Friday, January 29, 2016


ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ



Απο τον ΝΟΚ (Νέο Οικοδομικό Κανονισμό)
Άρθρο 2
Ορισμοί
95. Χώροι κύριας χρήσης των κτιρίων είναι όσοι προορίζονται για την εξυπηρέτηση της βασικής χρήσης του κτιρίου και την παραμονή των χρηστών του σε αυτούς, όπως είναι σε κτίρια κατοικίας τα υπνοδωμάτια,
οι χώροι διημέρευσης, οι κουζίνες, τα γραφεία. Οι χώροι κύριας χρήσης έχουν για τα κτίρια που κατασκευάζονται μετά την έναρξη ισχύος του παρόντος ελεύθερο ύψος τουλάχιστον 2,65 μ.
Ενώ από τον Κτιριοδομικό κανονισμό
1. Επιτρεπόμενα ελεύθερα ύψη για τους χώρους κύριας χρήσης.
αα. Για κύρια χρήση 2,40μ.


τώρα που ο χρόνος αλλάζει
του Δημήτρη Αντωνακάκη 



Αφιερωμένο στους αυριανούς αρχιτέκτονες, 
τη Μαργαρίτα, τη Νικολέτα και τον Σπύρο

   Ίσως έχει σχολιαστεί πολλές φορές και με διάφορες ευκαιρίες η πρακτική, αλλά κυρίως τ’ αποτελέσματα των νομοθετικών ρυθμίσεων που «απωθούν το προφανές» προς όφελος διατάξεων «βελτίωσης» των συνθηκών κατοίκησης στις πόλεις και στους οικισμούς, αλλά και στους χώρους κοινής ή ατομικής διαβίωσης σε αυτήν την ταλαίπωρη χώρα.

  «Βελτιώσεις» που προκύπτουν μ’ έναν ανεξήγητο τρόπο από κάποιους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς χωρίς να τεθούν ποτέ σ’ ένα ευρύτερο πλαίσιο συζήτησης μεταξύ όχι μόνο των «ειδικών» -των αρχιτεκτόνων- αλλά και μεταξύ ανθρώπων με κάποια καλλιέργεια . Εκείνων δηλαδή που όπως γράφει ο Νίτσε στον πρόλογο των μαθημάτων για την παιδεία δεν παρεμβάλλουν τη δική τους μόρφωση «ως το ασφαλές μέτρο και κριτήριο της πραγματικότητας».

   «Βελτιώσεις» που δεν υπογράφονται ποτέ από τους συντάκτες που υποθέτουμε ότι συνεργάζονται ως «ειδικοί» και μορφωμένοι άνθρωποι--νομοθέτες που προτείνουν με «υπευθυνότητα» ανανεωμένες συνθήκες διαβίωσης στον δημόσιο και τον ιδιωτικό χώρο. Άνθρωποι που δεν γνωρίζουμε αν συνειδητοποιούν τις ευθύνες που απορρέουν από τις επιλογές τους.

   «Βελτιώσεις» συνθηκών διαβίωσης οι οποίες προέρχονται από εντολές ή απομιμήσεις θεσμικών κανόνων της βόρειας ακτής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συνθηκών που δεν αναφέρονται σε καμία ομοιότητα κλιματική, γεωγραφική, τοπογραφική με εκείνες των νότιων παράλιων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αναφέρομαι στους τόπους και τις χώρες με τα ιδιαίτερα γεωφυσικά χαρακτηριστικά και τη διαφορετική νοοτροπία των κοινωνιών που τις κατοικούν. 

 
 

   Έτσι, μαθαίνουμε κατάπληκτοι ότι οι μαγικοί χώροι της Ελληνικής – Μεσογειακής Αρχιτεκτονικής, που δεν σταματούμε να θυμιατίζουμε, οι βιωμένοι χαμηλοί χώροι που προκύπτουν από τις σχέσεις και τις αναλογίες τους, κι όπου το ύψος τους πολλές φορές μόλις ξεπερνά το ύψος ενός ψηλού ανθρώπου, σήμερα απαγορεύονται με καθοριστικό όριο το ύψος 2,65! Πώς προέκυψε αυτό το μαγικό νούμερο; Πως αγνοείται η συσχέτιση ανάμεσα σε ένα χώρο μεγάλου ύψους με ένα χαμηλό χώρο;  Πως αγνοούνται οι συνολικές αναλογίες των χώρων και των σχέσεών τους που επιτρέπουν και προκαλούν – θα έλεγα- την ποικιλία και τους συνδυασμούς των διαστάσεων τους και των υψών τους με επιλεγμένες αναλογίες; Είναι δυνατόν να μην περνούν από το μυαλό εκείνων που νομοθετούν αυτά τα ερωτήματα και προτείνουν παρόμοιες απαγορεύσεις επιλογών;

