Sunday, May 29, 2011

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΞΕΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΙΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ


ο ίσκιος του ανθρώπου είναι ο πολιτισμός του
ο ίσκιος του ανθρώπου είναι ο πολιτισμός του
ο ίσκιος του ανθρώπου είναι ο πολιτισμός του
…………………………………………………
Επανάληψη μήτηρ μαθήσεως…


Η είσοδος του Επιγραφικού  Μουσείου στην οδό Τοσίτσα
 τη βραδιά των εγκαινίων, 26 V 2011

Έχω την αίσθηση ότι πολύ λίγοι γνωρίζουμε ότι στη οδό Τοσίτσα βρίσκεται ένα ακόμη ξεχασμένο Μουσείο, που εντάσσεται στο κτιριακό συγκρότημα του Αρχαιολογικού Μουσείου. Πρόκειται για ένα από τα παλαιότερα ελληνικά μουσεία και μοναδικό στο είδος του παγκοσμίως. Οι επιγραφές αποτελούν πηγές γνώσεις της αρχαιότητας. 




Απόψεις από το εσωτερικό του Επιγραφικού Μουσείου

Το μουσείο, έργο του αρχιτέκτονα Πάτροκλου Καραντινού, αποπνέει την αύρα των παλαιών Μουσείων στην Ελλάδα, που δεν έχουν υποστεί κάποια  βίαιη μετάλλαξη του μοντερνισμού, όπως ας πούμε το Μουσείο των Δελφών. Εκπέμπει την ατμόσφαιρα μιας παλαιότερης εποχής που το κέλυφος είχε ένα άλλο ήθος και απλά φιλοξενούσε και δεν ανταγωνιζόταν τα αρχαιολογικά ευρήματα. Αξίζει να το επισκεφτούμε και να συνειδητοποιήσουμε εκτός των άλλων και την υψηλή ποιότητα της ελληνικής γραφής που αποτελέι μια αξία διαχρονική.
  Είναι πραγματικά μοναδικής ποιότητας και απλότητας  οι γραμματοσειρές που χρησιμοποιούνται και είναι χαραγμένες στους αρχαίους λίθους.





Λεπτομέρεια επιγραφής με  θέμα
τον  Ιερό Νόμο σχετικά με την Ακρόπολη και το Εκατόμπεδο, 485 π.Χ.


Τα γράμματα αποτελούν συνάμα και σύμβολα μιας εποχής που χαρακτηρίζεται από έναν πολιτισμό της δημοκρατίας και της καθαρότητας.



 Αντιστρέφοντας...





Αισθάνθηκα ότι ανάμεσα στα στοιχεία-σύμβολα  των επιγραφών και τα στοιχεία-σύμβολα των έργων του Ξένου υπάρχει μια υπόγεια σχέση που  αποκαλύπτεται όσο κανείς περιπλανάται μέσα στους χώρους του Μουσείου και μπορεί να απολαμβάνει ταυτόχρονα τις αρχαίες επιγραφές με τα έργα του καλλιτέχνη που έχουν ενταχθεί διάσπαρτα στους χώρους.








Πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα συνύπαρξη, συνεργασία, ισορροπία, σύνθεση, επιτυχή και ευφυή ιδέα που καταφέρνει να αναδείξει ταυτόχρονα  το έργο του καλλιτέχνη και το ξεχασμένο και σχεδόν άγνωστο περιεχόμενο του Μουσείου.




