Friday, October 31, 2014

“ONE KLEOMENOUS” ΣΤΟΝ ΛΥΚΑΒΗΤΤΟ


ένας ακόμη αρχιτεκτονικός αιφνιδιασμός



το νέο κτίριο "ONE KEOMENOUS"

Σχεδόν δίπλα με το "OΝΕ ATHENS" (κτίριο Δοξιάδη), μόλις αποκαλύφθηκε και το νέο  "ONE KEOMENOUS" ακριβώς στην συμβολή των οδών Κλεομένους με τον περιφερειακό του Λυκαβηττού, απέναντι από το Ξενοδοχείο St. George Lycabettus. 



Ένα πολύ ενδιαφέρον, εντυπωσιακό και ίσως προκλητικό κτίριο, σε εξέχουσα θέση στην πόλη, με θέα την Ακρόπολη και τον Σαρωνικό, που σχεδιάστηκε από την ομάδα OMNIVIEW, που συγκροτείται από τους αρχιτέκτονες Δημήτρη Τσίγκο, Γιάννη Τσίγκο, Κάτε Καραγιάννη, Χριστίνα Τσακίρη, και Μαρία Καραμάλη. 


Πλάκες από travertino πάχους 3 εκ. αναρτώνται από τις κατακόρυφες και οριζόντιες επιφάνειες της όψης, κάθετα σε αυτές, η μια δίπλα στην άλλη με σταθερό κενό μεταξύ τους. 



Οι καμπύλες αποτμήσεις των πλακών ορίζουν μια νέα εξωτερική επιφάνεια που την χαρακτηρίζει μια πλαστικότητα και παραπέμπει σε μια ρευστή αρχιτεκτονική.


Στα κείμενά τους οι μελετητές εξηγούν ότι η αισθητική του τοπογραφικού χάρτη του Λυκαβηττού με τις ισοϋψείς καμπύλες, ήταν η πηγή της αρχιτεκτονικής τους έμπνευσης που είχε σαν αποτέλεσμα την δημιουργία ψηφιακά ενός τοπίου-πρόσοψη, που στοχεύει στην καλύτερη δυνατή εναρμόνιση με τον περιβάλλοντα χώρο. Είναι μια ενδιαφέρουσα επιλογή που μας βάζει σε σκέψεις, όσο αποτελεί ένα πρώτο δείγμα μιας τέτοιας αρχιτεκτονικής στην πολή. 


Πρόκειται σε κάθε περίπτωση για μια αρχιτεκτονική που αιφνιδιάζει και έχει μάλιστα ήδη συζητηθεί κυρίως γιατί δεν αφορά ένα κτίριο στην Αθήνα με εμπορική χρήση, αλλά μια πολυτελή κατοικία, με τρία υπόγεια. 


Διερευνώντας στο διαδίκτυο προκύπτει ότι η κατοικία ετοιμάζεται από τον Μίλτο Καμπουρίδη και την Μαρίνα Βερνίκου, κόρη του Γιώργου Βερνίκου. Νέοι άνθρωποι τολμούν και αναζητώντας μια διαφορετικότητα εμπιστεύονται τις τολμηρές προτάσεις των νέων αρχιτεκτόνων. Θα περιμένουμε το έργο να ολοκληρωθεί και είναι βέβαιο μέσα στο χρόνο θα δικαιωθεί ή θα ξεχαστεί σαν μια εντυπωσιακή χειρονομία. 

Ευχαριστώ πολύ τον φίλο που κάλυψε φωτογραφικά το θέμα και θέλει να κρατήσει την ανωνυμία του. 



Από τον αρχιτέκτονα Δημήτρη Διαμαντόπουλο ήρθε στις 20 ΧΙ 2014 το ακόλουθο σχόλιο:


Σίγουρα έχει φαντασία και τόλμη και είναι αρκετά επιδέξια καμωμένο, ιδίως πρός την Κλεομένους με τον καλαίσθητο γλυπτικό κυματισμό όπου είναι και ποιό λιτό. Ακόμα έχει έναν εξπρεσιονισμό που παραπέμπει σχετικά εύστοχα σε βραχώδη και σπηλαιώδη απόληξη του βουνού. Σίγουρα εισάγει ένα λεξιλόγιο που επειδή εντυπωσιάζει θα συμπαρασύρει αρκετούς μιμητές. Σκέπτομαι όμως ότι το μεγάλο στοίχημα παραμένει διαχρονικά πάντα το ίδιο... 
Τό να κάνομε καλή αρχιτεκτονική με τα βασικά στοιχεία του αρχιτεκτονικού λεξιλόγιου συναρθρωμένα καλά λειτουργικά καλαίσθητα και ανθρωποκεντρικά. Δεν είναι εύκολο να γίνεται καλά ο κτιριακός όγκος με τα ανοίγματα και τους εξώστες αρμονικά βαλμένα, και είναι τόσο σημαντικό... Αυτά να μην τα παραμελήσομε γιατί μαζί με άλλα που μοιάζουνε απλά και κοινότυπα αυτά είναι τα ουσιαστικά... 

Δημήτρης Δ.



Thursday, October 23, 2014

ΜΙΜΗΣ ΦΑΤΟΥΡΟΣ: ΑΝΑΚΗΡΥΞΗ ΣΕ ΕΠΙΤΙΜΟ ΔΙΔΑΚΤΟΡΑ ΤΗΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΠΑΤΡΩΝ


κάλλιο αργά παρά ποτέ

( κείμενα Ηλία Κωνσταντόπουλου και Δημήτρη Φατούρου)


Φωτεινή εξαίρεση αποτελεί η πρόσφατη πρωτοβουλία της Πολυτεχνικής Σχολής του Πανεπιστημίου Πατρών να ανακηρύξει τον Δημήτρη Φατούρο σε επίτιμο διδάκτορα και κατά την άποψή μου μάλιστα αρκετά καθυστερημένα. Εκτιμώ (χωρίς να ξέρω τι προβλέπουν οι εγκύκλιοι και ο νομοθεσίες των σχολών) ότι οι σχολές αρχιτεκτονικής, με δεδομένη μάλιστα την διαρκή έλλειψη διδασκόντων, θα ήταν χρήσιμο να επιλέγουν πολύ πιο συχνά προσωπικότητες που έχουν διακριθεί και βέβαια σε ηλικίες που οι επίτιμοι διδάκτορες να έχουν την δυνατότητα να «διδάξουν», μέσω τακτικών διαλέξεων και να μεταφέρουν την γνώση τους και την σοφία τους στην πανεπιστημιακή κοινότητα. Αξίζει να αναλογιστούμε πόσοι διακεκριμένοι συνάδελφοι έχουν αποδημήσει και πόσοι ακόμη βρίκονται γύρω μας, που θα μπορούσαν να τιμηθούν αντίστοιχα και να προσφέρουν ουσιαστικά. Διότι η έννοια του επίτιμου διδάκτορα πέρα από τίτλος τιμής μπορεί να εμπεριέχει και την έννοια της διδασκαλίας με οποιοδήποτε τρόπο. 

