ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ Νο 7
TATE BRITAIN:
1. ANTHEA HAMILTON: “THE SQUASH”
2. ALL TOO HUMAN
1.
ANTHEA HAMILTON: “THE SQUASH”
Η ακραιφνής γεωμετρία
του ακέραιου πλακιδίου
Σε κλίμα διακοπών και χαλάρωσης, ταξινομώντας το φωτογραφικό μου αρχείο, αναπολώ τις ανοιξιάτικες εξορμήσεις στο Λονδίνο σε σημαντικές περιοδικές εκθέσεις, που παραμένουν ακόμη ανοιχτές.
Ξεκινώ σήμερα τον νέο κύκλο ανταποκρίσεων με τρέχουσες εκθέσεις στην Tade Britain που επισκέφτηκα με στόχο κυρίως την έκθεση με τίτλο “ALL TOO HUMAN”.
Κατευθυνόμενος προς αυτήν αιφνιδιάστηκα με την θεαματική αλλαγή στους χώρους των Duveen Galleries με τα μωσαϊκά δάπεδα όπου είχαν διαστρωθεί αυτή τη φορά από 7000 τετράγωνα λευκά κεραμικά πλακίδια δημιουργώντας ένα καινούργιο τολμηρό περιβάλλον μαζί με τις επενδεδυμένες νέες κατασκευές που υποδέχονταν έργα τέχνης επιλεγμένα από την συλλογή του Μουσείου. Και όλα αυτά από την Anthea Hamilton, την βρετανίδα εικαστικό, γεννημένη το 1978 στο Λονδίνο, γνωστή για τα τολμηρά, συχνά χιουμοριστικά της έργα, που ενσωματώνουν ποικίλες αναφορές από τους κόσμους της τέχνης, του σχεδιασμού, της μόδας και της λαϊκής κουλτούρας.
 |
Anthea Hamilton
|
Αναρωτήθηκα πως οι «συντηρητικοί» βρετανοί αποδέχθηκαν την τολμηρή αυτή επέμβαση μια νέας εικαστικού, αυτή την μοντέρνα χειρονομία στους νεοκλασικούς εκθεσιακούς χώρους του μουσείου, με τα παλιά γρανιτένια δάπεδα σε μεγάλο ορθογωνικό κάναβο που αποτελούσαν ένα στιβαρό επίπεδο ανάδειξης έργων τέχνης όπως στην προηγούμενη έκθεση της Rachel Whiteread (βλ. ακόλουθες φωτογραφίες 30 09 2017)
 |
Rachel
Whiteread, Untitled (One Hundred Spaces) 1995, detail
Photo 30 09 2017
|
 |
| Rachel Whiteread, Untitled (One Hundred Spaces)
1995, Photo 30 09 2017 |
Η Hamilton τα κάλυψε με κοινά λευκά πλακίδια πορσελάνης διαστάσεων 30Χ30 εκατοστά με μια πραγματικά υποδειγματική γεωμετρία απόλυτα άρτιων τεμαχίων σε κάθε τελείωμα του χώρου.
Αυτό που εντυπωσιάζει είναι η πραγματικά ευρηματική τοποθέτησή τους που προφανώς μετά από αμέτρητους υπολογισμούς παραμένουν ακέραια τόσο στην περίμετρο των χώρων όσο και όπου συναντώνται με αρχιτεκτονικά στοιχεία.
Παράλληλα στους χώρους αυτούς κάθε μέρα και για όλο το διάστημα που θα διαρκέσει η έκθεση ένας μοναχικός καλλιτέχνης ντυμένος με πολύχρωμο κουστούμι που παραπέμπει σε κολοκύθα πραγματοποιεί μια περφόμανς.
 |
| performer in Anthea Hamilton’s Tate Britain Commission. Photograph: Alastair Grant/AP |
Καθημερινά ένας από τους δεκατέσσερεις επιλεγμένους καλλιτέχνες κινείται σε όλη την εγκατάσταση της Hamilton που παράλληλα σχεδίασε και το διαφορετικά κοστούμια σε συνεργασία με τον Jonathan Anderson του οίκου μόδας LOEWE.