Ο πύργος των Σαλτά στην άκρη των Παμφύλων στην Μάνη

   Γιατί συνεχώς υποβαθμίζεται η δυνατότητα των αρχιτεκτόνων να επεξεργαστούν το χώρο χωρίς αστόχαστες δεσμεύσεις , σύμφωνα με τις ανάγκες και τις επιθυμίες των μελλοντικών κατοίκων και των δικών τους προτάσεων; Γιατί συνεχώς υποβαθμίζεται η δυνατότητα προσφοράς των αρχιτεκτόνων και η μέσω των κανονισμών ακύρωση των δυνατοτήτων του επαγγέλματός τους ταυτίζοντάς το με άλλα δήθεν συγγενή επαγγέλματα; 

   Ο Παναγιώτης Τουρνικιώτης, επιβεβαιώνει το ύψος 2,26μ. στο μεσοπάτωμα της κατοικίας-ατελιέ του ζεύγους Σπιτέρη στην οδό Κυκλάδων του αρχιτέκτονα Αριστομένη Προβελέγγιου. Δίπλα του ο ιδιοκτήτης Διονύσης Σοτοβίκης

   Εδώ κι ένα χρόνο η αρχιτεκτονική σχολή του ΕΜΠ και η Γαλλική Πρεσβεία, τιμώντας το έργο του Le Corbusier 50 χρόνια μετά τον θάνατό του, πραγματοποιεί μια σειρά εκδηλώσεων αναδεικνύοντας τις φωτεινές πλευρές αυτής της εξέχουσας προσωπικότητας, της οποίας το πλούσιο και πολυδιάστατο έργο επηρέασε και εξακολουθεί να επηρεάζει το έργο των σκεπτόμενων αρχιτεκτόνων.



   Ανάμεσα στις εκδηλώσεις αυτές και σε συνεργασία με τις Εκδόσεις Παπασωτηρίου προχώρησαν στη μετάφραση και έκδοση του Modulor, δύο βιβλίων, στα οποία ο Le Corbusier με πλήθος επιχειρημάτων επιχειρεί να τεκμηριώσει την εξαιρετική σημασία που έχουν για την οργάνωση του χώρου οι αναλογίες: το μήκος, το πλάτος και το ύψος του. Με απίστευτη επιμονή εξηγεί ότι ο άνθρωπος με κάποιες φυσικές παραλλαγές δεν παύει να έχει δύο μάτια, που κοιτούν μπροστά, ένα ύψος που κυμαίνεται συνήθως από το 1,60 έως το 1,90μ, ότι κάθεται σε καθίσματα ύψους από 30 έως 45εκ. κι ότι χρησιμοποιεί τραπέζια σε ύψος γύρω στα 70 εκ. κλπ.






  Στην πολυκατοικία (Unite d' Habitation) της Μασσαλίας στην γενική τομή το ύψος του παταριού και του κάτω από αυτό χώρου είναι 2,66μ

    Γνωστά αυτά, θα σχολιάσουν κάποιοι, αλλά εκείνο που επισημαίνεται σ’ αυτά τα μικρά βιβλία είναι οι σχέσεις του χώρου με το ανθρώπινο σώμα. Σχέσεις οι οποίες, ήταν το κύριο χαρακτηριστικό των επιτευγμάτων της Ελληνικής Παράδοσης, που τόσο υμνούμε και συνεχώς ακυρώνουμε στην πράξη, παραβλέποντας την ελευθερία με την οποία αντιμετώπιζε την διαχείριση του χώρου. Αυτής της παράδοσης που «η αναμφισβήτητη μονομέρεια της παιδείας μας στάθηκε ανίκανη να μας φέρει σε μιαν αυθεντική δημιουργική σχέση»[1] μαζί της.