Θα αναφερθώ για άλλη μια φορά στον Χρύσανθο Κιρπότιν, έναν πραγματικό υπερασπιστή της μοντέρνας αρχιτεκτονικής και των αποκαταστάσεων μέσα από τις στατικές του τολμηρές επιλογές, που λάτρεψαν οι φοιτητές. Παρά τις επανειλημμένες προτροπές μου ο Σάνιας τελικά έφυγε από την ζωή σιωπηλά, αγνοημένος από την πανεπιστημιακή κοινότητα. 


Έτσι η τελευταία πρωτοβουλία της Αρχιτεκτονικής Σχολής της Πάτρας και των διδασκόντων στο Τμήμα Αρχιτεκόνων να τιμήσουν τον Μίμη Φατούρο για τα 60 χρόνια δημιουργικής προσφοράς του στην υπηρεσία της Αρχιτεκτονικής, δικαιώνεται και ελπίζω στο μέλλον να πυκνώσουν τέτοιες επιλογές και στα υπόλοιπα πανεπιστήμια. 



Παρουσιάζω στην συνέχεια εικόνες και τα κείμενα του Καθηγητή και Αναπληρωτή Πρόεδρου του Τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών Ηλία Κωνσταντόπουλου και του Δημήτρη Φατούρου που παρουσίασαν κατά την διάρκεια της εκδήλωσης στην Αίθουσα Τελετών «Οδυσσέας Ελύτης» του Πανεπιστημίου Πατρών (Κτίριο Διοίκησης) την Τετάρτη 14 Οκτωβρίου. 

Για να διαβάσετε τα κείμενα κάντε ΚΛΙΚ εδώ  



Μίμης Φατούρος και οι διδάσκοντες 



Μίμης Φατούρος, Λίτσα Τρέσσου 




Το φωτογραφικό υλικό παραχωρήθηκε από τον Ηλία Κωνσταντόπουλο και τον Δημήτρη Φιλιππίδη


Saturday, October 18, 2014

ΖΗΣΗΣ ΚΟΤΙΩΝΗΣ: Ο ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΣ ΣΤΗΝ ΦΟΥΚΟΥΣΙΜΑ - ΜΑΡΙΑ ΛΟΪΖΙΔΟΥ: «CROPPING UP»


1.
Δημήτρης Φιλιππίδης

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΕΚΘΕΣΕΩΝ


Ζήσης Κοτιώνης, «Ο Αναξίμανδρος στη Φουκουσίμα. Γενεαλογίες της τεχνικής», στο Μουσείο Μπενάκη


Μαρία Λοϊζίδου, «Cropping Up» στη γκαλερί Calfayan, φωτο. Σωκράτης Στρατής

Με διαφορά πέντε μόλις ημερών εγκαινιάστηκαν δύο εκθέσεις στην Αθήνα που παρουσιάζουν κοινά σημεία αλλά και σημαντικές διαφορές. Προηγήθηκε η έκθεση του Ζήση Κοτιώνη στο Μουσείο Μπενάκη (2.10.2014) με θέμα «Ο Αναξίμανδρος στη Φουκουσίμα. Γενεαλογίες της τεχνικής» κι ακολούθησε της Μαρίας Λοϊζίδου στη γκαλερί Calfayan με θέμα «Cropping Up» (7.10.2014). 


Τομή: Πυρηνικός αντιδραστήρας BWR Mark I 

Η πρώτη, και εξαιρετικά φιλόδοξη έκθεση παίρνει ως αφορμή την ανάγνωση γενικά των προσωκρατικών φιλοσόφων (κι όχι μόνο του Αναξίμανδρου) με συνοδεία σκαριφημάτων γεωμετρικής υφής και περιπλανάται «στα ερείπια του τεχνικού πολιτισμού» της εποχής μας (με τη Φουκουσίμα ως ακραίο σύμβολο), με αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός «πρόχειρου» ή «τυχαίου» αρχείου με θραύσματα, όπου εμπλέκεται και το ίδιο το Μουσείο (με τη χρήση παλαιικών προθηκών από τις αποθήκες του). 

















Ζήσης Κοτιώνης, «Ο Αναξίμανδρος στη Φουκουσίμα. Γενεαλογίες της τεχνικής»
στο Μουσείο Μπενάκη

Κεντρικό έκθεμα, στο οποίο μπαίνεις παραμερίζοντας κρεμασμένα φύλλα πλαστικού, είναι ένα σχήμα ομοιόθετο με εκείνο της αίθουσας, ενώ στους περιμετρικούς τοίχους «τρέχουν» τέσσερις προβολές βίντεο με συνοδεία ήχων. 




Μαρία Λοϊζίδου, «Cropping Up» στη γκαλερί Calfayan, Cristos Sarris Photographer

Η δεύτερη, και σεμνότερη, έκθεση θέτει εξαρχής το υπαρξιακό ερώτημα: «Γιατί κάτι να συμβεί και όχι τίποτα;» και επιλέγει να μεταφέρει στο χώρο έκθεσης την «ενεργοποιημένη αταξία» που υπάρχει στο εργαστήριο της Λοϊζίδου σε συνδυασμό με ένα συνονθύλευμα από παλιά έπιπλα της οικογένειας Calfayan, στα οποία παρεμβάλλονται διάφορα έργα της Λοϊζίδου. Το φράγμα αυτό εμποδίζει το βλέμμα να διεισδύσει στο εσωτερικό της γκαλερί, αφήνοντας μόνο ένα στενό πέρασμα εισόδου. Περνώντας αυτό το εμπόδιο, βρίσκεσαι στον οικείο χώρο μιας έκθεσης με έργα κρεμασμένα στους τοίχους ή ελεύθερα μέσα στο χώρο. 

Μαρία Λοϊζίδου, «Cropping Up» στη γκαλερί Calfayan, Cristos Sarris Photographer

Παντού υπάρχει μια αμφισημία σχετικά με τη συνήχηση των έργων και με τι αφήνεται να φανεί ή κρύβεται συμβολικά πίσω από φύλλα διαφανούς πλαστικού. Τα «έργα» που εκτίθενται είτε παρεμβάλλονται ανάμεσα σε άλλα αντικείμενα χωρίς καμιά επεξήγηση είτε παρουσιάζονται αυτόνομα με τη συνοδεία επεξηγηματικού σχολιασμού. 