Kάθε ένα από τα έξη διαφορετικά κοστούμια φέρει τα χρώματα και τα σχήματα διαφορετικών ποικιλιών σκουός και κολοκύθας. Όλα βασίστηκαν σε μια παλιά φωτογραφία που ανακάλυψε η Hamilton.
 |
Η παλιά φωτογραφία
από το 1960 που ενέπνευσε τη Hamilton |
Φωτο: Daniel Kramer
|
Μια φωτογραφία που βρήκε σε ένα βιβλίο πριν από αρκετά χρόνια, όταν έψαχνε στοιχεία για το αυτοσχεδιαστικό θέατρο και τις πρακτικές της συμμετοχικής τέχνης στη δεκαετία του 1960 και του 1970. Η φωτογραφία απεικονίζει ένα πρόσωπο ντυμένο ως κάτι που μοιάζει με ένα λαχανικό, μια κολοκύθα ή ένα squash και βρίσκεται ανάμεσα στα αμπέλια.
Παρά το εικαστικό ενδιαφέρον με το οποίο παρακολουθούν οι επισκέπτες τις καθημερινές perfomances, η πρόθεση της βρετανίδας εικαστικού Anthea Hamilton, να παραπέμψει στις κολοκύθες δεν είναι κατανοητή, όσο και αν υποστηρίζεται ότι:
"Μέσα από την εγκατάσταση που δημιούργησε αλλά και από τη διαδραστική με το κοινό περφόρμανς του χαρακτήρα-καλλιτέχνη καθημερινά διερευνά σε μια άλλη διάσταση την ερμηνεία της εικόνας και το πώς θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί τη ζωή ως... λαχανικό" (Αγνή Κατσιούλα: Η αποθέωση μιας... κολοκύθας, Άρθρο στην εφημερίδα των Συντακτών 10 06 2018)
Προσωπικά, το ενδιαφέρον της εγκατάστασης παραμένει κυρίως στην άψογη γεωμετρία της ένταξης ακέραιων πλακιδίων καθώς και στα επιλεγμένα, από τις συλλογές του Μουσείου γλυπτά πάνω σε βάσεις με το ίδιο κάναβο, που κατά ένα τρόπο μετρά τον χώρο, δίνοντας μια αναπάντεχη, τολμηρή μοντέρνα διάσταση στους εκλεκτικιστικούς χώρους των Duveen Galleries.
Διάρκεια έκθεσης μέχρι τις 7 του επόμενου Οκτώβρη.
Κάντε ΚΛΙΚ στις εικόνες για μεγέθυνση
2.
ALL TOO HUMAN
BACON, FREUD,
AND A
CENTURY
CENTURY
OF PAINTING LIFE
 |
Lucian Freud, Leigh Bowery 1991 Tate
© The Lucian Freud Archive / Bridgeman Images
|
 |
| Walter Richard Sickert, Nuit d’Été c. 1906. Private Collection Ivor Braka Ltd
Το Λονδίνο αποτελεί το σκηνικό, όπου οι περισσότεροι καλλιτέχνες έζησαν, μελέτησαν και εκτέθηκαν. Ορισμένοι από αυτούς ζωγράφιζαν μόνο από τη ζωή, είτε εστιάζονταν σε πρόσωπα συγγενών, των φίλων και των εραστών, είτε στα καθημερινά τοπία που κατοικούσαν. Άλλοι επιλέγουν και συνδυάζουν εικόνες αναφοράς από διάφορες πηγές για να δημιουργήσουν φανταστικές σκηνές και να προτείνουν πιθανές αφηγήσεις. Πολλοί από τους καλλιτέχνες στην έκθεση μίλησαν για τη ζωγραφική ως μια δραστηριότητα που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια, πέρα από τα όρια της λεκτικής γλώσσας. Αγκαλιάζοντας τις οπτικές και απτικές ιδιότητες του χρώματος, αυτοί οι καλλιτέχνες θέλησαν να διερευνήσουν τι είναι αυτό που μας κάνει ανθρώπους.
Εμβληματικό έργο της έκθεσης το Girl with a white dog του Lucian Freud που είχα την τύχη να το δω για πρώτη φορά στην μεγάλη αναδρομική έκθεση στην NATIONAL PORTRAIT GALLERY ΤΟΥ ΛΟΝΔΙΝΟΥ το 2012, αυτού του εβραϊκής καταγωγής, χαρισματικού καλλιτέχνη, που εγκατέλειψε το Βερολίνο και έζησε στο Λονδίνο μέχρι τα 88 του χρόνια.
Από τότε εξακολουθεί να με μαγνητίζει το δεξιό στήθος της Κίτι Γκάρμαν, της πρώτης συζύγου του ζωγράφου με το αφηρημένο βλέμμα και τον λευκό σκύλο στα πόδια της.
Και βέβαια η άμεση επαφή με το έργο είναι ανεπανάληπτη και δεν μπορεί να υποκατασταθεί με φωτογραφία στο χαρτί ή στην οθόνη.
