ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ WORKSHOP 

ΤΟΥ DELOS NETWORK 

ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ 

μια πρωτοβουλία
της Μάνθας Ζαρμακούπη

ένα σχόλιο
του Δημήτρη Φιλιππίδη

Οι συμμετέχοντες του πρώτου Συμποσίου της Δήλου περπατούν ανάμεσα στα κατάλοιπα της σκηνής του Θεάτρου της Δήλου (12 Ιουλίου 1963). Αρχείο Κ. Α. Δοξιάδη, Φωτογραφίες, Φάκελος 34172, φωτ.566.
© Ίδρυμα Κωνσταντίνου και Εμμάς Δοξιάδη.

Την πραγματικά πολυσύνθετη, πολυδιάστατη και πετυχημένη πορεία της Μάνθας Ζαρμακούπη παρακολουθώ τα τελευταία χρόνια και πραγματικά μέσα από πληροφορίες και συζητήσεις, ενισχύεται διαρκώς  η θετική εικόνα που έχω σχηματίσει για την διαδρομή της. Δυστυχώς δεν κατάφερα να παραστώ στο τελευταίο workshop που οργάνωσε πρόσφατα στο Μουσείο Μπενάκη σε συνεργασία με τον Simon Richards, που δυστυχώς δεν έγινε ευρύτερα γνωστό. Παρακάλεσα όμως τον Δημητρη Φιλιππίδη που το παρακολούθησε και συμμετείχε και ως ομιλητής να το σχολιάσει και να διατυπώσει και την άποψή του για το θέμα:

DELOS NETWORK
του 
Δημήτρη Φιλιππίδη

Κύριος στόχος του Delos Network, σύμφωνα με τους ιδρυτές και κύριους συντονιστές του, την Μάνθα Ζαρμακούπη (Penn U, ΗΠΑ) και τον Simon Richards (Loughborough U, Λονδίνο), είναι να ανιχνεύσει την ιστορία, κληρονομιά και επίδραση που είχαν τα Συμπόσια της Δήλου, τα οποία οργάνωσε ο Κωνσταντίνος Δοξιάδης στην περίοδο 1963-75,

Κωνσταντίνος Δοξιάδης
© Ίδρυμα Κωνσταντίνου και Εμμάς Δοξιάδη.

προσκαλώντας διάσημους επιστήμονες, συγγραφείς και πολιτικούς της εποχής από όλο τον κόσμο σε έναν περίπλου των ελληνικών νησιών, συνδυασμένο με διαλέξεις και συζητήσεις για τα προβλήματα του φυσικού και του αστικού περιβάλλοντος. 

Άποψη της Συνοικίας του Θεάτρου καθώς οι «Δήλιοι» ανεβαίνουν προς το Θέατρο στις 12 Ιουλίου 1963. Στα δεξιά διακρίνεται η είσοδος στην Οικία της Τρίαινας. Αρχείο Κ. Α. Δοξιάδη, Φωτογραφίες, Φάκελος 34172, φωτ. 496.
© Ίδρυμα Κωνσταντίνου και Εμμάς Δοξιάδη.

Προηγήθηκε ένα πρώτο εργαστήριο του Delos Network στο Μπίρμιγκχαμ τον περασμένο Μάρτιο, οπότε αυτό, το δεύτερο στη σειρά, οργανώθηκε στην Αθήνα (Μουσείο Μπενάκη) στις 15 Σεπτεμβρίου. Σε αυτό μετείχαν οκτώ ομιλητές (πέντε ξένοι και τρεις Έλληνες), οι οποίοι έπρεπε να καλύψουν τις απαιτήσεις του παραπάνω στόχου –δηλαδή, να απευθυνθούν ισότιμα στο παρελθόν και το παρόν– κάτι ιδιαίτερα απαιτητικό, μια και μιλάμε για χρονική απόσταση μισού αιώνα. 

Ίσως ο πιο εύκολος τρόπος θα ήταν να ανασκάψει κανείς στο παρελθόν και να φέρει στο φως τις συνθήκες, κάτω από τις οποίες ο Δοξιάδης συνέλαβε τον έλεγχο της μεγαλύτερης δυνατής κλίμακας χώρου της εποχής, του κόσμου ολόκληρου. Σε αντιπαράθεση, και κρίνοντας από τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις, κανείς δεν μπορεί σήμερα να εγγυηθεί τι θα συμβεί στο άμεσο μέλλον, πχ, για τον έλεγχο των εξοπλισμών ή της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Έννοιες όπως η ευτυχία της ανθρωπότητας και η ισορροπία ανθρώπου και φύσης, που τότε ακούγονταν τόσο πειστικές και στις οποίες ο Δοξιάδης είχε επενδύσει τόσα, πρακτικά και θεωρητικά, σήμερα ακούγονται τόσο φθαρμένες και ξεπερασμένες –σε βαθμό που είναι αμφίβολο αν οποιοσδήποτε σήμερα πολιτικός αρχηγός θα τολμούσε να τις χρησιμοποιήσει, έστω ρητορικά, σε λόγο του. Οι προοπτικές δεν μοιάζουν ευοίωνες. 