 
Ο Ξένος αναδεικνύει και αναδεικνύεται στο βαθμό που μέσα από το έργο του επιδιώκει να επικοινωνήσει μαζί μας με τις δικές του επιγραφές, τα δικά του σύμβολα, διατυπώνοντας  τα δικά του μηνύματα και τις αγωνίες του.
Όπως έχει γράψει και ο  Χάρης Σαββόπουλος: « ο Ξένος έχει διαμορφώσει την σχέση του με την ιστορία μέσα από συγκεκριμένες στιγμές και σπαράγματα των εικόνων της. Δεν αποτελούν απαραίτητα αφορμές ή αφετηρία στο έργο του αλλά είναι μια μορφή διαλόγου και προσωπικής  σχέσης»






 
 Θεωρώ τον τίτλο της έκθεσης «Ο ίσκιος του ανθρώπου είναι ο πολιτισμός του» εύστοχο επίκαιρο και διδακτικό.  Θα ήθελα παράλληλα να επισημάνω κάποιες  αδυναμίες στο φωτισμό της έκθεσης καθώς και σε ορισμένα σημεία την σύγχυση-αποδυνάμωση  των έργων του Ξένου,  μέσα στην πολυπλοκότητα  των ραφιών αποθήκευσης των επιγραφών.
Θέλω ακόμη  να τονίσω και να υποστηρίξω ταυτόχρονα ότι αυτή η συνύπαρξη έργων τέχνης με σπαράγματα της ιστορίας,  είτε αυτό πραγματοποιείτε σε φυσικούς χώρους μνήμης ( βλέπε Μοναστήρια Τήνου) είτε σε Μουσεία (Βυζαντινό Μουσείο, Μουσείο  Μπενάκη) είναι  σε καλό δρόμο και έχει δώσει ενδιαφέροντα μέχρι σήμερα ενδιαφέροντα  δείγματα. 

Διάρκεια, μέχρι τις 20 Ιουλίου 2011, από Τρίτη ως Κυριακή από 8:30- 15:00






Tuesday, May 24, 2011

ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗΣ ΣΤΟ ΝΕΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΩΣΤΑ ΤΣΟΚΛΗ ΣΤΟΝ ΚΑΜΠΟ ΤΗΣ ΤΗΝΟΥ


από τα πορτραίτα των φίλων
σε εικόνες  από τον Δάντη

Κώστα Τσόκλη, Η απρονοησία του Προμηθέα

Τον Οκτώβριο του 2010 έγραψα  σε αυτό το μπλογκ ένα πρώτο σχόλιο για την δημιουργική πορεία  των δύο φίλων του Μάνου Περράκη και του Κώστα Τσόκλη.  Οι δύο φίλοι, έγραφα, ονειρεύτηκαν και υλοποίησαν ένα νέο απέριττο και σεμνό Μουσείο στο χωριό Κάμπος της Τήνου, για  να  υποδεχθεί τα έργα και τον λόγο  ενός ανθρώπου που επί χρόνια τιμά τον τόπο μας διεθνώς. 


Ένα Μουσείο αφιερωμένο στους ανθρώπους της Τήνου, που είδαν με χαρά το παλιό Δημοτικό  τους σχολείο να συνεχίζει ανανεωμένο και προσαρμοσμένο στις σύγχρονες μουσειολογικές απαιτήσεις, να προσφέρει μία άλλη γνώση, μία σημαντική  πτυχή της Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης.
Έτσι εκτός από τον Άη Γιώργη με τον Δράκο  στο εξωτερικό του κτιρίου που συνταράσσει το σεμνό αυτό οικοδόμημα από τον περασμένο Οκτώβρη, το Μουσείο δέχθηκε στο εσωτερικό του τρεις βασικά ενότητες έργων. Μπαίνοντας στο Μουσείο η γνωστή φωτογραφία της ομάδας Gruppo Sigma, δίνει το στίγμα της γενιάς του ΄60

H ομάδα Gruppo Sigma,  Ρώμη 1958 : Νίκος(Κεσανλής), Μίμης Κοντός, Κώστας Τσόκλης,Βλάσσης Κανιάρης

Μια γενιά που όπως τόνισε ο Κ ώστας Τσόκλης είχε διεθνείς στόχους, άνοιξε παράθυρα επικοινωνίας με όλο τον κόσμο, αλλά και από αυτά τα παράθυρα  εισέβαλαν μαζί με τα καλά  και όλα το υποπροϊόντα της διεθνούς κουλτούρας αλλοιώνοντας τον χαρακτήρα του Έλληνα,  και… αποδυναμώνοντας τελικά την ανάγκη μιας πρωτογενούς δημιουργίας . 

