη τουλάχιστον μιας διάκρισης

 Πρόκειται για την πρόταση του Αριστείδη Αντονά, που όπως έχω ξαναγράψει αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση. Ο Αντονάς αναζητά  μέσα από τις φιλοσοφικές του διεισδύσεις την ουσία του αρχιτεκτονικού γίγνεσθαι. 





Ζήτησα από τον ίδιο να μου δώσει το  κείμενο με το οποίο τεκμηριώνει την άποψή του,  εισάγοντας την  έννοια «της μεταβαλλόμενης ή της προσωρινής πολεοδομίας», το οποίο παραθέτω  στην συνέχεια.


Ομολογώ ότι έχω εκτιμήσει τις πρωτοβουλίες της κας Ντόρας Γαλάνη, Προέδρου της ΕΑΧΑ  και της κας Μαρίας Καλτσά Γεν. Γραμματέως του ΥΠΕΚΑ  που με κριτήριο την αρχιτεκτονική τους σκέψη και αγωνία προχωρούν σε μία σειρά  νέες  πρωτοβουλίες, με καθαρό βλέμμα, για πρώτη φορά στα τελευταία χρόνια. Φαίνεται όμως το πλαίσιο μέσα στο οποίο   κινούνται οι πρωτοβουλίες τους, χρειάζεται ριζική ανατροπή.
Θα ξεκινήσω από την διακήρυξη  του διαγωνισμού.  Θεωρώ ότι η διακήρυξη πρέπει να εμπεριέχει απαιτήσεις και να εμπνέει τους μελετητές προς ένα όραμα που πρέπει να αφορά την ουσία του προβλήματος και όχι απλά την λειτουργικότητα και τις τεχνικές προδιαγραφές του έργου.  Να εξωθεί τους μελετητές σε υπερβάσεις και ανατροπές και σε συνεργασίες με εικαστικούς όταν μάλιστα πρόκειται για δημόσιους χώρους. Και πάνω από όλα να προβάλει με κάθε τρόπο τον διαγωνισμό και να προσελκύσει τους πιο άξιους μελετητές.

Εδώ όμως είναι ένα θέμα που αφορά κυρίως την κριτική επιτροπή που αποτελείτο από τους Λίζα Σιόλα, Πρόεδρο (Δήμος Αθηναίων-EAXA AE), Ευάγγελο Λυρούδια, (ΣΑΔΑΣ-ΠΕΑ), Μπούκη Μπαμπάλου-Νουκάκη (ΕΜΠ), Νίκο Φιντικάκη (ΤΕΕ) και Jesús Aparicio (Ε.Ε.)
Η επιτροπή συνήλθε από τις 18/10 έως τις 20/10/2010 και επέλεξε -ανάμεσα σε 31 συμμετοχές- τις προτάσεις που ανταποκρίθηκαν με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο στην Προκήρυξη.
Απενεμήθησαν 3 Βραβεία και 5 Εξαγορές 

Οι γνωστές διαδικασίες επιλογής των κριτικών επιτροπών και οι επίσης γνωστές δημοκρατικές διαδικασίες που ακολουθούνται κατά την κρίση,  φοβάμαι ότι έχουν σαν αποτέλεσμα να επιλέγονται οι πιο ουδέτερες, ανώδυνες και ίσως αδιάφορες αρχιτεκτονικές μελέτες, ενώ οι πιο τολμηρές που παραβαίνουν τα συνήθη παραμένουν στο περιθώριο

1ο Βραβείο (22210)- φωτορεαλιστικό
Αρχιτέκτονες: Ματθαίος Παπαβασιλείου, Βαλεντίνα Καρβουντζή
Συνεργάτες αρχιτέκτονες: Αγγελική Ζιούνα, Νατάσσα Χολή


Στή Διπλάρειο σχολή όμως στην προσεκτικά στημένη έκθεση  οι μελέτες που διακρίθηκαν στον διαγωνισμό μας μελαγχόλησαν.  Έλλειπε η τόλμη και το όραμα μιας αρχιτεκτονικής που οφείλει να διαχειριστεί τον δημόσιο χώρο ανατρέποντας  την δραματική απαξίωση του κέντρου της Αθήνας. Ασκήσεις γεωμετρίας, με λίγο πράσινο, χώρους στάσης, και κάποια επιλεγμένα υλικά επίστρωσης με μικρά αμήχανα ευρήματα. Ίσως τελικά η κριτική επιτροπή αφού δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει μια τολμηρή άποψη θα ήταν καλύτερα να κηρύξει τον διαγωνισμό άγονο. Η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι καμία από τις βραβευμένες λύσεις δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα.  Έχω την αίσθηση ότι η μελέτη του Αντονά ανοίγει προοπτικές και δυνατότητες που σε συνεργασία με τους φορείς με τόλμη και διάλογο για ένα διαφορετικό, πειραματικό  ίσως αλλά ενδιαφέρον θα έλεγα αποτέλεσμα.