Στις δύο αυτές εκθέσεις ο θεατής καλείται να συμβάλει στην κατανόηση εκείνου που περιεργάζεται, καθώς δεν του παρέχονται οδηγίες χρήσης, κάτι που είναι γενικά αποδεκτό. Όμως, ταυτόχρονα, και κάτι που ερωτοτροπεί επικίνδυνα με την αυθαιρεσία ή ακόμα και την επιπολαιότητα για χάρη πρωτοτυπίας ή ελευθερίας. 





Ζήσης Κοτιώνης, «Ο Αναξίμανδρος στη Φουκουσίμα. Γενεαλογίες της τεχνικής»
στο Μουσείο Μπενάκη 

Με το να είναι διασπασμένη σε πολλαπλά «θραύσματα», η έκθεση του Κοτιώνη ζητά από το θεατή να ψάξει για κάποιο νόημα-οδηγό, που θα οδηγήσει από τους προσωκρατικούς στον εφιάλτη της Φουκουσίμα. Κάτι που στην πράξη αποδεικνύεται αδύνατο καθώς οι προσωκρατικοί παραμένουν τα επιδεικτικά ανεπεξέργαστα σπαράγματα του σώματος ενός βιβλίου. Οι προσωκρατικοί, το τραυματισμένο ελληνικό τοπίο και οι έντεχνες «κατασκευές» που παρατάσσονται ανάμεσα σε δείγματα παλιών εργαλείων ή «σκουπιδιών» του τεχνικού πολιτισμού, παρατίθενται αλλά πουθενά δεν συντίθενται σε κάτι χειροπιαστό. 


Μαρία Λοϊζίδου, «Cropping Up» στη γκαλερί Calfayan, Cristos Sarris Photographer


Η έκθεση της Λοϊζίδου απαιτεί αντίστοιχα να καταβάλει κανείς αρκετό κόπο ώστε να αντιληφθεί την «τάξη» μέσα στην «αταξία» και να φανερωθούν όσα κρύβονται με τόση φροντίδα πίσω από το σχήμα των πραγμάτων. Δεν μπορείς να συλλάβεις όλα όσα σου αφηγούνται τα αντικείμενα και τα έργα, αλλά πάντως διαισθάνεσαι πως βρίσκεσαι μπροστά σε μια αποκάλυψη, που στέκει πολύ πιο κοντά στην αρχή των όντων των προσωκρατικών απ’ ό,τι ισχυρίζεται πως κάνει η έκθεση του Κοτιώνη.

Κι εδώ παρατίθενται θραύσματα, πολλά από τα οποία μένουν «σκοτεινά», αλλά την ίδια στιγμή επιδρούν το ένα πάνω στο άλλο και καταφέρνουν να διαμεσολαβήσουν ανάμεσα στο θεατή και το χώρο με εξαιρετική ευαισθησία και πυκνότητα μηνυμάτων. Έτσι αφήνεται κανείς να αγγίξει διαισθητικά το νόημα του αρχικού ερωτήματος για το τυχαίο φανέρωμα των συμβάντων.
Παλιά έπιπλα, θραύσματα και φύλλα πλαστικού χρησιμοποιούνται και στις δύο εκθέσεις – αλλά με πόση, αλήθεια, διαφορά στο τελικό αποτέλεσμα. 

Δημήτρης. Φιλιππίδης 



2.
Γιώργος Τριανταφύλλου

υστερόγραφο ή αντί προλόγου


O Ζήσης Κοτιώνης με την κόρη του σε χειμωνιάτικη εκδρομή μας, το 1989 στα βουνά της Αττικής

Τον Ζήση Κοτιώνη τον γνωρίζω από την δεκαετία του 80. Παρακολουθώ συστηματικά την δουλειά του, το ανήσυχο πνεύμα του και τις συχνά παράδοξες αναζητήσεις του. Έχω δε την αίσθηση ότι από την επιστημονική σοβαρότητα της διατριβής του για τον Πικιώνη (1998) σταδιακά τα τελευταία χρόνια μας βάζει σε νοητικές βασανιστικές ασκήσεις, τόσο με τις διαλέξεις του όσο και ειδικά με τις εκθέσεις του, μια και τώρα στον τίτλο του, εκτός από αρχιτέκτων PhD, συγγραφέας, καθηγητής στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, ελεύθερος επαγγελματίας, επίτροπος στην Μπιενάλε, προστέθηκε και ο τίτλος του εικαστικός καλλιτέχνης. 

Δεν γνωρίζω την διδακτική του δραστηριότητα και κατά πόσον διατυπώνονται και εκεί αντίστοιχες νοητικές ασκήσεις. Εντυπωσιάστηκα κάποια στιγμή διαβάζοντας στο διαδίκτυο για μια πρωτότυπη διπλωματική που σχετιζόταν με τον μαρκήσιο de Sade και αναρωτήθηκα για την αποτελεσματικότητα τέτοιων επιλογών. 

Αναγνωρίζω πάντως την ξεχωριστή ευφυΐα του, την εγκάρδια και γοητευτική ρητορική του δεινότητα, το συγγραφικό του ταλέντο και τον διαρκή αιφνιδιασμό που προκαλεί, αλλά ομολογώ ότι τον τελευταίο καιρό στις εκθέσεις του αισθάνομαι μια «τρικυμία εν κρανίω», μια παράξενη αμηχανία και μια αίσθηση ότι βιώνω μια “non finito” προσέγγιση.

Βρεθήκαμε με τον Δημήτρη Φιλιππίδη στο Μουσείο Μπενάκη στην μεγάλη αίθουσα του δευτέρου ορόφου. Περιπλανηθήκαμε στην έκθεση του Κοτιώνη επί ώρα, μόνοι πίσω από τις νάιλον κουρτίνες, αφού προσπεράσαμε γρήγορα τις εξασθενημένες βίντεο προβολές στους περιμετρικού τοίχους. Παραμείναμε επί ώρα σιωπηλοί και αμήχανοι προσπαθώντας να κατανοήσουμε… Αποφύγαμε τον όποιο σχολιασμό. Προτιμήσαμε την σιωπή. Ώσπου έλαβα το  κείμενο του που μόλις διαβάσατε...

Γιώργος Τριανταφύλλου


Κάντε ΚΛΙΚ στις εικόνες για μεγένθυση

Saturday, October 11, 2014

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΗΣ: ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ


ο διάλογος συνεχίζεται...