Τα έργα του Lucian Freud κατανέμονται σε δύο από τις 11 ενότητες της έκθεσης. Στην 4η που βρίσκεται η Κίτι Γκάρμαν, και κυρίως στην 7η αίθουσα με τίτλο LUCIAN FREUD: IN THE STUDIO. Στην περίοδο αυτή μετά το 1960 χρησιμοποιεί μεγαλύτερα πινέλα to 1960 και παρουσιάζει ολόσωμα γυμνά ενταγμένα σε εσωτερικούς χώρους και κυρίως στο αραιά επιπλωμένο ατελιέ του.
 Sleeping by the Lion Carpet 1996 , detail  
Οι τοίχοι του ατελιέ, τα εργαλεία ζωγραφικής, η απλή επίπλωση, οι καθρέφτες και τα φυτά είναι συχνά εξίσου σημαντικά στοιχεία μέσα στις προσεκτικά κατασκευασμένες συνθέσεις. Ο αραιά επιπλωμένος χώρος του στούντιο δεν ήταν μόνο ο χώρος παραγωγής, αλλά έγινε το αντικείμενο της ίδιας της εργασίας.
Έργα του Francis Bacon εκτίθενται σε δύο αίθουσες. Στην αίθουσα 2 με τίτλο FRANCIS BACON AND ALBERTO GIACOMETTI: FIGURES IN ISOLATION όπου τα έργα του Bacon έχουν τοποθετηθεί περιμετρικά από το κεντρικό γλυπτό στην αίθουσα του Alberto Giacometti.
 Oil paint on canvas Alberto Giacometti 1901-1966, Woman of Venice IX 1956, Bronze
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Francis Bacon κέρδισε την αναγνώριση για τους πίνακές του με απομονωμένες και αγκαλιασμένες φιγούρες. Φαινόταν να εκφράζουν την αίσθηση της απώλειας που ακολούθησε την καταστροφή του πολέμου. Μέχρι τότε, ο Alberto Giacometti είχε αρχίσει να επικεντρώνεται στις μεγάλες και λεπτούς φιγούρες του.
Τα γλυπτά των μοναχικών όντων του Giacometti και οι μορφές του Μπέικον ταυτίστηκαν με τον υπαρξισμό, μια φιλοσοφική θεωρία που έγινε δημοφιλής στην μεταπολεμική περίοδο. Θεωρήθηκε ως η πνευματική έκφραση του άγχους για την τύχη της ανθρωπότητας στην πυρηνική εποχή. Η χειρονομιακή ποιότητα του πινέλου του Μπέικον και τα αποτυπώματα που άφησε το χέρι του Giacometti καταγράφουν τη δέσμευση των καλλιτεχνών με τα υλικά τους. Συνθέτουν την υπαρξιακή κατάσταση, με τα άτομα να καθορίζονται από την άμεση και υποκειμενική τους εμπειρία. Ο Μπέικον ζωγράφισε επίσης ζώα, όπως τα σκυλιά και τους μπαμπουίνους, τα απεικονίζει ως μόνα και αναξιοπαθούντα, που καταναλώνεται από τον ίδιο αγώνα που είδε ως κεντρικό στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης.
Στην αίθουσα 8 με τίτλο FRANCIS BACON AND JOHN DEAKIN: IN CAMERA αποκαλύπτεται η χρήση μιας ποικιλίας φωτογραφικών πηγών στο έργο του Francis Bacon, από αποκόμματα εφημερίδων έως αναπαραγωγές ζωγραφικής.
Ο ίδιος ανέθεσε συγκεκριμένα πορτρέτα στον φωτογράφο John Deakin και έλαβε πτυχές τους ως αφετηρία για πολλούς από τους πίνακές του από τη δεκαετία του 1960 και του 1970.
Αυτή η συλλογή επικεντρώνεται στο αμοιβαίο ενδιαφέρον του Μπέικον και του Deakin για την προσωπογραφία. Στους πίνακες του Μπέικον, τα σώματα πρήζονται, διαστρεβλώνονται και αποκαλύπτουν τα εσωτερικά τους όργανα. Η ισχυρή παρουσία τους ενισχύεται από την αντίθεση και την ένταση μεταξύ του χρώματος και της υφής του σχήματος και του φόντου. Οι φωτογραφίες του Deakin υιοθετούν μετωπικές συνθέσεις, οικεία κοντινά πλάνα και αφύσικη στάση. Ως αποτέλεσμα, τα σώματα των υποκειμένων τους φαίνεται να υπόκεινται σε αόρατες δυνάμεις που τους μετακινούν ή τους περιορίζουν. Η τοποθέτηση του έργου του Bacon και του Deakin υπογραμμίζει την ικανότητά τους να παράγουν, μέσα από τα διαφορετικά τους μέσα, εντυπωσιακά πορτρέτα που μεταδίδουν μια έντονη εμπειρία φυσικής και ψυχολογικής παρουσίας άλλου προσώπου.