Η "καρδιά" του Μουσείου βρίσκεται στον ενδιάμεσο χώρο που συνδέει την πρώτη και την τρίτη Αίθουσα  Εκεί καταγράφεται η προσωπική διαδρομή του καλλιτέχνη μέσα από δύο εξαιρετικά κείμενα που αναφέρονται στην ζωή του και την καλλιτεχνική του πορεία.


 Άποψη της δεύτερης αίθουσας

Μια πορεία που σηματοδοτείται από την προβολή του έργου «ό οδοιπόρος»
Μια εξιστόρηση   δραματικών προσωπικών βιωμάτων,  που δυστυχώς οι περισσότεροι αγνοούμε και εκτιμώ ότι αποτελεί την πεμπτουσία  της ψυχής του καλλιτέχνη που καταθέτει  με καθαρότητα στο  έργο του.  Μέσα από τα κείμενα αυτά  ένοιωσα  μια υπόγεια σχέση με τα έργα της πρώτης αίθουσας που αναφέρονται στους φίλους.




Κώστας Τσόκλης, Οι Άγιοι Φίλοι μου

Αναφέρει λοιπόν ο Τσόκλης:
...Αντί να συνεχίσω το σχολείο σαν τους φίλους μου, εγώ δούλευα εξαντλητικά ντυμένος φτωχικά και κατοικώντας σε άθλια υπόγεια. Σαν αντιστάθμισμα προσπαθούσα να στηριχθώ στην ικανότητά μου να αποστηθίζω στίχους, στην αντοχή μου απέναντι στις δυσκολίες της ζωής και στο ταλέντο μου στη ζωγραφική. Αφάνταστα εύθικτος, σε σημείο να βάζω τα κλάματα στην παραμικρή παρατήρηση  των μαστόρων μου και παραφερόμενος ποικιλοτρόπως απέναντι στους φίλους, όταν νόμιζα πως ήθελαν να με θίξουν, κρεμάστηκα κυριολεκτικά πάνω στην τέχνη....


 
Κώστας Τσόκλης, Οι Άγιοι Φίλοι μου
...Εγώ νοιώθω να συγκρατούμαι από πολλά εύθραυστα και ασαφή νήματα ελαστικά, που μου επιτρέπουν να μετακινούμαι λίγο μπρος, λίγο πίσω.
Μια ψευδαίσθηση αυτοαμφισβήτησης. Ξέρω πως αυτό δυσκολεύει τους άλλους να εντοπίσουν το ακριβές στίγμα μου και πιθανώς αυτό να τους αποθαρρύνει.
Έτσι, νοιώθω συχνά μόνος και απροστάτευτος παρά τους πολλούς θαυμαστές και φίλους…

 
Κώστας Τσόκλης, Οι Άγιοι Φίλοι μου,  Ο Ιόλας  
  
…βρεθήκαμε στο λόφο του Στρέφη, όπου το ΕΑΜ είχε στήσει ένα φλεγόμενο σύνθημα και τα όνειρα που ο φόβος αυτός γέννησε μέσα μου και που με καταδίωκαν χρόνια πολλά… Το άγριο ξύλο που παίζαμε με τα παιδιά από άλλες γειτονιές στους δρόμους, τους πετροπόλεμους, τα αίματα, τα μπορντέλα… την Γιασεμί, μια άθλια βρώμικη πουτάνα που ζούσε για ένα διάστημα σε ένα ελεεινό υπόγειο της οδού Μεθώνης, και μας διηγότανε, παιδιά εμείς έντεκα – δώδεκα χρονών, τις φριχτές ιστορίες της ζωής της… Το ξύπνημα του ερωτικού ενστίκτου και άλλα πολλά που δεν θα έπρεπε να παραλείψω. 