η πεζοδρόμηση της οδού Πανεπιστημίου

Η Πανεπιστημίου την δεκαετία του ΄50
πηγή:http://ritsmas.wordpress.com
Μετά την αστοχία του διαγωνισμού της Πλατείας Θεάτρου, με βασικές αιτίες κατά την άποψη μου, την αδύναμη και μη συναρπαστική διακήρυξη του διαγωνισμού  που δεν πήρε την σχετική δημοσιότητα και την κριτική επιτροπή, θα ήθελα να αναφερθώ στον νέο Διαγωνισμό της πεζοδρόμησης τους οδού Πανεπιστημίου.  Διατυπώνω την ίδια αγωνία και ανησυχώ μήπως στα πλαίσια ενός νέου  διεθνούς διαγωνισμού  θα  έχουμε τα ίδια  δυσάρεστα  αποτελέσματα με  το Μουσείο της Ακρόπολης.  Οι ξένοι ικανοί και διάσημοι μελετητές  παρά τα εντυπωσιακά αποτελέσματα,  τελικά πιστεύω ότι δεν έχουν κατανοήσει το φως αυτού του τόπου, το ελληνικό τοπίο και την ανθρώπινη κλίμακα και τελικά τα περισσότερα κτίρια τους μπορεί να μας έχουν εντυπωσιάσει στην αρχή,  αλλά δεν μας έχουν συγκινήσει.  Και εδώ θέλω να επισημάνω ότι τα  εντυπωσιακά επιτεύγματα του διάσημου Καλατράβα στην Αθήνα δεν με συγκινούν πια, αλλά η έμπνευση και η δημιουργικότητα του νέου τότε Δημήτρη Παπαϊωάννου, που του εμπιστεύτηκαν την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων,  παραμένει στην μνήμη μου σαν ένα γεγονός ευαισθησίας και συγκίνησης, που συνένωσε ένα ικανό αριθμό σημαντικών Ελλήνων δημιουργών.



Η Αθήνα του Μέλλοντος, Διαμορφώνεται ένα ενιαίο αστικό  σύνολο με επίκεντρο τα κτίρια της Αθηναϊκής Τριλογίας και τον κάθετο άξονα από την πλατεία Κλαυθμώνος, μέχρι το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων.
Από το άρθρο του Κ. Ρηγόπουλου στην εφημερίδα Καθημερινή της Κυριακής 19-ΔΕΚ-2010

Ανησυχώ λοιπόν για την διατύπωση της  προκήρυξης του νέου διαγωνισμού για την πεζοδρόμηση Πανεπιστημίου. Γιατί πέρα από τις τυπικές προδιαγραφές και απαιτήσεις θα πρέπει να προετοιμάσει και να εμπνεύσει για την υλοποίηση ενός οράματος, για  έναν από τους σημαντικότερους και  τους πιο πολυσύχναστους  δρόμους αυτού του τόπου.

Είναι μια μοναδική ευκαιρία , μετά από δεκαετίες και σε συνέχεια του προγράμματος ενοποίησης ( έργο του ΕΑΧΑ)  να αποκτήσει η Αθήνα μια παγκόσμια και μοναδική αρτηρία πολιτισμού, εμπνευσμένη από τις αξίες αυτού του τόπου και με την συμμετοχή Ελλήνων εικαστικών και φυσικά Ελλήνων αρχιτεκτόνων. Συμμετοχή που θα πρέπει να αποτελεί προϋπόθεση για του ξένους μελετητές, που οφείλουν να συνεργαστούν μαζί τους.


 
Η νέα Πλατεία Ομονοίας, με πεζοδρόμηση του τμήματος από την συμβολή Πανεπιστημίου και Πατησίων έως την 3η Σεπτεμβρίου. 
Από το άρθρο του Κ. Ρηγόπουλου στην εφημερίδα Καθημερινή της Κυριακής 19-ΔΕΚ-2010