   Πώς μετά από όλα αυτά προέκυψε αυτός ο ατεκμηρίωτος, ανόητος αριθμός του 2,65; Ποιος τον πρότεινε και ποιοι τον αποδέχτηκαν για να τον επιβάλουν στους πολίτες αυτής της χώρας που, δυστυχώς, αδιαφορούν;

   Και τα ελληνικά πανεπιστήμια, οι 7(!) σχολές αρχιτεκτονικής της χώρας με τους εξοντωμένους απέναντι στις εκατοντάδες των φοιτητών καθηγητές, που τους επιβάλλονται χρόνια τώρα από ένα αδιάφορο και χωρίς λογική υπουργείο, ιδρύματα εσωστρεφή συγκεντρωμένα στα εσωτερικά τους προβλήματα δεν ενδιαφέρονται για αυτές τις απίστευτες αποφάσεις; 

    Τι θα διδάξουν τους φοιτητές τους όταν οι νόμοι –οι ΝΟΚ, ΚΑΝΕΠΕ και ΚΕΝΑΚ[2]- και οι άλλοι παράλογοι κανονισμοί δεσμεύουν τον αρχιτέκτονα και στη συνέχεια τους πολίτες μ’ έναν απίστευτα συγκεκριμένο τρόπο για το σχεδιασμό των χώρων οδηγώντας τους στην ποιότητα σχεδόν μόνο μέσα από την παρανομία;

   Υπάρχει τελικά ελπίδα κάποτε με σοβαρότητα, με πρόγραμμα και με όραμα –ναι με όραμα που δεν είναι ανύπαρκτο -, που το βλέπουμε στα μάτια των νέων ανθρώπων που συνωστίζονται στις 7(!) αρχιτεκτονικές σχολές της χώρας,- «κάποιοι» σοβαροί άνθρωποι να συνεργαστούν για μια εντελώς ανανεωμένη και αποκαθαρμένη αναδιατύπωση των κανόνων των όρων δόμησης. 

     Κανόνων που θ’ αφήσουν επιτέλους ελεύθερους εκείνους που νιώθουν την οργάνωση του χώρου ως αντικείμενο ΤΕΧΝΗΣ να δουλέψουν για την ευτυχία του «αδερφού ανθρώπου» όπως έγραψε ο πάντα παρών Le Corbusier πριν 70 χρόνια, όσο κι αν του ετοίμασαν κόλλυβα κάποιοι βιαστικοί στο Ρομάντζο[3].


      Και ας μην ισχυριστεί κανείς ότι μιλώ για λεπτομέρειες χωρίς ουσία κι ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για αυτές τις διατάξεις. Ας μην επιχειρήσουμε να δικαιώσουμε τη δική μας αδράνεια με το ότι δήθεν «ο κόσμος δεν καταλαβαίνει». Όχι! 
    Ο κόσμος καταλαβαίνει και ενδιαφέρεται και θέλει να πληροφορηθεί. Ας μην   υποβαθμίζουμε την νοημοσύνη του.
    Ας απευθυνθούμε επιτέλους σ’ αυτόν τον κόσμο. Όλοι. Όλοι όσοι ξέρουν και υποφέρουν –και είναι πολλοί- από όλες αυτές τις αδικαιολόγητες ανόητες δεσμεύσεις.
      Ας ζητήσουμε από όλους τους θεσμούς ένα συνολικό μετασχηματισμό της νομοθεσίας που θα προκύψει μέσα από μια συνειδητή συνεργασία ώστε οι σημερινές προτάσεις να φαντάζουν στα μάτια των μεταγενεστέρων, σε σχέση με τα αποτελέσματα των νέων που θα προκύψουν «σαν κατάλοιπα από την εποχή των λιμναίων οικισμών», όπως γράφει ο Νίτσε που με συντροφεύει σ’ αυτό το κείμενο διαμαρτυρίας.

                                                                                                          
[1] Βλέπε Δημήτρης Πικιώνης: Η ανοικοδόμηση και το πνεύμα της παράδοσης. 
[2] ΝΟΚ=Νέος Οικοδομικος Κανονισμος, ΚΑΝΕΠΕ= Κανονισμός Επεμβάσεων, ΚΕΝΑΚ= Κανονισμός Ενεργειακής Απόδοσης Κτηρίων. 
[3] Επιτρέψτε μου να πιστεύω σ’ αυτό που έγραψε ο φίλος Βασίλης Παπαβασιλείου πριν χρόνια σχετικά με τον «σεβασμό» που οφείλουμε σε κάποιους: «σεβασμό ως δικαίωμα υποχρεώσεως».