…Και μέσα σε αυτά η τέχνη. Πώς επέζησε, πώς επιβίωσε αυτό σου το πάθος που εύρισκε χώρο να ασκηθεί!
Μαύρες αναμνήσεις, σας εξορκίζω στο όνομα της τέχνης, χαθείτε από την συνείδησή μου κι αν βρείτε κάποια σχισμή στο σήμερά μου, τρυπώστε, αλλά μη περιμένετε από μένα, ούτε ευγνωμοσύνη να περιμένετε.



Σας έδωσα περισσότερα από ότι μου δώσατε, μου χρωστάτε δεν σας χρωστάω.

Στον ίδιο χώρο  μια σειρά μικρογραφίες των  χαρακτηριστικών του έργων, σηματοδοτούν ένα σημαντικό κείμενο που ξεπερνάει τα προσωπικά όρια και αναφέρεται σε ένα ευρύτερο προβληματισμό για την σύγχρονη τέχνη.





Στην τρίτη αίθουσα η «Απρονοησία του Προμηθέα» που πρωτοπαρουσιάστηκε στην Κωνσταντινούπολη το 2010, αποκτά εδώ μια άλλη διάσταση που παραπέμπει σε εικόνες του Δάντη. 


Ο Τσόκλης, για άλλη μια φορά ,μας συγκινεί με τον Θάνατο, που στην περίπτωση αυτή μέσα στην δίνη της αδηφάγου φωτιάς και τους ήχους  ενός κλάματος, μιας απόγνωσης μας μετατρέπει σε μέρος του έργου μέσω των πολυεπίπεδων καθρεφτών που αναπαράγουν τα είδωλά μας . 



Κώστας Τσόκλης, 
Η Απρονοησία του Προμηθέα 

Αισθάνθηκα μια ανακούφιση  όταν μέσα σε αυτή την δραματική εικόνα- αίσθηση τα πολλαπλά είδωλα των επισκεπτών γύρω μου με έκαναν να νοιώσω  ότι δεν είμαι μόνος. Μια συγκίνηση μοναδική μέσα σε ένα έργο εμβληματικό. Έχω την αίσθηση ότι πρόκειται για ένα έργο "σταθμός" στην πορέια του Τσόκλη, ένα έργο που με έκανε να νοιώσω την ίδια αίσθηση όπως όταν πρωτοαντίκρυσα το "καμακωμένο ψάρι" στην Μπιενάλε της  Βενετίας το 1986.


Ίσως ο επισκέπτης αυτού του Μουσείου θα αναζητούσε να δει τα πιο γνωστά, τα πιο χαρακτηριστικά έργα του Κώστα Τσόκλη. Ο Τσόκλης μας αιφνιδίασε με τις επιλογές του  και  μας διαβεβαίωσε ότι τα έργα θα εναλλάσσονται  μέσα στον χρόνο και ταυτόχρονα, με μια σειρά παράλληλων εκδηλώσεων,  θα επιδιωχθεί να προβληθούν και ντοκουμέντα από την γενιά του ΄60 στην οποία  ανήκει.


Στον απόηχο, στην τελευταία μικρή αίθουσα στο πατάρι, μια σεμνή αναφορά στις «Αντανακλάσεις» την καλλιτεχνική επέμβαση που πραγματοποιήσαμε μαζί με τον Νίκο τον Ξυδάκη, το καλοκαίρι του 2006 και με προβαλλόμενα σημαντικά κείμενα που διαβάζει ο ίδιος ο καλλιτέχνης.

Σκηνές από τις  «Αντανακλάσεις» προβλήθηκαν  τη βραδυά των εγκαινίων στην αυλή του Μουσείου μαζί  με άλλες ζωντανές στιγμές του καλλιτέχνη, και αποτελούν την αρχή μιας σειράς  προβολών που θα πραγματοποιηθούν σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, στο μικρό cinema του Μουσείου.


Σχετικά με το κτίριο  έχω ήδη επισημάνει την ευαίσθητη προσέγγιση του αρχιτέκτονα Μάνου Περράκη. Η σύνθεση των όγκων   ακουμπάει στην ανώνυμη αρχιτεκτονική του νησιού. Σέβομαι την επιμονή του να διατηρήσει τις λευκές επιχρισμένες επιφάνειες του αρχικού όγκου του σχολείου και να αφήσει με απλή πέτρα τις επιφάνειες των νέων συμπληρωματικών όγκων. 