Από την άλλη η επιλογή της Κριτικής Επιτροπής. Στο Μουσείο της Ακρόπολης λέγεται και δεν αμφισβητείται, ότι παίχτηκαν παιχνίδια  για ανταπόδοση  υποχρεώσεων. Η κριτική επιτροπή λοιπόν πρέπει να έχει επιλεγμένα μέλη με τόλμη και ευαισθησία για να μην οδηγηθούμε πάλι, μέσα από «καθώς πρέπει» δημοκρατικές διαδικασίες, σε ουδέτερα, προκλητικά και ξένα από τον Ελληνικό χώρο αρχιτεκτονήματα
Η ευθύνη για το ΥΠΕΚΑ και το ΕΑΧΑ και τους άλλους εμπλεκόμενους φορείς είναι πολύ μεγάλη και είναι πραγματικά μια πολύ καλή ευκαιρία- συγκυρία που την ευθύνη έχουν δύο αυτές ευαίσθητες και δυναμικές αρχιτεκτόνισες, η Μαρία Καλτσά και η Ντόρα Γαλάνη. Παράλληλα και η συμμετοχή του καθηγητή του ΕΜΠ Παναγιώτη Τουρνικιώτη στην διαδικασία της προετοιμασίας  αποτελεί μια πολύ θετική υπόθεση. Απουσιάζουν προς το παρόν ευαίσθητοι μελετητές και καλλιτέχνες που ήδη έχουν εμπειρία και γνώση για την διαχείριση του Δημόσιου χώρου στην Ελλάδα και κυρίως νέοι άνθρωποι.
Η στιγμή είναι κρίσιμη . Μέσα στην κρίση πρέπει  να ανατραπούν ακόμη και γνωστές διαδικασίες που μας έχουν επιβληθεί για να προκύψει η πιο ευαίσθητη λύση, που θα ξαναφέρει τον κόσμο στο κέντρο της πόλης. Είναι δε προτιμότερο, το έργο να υλοποιηθεί σε φάσεις χωρίς βιασύνη, ανάλογα με τις οικονομικές δυνατότητες παίρνοντας υπ΄όψη και την άποψη του Αριστείδη Αντονά για μια "μεταβαλλόμενη ή προσωρινή πολεοδομική προσέγγιση" μέσα στον χρόνο υλοποίησης.
Θα τελειώσω επισημαίνοντας την ανάγκη ανατροπής αυτής της παγκόσμιας αποκλειστικότητας αυτού του τόπου, που αποκλείει την παρουσία και την επίβλεψη των μελετητών κατά την διάρκεια κατασκευής των έργων και δίνει τελικά την δυνατότητα για  ασυδοσία των εργολάβων και την αίσθηση και υποψία  για διαπλοκή με τους ανθρώπους του δημοσίου. Αν δεν προλαβαίνουμε να ανατρέψουμε θεσμικά αυτούς τους απαράδεκτους όρους ας προχωρήσουμε στην διατύπωση ειδικών όρων στα πλαίσια της διακήρυξης.  
Το κείμενο  αυτό  είναι  το τελευταίο της χρονιάς. Το καταθέτω με αγωνία και ελπίδα για την χρονιά που έρχεται.
Θα παρακαλούσα τους αναγνώστες αυτού του μπλογκ να συνεχίσουν αυτόν τον προβληματισμό, αποστέλλοντας τα σχόλια τους στην διεύθυνση http://triantafylloug.blogspot.com/
Ήρθε η ώρα να ενεργοποιηθούμε και να συμβάλλουμε ο καθένας με τις δυνατότητες του για το καλύτερο… ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Γ.Τ.

Για το κείμενο του Αριστείδη Αντονά πατείστε εδώ

Friday, December 24, 2010

η γοητευτική πλευρά του χειμωνιάτικου τοπίου...




κάντε ΚΛΙΚ στην εικόνα για να την απολαύσετε...

Sunday, December 19, 2010

ΜΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ


3. κατοικία - ατελιέ - Γκαλερί - Μουσείο Γιάννη Σπυρόπουλου




 πρώτη δημοσίευση αυτού του έργου,  34 χρόνια μετά από την ολοκληρωσή του

 πατείστε εδώ

 

Sunday, December 12, 2010

ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΣΤΗΝ ΣΤΕΓΗ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΕΧΝΩΝ


Μιχαήλ Μαρμαρινός :   «Ύμνος στα Μαστόρια»  με απώλεια του μέτρου…





Περσίδες από ελληνικό λευκό μάρμαρο με ενσωματωμένο σύστημα εικόνας με τεχνολογία LED  προβάλλουν  μια σειρά από παράδοξες εικόνες εντελώς ασυνήθιστες στο αστικό τοπίο της νύχτας στη Λεωφόρο Συγγρού,  που από δρόμος πορνείας και νυχτερινής αναψυχής,  σταδιακά εξελίσσεται σε τόπο πολιτιστικών δραστηριοτήτων. 



Εικόνες από εργάτες και μαστόρους που δούλεψαν για να χτιστεί η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση  στους οποίους ήταν αφιερωμένες οι  βραδιές των εγκαινιών. Ένα σημαντικό κτίριο, απόκτημα για αυτόν τον τόπο, ιδιαίτερα σε αυτή την δύσκολη περίοδο και αποτέλεσμα μιάς συνολικής προσπάθειας των ανθρώπων  του Ιδρύματος.




Εκτός όμως από την όψη, τα μαστόρια είχαν την τιμητική τους και στο εσωτερικό του κτιρίου, όπου στεκόντουσαν σε διαφορα απρόσμενα μέρη, ντυμένοι με τα καλά τους ρούχα.




Πρώτη φορά σε ένα δημόσιο κτίριο αναγνωρίζεται η σημαντική προσφορά αυτών των άγνωστων και άσημων ανθρώπων, που σιωπηλά και αναντίρρητα πραγματοποιούν το όνειρο, το όραμα θα έλεγα του κάθε  αρχιτέκτονα, του κάθε μελετητή, του  επιχειρηματία, του ιδρύματος, του μικροιδιοκτήτη…  με εξαιρετική υπομονή και ευαισθησία. Πρόκειται για μια τελετουργία που συντελείται και μας γοητεύει μια και οι άνθρωποι αυτοί  μεταμορφώνουν από μέρα σε μέρα τον χώρο, μέσα σε μια ατμόσφαιρα θεατρική θα  έλεγα. Αυτήν την ατμόσφαιρα επεδίωξε να αναδείξει ο Μιχαήλ Μαρμαρινός σκηνοθετώντας τα εγκαίνια της Στέγης, με πρωταγωνιστές έλληνες και αλλοδαπούς μαστόρους και την απεικόνιση σε βίντεο της σκόνης, της αταξίας του εργοταξίου, των λάμψεων από τις κολλήσεις των μέταλλων...