άρθρο που θα δημοσιευθεί 
την Κυριακή 12 ΟΚΤ 2014 
στην εφημερίδα ''Εξέλιξη'' 

(εικονογράφηση Γιώργος Τριανταφύλλου)

Το άρθρο αυτό αποτελεί συνέχεια του διαλόγου, που ξεκίνησε από την προηγούμενη ανάρτηση της 7 ΟΚΤ 2014, για το παρόν και το μέλλον της αρχιτεκτονικής στο χώρο του ελληνικού τουρισμού με αφορμή την έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη των 3SK Στυλιανίδης Αρχιτέκτονες - 1972-2014 – με τίτλο «έργα». 



3SK Στυλιανίδης Αρχιτέκτονες, Ionian Blue 4*, 2003
Λευκάδα - 204 Κλίνες

Όπως είναι γνωστό ό τουρισμός αποτελεί κυρίαρχη οικονομική και κοινωνική δραστηριότητα στη χώρα μας. Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε έγινε για ένα λόγο παραπάνω από τους λίγους τομείς στον οποίον αποβλέπουμε προσπαθώντας να βγούμε από τα οικονομικά αδιέξοδα που έχουν δημιουργηθεί. 

Όλοι γνωρίζουμε ότι είμαστε η τρίτη χώρα σε μέγεθος ακτογραμμών και η πρώτη με πολλή μεγάλη διαφορά σε μέγεθος χρήσιμων και κατοικούμενων ακτογραμμών στην Ευρώπη. Επίσης έχουμε το καλύτερο κλίμα και γενικά τις πιο καθαρές και ευχάριστες θάλασσες. Αν προσθέσουμε σε αυτά και το πολιτισμικό περιβάλλον, έχουμε την ιδανική χώρα για διακοπές. 
Εάν αποδεχτούμε ότι θέλουμε να «υποδεχτούμε» αυτού του είδους την δραστηριότητα στη σπάνια γη που κατοικούμε, πρέπει να αποκομίσουμε το μεγαλύτερο δυνατό όφελος που αντιστοιχεί στην ποιότητα του φυσικού και πολιτισμικού μας περιβάλλοντος, συνειδητοποιώντας και μετρώντας τις συνέπειες που προκύπτουν.
Ο τουρισμός και οι διακοπές, εκτός των άλλων, προϋποθέτουν την ύπαρξη ξενοδοχειακών καταλυμάτων και μάλιστα μεγάλων, σε ωραίες και ευαίσθητες περιοχές. Η ιστορία αυτών των κτιρίων στη νεότερη Ελλάδα άρχισε την δεκαετία του ’60 με τον περιηγητικό τουρισμό που ήταν μια δραστηριότητα μικρή ποσοτικά και ενταγμένη στο πλαίσιο άλλων αναγκών. 



Άρης Κωνσταντινίδης, Ξενία Πόρου

Έτσι γεννήθηκαν τα «Ξενία» τα οποία διένυσαν τον κύκλο της χρηστικής τους ζωής ενσωματώνοντας την αξία της συνεκτικής πνευματικά εποχής τους. Είναι ξενοδοχεία μικρής κλίμακας, προϊόντα μιας άλλης εποχής. Ας πάμε λίγο παρακάτω με την αρχιτεκτονική των διακοπών η οποία πρέπει επειγόντως να καλύψει τις ανάγκες του μαζικού τουρισμού όπως τον ζούμε στις μέρες μας: ας τα κάνουμε μικρά ξενοδοχεία πάλι, μουσεία Αρχιτεκτονικής.




3SK Στυλιανίδης Αρχιτέκτονες, Mykonos Blu 4*, 1997
Μύκονος - 182 Κλίνες

Αν εξαιρέσουμε τα Ξενία και ειδικά τα έργα του Κωνσταντινίδη τα οποία έχουν γίνει αποδεκτά πρότυπα στη συνείδηση του κόσμου και των ειδικών, η αρχιτεκτονική που έχει δημιουργηθεί στο χώρο του τουρισμού τοποθετείται κατά κανόνα συλλήβδην σε μια αμφιλεγόμενη αισθητικά θέση. Μπορεί κατά την άποψη ορισμένων να είναι κακή αρχιτεκτονική, αλλά παράγεται και υπάρχει σε τεράστια μεγέθη, καθορίζει ολόκληρες περιοχές, δημιουργεί πρότυπα και εξοικειώνει ή εξαχρειώνει τοπικές και ευρύτερες κοινότητες με το συντακτικό και τη γλώσσα που διαχειρίζεται. 
Επομένως πρέπει ως ειδικοί και ως κοινωνία να μιλήσουμε να σκεφτούμε και να δημιουργήσουμε μια καλή αρχιτεκτονική διακοπών καθώς με αυτή θα ζούμε τα επόμενα χρόνια. Αλλά ποια μπορεί να είναι αυτή η Αρχιτεκτονική;


3SK Στυλιανίδης Αρχιτέκτονες, 
Cavo Spada Luxury Resort & Spa 5*, 2008
Ραπανιανά, Κρήτη - 300 Κλίνες

Το πρώτο που αναφέρεται πάντα είναι μια αρχιτεκτονική προσαρμοσμένη στο περιβάλλον. Αν εννοούμε το φυσικό περιβάλλον είναι εύκολα κατανοητό σαν θέμα όχι όμως επαρκώς αναλυμένο, διότι προσαρμογή κυρίως νοείται το κτίριο να χάνεται, να μην ενοχλεί. Όμως η αρχιτεκτονική παράγει κτίρια και μορφές για να φαίνονται και όχι για να κρύβονται. Αν ενοχλούν είναι γιατί δεν βρέθηκε ο τρόπος οι κατασκευές να είναι σχεδιασμένες με σαφείς αρχές και ιεραρχήσεις και επομένως κατανοητές ώστε να δημιουργηθούν κτίσματα που συνομιλούν με το φυσικό περιβάλλον και τα χαρακτηριστικά του κάθε τόπου, αλλά και με το πνευματικό και ψυχικό περιβάλλον των χρηστών. 


3SK Στυλιανίδης Αρχιτέκτονες, 
Daios Cove Luxury Resort & Villas 5*,2010
Άγιος Νικόλαος, Κρήτη - 700 Κλίνες

Τα κτίρια αυτά είναι μεγάλα για λόγους οικονομικής επιβίωσης (ένα ξενοδοχείο 500 κλινών καταλαμβάνει 30.000 μ2 κτισμένου χώρου )και κτίζονται σε ιδιαίτερες περιοχές. Εφόσον θέλουμε να έχουμε τουρισμό, αυτά πρέπει να ικανοποιούν τις ανάγκες των επισκεπτών που έρχονται για να απολαύσουν σε λίγες μέρες μια συμπυκνωμένη εμπειρία ζωής γεμάτης εικόνες φυσικής απόλαυσης, έντονου life style, και βέβαια εικόνες τυποποιημένης πολιτιστικής παράδοσης. 