Ίσως να είχε περισσότερο ενδιαφέρον αν τελικά όλοι οι όγκοι συγκροτούσαν  ένα κατάλευκο, καθαρό κτίριο, κι όχι κάτι που να παίζει λίγο  με γραφικότητες. Κάτι σαν το αρχαιολογικό μουσείο του Παπαδάκη στη Χώρα Άνδρου, φυσικά σε μικρότερη κλίμακα. Σε κάθε περίπτωση το κτίριο έχει μια ποιότητα και το μόνο στοιχείο που το αδικεί είναι η βάση του, η ψηλή πέτρινη μάντρα που το περιβάλει. Η ατελής εικόνα και η κλίμακα της λιθοδομής δεν συμβάλει στην πρέπουσα εικόνα όλου του μετώπου του οικισμού του Κάμπου προς τον κάμπο.



Το Μουσείο εγκαινιάστηκε το Σάββατο στις 21 Μαίου 2011 ανήμερα της ονομαστικής εορτής του Κώστα και της Ελένης Τσόκλη.  Πέρα από την  μαζική προσέλευση των ανθρώπων του νησιού, ένας μεγάλος αριθμός φίλων από μέρη μακρινά και κοντινά , βρεθήκαμε εκεί  για να ευχηθούμε το Μουσείο αυτό να είναι καλοτάξιδο.



Ακολουθεί το σχόλιο του Δημήτρη Φιλιππίδη, που μου έστειλε όταν διαβασε το μπλογκ. Ο Φιλιππίδης  βρέθηκε  και αυτός στην Τήνο με αφορμή τα εγκαίνια και μου γράφει:

αυτό δεν είναι μπλογκ...

...είναι ένας ακατάσχετος ποταμός πληροφόρησης που τρέχει παρασύροντας τα πάντα, πότε πρόλαβες και περιέλαβες την Art Athina (που δεν είδα), αλλά και την παράσταση στο Ωνάσειο, θα πρέπει να τρέχεις σαν σβούρα "ιδιαίτερα τα βράδυα" όπως λέει ο Χατζηδάκις. Όσο για το μουσείο Τσόκλη,....  εμείς βλέπουμε "αρχιτεκτονική", πώς το λένε, σαν σφαχτό στον πάγκο του χασάπη, και την αξιολογούμε, λέμε συν-πλην. Άραγε είναι έτσι; Δεν ξέρω. .... Πώς κάνεις τότε κανείς  ένα μουσείο-ακορντεόν που μπορεί να περιλάβει τα πάντα και τίποτα? Ξαναγυρίζω στην ιδέα ενός χώρου σαν στούντιο ηχογράφησης, ένα κουτί, που απέξω δεν λέει τίποτα κι από μέσα είναι άδειο, κρύο και σκοτεινό, εντελώς κενό. Ένα ψυγείο ερμητικά κλειστό να μην ξεφεύγει τίποτα. Μια μαύρη τρύπα. Κι εκεί να μπαίνει κάθε φορά η "τέχνη", σαν κατοίκηση. Σαν να κουρνιάζει και απ' εκεί να απειλεί, να δαγκώνει. Δεν μου ήταν εύκολο να δεχτώ τον Προμηθέα μέσα σ' ένα κουκλίστικο, γραφικό μουσειάκι μέσα στην ανοιξιάτικη φύση της Τήνου! Ένα τέτοιο έργο ταίριαζε στο Σχολείον της Παππά, νύχτα, η Πειραιώς σαν απειλή, κάτι άγνωστο κι αφιλόξενο. Εδώ θα ήθελα αντίθετα μια έκθεση του... Fra Angelico(!) κάτι ρετρό αθώο...

Δ.Φ.