Σκηνές από την κατασκευή του έργου  ξαναζωντανεύουν στην μεγάλη οθόνη, στην σκηνή του κεντρικού αμφιθεάτρου αναδεικνύοντας τον μόχθο, την προσπάθεια των  σωμάτων...


...με μουσική υπόκρουση άλλοτε τα λαϊκά τραγούδια από το ραδιοκασετόφωνο και  κυρίως από την  μουσική των  J.S. Bach και του Haydn από την  Καμεράτα, Ορχήστρα Φίλων της Μουσικής.

Ο Μαρμαρινός μας παραπέμπει σε δικά μας σύγχρονα  βιώματα στα εργοτάξια,  αλλά ταυτόχρονα μας μεταφέρει στο παρελθόν σε άλλες εποχές δημιουργίας … Θα τολμούσα να πω ότι μου ήρθαν στον νου σκηνές του Αιζενστάιν ή των αδελφών Ταβιάνι

σκηνή από το    «Allonsanfàn» των αδελφών Ταβιάνι

όταν η σκηνή γέμισε με εκατό περίπου εργάτες,  και ανάμεσά τους  η Μέτζο- Σοπράνο Μαίρη- Έλεν Νέζη άρχισε να  να τραγουδά άριες.




...με παράλληλη προβολή εικόνων 


και ενώ η συγκίνηση κορυφώθηκε, χάθηκε το μέτρο! 
Οι εργάτες από πρωταγωνιστές μετατράπηκαν σε ένα χορευτικό κινούμενο σύνολο, που πλαισιώνει την Μέτζο-Σοπράνο, παραμένοντας στην σκηνή  περισσότερο χρόνο από ότι χρειαζόταν και αποδυναμώνοντας την συγκίνησή μας. Πραγματικά στεναχωρήθηκα για το φινάλε αυτής της ευρηματικής προσπάθειας του Μ. Μαρμαρινού και για άλλη μια φορά συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο είναι για κάθε δημιουργό να αυτοακρωτηριάζεται… 



Σε κάθε περίπτωση όμως το σχόλιο αυτό δεν αποδυναμώνει την όλη στρατηγική των εγκαινίων όπως οργανώθηκε  με βασικό συντελεστή τον  εκτελεστικό διευθυντή Χρήστο Καρρά που μαζί με τους ανθρώπους του Δοιηκητικού Συμβουλίου μας υποδέχθηκαν στο κτίριο.
Ένα  κτίριο που αποτελεί τον τρίτο σημαντικό πόλο μαζί με το Μουσείο Μπενάκη και το Μέγαρο Μουσικής με μια ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική του γνωστού Γαλλικού γραφείου Architecture Studio  που είχε την γενική σύλληψη και του  γραφείου Burrell Foley Fischer Llp, Architects Urban Designers  στο Λονδίνο, που μελέτησε τα εσωτερικά των αμφιθεάτρων. Η σύλληψη είναι εξαιρετικά απλή.




Μία ωοειδής φόρμα με τις αίθουσες περιβάλλεται με ένα ορθογωνιο περιβλημα κυκλοφορίας, διάτρητο και επανδεδυμένο με περσίδες που επιτρέπουν στον επισκέπτη να έχει πάντα μια οπτική επαφή με την πόλη. Ένα τελικά εξωστρεφές κτίριο σε αντίθεση με την υπόγεια επέκταση του Μεγάρου Μουσικής,  και πραγματικά δεν μπόρεσα ποτέ να συμφιλιωθώ με την συνολική του  υπόγεια αντιμετώπιση.
 

Η κατακόρυφη κίνηση στο κτίριο με τους γρήγορους ανελκυστήρες και τις δύσβατες εντυπωσιακές σκάλες από γυαλί μας οδήγησε και στον μεγάλο υπόγειο εκθεσιακό χώρο που και εδώ τον πρώτο ρόλο έχουν τα πορτραίτα μαστόρων και συντελεστών του έργου...

Η φωτογραφική αυτή έκθεση είχε ένα συναισθηματικό κενό. Έλλειπε ένα  δυνατό σενάριο και θεωρώ ότι δεν επαρκεί η παράθεση εικόνων αγνώστων με ασθενή ευρήματα όπως εικόνες κολλημένες στο πάτωμα ή  θαμπές ηχητικές  παρεμβολές.