3SK Στυλιανίδης Αρχιτέκτονες,
Blue Palace Resort & Spa 5*, 2003
Ελούντα, Κρήτη - 500 Kλίνες

Ό,τι σχεδιάζεται πρέπει να καλύπτει τις ανάγκες αυτές όχι κατ’ ανάγκη με ευτελή τρόπο, διερευνώντας ταυτόχρονα τα στερεότυπα που έχουν δημιουργηθεί σε επίπεδο κτισμένου χώρου με τις γραφικότητες και τις τυποποιημένες μορφές, ώστε η προκύπτουσα αρχιτεκτονική να είναι επιτυχής για τη χρήση που της αντιστοιχεί, με αισθητική που αντέχει στο χρόνο, διακριτή από το φυσικό και πολιτισμικό περιβάλλον. 

Το δεύτερο που συνήθως δεν αναφέρεται είναι ότι τα τουριστικά καταλύματα, και κυρίως τα μεγάλα και μεσαία, είναι επιχειρήσεις έντασης προσωπικού με πολύ μεγάλα λειτουργικά έξοδα, μεγάλο κόστος κατασκευής και πολύ σκληρό διεθνή ανταγωνισμό. Η προτεινόμενη, λοιπόν, αρχιτεκτονική πρέπει να έχει ταυτότητα και κυρίως αναγνωρίσιμη εικόνα μέσα σε άπειρα έντυπα και εικόνες, να είναι λειτουργική στο θέμα των εξυπηρετήσεων, να έχει ποιότητα και διάρκεια κατασκευαστική και αισθητική. Είναι αυτονόητο ότι καλό ξενοδοχείο είναι αυτό που κερδίζει χρήματα, τα υπόλοιπα έπονται.


3SK Στυλιανίδης Αρχιτέκτονες, Ξενοδοχείο 5*, 2013
Μύκονος - 96 Κλίνες
Υπό κατασκευή

Το τρίτο και ουσιώδες αφορά στην προστασία του περιβάλλοντος, μια αρχιτεκτονική με ελάχιστο περιβαλλοντικό αποτύπωμα. Ο τουρισμός, και ειδικά στη χώρα μας βασίζεται στην κατανάλωση του φυσικού περιβάλλοντος, όπου μόνο η ανθρώπινη παρουσία δημιουργεί τεράστιο πρόβλημα. Είκοσι εκατομμύρια άνθρωποι από μια μικρή μπαταρία και ήδη έχουμε ένα εφιαλτικό μέγεθος.

Δεν υπάρχει αρχιτεκτονική με ελάχιστο περιβαλλοντικό αποτύπωμα. Υπάρχει με λιγότερο ή περισσότερο και είναι πάντα μεγάλο στις τουριστικές κατασκευές. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η κατασκευή, αλλά κυρίως η λειτουργία και η χρήση των τεράστιων εποχιακών αναγκών σε ενέργεια, νερό, διαχείριση αποβλήτων, αναλώσιμα. 


3SK Στυλιανίδης Αρχιτέκτονες,
Doubletree by Hilton Resort Kos Helona 5*, 2010
Kώς - 500 Κλίνες

Η πιο καλή αρχιτεκτονική θα ήταν η εφήμερη, δηλαδή καλύβες, αλλά αυτό γίνεται σπάνια: σε ειδικούς προορισμούς και προϊόντα. Αν, για οικονομικούς λόγους, έχουμε αποδεχτεί να κατασκευάσουμε κτίρια που υπηρετούν τον τουρισμό πρέπει να μετρήσουμε σοβαρά το βαρύ ενεργειακό αποτύπωμα κάθε κτιρίου και να το αποδεχτούμε ή όχι. Επιπτώσεις έχουν όλες οι δραστηριότητες και συχνά σοβαρές. Ταυτόχρονα θα πρέπει ίσως να σκεφτούμε τον χρόνο ζωής αυτών των κτιρίων, που δεν ξεπερνά τα 40 χρόνια κατά μέσο όρο, και να προβλέψουμε πιθανά μια σχετική διαδικασία κατεδάφισης προσδιορίζοντας τους τεχνικούς, νομικούς και περιβαλλοντικούς όρους. Αν απορρίπτουμε το μαζικό τουρισμό και τις συνέπειές του είναι σαν να αρνούμαστε τα σούπερ μάρκετ και να ζητάμε μόνο τα μπακάλικα που είναι για λίγους και οικονομικά ευάλωτα. 

Διηγήθηκα όλα τα παραπάνω για να τονίσω ότι η αρχιτεκτονική δεν είναι μια αισθητική και πνευματική ενασχόληση μακρόθεν, είναι, όπως οι περισσότεροι αρχιτέκτονες γνωρίζουν μια επίπονη και σκληρή εργασία, η οποία για να έχει επιτυχή αποτελέσματα προϋποθέτει την κοινωνία παρούσα, έτσι ώστε να γίνονται κατανοητά τα προβλήματα και οι ανάγκες που δημιουργούνται. 



Διαβάστε στην συνέχεια τα σχόλια της προηγούμενης ανάρτησης ( 7 Οκτωβρίου 2014) και διατυπώστε και το δικό σας σχόλιο για να συνεχιστεί ο διάλογος. Αποστολή κειμένων στο triantafyllou.giorgos@gmail.com


Ο διάλογος συνεχίζεται... Διαβάστε την σχετική ανάρτηση στο Blog του Οδυσσέα Σγουρού. Κάντε ΚΛΙΚ εδώ

Tuesday, October 7, 2014

3SK ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΗΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΕΣ - 1972-2014 – ΕΡΓΑ: ΕΚΘΕΣΗ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ



σχόλια στο πλαίσιο ενός επιθυμητού διαλόγου




Με αφετηρία την αναδρομική αυτή σημαντική έκθεση, του γραφείου 3SK Στυλιανίδης Αρχιτέκτονες, σήμερα φιλοξενούνται εδώ δύο διαφορετικές προσεγγίσεις. Αποφασίσαμε με τον Δημήτρη Φιλιππίδη να ξεκινήσουμε πρώτοι και να ανοίξουμε ένα πλαίσιο διατύπωσης απόψεων. Να καλέσουμε δηλαδή και όλους όσους θα ήθελαν να διατυπώσουν τα δικά τους σχόλια σχετικά με την έκθεση και να τα παραθέσουμε στην συνέχεια. Είναι εκτιμώ εξαιρετικά χρήσιμο να ανοίξει ένας διάλογος με αφετηρία την παρουσίαση του συνολικού έργου ενός από τα σημαντικότερα αρχιτεκτονικά γραφεία στον Ελληνικό χώρο, που επί χρόνια ακολουθεί μια συνεπή ποιοτική διαδρομή.