Η θεραπεία της Παλλάδιας από τον Κοσμά και Δαμιανό, ca. 1440-42

Fra Angelico 1390/5- 1455


Wednesday, May 18, 2011

ΤΟ ΕΠΕΚΕΙΝΑ ΣΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ


Κωστής Αντωνιάδης:
η φωτογραφία χωρίς οδηγό ανάγνωσης

" Γιατί φωτογραφίζουμε; Γιατί κοιτάζουμε φωτογραφίες; Τί κοιτάζουμε σε αυτές;"..........
“...Πολλοί είναι οι φωτογράφοι που καραδοκούν στις γειτονιές, στους δρόμους στα καφενεία. Θα τους δείτε με κρεμασμένη τη μηχανή στο στήθος πανέτοιμους να φωτογραφίσουν οτιδήποτε θα μοιάζει με φωτογραφία.
Ανάμεσα τους όμως, είναι ευτυχώς και κάποιοι άλλοι, που περιμένουν κάποιο αναπάντεχο φύσημα του αέρα να ανασηκώσει ένα φουστάνι, κάτι που θα παραβιάζει την απαγόρευση, να κοιτάξουμε εκεί.

  
 «Καρκίνος του μαστού 2000»
φωτο Κατερίνα Μουρατίδη

Ας δούμε όμως ένα παραδείγματα απαγόρευσης σε μια φωτογραφία της Κατερίνας Μουρατίδη από τη σειρά «Καρκίνος του μαστού 2000»: έχουμε την αίσθηση μιας απαγορευμένης ζώνης που περιβάλλει τη τομή στο στήθος της γυναίκας. Ένας μεταφυσικός τρόμος φαίνεται να εμποδίζει το βλέμμα μας να παραβιάσει αυτό το όριο....»

Απόσπασμα από την διάλεξη του Κωστή Αντωνιάδη στο πλαίσιο εκδηλώσεων με θέμα «Το Επέκεινα στην Τέχνη… στη Ζωή…» που διοργάνωσε η Εταιρεία Μελέτης Πολιτισμικής Ετερότητας (Ε.Μ.Π.Ε.) στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων από 6 έως 24 Μαΐου 2011
Ο Κωστής Αντωνιάδης είναι καθηγητής στο τμήμα Φωτογραφίας & ΟπτικοΑκουστικών Τεχνών στο ΤΕΙ Αθηνών.
Το πλήρες κείμενο της διάλεξης θα το βρείτε εδώ.


Εν τω μεταξύ ένα νέο Μουσείο πρόκειται να εγκαινιαστεί το επόμενο Σάββατο 21 Μαΐου 2011 στην Τήνο

Μουσείο Κώστα Τσόκλη στον Κάμπο της Τήνου, λεπτομέρεια αυλής

Ήδη από τον περασμένο Οκτώβρη έχει γίνει σχετική αναφορά που ελπίζω από Δευτέρα θα εμπλουτιστεί. Μέχρι τότε κάντε κλικ εδώ


Friday, May 13, 2011

ART ATHINA 2011- ΗΜΕΡΑ ΠΡΩΤΗ

επιλογές χωρίς πολλή σκέψη, έτσι αυθόρμητα...


Τα φώτα έσβησαν πριν από λίγες ώρες. Μετά την λαμπρότητα  της πρώτης βραδιάς  η αρένα του TaeKwonDo βυθίστηκε σε ένα ψυχρό μελαγχολικό φως και παρόλα αυτά επίμονοι επισκέπτες εξακολουθούσαν να περιφέρονται ανάμεσα στα περίπτερα.

 Και τι δεν είδαμε απόψε: έργα, καλλιτέχνες, φίλους… ένα πανηγύρι της τέχνης, που όπως και κάθε χρόνο έτσι και φέτος, αποτελεί ένα τόπο συνάντησης, που φιλοξενεί και έναν αριθμό από  αξιόλογα έργα, που άλλοτε ξεχωρίζουν και άλλοτε χάνονται μέσα στην μαζική αυτή γιορτή της Τέχνης. Αυτή την φορά περιπλανήθηκα κρατώντας την φωτογραφική μου μηχανή και κατέγραψα αυθόρμητα ότι μου τράβηξε την προσοχή. Χωρίς πολλή σκέψη.