Από τον Αρχιτέκτονα Οδυσσέα Σγουρό ήρθε μέσω facebook το ακόλουθο σχόλιο

Γιατί όχι 2,75 ή 2,85 ή 2,95 m κλπ....γιατί ο ''έξυπνος" που το σκέφθηκε και το επέβαλε είχε στο μυαλό του να μην μπορούν να μετατρέπουν σε χώρους κύριας χρήσης τους βοηθητικούς χώρους (όπου βέβαια επιτρέπεται μικρότερο του 2,65) όσοι επιμένουν ακόμη να σχεδιάζουν σε τομή....προφανώς δεν γνώριζε ούτε τον Λε Κορμπιζιέ, ούτε τον Προβελέγγιο, ούτε τους Αντωνακάκηδες,ούτε είχε πάει ποτέ στη Χοζοβιώτισσα, την Οία ή τα μιτάτα του Ψηλορείτη...Και βέβαια αγνοούσε φίλε Γιώργο κάθε σχέση με τα πραγματικά αρχέτυπα που βάλθηκες εσύ να αποτυπώνεις σε όλη σου τη ζωή...Ήξερε όμως να προβλέψει ο πανίβλακας μέσο (!) ύψος 2,20 μ. στις σοφίτες για τον ίδιο ακριβώς ηλίθιο λόγο...και το χειρότερο ετοιμάζονται πάλι να αλλάξουν το ΝΟΚ σε μια εποχή ανύπαρκτης εμπειρίας από την εφαρμογή του...Για να αλλάξουν βέβαια το αυτονόητα απαράδεκτο [2,65] πρέπει να σκεφτούν...Δύσκολο, πολύ δύσκολο...




Tuesday, January 26, 2016



ΕΚΠΛΗΞΗ ΑΠΟ ΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΩΝ ΠΟΡΩΝ


Ασπασία Λούβη


η Ασπασία Λούβη απογειώνει τα πωλητήρια των Μουσείων και των αρχαιολογικών χώρων. 



Μητρούσης Δημήτριος (Επιλαχών)

Και ποιός δεν θα ήθελε να αποκτήσει ή να δωρίσει αυτά τα υπέροχα αντικείμενα που σύντομα θα βρίσκουμε στα πωλητήρια των Μουσείων και των αρχαιολογικών χώρων. 



Σπαγαδώρου Ζαφειρία (Επιλαχούσα)





Μαρινόγλου Γεώργιος

Η Ασπασία Λούβη, επί μια δεκαετία τουλάχιστον είχε την απόλυτη ευθύνη και οργάνωσε υποδειγματικά και με τον καλύτερο τρόπο, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, το Πολιτιστικό Ίδρυμα Τραπέζης Πειραιώς και όλα τα Θεματικά Μουσεία του Ιδρύματος. Μετά την αιφνίδια, άστοχη και "εν αδίκω" απομακρυνσή της, που συζητήθηκε ευρέως, βρέθηκε στο τιμόνι του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων. 



Τζαβάρας Δημήτρης





Βασίλης Μπενέτος, Κατερίνα Τσακμάκη, Βαγγέλης Παπανδρέου

Ίσως ήταν μια από τις πιο εύστοχες επιλογές του τότε Υπουργού Πολιτισμού Νίκου Ξυδάκη. Η Ασπασία Λούβη μέσα σε ελάχιστο χρόνο, σε ένα χώρο που ήταν γνωστός για την αδράνειά του, άνοιξε νέους δρόμους και μας αιφνιδίασε με την επιλογή της να οργανώσει για πρώτη φορά στην Ελλάδα καλλιτεχνικό διαγωνισμό, με σκοπό να αναδειχθούν designers, αρχιτέκτονες, δημιουργοί, καλλιτέχνες εφηρμοσμένων τεχνών και δημιουργικά γραφεία, επαγγελματίες και φοιτητές που θα σχεδιάσουν το δημιουργικό για την μαζική παραγωγή πολιτιστικών προϊόντων εμπνευσμένων από θεματικές ενότητες εκθεμάτων των Μουσείων ή των ίδιων των Αρχαιολογικών Χώρων και Μνημείων της Ελλάδος.




 «Τα χρυσό πιπι» Κατερίνα Πέτσιου

Στον διαγωνισμό κατατέθηκαν 200 προτάσεις από τις οποίες 31 αφορούσαν αιτήσεις φοιτητών. Η κριτική επιτροπή (Στέλιο Γαβαλάς (Πρόεδρος,γλύπτης υπάλληλος ΤΑΠ), Τζανέτος Πετροπουλέας (πρόεδρος Ενωσης Γραφιστών Ελλάδας), Βασίλης Χαραλαμπίδης (Bios/Ρομάντσο), Παναγιώτης Χαρατζόπουλος (fonts.gr) , Κλημεντίνη Βουνελάκη (εκδοτικό Φεστιβάλ ΑΘηνών), Δημήτρης Φακίνος (διοργανωτής ΕΒΓΕ, European Awards και Iva Babaja (International Council of Design)), μετά την αξιολόγηση επέλεξε 10 προτάσεις, 5 επιλαχόντες και 3 φοιτητές που παρουσιάστηκαν την Κυριακή 17 Ιανουαρίου, στον Ισόγειο χώρο του Ρομάντζου.