ΣΧΟΛΙΟ 1ο

Δημήτρης Φιλιππίδης

η σημειολογία μιας έκθεσης




Στην εντυπωσιακή έκθεση για τα σαράντα χρόνια του γραφείου 3SK Στυλιανίδης Αρχιτέκτονες, που εγκαινιάστηκε στις 24 Σεπτεμβρίου στο Μουσείο Μπενάκη, επικρατεί μια έντονη σημειολογία που αξίζει ιδιαίτερο πιστεύω σχολιασμό. 

Ενώ στους πλευρικούς τοίχους της αίθουσας «τρέχουν» αναρτημένα σχέδια και φωτογραφίες από έργα, από ελάχιστης κλίμακας ώς επιβλητικού μεγέθους, την κεντρική θέση έχουν δύο μεγάλα τραπέζια με διαφανές κάλυμμα. Αυτή η διάταξη δεν είναι τυχαία, ούτε απλά «λειτουργική». Είναι κάτι παραπάνω: η καρδιά της έκθεσης, η ψυχή της, εκεί όπου παρατάσσονταν υλικά τεκμήρια του μόχθου του αρχιτεκτονικού γραφείου, από εργαλεία και έντυπα ώς πρωτότυπα σκίτσα και σχέδια. 




Το σχεδιαστικό υλικό προέρχεται από διαχρονικές επιλογές της περιόδου πριν την επιβολή της ψηφιακής σχεδίασης. Τότε που το σχέδιο ήταν μια έντονα χειρονακτική εργασία, με σκίτσα (τα «ψαξίματα») στο χέρι με το μολύβι ή μελανώματα σχεδίων σε διαφανή ή πάλι διαφανείς φωτοτυπίες με άπειρα ξυσίματα και μπαλώματα. Πλάι τους, τα αντίστοιχα εργαλεία που σήμερα φαντάζουν πρωτόγονα, παλαιοτεχνικά μέσα αποτύπωσης και καταγραφής στοιχείων του χώρου. Ένας ολόκληρος, ξεπερασμένος πια κόσμος, με αποτυπωμένα πάνω του τα ίχνη πολύχρονης, συχνά βασανιστικής χρήσης. Για όσους έχουν ζήσει μια τέτοια ατμόσφαιρα, αυτή η ανάκληση της μνήμης πρέπει να ήταν σπαρακτικά συγκινητική. Ήταν σαν ένα σιωπηλό μνημόσυνο.

Την αίσθηση έκαναν ακόμα εντονότερη τα συχνά φθαρμένα έντυπα από την πολυκαιρία και τη συχνή χρήση που παρεμβάλλονταν ανάμεσα σε σχέδια και εργαλεία. Ήταν τα περιοδικά της εποχής όπου περιέχονταν αρχικές δημοσιεύσεις έργων του γραφείου, σε ελληνικά και ξένα περιοδικά, μαζί με τεχνικά βιβλία που συνόδευαν τον καλό επαγγελματία της εποχής, και κάποια ακόμα γενικότερου ενδιαφέροντος. 

Στα τελευταία περιλαμβάνεται και μια παλιά μονογραφία του γερμανού εξπρεσιονιστή αρχιτέκτονα Hans Scharoun, εκείνου που σχεδίασε την περίφημη Φιλαρμονική του Βερολίνου. Προλογίζοντας την έκθεση, τον είχε αναφέρει ο Βαγγέλης Στυλιανίδης. Φυσικό ήταν έτσι να σκύψει κανείς να δει σε ποιο σημείο ήταν ανοιγμένο το ταπεινό αυτό βιβλίο, και τι μπορεί να σήμαινε αυτό.



Koutouloufari Village Holiday Club

Μια τέτοια ματιά θα αντάμειβε τον επισκέπτη. Γιατί εύκολα διαπίστωνε, για παράδειγμα, πως το συγκρότημα στο Κουτουλουφάρι (1985) βγαίνει μέσα από τη συνάντηση ενός προπολεμικού έργου στη Γερμανία μ’ ένα μεταπολεμικό τουριστικό συγκρότημα έξω από το Ηράκλειο, μέσα σ’ ένα εξαιρετικά δύσκολο οικόπεδο. Αυτή ήταν μια ελάχιστη μόνο ένδειξη για τις πιθανές εκλεκτικές συγγένειες, σ’ ένα πληθωρικό έργο τεράστιας εκφραστικής ποικιλίας, που δοκιμάζει, τολμά να πειραματιστεί και συχνά δίνει πειστικές απαντήσεις στην τόσο σημαντική για την Ελλάδα τουριστική αρχιτεκτονική. 

Τα δύο τραπέζια στο κέντρο μας προσγειώνουν στη σκληρή πραγματικότητα του αρχιτεκτονικού γραφείου με τρόπους που δεν έχουμε συνηθίσει. Μας υπενθυμίζουν πόσο απατηλές είναι οι λαμπερές φωτογραφίες της τελικής μορφής ενός έργου, όταν μονοπωλούν τις εντυπώσεις, και πόσα κρύβουν πίσω τους. Ώστε να γίνουμε πιο επιφυλακτικοί, μετριάζοντας την επιπόλαιη κατανάλωσή τους, εκεί όπου μας ωθούν οι σειρήνες του σύγχρονου μάρκετιγκ. 

Δημήτρης Φιλιππίδης



ΣΧΟΛΙΟ 2ο

Γιώργος Τριανταφύλλου

αναζητώντας την ουσία 
 της συνθετικής δημιουργίας 




Το έργο του γραφείου 3SK Στυλιανίδη Αρχιτέκτονες, είναι γνωστό και πολυδημοσιευμένο και θεωρώ ότι πραγματικά πρέπει να τους αναγνωρίσουμε την σημαντική προσφορά τους στην αρχιτεκτονική των Ξενοδοχείων στην Ελλάδα.


Ξενοδοχείο Galaxy, Ηράκλειο Κρήτης

Έχω την τύχει να έχω μείνει σε ένα από τα πρώτα τους Ξενοδοχεία στο Ηράκλειο Κρήτης το γνωστό Galaxy που κτίστηκε το 1978. Μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Μια πρωτοποριακή για την εποχή καθαρή και τολμηρή λύση που ακόμη κρατάει γερά. 