Για σήμερα θα περιοριστώ στη πρώτη ενδιαφέρουσα και ευρηματική, νέα πρόταση την Ειρήνης Αθανασιάδου, που συνάντησα μόλις μπήκα στο κτίριο, στο πωλητήριο του Μουσείου Μπενάκη.  Πρωτότυπα και τολμηρά κοσμήματα από  πλαστικές σακουλές που συρρικνώνονται και σταθεροποιούνται. Μια ταπεινή πρόταση με ευαισθησία, ενταγμένη στο πνεύμα των ημερών.
Λίγο πιο πέρα το Νέο Μουσείο Καπράλου στην Αίγινα!

Η συνέχεια όμως αύριο, γιατί η ώρα πέρασε…

(Ξημερώματα Παρασκευής 13- V-2011)


ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ  


(Ξημερώματα Κυριακής  15- V-2011) 

Επανέρχομαι λοιπόν σήμερα  έχοντας ακόμη στα αυτιά μου τη βοή του πλήθους που είχε κατακλύσει το TaeKwonDo


Ευχάριστη έκπληξη ηπαρουσίαση της μελέτης της νέας πτέρυγας του Μουσείου Χρήστου Καπράλου στην Αίγινα που σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα και καθηγητή στο ΕΜΠ Γιώργο Παρμενίδη. Μία πρωτοβουλία  της Εθνικής Πινακοθήκης που φαίνεται ότι προχωρεί.



 Νέα πτέρυγα Μουσείου Καπράλου στην Αίγινα

Στο ίδιο επίπεδο (UPPER LEVEL), ξεχώρισα το μικρό περίπτερο των εκδόσεων CUBE ART EDITIONS που εκδίδει κομψά βιβλία τέχνης που βασίζονται στην ιδέα του καλλιτέχνη και ξεφεύγουν από την ευρεία έννοια του βιβλίου.



CUBE ART EDITIONS 



Από τα πρώτα έργα που ξεχώρισα κατεβαίνοντας στην αρένα (LOWER LEVEL) ήταν του Βλάσση Κανιάρη.


Vlassis Kaniaris 


Dimitris Yeros
Ο Δημήτρης Γέρος στο περίπτερο της Γκαλερί Σκουφά πειραματίζεται, ίσως για πρώτη φορά με την φωτογραφία, με την γνωστή παράδοξη και απόλυτα προσεγμένη σε κάθε λεπτομέρεια προσέγγιση του.


 Giannis Lassithiotakis

Στην Γκαλερί Αστρολάβος, ο Γιάννης Λασηθιωτάκης, συγκινεί  με τις ευαίσθητες φιγούρες του.


Opi Zouni

Ο Εικαστικός Κύκλος, επιμένει στις σταθερές αξίες. προβάλλοντας χαρακτηριστκά δείγματα από τα έργα  της Όπη Ζούνη και του Χρήστου Καρρά


Χρήστος Καρράς 
και η Λούσυ Τζάφου Tριανταφύλλου  της archetypo


Chryssa

H  Michalarias Art ,  ένα από τα καλύτερα περίπτερα, είχε μια δυνατή παρουσίαση έργων  της  Chryssa

Artemis Potamianou

Δεν μπορώ να θυμηθώ σε ποια γκαλερί κατέγραψα τα δύο μικρά πειραματικά έργα   της  Άρτεμις Ποταμιάνου  

Η Αίθουσα Τέχνης KAPPATOS, μας έδωσε μια μικρή γεύση από την δουλειά της Μαρίνας Αμπράμοβιτς

Marina Abramovic




Gilbert & George

Οι Gilbert & George   στην καινούρια ενότητα έργων με τον προκλητικό τίτλο Urethra Postcard Pictures συλλέγουν καρτ ποστάλ μαζικής κατανάλωσης και δημιουργούν συνθέσεις αξιοποιώντας 13 φορές την ίδια τυποποιημένη εικόνα. Εκπροσωπούνται από την γκαλερί Bernier-Eliades.