Το Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων εκτιμά ότι οι πρώτες παραγωγές με τα σχέδια των ντιζάινερ που διακρίθηκαν σε πρόσφατο διαγωνισμό θα είναι διαθέσιμα στα πωλητήρια που διαχειρίζεται, από τον ερχόμενο Μάιο.



Πάρις Ξυνταριανός Τσιροπινάς (Φοιτητής)




Γεωργίου Βασίλης



Κουρκούτης Δημήτριος




Άγγελος Ευθύμιος Χατζατόγλου (Φοιτητής)

Οι διαγωνιζόμενοι διατύπωσαν τρείς γραφιστικές προτάσεις, εμπνευσμένες από διαφορες ιστορικές περιόδους και απέδωσαν με ευαισθησία και μια αφαιρετική προσέγγιση, εικόνες πάνω σε επιλεγμένα χρηστικά αντικείμενα. Το πρωτοφανές αυτό αποτέλεσμα δείχνει εντυπωσιακό για τα δεδομένα των πωλητηρίων στα ελληνικά δημόσια μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους και εκτιμώ ότι θα ικανοποιήσουν τους ξένους επισκέπτες που αναζητούν να αγοράσουν προσιτά αντικείμενα και όχι τα τσολιαδάκια και τους πλαστικούς παρθενώνες.




Είναι όμως η αρχή. Και είναι πολύ αισιόδοξη, αλλά δεν είναι όμως επαρκής. Χρειάζεται ο διαγωνισμός αυτός να επαναληφθεί και να ξαναδώσει νέες προτάσεις και από περισσότερους δημιουργούς που τώρα ίσως δεν πρόλαβαν να συμμετάσχουν. Υπάρχει πολύ ικανό ανθρώπινο δυναμικό σε αυτή την κατεύθυνση.




Σουραπάς και ΣΙΑ ΟΕ



Νέαρχος Ντάσκας




Βασιλική Χριστίνα Ασφή

Σύμφωνα με τον σχεδιασμό του ταμείου, τα νέα προϊόντα θα διατίθενται πρώτα στον αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης, στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο, στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, στο Αρχαιολογικό και το Βυζαντινό Μουσείο της Θεσσαλονίκης, στο Μουσείο Ηρακλείου και στα πωλητήρια των αρχαιολογικών χώρων της Βεργίνας, των Δελφών, της Αρχαίας Ολυμπίας και της Κνωσού.


Παραθέτω στην συνέχεια επιλεγμένες προτάσεις από όλες τις συμμετοχές που διακρίθηκαν χωρίς αξιολογική σειρά:




Γεωργίου Βασίλης

Γ. Μινωϊκές οικίες, Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου



Τζαβάρας Δημήτρης

Β. Πτηνό που ραμφίζει φυτό, Μουσείο Βυζαντινού πολιτισμού Θεσσαλονίκης







Γ. Γραφικά μοτίβα, αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες, δάπεδα








 Νέαρχος Ντάσκας

Γ. Γραφικά μοτίβα, αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες, δάπεδα











Μαρινόγλου Γεώργιος

Β. Χρυσή λάρνακα Φιλίππου Β', Αρχαιολογικό μουσείο Βεργίνας






Γ. Γραφικά μοτίβα, αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες, δάπεδα



 Κουρκούτης Δημήτριος

Α. Ροτόντα, Θεσσαλονίκη




Σουραπάς και ΣΙΑ ΟΕ

Β. Πτηνό που ραμφίζει φυτό, Μουσείο Βυζαντινού πολιτισμού Θεσσαλονίκης



Βασίλης Μπενέτος, Κατερίνα Τσακμάκη, Βαγγέλης Παπανδρέου

Β. Πτηνό που ραμφίζει φυτό, Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού Θεσσαλονίκης


Γ. Γραφικά μοτίβα, αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες, κιονόκρανα