Ξενοδοχείο Blue Palace Resort & Spa 5* στην Ελούντα, Κρήτη 


Ακολούθησαν διαμονές και σε άλλα ξενοδοχεία τους σε όλη την Ελλάδα. Πρόσφατα έμεινα και στο Ξενοδοχείο Blue Palace Resort & Spa 5* στην Ελούντα απέναντι από την Σπιναλόγκα και πρέπει να ομολογήσω ότι βίωσα μια παραμυθένια ατμόσφαιρα, σαν να συμμετείχα στα γυρίσματα μιας κινηματογραφικής ταινίας. Οι χώροι εντυπωσιακοί, πλάθουν ένα μύθο, που ευνοεί ή μάλλον υπαγορεύει ενδυματολογικούς κώδικες και προσεκτικές κινησιολογικές συμπεριφορές. Απολαυστικές διακοπές μέσα σε μια αρχιτεκτονική που έχει αναφορές σε μεσαιωνικές και όχι μόνο, επιβλητικές και ιστορικές γοητευτικές ατμόσφαιρες. 

Ξενοδοχείο Blue Palace Resort & Spa 5* 
στην Ελούντα, Κρήτη 

Είχα πάντα το ερώτημα πως γεννιόνται αυτές οι φαντασιακές ατμόσφαιρες που απομακρύνονται από την απλότητα του μοντερνισμού. Φανταζόμουνα αναρίθμητα σκίτσα και προοπτικά στο χέρι που να απεικονίζουν τις αναζητήσεις αυτών των συχνά σκηνογραφικών επιλογών. Περίμενα λοιπόν σε αυτή την έκθεση για τα σαράντα χρόνια του γραφείου 3SK Στυλιανίδης Αρχιτέκτονες,  στο Μουσείο Μπενάκη, να δω ρυζόχαρτα με συνθετικές μορφολογικές αναζητήσεις, όψεις, προοπτικά, χρώματα, ατμόσφαιρες, κατασκευαστικούς πειραματισμούς μέχρι τις τελικές επιλογές. Έτσι μπαίνοντας στην αίθουσα και αντικρύζοντας το μεγάλο τραπέζι με τα ρυζόχαρτα κάτω από τις αντανακλάσεις του Plexiglas, έσπευσα έτοιμος να καταγράψω φωτογραφικά και να απολαύσω τέτοιες εικόνες.




Δυσκολεύτηκα να κάνω το κλικ. Αιφνιδιάστηκα! Ενδιαφέροντα όλα όσα παρουσιάζονται και περιγράφονται από τον Δημήτρη Φιλιππίδη, αλλά απλά ενδιαφέροντα. Τα ρυζόχαρτα με γραμμικά κατασκευαστικά σχέδια με μολύβι κυρίως, μπορεί μαζί και με τα άλλα αντικείμενα, πράγματι να δημιουργούν μια «ανάκληση της μνήμης» σχετικά με τον παλαιότερο αρχιτεκτονικό μόχθο, περιορίζονται όμως εδώ. Δεν αποκαλύπτουν τις αρχιτεκτονικές φαντασιώσεις που προηγούνται από τα γραμμικά σχέδια και τα μελανωμένα διαφανή.




Σε κάθε περίπτωση η έκθεση είναι πολύ καλοστημένη και έχει έναν σαφή επαγγελματικό χαρακτήρα. Τα περισσότερα έργα είναι γνωστά, καταξιωμένα και πολύ-δημοσιευμένα και για αυτό η έλλειψη που διαπιστώνω αποκτά μια ξεχωριστή σημασία.

Θα ήθελα τέλος να αναφερθώ στην έμφαση που δόθηκε στην ανάπλαση του ακρωτηριασμένου έργου του Ζενέτου, του κτιρίου του FIX. Τόσο στις προσκλήσεις όσο και στην έκθεση οι εικόνες του Μουσείου πρωτοστατούν. 


Το νέο Κτίριο του ΕΜΣΤ,

Θέλω όμως να ομολογήσω με πάσα ειλικρίνεια ότι όσο ο καιρός περνά τόσο οι συζητήσεις και τα αρνητικά σχόλια φουντώνουν τόσο για την όψη επί της οδού Καλλιρόης που φλερτάρει με ξενοδοχειακές προσεγγίσεις,



 Ξενοδοχείο Blue Palace Resort & Spa 5* 
στην Ελούντα, Κρήτη 

 Το νέο Κτίριο του ΕΜΣΤ,
λεπτομέρεια όψης επί της οδού Καλλιρόης

όσο και για την περίφημη στενή  ανατολική όψη της τομής-του ακρωτηριασμού του κτιρίου από το υπόλοιπό του, που αντί να αποκαλύπτει το ιστορικό τραύμα, που στην μνήμη μας παραμένει έντονα και δεν έχει επουλωθεί, απλά σκεπάστηκε με αμήχανους επιδέσμους από aloucobond και άλλα αδιάφορα υλικά. 

 Το εργοστάσιο ζυθοποιίας FIX, ακρωτηριασμένο, επι της Λεωφ. Συγγρού


Ας περιμένουμε όμως το κτίριο να ολοκληρωθεί και να λειτουργήσει και θα επανέλθουμε πάντα με τις καλύτερες προθέσεις. 

Προς το παρόν περιμένουμε τις απόψεις σας στο γνωστό email triantafyllou.giorgos@gmail.com


Η έκθεση που πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη του Ελληνικού Ινστιτούτου Αρχιτεκτονικης, θα λειτουργήσει μέχρι 9 Νοεμβρίου 2014


Από τον Βαγγέλη Στυλιανίδη, ήρθε το ακόλουθο σχόλιο στις 09 Οκτ 2014 και σπεύδω να το δημοσιεύσω. 