Θα ήθελα να αναφερθώ στον επανασχεδιασμό του αρχιτεκτονικού φωτισμού σε όλο το κτήριο που υπογράφει η Ελευθερία Ντεκώ  και να  σχολιάσω ότι ίσως η Στέγη εκτός από το έργο της Αμαλίας Παπαφιλίππου στο χώρο του μπαρ, θα έπρεπε να επιλέξει και γλυπτά Ελλήνων καλλιτεχνών αντί του Ροντέν και του Μπουρντέλ.
Θέλω επίσης να  σταθώ στην φράση  του  Αντώνη Παπαδημητρίου, προέδρου του Ιδρύματος Ωνάση: «Η Στέγη θέλει να είναι ανοιχτή σε όλους, χωρίς κανενός είδους αποκλεισμό» με την ελπίδα ότι θα μας δοθεί η ευκαιρία να ζήσουμε νέες συγκινήσεις σε αυτό τι κτίριο. Ένα κτίριο που μαζί με το διπλανό του το κτίριο της Εθνικής Ασφαλιστικής με αρχιτέκτονες τους  M. Botta, Ρένα  Σακελλαρίδου και Μόρφω Παπανικολάου  αναβαθμίζουν την εικόνα αυτής της πόλης.

το κτίριο της Εθνικής Ασφαλιστικής 



Καλορίζικη η νέα μας Στέγη!


Monday, December 6, 2010

MADE IN GREECE

εικόνες από το παρελθόν...
ή «επέσατε θύματα» μιας συκοφαντίας...

 
απολαύστε την γοητεία της ροής του νερού! 



μην προσπαθήσετε όμως να μαντέψετε που βρίσκονται αυτές οι υδάτινες διαμορφώσεις


γιατί απλούστατα  η μοναδική φορά που λειτούργησαν ήταν στην φάση δοκιμών κατά την κατασκευή.  


και για να μην κουράζεστε …
Πρόκειται για την πολυσυζητημένη  ΠΛΑΤΕΙΑ ΟΜΟΝΟΙΑΣ

Ήδη από τις 7 Νοεμβρίου είχα διατυπώσει την πρόθεση να σχολιάσω εκτενέστερα την δραματική ιστορία της ισοπέδωσης της βραβευμένης μελέτης για τον διαγωνισμό της πλατείας Ομονοίας  και την κατασυκοφάντηση των νέων συναδέλφων.
Οι υπεύθυνοι  της Εταιρείας Ενοποίησης Αρχαιολογικών Χώρων (Ε.Α.Χ.Α.), με επικεφαλής τον Γιάννη Καλαντίδη, μαζί με τους τότε συναρμόδιους φορείς, αλλοίωσαν δραματικά το πνεύμα και το περιεχόμενο της μελέτης.
Αυτό που θέλω να επισημάνω και πάλι,  είναι ενώ  ότι η Νορβηγική κυβέρνηση στήριξε με κάθε τρόπο τους νέους αρχιτέκτονες Snøhetta που κέρδισαν τον διαγωνισμό για την Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, και ανέλαβαν την ευθύνη απέναντι στην Unesco για την αξιοπιστία των νέων αρχιτεκτόνων,  εδώ οι υπηρεσίες απλά τους φόρτωσαν την εργολαβίστικη προχειρότητα που απροκάλυπτα υλοποίησαν αλλοιώνοντας και υπεραπλουστεύοντας την βραβευμένη  μελέτη


Η  Ε.Α.Χ.Α  επέβαλε  να αφαιρεθεί η προβλεπόμενη από την μελέτη μόνωση και στεγανοποίηση της πλατείας για λόγους κόστους. Αυτό είχε σαν συνέπεια το νερό στις υδάτινες διαμορφώσεις να  δημιουργήσει πρόβλημα στην οροφή του σταθμού στην στάθμη του μετρό!!!



Για αυτό και οι υδάτινες διαμορφώσεις δεν λειτούργησαν, όπως και η συνεχής ροή  που κάλυπτε το μαύρο πρίσμα στην βόρεια πλευρά, και  αντί για μαύρο γρανίτη, επενδύθηκε με πλακάκια μπάνιου διαστάσεων 30Χ30 με λευκό αρμό.
Δεν ισχυρίζομαι βέβαια ότι πρόκειται για μια ξεχωριστή χαρισματική μελέτη. Άλλωστε είναι κοινό μυστικό ότι ο δημόσιος χώρος είναι η αχίλλειος πτέρνα των Ελλήνων αρχιτεκτόνων από τον Πικιώνη και μετά. Είναι γνωστές οι αστοχίες ακόμη και από έμπειρους και επώνυμους συναδέλφους. Σε κάθε περίπτωση όμως η μελέτη αυτή βραβεύθηκε στα πλαίσια ενός αρχιτεκτονικού διαγωνισμού και χαρακτηρίζεται από μια σειρά  αξιόλογες αρχές:



όπως η κατάργηση της περιμετρικής κίνησης και η ένταξη δύο νέων καννάβων, ενός με φωτισμό από οπτικές ίνες που δεν λειτούργησαν ποτέ και ο άλλος με ψηφίδες. Η ποιότητα κατασκευής αυτών των χαράξεων από την πρώτη μέρα  της παράδοσης του έργου, χαρακτηρίζει την προχειρότητα και την τσαπατσουλιά που αντιμετωπίστηκε όλο το έργο.