Εκτός από τον Lucian Freud και τον Francis Bacon στις υπόλοιπες από τις έντεκα διαφορετικές αίθουσες της έκθεσης, ξεχώρισα αρκετά ακόμη σημαντικά έργα εικαστικών που έζησαν και εργάστηκαν στο Λονδίνο όπως ο Euan Uglow, o R.B. Kitaj, ο Michael Andrews, η Πορτογαλέζα Paula Rego και η Jenny Saville.
 Oil paint on canvas  R.B. Kitaj 1932-2007, The Live in Piece (The Singers) 1973-74.
Oil paint on canvas
 ROOM 10 PAULA REGO: Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΑΓΡΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ   Pastel on paper mounted on aluminum 
Acrylic paint on canvas backed paper
 Pastel on paper mounted on aluminum  |
Paula Rego born 1935, The Betrothal: Lessons:
The Shipwreck, after “Mariage a la Mode” by Hogarth 1999,
3 works on paper mounted on aluminum
Η Rego τοποθετεί στο επίκεντρο της δουλειάς της, τις ζωές και τις ιστορίες των γυναικών που συχνά παραβλέπονται στην τέχνη ως ιστορικά ανδροκρατούμενη δραστηριότητα. Οι γυναίκες απεικονίζονται ως επιχειρήσεις που ασχολούνται με ποικίλες δραστηριότητες, σε ένα ευρύ φάσμα διαθέσεων και ιδιοσυγκρασιών, ως θύματα, ένοχοι, φροντιστές, παθητικοί παρατηρητές και σεξουαλικά φορτισμένα πλάσματα. Ως θεατές μπαίνουμε και γινόμαστε συνεργοί σε έναν απείθαρχο κόσμο που διαμορφώνεται από την πατριαρχική εξουσία.
Jenny Seville, born 1970, Reverse 2002-3, Oil paint on canvas
Στο ενδέκατο δωμάτιο της έκθεσης με θέμα IDENTITY, SELF AND REPRESENTATION ανάμεσα στα έργα των Celia Paul, Cecily Brown, και Lynette Yiadom-Boakye ξεχωρίζει το έργο της Jenny Seville.
Jenny Seville, born 1970, Reverse 2002-3,
Oil paint on canvas, detail
Η Jenny Saville, που εκθέτει ταυτόχρονα και στην Ελλάδα από τις 18 Ιουνίου 2018 έως τον Απρίλιο του 2019 στον χώρο της Συλλογής Γιώργου Οικονόμου, (Λεωφ. Κηφισίας 80, 15125 Μαρούσι, Αθήνα), δεν επιλέγει ζωντανό μοντέλο αλλά προτιμά να αντλεί το θέμα της από φωτογραφίες. Την ενδιαφέρει ιδιαίτερα το πληγωμένο σώμα και επιλέγει θέματα από ιατρικά βιβλία και χειρουργικές επεμβάσεις. Σε αυτό το τολμηρό έργο, στην κοντινή αυτή μεγάλης κλίμακας αυτοπροσωπογραφία της, είναι διακριτές αυτές οι επιρροές της Seville και η τολμηρή της επιλογή να εκφράζει τη θέση της κατά των στερεοτύπων για την απεικόνιση της γυναίκας στη μαζική κουλτούρα.
Διάρκεια έκθεσης 28 Φεβ. - 27 Αυγ. 2018
Kάντε ΚΛΙΚ στις εικονες για μεγέθυνση
Ο LUCIEN FREUD
ΣΤΗΝ NATIONAL PORTRAIT GALLERY ΤΟΥ ΛΟΝΔΙΝΟΥ
σπαράγματα ενός συγκλονιστικού έργου
Κάντε κλικ εδώ
![ΒΑΣΙΛΗ ΚΟΛΩΝΑ: ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ:ΣΜΥΡΝΗ [1870-1922]_ΠΟΛΗ ΚΑΙ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ_Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ](https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgHgSSCXK9h4urfqGseAj3V05vapqxF80NIYQ_kIqsPNA79EkmvrAH9Gbb358ijSm8dmYc8746RreA8gIMTTgsk99NAJbhBcO3I5NWaAouGxgL4fyyXN45BNFXLWUEipn4Y8Pj8ns0vTVhdfqwd9pFmcPcX7yeop1H37VpB_PHdD5sQkMzNNpH0HPFvjwI=s220)