ΣΧΟΛΙΟ 3ο

Βαγγέλης Στυλιανίδης
Σχολια στα σχολια μιας εκθεσης


Κατ αρχην ευχαριστουμε για τα καλα λογια και για τις επιφυλαξεις.
Ειδικα ο Δ.Φιλιππιδης ακουμπισε την ουσια των προθεσεων μας κι ειναι τιμη ενας αυστηρος Αρχιτεκτωνας σαν αυτον να επικοινωνει αντικριζοντας και το συναισθημα.
Οποιος εκτιθεται γνωριζει οτι μετα το γεγονος της εκθεσης εισπρατει αυτα που του αντιστοιχουν ευχαριστα και δυσαρεστα. Ειδικα για εμας τους Αρχιτεκτονες που συμμετεχουμε στη δημιουργια του δημοσιου χωρου της πολης και της εποχης μας η εκθεση ειναι διαρκης και ανελεητη.
Και εν προκειμενω οσον αφορα το πρωην Φιξ και νυν ΕΜΣΤ αν δεν λειτουργησει ωστε να αντιμετωπιστει ως κτιριο κινδυνευει να αντιμετωπιζεται ως μνημειο καλο η κακο παντως ανευ περιεχομενου και χρησεως. Γι αυτο και επαναλαμβανεται μια διαρκης κριτικη στα υλικα και την οψη Καλιροης αισθητικου και μονο περιεχομενου.
Δεν ειναι αθεμητο αλλα δε μπορει ναναι το μονο. Οι καθαγιασμενες οψεις Ζενετου το κολοβωμα του παλιου κτιριου εχουν κατα κανονα αναλυθει. Εχουμε τωρα ενα καινουργιο γεγονος και ενα νεο κτιριο οπως πολοδομικα δημιουργηθηκε απο την πολιτεια με τις αποφασεις της και οπως σχεδιαστηκα αντιμετωπιστηκε απο εμας. Οπως γνωριζουμε τα κτιρια δεν ειναι μονο οψεις αλλα και περιεχομενο. Μια επισκεψη λοιπον στο νεο Μουσειο που φτιαχτηκε για να υπηρετησει την Τεχνη αλλα και τους εδιαφεριμενους για αυτην θα φωτισει την ουσια της προτασης μας και ελπιζουμε οτι η ευρυματικη του λειτουργια θα αποδοσει στο κοινο την ικανοποιησει που αντιστοιχει σε ενα κτιριο αυτου του μεγεθους και αυτης της βαρυτητας για τη θεση τη χρηση και την ιστορια του Λιγη υπομονη.

Το νεο στην Αρχιτεκτονικη παντα ξενιζει οπως η οψη Καλιροης μπορει να ενσωματωθει αισθητικα η να απορριφθει. Τα ασκημενα μελη της κοινωνιας οπως οι Αρχιτεκτονες μπορουν βλεπουν και αναλυουν και πισω απο τις εντυπωσεις. Επι του περιεχομενου. Οι αναφορες και διαμεσολαβησεις οτι ειναι Ξενοδοχειακης η αλλης εμπνευσης μια κοπιαστικη κατ ελαχιστον χειρονομια δε βοηθουν στην αποδοχη η αποριψη απλως διαμορφωνουν μια επιφανειακη ταση χωρις να σημαινει οτι απαραιτητως αυτο που προτειναμε πρεπει να γινει αποδεκτο.
Ας του δοσουνε λιγο χρονο με την ελπιδα οτι το νεο μουσειο θα γινει ενας νεος κοινωνικος και πολισμικος θεσμος οταν ανοιξει.
Η αρχιτεκτονικη οπως γνωριζουμε ειναι μια επιπονη εργασια και οσοι την σχολιαζουν και την κρινουν ειναι απολυτως απαραιτητοι διοτι τακτοποιουν ταξινομουν και εμβαθυνουν την γενικοτερη και αδιαμορφωτη αισθηση. Ειναι ο ουσιαστικος και αναγκαιος καθρεφτης οσων με αλλο τροπο εκτιθενται σχεδιαζοντας και κτιζοντας.Γι αυτο και θεωρω οτι ο διαλογος αυτος ειναι πολυτιμος και ουσιαστικος. 
Τωρα για την εκθεση και το περιχομενο της εαν δε γιναμε κατανοητοι με πρωτη ευκαιρεις θα ξαναπροσπαθησουμε με αλλο τροπο γιατι ειναι κριμα ο κοπος που καταβαλαμε τοσα χρονια να μην αναδειξει καθαρα το βιωμα του επαγγελματος που ασκουμε ολοι μας.

Β Στυλιανιδης
Από το iPhone μου



Σχόλιο 4ο

Γιώργος Τριανταφύλλου
απάντηση στο σχόλιο του Β. Στυλιανίδη
(09 Χ 2014)

Αγαπητέ Βαγγέλη

Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου, που ανοίγει πραγματικά έναν επιθυμητό διάλογο. Αυτός άλλωστε ήταν και ο στόχος μας με τον Δημήτρη Φιλιππίδη και χαίρομαι που ξεκίνησε από σένα. Ελπίζω να ακολουθήσουν και άλλες γραπτές τοποθετήσεις και να μην περιοριστεί η κριτική σε προφορικές και συχνά εύκολες αξιολογήσεις. Αυτό βιώνω τον τελευταίο καιρό που δυστυχώς φουντώνει όσο το κτίριο του ΕΜΣΤ παραμένει ως "μνημείο" και δεν αποκτά την τελική του χρήση και λειτουργία, όπως άλλωστε επισημαίνεις και εσύ στο κείμενό σου. Την ίδια άποψη διαπιστώνω και εγώ και στις δύο σχετικές μου αναρτήσεις. (βλέπε 20 Ιανουαρίου 2014,  http://triantafylloug.blogspot.gr/2014/01/fix.html

Η τελευταία όμως διπλή ανάρτηση δεν είχε σκοπό να επικεντρωθούμε στο κτίριο του ΕΜΣΤ. Είχε κυρίως στόχο να αναδείξει την έκθεση και την μεγάλη συμβολή σας στην Ελληνική αρχιτεκτονική και ειδικά στα ξενοδοχεία όπου παίζετε επί χρόνια έναν άξιο πρωταγωνιστικό ρόλο. Παράλληλα βάζει ερωτήματα για την τελευταία στροφή της αρχιτεκτονικής σας σε «παραμυθένιες ατμόσφαιρες» που σαφώς εγώ προσωπικά έζησα και χάρηκα στην Ελούντα, και προφανώς είναι ένα αποτέλεσμα που επηρεάζεται από τις "σειρήνες του σύγχρονου μάρκετινκ". Αυτό είναι ένα θέμα σημαντικό, κυρίως για όλα όσα έρχονται και μάλιστα με έντονους ρυθμούς.

Υπάρχει ένα θέμα αποσαφήνισης και αποφάσεων για την νέα ταυτότητα των κτιρίων για τον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΟΥΡΙΣΜΟ, που δυστυχώς μάλιστα περνάει και στα χέρια γραφείων του εξωτερικού. Τι έχουμε να αντιπροτείνουμε; Προς τα πού πρέπει να στραφεί το νέο ύφος και ήθος για την σύγχρονη ελληνική αρχιτεκτονική των τουριστικών εγκαταστάσεων; Είναι ένα θέμα που θα μπορούσε να αποτελέσει ημερίδα ή συνέδριο και δυστυχώς δεν αντιμετωπίστηκε και από την πρόσφατη Μπιενάλε που κινήθηκε σε επίπεδο καταγραφής και παρουσίασης κάποιων πειραματικών αποσπασματικών προτάσεων.

Εδώ λοιπόν υπάρχει σοβαρό θέμα που ανοίγεται και νομίζω ότι είστε οι πιο κατάλληλοι να τοποθετηθείτε.

Με εκτίμηση 
Γιώργος Τριανταφύλλου