  
Η προοπτική του άξονα της οδού Αθηνάς από την 3η Σεπτεμβρίου  μέχρι την Ακρόπολη, καταργήθηκε από την απόφαση ανύψωσης του δαπέδου της πλατείας στο σημείο αυτό κατά 1.50 μ. από την Ε.Α.Χ.Α. λόγω της ξαφνικής ανακάλυψης κατά την φάση της κατασκευής, ενός ασανσέρ του Μετρό. Η Μετρό δεν είχε δώσει πότε στην ΕΑΧΑ στοιχεία για αυτό το ασανσέρ. Ο εργοδότης του έργου τελικά προτίμησε να ‘’σηκώσει’’ όλη την πλατεία αντί να αφαιρέσει τον ανελκυστήρα!

Τα στέγαστρα σκίασης και η επιφάνειες προβολής ουδέποτε υλοποιήθηκαν. Άγνωστο γιατί. Τα συστήματα προβολής όμως αγοράστηκαν και δεν λειτούργησαν ποτέ. Θα πρέπει να τονίσω ότι η βασικότερη αρχή αυτής της μελέτης ήταν ο επικοινωνιακός χαρακτήρας της πλατείας. Οι μελετητές επιδίωξαν μέσω μιας οθόνης που θα τοποθετούνταν κάθετα στον άξονα Αθηνάς και 3ης Σεπτεμβρίου να  προβάλουν  διαφημιστικές και ενημερωτικές πληροφορίες για την πόλη, αλλά και να  συνδέσουν το  υπόγειο επίπεδο του Μετρό με το επίπεδο της πλατείας που θα πραγματοποιούνταν με τη «προβολή στοιχείων και περιοχών του υπογείου επιπέδου στην επιφάνεια της πλατείας»


Η πλατεία σήμερα παραμένει ένας υποβαθμισμένος τόπος, που εμένα προσωπικά με κάνει να ντρέπομαι. Εκτιμώ ότι αν ήταν ένα έργο πνοής και ποιότητας καλά φωτισμένο,  δεν θα κατέληγε σε μια τέτοια παρακμή και αθλιότητα
Το φωτογραφικό υλικό και τα φωτορεαλιστικά παραχωρήθηκαν από την Αριάδνη Βοζάνη, μέλος της ομάδας μελέτης μαζί με τους αρχιτέκτονες  Γρηγόρη Δεσύλα, Μαριαλένα Κάτσικα και  Θεόδωρο Τσιατά. Οι νέοι αρχιτέκτονες, μετά τις δημόσιες δηλώσεις του κ. Καλαντίδη ότι το έργο πραγματοποιήθηκε στο ακέραιο και σύμφωνα με την μελέτη, βρέθηκαν φυσικά  σε δεινή θέση, θύματα μιας συκοφαντίας. 

Αντί επιλόγου ήθελα  στην συνέχεια να παραθέσω ενδεικτικά,  το βιογραφικό της Αριάδνης Βοζάνη, για να αντιληφθούμε ότι πρέπει επί τέλους να είμαστε πολύ προσεκτικοί, να σεβόμαστε και να υπερασπίζουμε τους νέους επιστήμονες. Ο Γιάννης Καλαντίδης δεν ζει πια, είχε μεν την κεντρική ευθύνη αλλά δεν ήταν μόνος. Η νοοτροπίες αυτές πρέπει να σταματήσουν!
Δεν μπορούμε πια να ανεχόμαστε  και να σιωπούμε…. 
Θα πρότεινα μάλιστα για την αποδοση του δικαίου, η πλατεία να αποκατασταθεί με μια επικαιροποιημένη μελέτη και πλήρη επίβλεψη από τους ίδιους μελετητές. Τους το χρωστάμε.

Βοζάνη, Αριάδνη

Αρχιτέκτων μηχανικός, λέκτορας σχολής Αρχιτεκτόνων Ε.Μ.Π.. Είναι διπλωματούχος της Αρχιτεκτονικής σχολής  Ε.Μ.Π, (1993) και ως υπότροφος του ΙΚΥ συνέχισε τις  μεταπτυχιακές της σπουδές ( Μ.Arch., Bartlett  UCL) και ολοκλήρωσε την διδακτορική της διατριβή με θέμα «Η έννοια του χώρου ως αναπαράσταση. Χώρος και λόγος στην αρχαία τραγωδία» ( Ph.D, ArchitecturalAssociation School of Architecture, History and Theory Department ).  Έχει διδάξει αυτοδύναμα θεωρία στην σχολή Architectural Association School of Architecture (1997-1998), και θεωρία και αρχιτεκτονική σύνθεση στις  σχολές Αρχιτεκτόνων Πολυτεχνείου Κρήτης (2004-2005) και ΕΜΠ (2000-2002). Από το 2007 διδάσκει ως  μέλος ΔΕΠ του Τομέα ΙΙΙ της Σχολής Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ με γνωστικό αντικείμενο ‘ Θεωρητική διερεύνηση και σχεδιασμός Δημόσιων , Ιδιωτικών χώρων και αντικειμένων’. Έχει συμμετάσχει ως κύριος ερευνητής σε ερευνητικά  προγράμματα του Ε.Μ.Π. σχετικά με τον προσδιορισμό του πλαισίου αποκατάστασης και εκσυγχρονισμού δημοσίων κτηρίων και  τοπιακής ανάπλασης υπαίθριων δημοσίων χώρων.  Έχει δημοσιεύσει άρθρα σε συλλογικούς τόμους και επιστημονικά περιοδικά  και έχει συμμετάσχει σε συνέδρια και  εκθέσεις αρχιτεκτονικής. Από το 1998 διατηρεί αρχιτεκτονικό γραφείο και  έχει βραβευτεί σε ελληνικούς και πανευρωπαϊκούς αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς.
 Email: avozani@central.ntua.gr