«Τα χρυσό πιπι» Κατερίνα Πέτσιου

Α. Καστροπολιτεία Μυστρά




Κολιαδήμας Δημήτριος ΙΚΕ

Α. Θεά των Όφεων, Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου




Βασιλική Χριστίνα Ασφή

Γ. Απόδοση γραφικών και γραφικών μοτίβων, αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες, τύποι (βυζαντινών) ναών




Σπαγαδώρου Ζαφειρία 
(Επιλαχούσα)

Β. Πτηνό που ραμφίζει φυτό, Μουσείο Βυζαντινού πολιτισμού Θεσσαλονίκης



Μητρούσης Δημήτριος 
(Επιλαχών)

Β. Λευκή Λήκυθος, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, Αθήνα






Αθηνά Κωνστιάντου 
(Επιλαχούσα)

Α. Αντίνοος, Αρχαιολογικό Μουσείο Δελφών







Χανδρινός Γεώργιος 
(Επιλαχών)

Α. Ρυτό σε μορφή ταύρου, Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου




Αδαμοπούλου Χριστίνα 
(Επιλαχούσα)

Α. Παρθενώνας



Αντωνίου Ευγενία 
(Φοιτήτρια) Ι
Γ. Επιγραφές και εν γένει γράμματα 





Πάρις Ξυνταριανός Τσιροπινάς (Φοιτητής)

Γ. Μεμονωμένο γραφικό, Κουκουβάγια



Άγγελος Ευθύμιος Χατζατόγλου 
(Φοιτητής)

Γ. Μοτίβα από αγγεία Γεωμετρικής περιόδου




O διαγωνισμός πραγματοποιήθηκε με την συμβολή του μέλους ΔΣ, Γιάννη Καρλόπουλου, γραφίστα και το Τμήμα Πολιτιστικών Προϊοντων και με την αρωγή από τους υπαλλήλους του Τμηματος Πολιτιστικών Προϊοντων και της νομικής συμβούλου

Συγχαρητήρια σε όλους τους συμμέτεχοντες σε αυτή την εξαιρετική πρωτοβουλία!


Από την Δημήτρη Φιλιππίδη έλαβα το ακόλουθο σχόλιο:

Κρίνοντας από όσα χρηστικά αντικείμενα έχουν παρατεθεί ως δείγματα του νέου πνεύματος, που επιτέλους κυριαρχεί στο ΤΑΠ χάρις στην Α. Λούβη, μου γεννήθηκαν μερικές σκέψεις: πότε άραγε κάτι θεωρείται πετυχημένο σε αυτή την κατηγορία αντικειμένων, όταν άμεσα 'πιάνεις' την πηγή έμπνευσης (ως αναγνωρίσιμο εικονογραφικό-παραστατικό στοιχείο) ή όταν είναι πιο προχωρημένη η αφαίρεση (άρα πλησιέστερα σε ένα εκσυγχρονισμό του αντικειμένου ως 'μοτίβου'), οπότε δεν σου επιβάλλεται ντε και καλά ως κάτι 'αρχαιοπρεπές' και 'μουσειακό'; Ποιες άραγε είναι αποδειγμένα οι προτιμήσεις των επισκεπτών, ξένων αλλά και ντόπιων, ώστε να πειστούν να τ' αγοράσουν; Πολλά από όσα ενδεικτικά βλέπουμε εδώ δείχνουν να ανήκουν στην πρώτη (και πιο αδύναμη) περίπτωση. Θα επιθυμούσα πιο αυστηρή επιλογή με πιο σαφή κατεύθυνση προς το σύγχρονο κι όσο γίνεται μακρύτερα από το (φλύαρο) γραφικό. Είπαμε: το αντίπαλο δέος είναι τα τσολιαδάκια κι οι γύψινες καρυάτιδες! 

Δημήτρης Φιλιππίδης


Ο Μάρκος Καμπάνης έγραψε:

Σίγουρα καλό στοιχείο πού έγινε ο διαγωνισμός, με τα όποιες ενστάσεις μπορεί να έχει κανείς για τούς όρους του. Αλλά για να απογειωθούν τα πωλητήρια πρέπει να αποδεσμευτούν από το ΤΑΠΑ εντελώς, να λειτουργήσουν ως επιχειρήσεις, (ως αυτό που είναι δηλαδή) και να έχει και επιτέλους ο Διευθυντής του κάθε Μουσείου ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟ ρόλο για το τί και το πως και το γιατί του πωλητηρίου. Και φυσικά ΔΙΑΔΥΚΤΙΑΚΕΣ πωλήσεις. Και αυτά με τις σημερινές συνθήκες δεν φαίνονται στο ορίζοντα.