Συνεχίζω με ένα έργο που ήταν και στη προηγούμενη Art Athina και παρά το μεγάλο μου ενδιαφέρον δεν μπορώ να θυμηθώ το όνομα του καλλιτέχνη 


????

Agelos Papadimitriou

Στην συνέχεια παράδοξος «πύργος με τα χρυσά κουτάλια» του Άγγελου Παπαδημητρίου, δεσπόζει στο κέντρο  του περιπτέρου της Γκαλερί Breeder και ακολουθεί ένα έργο που δεν συγκράτησα το όνομα του καλλιτέχνη 



Από την   Αίθουσα Τέχνης «Μέδουσα» ξεχώρησα, την Μαρία Γρηγοριάδη, τον Γιώργο Ρόρρη και την έγκατασταση του Μίλτου Μιχαηλίδη   


Mary Grigoriadi



Giorgos Rorris



Miltos Michailidis

 
Ενώ από την Γκαλερί Δονόπουλος, μου τράβηξε την προσοχή το έργο με την υπογραφή Μolder, από το οποίο παραθέτω  μία λεπτομέρεια:


 
Μolder, detail

Τα μεγάλα ταμπλώ του Αλέξη Βερούκα, με παράξενες, δραματικές ερωτικές προσεγγίσεις, ομολογώ ότι στην αρχή με απώθησαν. Γρήγορα όμως επέστρεψα πίσω και κατέγραψα φωτογραφικά, τις εξπρεσιονιστικές αυτές εικόνες.  Η Τhanassis Frissiras Gallery, προβάλει με τόλμη τα έργα αυτά που αποκαλύπτουν την libido  των  μεσήλικων…


 Alexis Veroukas
Alexis Veroukas, detail

Προς το τέλος ανακάλυψα τον Μιχάλη Μανουσάκη με  6 μικρά έργα του, με όλη την δύναμη και την γνωστή θεματολογία των ανθρώπινων σχέσεων που επίμονα διαχειρίζεται   για πολλά χρόνια
  
Michalis Manousakis, details


Η έκπληξη ήταν τα χαρακτικά του Χριστόφορου Κατσαδιώτη στην  ΠΕΡΙ ΤΕΧΝΩΝ,  που από την πρώτη μέρα σχεδόν είχε πουλήσει όλα  τα έργα του, όπως τελικά έγινε και με την πρόσφατη έκθεσή του στον Χώρο Τέχνης "24"




Christoforos Katsadiotis 

Η φετεινή Art Athina, θεωρώ ότι είχε λίγους και επιλεγμένους καλλιτέχνες σε κάθε περίπτερο, περιορίζοντας σε μεγάλο βαθμό την φλυαρία των περασμένων ετών. Ομολογώ ότι πολλά σημαντικά έργα μου διέφυγαν, καθώς και παράλληλες δραστηριότητες, αλλά ο σκοπός μου σήμερα εδώ είναι να αναδείξω αυτά που κατάφερα να επισημάνω σαν ένας απλός επισκέπτης, που εκτός των άλλων έχει την χαρά να συναντήσει φίλους και να περιπλανηθεί σχετικά χαλαρά σε ένα τέτοιο πανηγύρι της Τέχνης, μέσα σε ένα λογικό χρόνο. Εκτιμώ ότι ο θεσμός καλά κρατεί, και οφείλει να συνεχίσει.
Θα κλείσω με ένα ταπεινό, μελαγχολικό έργο της Βανέσας Αναστασοπούλου. Ζητώ συγγνώμη για την αδύνατη φωτογράφιση, αλλά για μένα αυτό το έργο εκτιμώ ότι υπογραμμίζει την ατμόσφαιρα των ημερών μας και ελπίζω να υπαινίσσεται μια επερχόμενη άνοιξη...

Vanesa Anastasopoulou