Ευχαριστώ τον Οδυσσέα Σγουρό  ( ODYSS ) για το σχόλιο του:


...Φίλε Γιώργο συμφωνώ με τον τρόπο που υπερασπίζεσαι το έργο των άξιων νέων συναδέλφων που γνώρισαν σε λίγο χρόνο την αμφίθυμη στάση μιας αποθέωσης στην αρχή και μιας κατασυκοφάντησης στη συνέχεια από μερικούς που έχουν μάθει να κρίνουν από απόσταση την επίμοχθη προσπάθεια των αρχιτεκτόνων για να προτείνουν χώρους αστικών συμβάντων σε μια μητρόπολη όπως την Αθήνα, που δεν σταμάτησε ποτέ να αποτελεί πυκνωτή ανθρώπινων δράσεων και χωρικών μετασχηματισμών... 
Η Αθήνα και το ιστορικό κέντρο βάρους της η Ομόνοια, δεν έχει ποτέ σταματήσει να μεταμορφώνεται και να θέτει σημειακά σε κοινή θέα τις αλλοιώσεις θετικές ή αρνητικές της φυσιογνωμίας του πυθμένα του αστικού της τοπίου... Γιατί αλήθεια θα έπρεπε η πρόταση των αρχιτεκτόνων να διαθέτει από την αρχή τόση ακαμψία και τελειότητα που να μην επιδέχεται καμιά τροποποίηση όσο αρνητική κι αν κρίνεται σήμερα; Ποιά αλήθεια από τα χαρακτηριστικά της ανθρωπογεωγραφίας της σήμερα δεν αποτελούν στην ουσία μια σπαρακτική επίκληση για ένα άγγιγμα σε ανθρώπους και υλικά που είναι αδιαίρετα βυθισμένα στη φθορά και την παρακμή;... 
Να αποκατασταθεί η πλατεία με ευθύνη και ανασχεδιασμό από τους δημιουργούς της αλλά μαζί με το περιτύλιγμα που θα αναδείξουμε ,να σκύψει η πόλη και η κοινωνία των πολιτών θεσμικά σε όλους τους εσωτερικούς εξόριστους που καθημερινά την κατακλύζουν και τείνουν να τη μετατρέψουν σε μια σύγχρονη Σπιναλόγκα τόσο κοντά στις απαστράπτουσες παρακείμενες αστικές νησίδες μιας τσαλακωμένης ήδη υπερκαταναλωτικής ευμάρειας...Έτσι η αρχιτεκτονική θα αποδείξει ακόμη για μια φορά πως δεν αποτελεί πεδίο θριάμβων αλλά μνημειώνεται εκεί που υπάρχει και "δοξάζεται" η ανθρώπινη ιδιότητα... 
Οδυσσέας Σγουρός, 6.12.2010 



Ακολουθεί το σχόλιο του Δημήτρη Διαμαντόπουλου που επικεντρώνεται στην απαξίωση του επαγγέλματος και τους αρχιτεκτονικούς Διαγωνισμούς:
Γιώργο τα σχόλια σου και η διαμαρτυρία σου για την τύχη του αρχιτεκτονικού διαγωνισμού της Ομόνοιας αναδεικνύει το μείζον ζήτημα της απαξίωσης της αρχιτεκτονικής και της πολεοδομίας στον τόπο μας, δύο λειτουργημάτων που ο πυρήνας τους μεταξύ άλλων είναι και βαθύτατα επιστημονικός. Οι δραματικές συνέπειες της απαξίωσης αυτών των δύο ύψιστων λειτουργημάτων έχουν αποτυπωθεί στην πρωτοφανή υποβάθμιση του δομημένου και φυσικού περιβάλλοντος και στην ποιότητα της καθημερινής ζωής όλων και ιδίως των ασθενέστερων κοινωνικών τάξεων.
Τώρα αναδύονται στην επιφάνεια με δραματικό τρόπο οι συνέπειες της αγραμματοσύνης του τυχοδιωκτισμού της αντοχής των πολιτικών των πολιτών και οι δικές μας κατά περίπτωση.
Μη έχοντας μεταξύ άλλων  θωρακίσει θεσμικά τον τρόπο άσκησης του λειτουργήματος μας, μη έχοντας ένα επιμελητήριο (με κύρος)  αμιγώς αρχιτεκτονικό – πολεοδομικό, γενιές αρχιτεκτόνων όλων των ηλικιών καταξιωμένοι και μη θεσμικά, νομικά και δεοντολογικά απροστάτευτους, υφίστανται ανάλογη απαξιωτική μεταχείριση από τους εργοδότες τους (ιδιώτες και πολιτεία).
Δεν γνωρίζω να υπάρχει άλλο λειτούργημα που να έχει κακοποιηθεί τόσο πολύ όσο το δικό μας. Αυτό όμως που έχει σημασία δεν είναι τα τραύματα που αυτή η κακοποίηση έχει προκαλέσει σε εμάς, αλλά τα τραύματα που έχει προκαλέσει στην καθημερινή ζωή όλων των πολιτών, κοινωνικά, οικονομικά και πολιτισμικά.
Τις τελευταίες δεκαετίες εκατομμύρια ξοδεύτηκαν για να παραχθούν δημόσια κτήρια στην πλειοψηφία τους κτιριακά σκουπίδια με παντελή απουσία της αρχιτεκτονικής (βλέπε το σύστημα μελέτη – κατασκευή – διαπλοκή κλπ). Ο βανδαλισμός τους ήταν φυσικό επακόλουθο.
Όσο για τους αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς η ποιότητα του αποτελέσματος καθορίζεται από το μέσο όρο της ποιότητας:
α) Αυτών που επεξεργάσθηκαν την προκήρυξη
β) Αυτών που συμμετείχαν στον Διαγωνισμό
γ) Αυτών που τον έκριναν (κριτική επιτροπή)
δ) Αυτών που υλοποίησαν το έργο
 Χαίρετε
Για όλα αυτά όμως θα επανέλθω

Δημήτρης Διαμαντόπουλος
08-12-2010

Thursday, December 2, 2010

MADE IN CHINA


εικόνες από το μέλλον
ή "επέσατε θύματα"...

Τα νέα κατέφθασαν σήμερα με email. Εικόνες από το μέλλον! σκέφτηκα, μιά και διαρκώς απομακρυνόμαστε από τις αξίες του παρελθόντος και παραμένουμε απλοί θεατές σε αυτό που έρχεται.
Θα παραμείνουμε απαθείς ?????????????????????????????????

Απολαύστε λοιπόν την είδηση ακριβώς όπως την έλαβα:
Anyone who bought an apartment here sure has a problem.
Talk about a collapsed market!

YES, IT'S An ENTIRE 13-STORY BUILDING  IN  CHINA LYING ON THE GROUND  

 (1)  An underground garage was being dug on the south
side of the building, to a depth of 4.6 meters (15 ft).

(2)  The excavated dirt was being piled up on the north
side of the building, to a height of 10 meters (32 ft).

(3)  They dug right up to the base of the building.
 Then the rains came.
 (4)  The building experienced uneven lateral pressure
 
from north to south.

  (5)  This resulted in a lateral pressure of 3,000 tonnes, 


*First, the apartment building was constructed.* 

Then the plan called  for an underground garage to be dug out.
The excavated soil was piled up on the other side of the  building.


 *Heavy rains resulted in water seeping into the ground.*

The building began to tilt.  Then it began to shift, and the "hollow" concrete pilings were snapped due to the uneven lateral pressures.

 And thus was born the eighth wonder of the world. 




 If these buildings were closer together, it would have resulted in a domino effect.





Notice that there's NO rebar in the pilings!
Just some wire mesh.







They built 13 stories on grade, with no basement, and tied it all down to hollow pilings with no rebar.

Don't you feel better now that these are the folks that
manufacture nearly EVERYTHING we buy and use today?




One more product 

"MADE IN CHINA "...


 Υ.Γ. Μπορεί να διαπιστώνεται μία υπερβολή στον σχολιασμό του συγκεκριμένου γεγονότος. Άλλωστε από μόνο του έχει ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον και μας συναρπάζει όπως κάθε εικόνα καταστροφής. Ίσως οι ειδικόι να το θεωρήσουν σαν μια από τις πολλές τεχνικές αστοχίες που συμβαίνουν διεθνώς. Ίσως όμως να πρόκειται για  αποτέλεσμα μιας επενδυτικής απληστίας...
Θα ήταν πιό σημαντικό πιστεύω να μας βομβαρδίζει η Κίνα με τον πολιτισμό της παρά με ευτελείς αναπαραστάσεις δυτικών προτύπων, καταδυναστεύοντας την ανθρώπινη 
αξιοπρέπεια


Και το σχόλιο του Οδυσσέα Σγουρού  ( ODYSS):

...ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ-ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΠΟΥ ΟΡΑΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕΡΙΚΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΗΓΕΤΕΣ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΤΟΥΣ ΚΙΝΕΣ ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΩΣ ΤΟΥΣ ΕΥΡΩΠΑΙΟΥΣ ...ΚΙΝΕΖΟΥΣ.ΣΕ ΟΛΑ ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΟΜΩΣ.Η ΕΙΚΟΝΑ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ ΚΑΘΩΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΚΑΙ ΤΗ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΘΕΣΜΩΝ ΣΕ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΟΠΟΥ ΕΝΑΣ ΚΑΤΟΧΟΣ ΤΟΥ ΝΟΜΠΕΛ ΕΙΡΗΝΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΗ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΣΥΓΓΕΝΙΚΟ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΟΣΛΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΛΑΒΕΙ ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ...ΜΕΧΡΙ ΠΟΤΕ Ο ΕΞΑΓΟΡΑΣΜΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΘΑ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΣΙΩΠΑ Σ΄ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ;...