DOXIADIS, Ekistics network, 1971 diagram.

© Ίδρυμα Κωνσταντίνου και Εμμάς Δοξιάδη.

Άρα, ήταν τότε μια εποχή αθωότητας και ευλογημένης απλότητας; Τα δεδομένα διαψεύδουν μια τέτοια αφέλεια. Οπότε, θα υποψιαζόταν κανείς ότι οι ομοιότητες με το σήμερα είναι περισσότερες από ότι πιάνει το μάτι. Πραγματικά, εκείνο που τότε φαινόταν πραγματικός εφιάλτης –το να έχει κανείς επικίνδυνες συναλλαγές με τις ασταθείς ηγεσίες του Τρίτου Κόσμου το ’60, κάτι που πέτυχε χάρις στις σπάνιες ικανότητές του ο Δοξιάδης–, σήμερα ίσως μοιράζεται παντού σχεδόν, από τις Βρυξέλες ως την Ουάσιγκτον.

Ecumenopolis 2060

© Ίδρυμα Κωνσταντίνου και Εμμάς Δοξιάδη.

Ακόμα και αν αυτή η διαπίστωση κάνει το μελλοντολογικό όραμα της Οικουμενόπολης του Δοξιάδη να μοιάζει περισσότερο κωμικό παρά ιδεαλιστικό, εμείς μπορούμε να ωφεληθούμε από μια τέτοια ματιά προς τα πίσω, αφού έτσι μπορούμε καλύτερα να καταλάβουμε τι συμβαίνει γύρω μας. Άλλωστε, αυτός είναι ο κύριος στόχος της μελέτης της ιστορίας. 

Άντεξαν άραγε στο πέρασμα του χρόνου οι προβολές που έκανε ο Δοξιάδης για το μέλλον της Δυνάπολης; Η λέξη παγκοσμιοποίηση σήμερα ακούγεται παντού αλλά κανείς δεν είναι βέβαιος αν πρόκειται για ευλογία ή κατάρα. Και μόνη η αναφορά της, προκαλεί ακραίες αντιδράσεις ενώ συχνά συσχετίζεται με την απειλητική άνοδο της ακροδεξιάς. Υπάρχουν έτσι πολλές αφορμές για να ανησυχεί κανείς σήμερα, όμως πριν 50 χρόνια ο Δοξιάδης, αντίθετα, δεν έδειχνε πως τον απασχολούσαν τέτοια προβλήματα. Πώς κατάφερνε να διατηρήσει μια τέτοια νηφαλιότητα; 

Οι ομιλητές του εργαστηρίου για τα συμπόσια της Δήλου αναφέρθηκαν, με ποικίλους τρόπους, σε διαφορετικές πλευρές θεμάτων, σαν και αυτά που ενδεικτικά θίξαμε παραπάνω, φωτίζοντας πάντα επίκαιρες περιοχές της έρευνας για τη φύση ενάντια στην ανεξέλεγκτη ανάπτυξη, για το τοπικό σε αντίθεση με το διεθνές, και για τα υπερτοπικά δίκτυα απέναντι στη μικροκλίμακα της ανθρώπινης ευτυχίας. 

Δημήτρης Φιλιππίδης
_________________________________

Το workshop πραγματοποιήθηκε στην αγγλική γλώσσα και σε αυτό συμμετείχαν οι ακόλουθοι ομιλητές με τους τίτλους των εισηγήσεών τους:

Συντονιστές 

Mantha Zarmakoupi (University of Pennsylvania) / 

Simon Richards (Loughborough University)

Ομιλητές

Farhan Karim (University of Kansas)
The bureaucratization of tradition: From DA to Delos

Ijlal Muzaffar (Rhode Island School of Design)
What does it mean to call something a network?

Lefteris Theodosis (Independent Scholar)

Markus Daechsel (Royal Holloway, University of London)
Ekistics as governmentality of development: Doxiadis and the generals in Pakistans

Panayotis Tournikiotis (National Technical University of Athens)
Response




Filippo De Dominicis (Independent Scholar)
Infrastructuring development: Doxiadis’ continental schemes between networking, politics and planning theory, 1959-1965




Tilemachos Andrianopoulos (National Technical University of Athens)
Japanese Délos


Harrison Blackman (University of Nevada)
The visionary in the marsh: Doxiadis and the dream of Eastwick

Costandis Kizis (AA School of Architecture)
Entopia and place: Doxiadis and the concern for the local

Dimitris Philippidis (National Technical University of Athens)
Response


Το φωτογραφικό υλικό από το workshop στο Μουσείο Μπενάκη παραχωρήθηκε από την Μάνθα Ζαρμακούπη 

Μάνθα Ζαρμακούπη 

Μάνθα Ζαρμακούπη 

Η Μάνθα Ζαρμακούπη είναι Επίκουρη Καθηγήτρια Ρωμαϊκής Αρχιτεκτονικής στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια και επιστημονική συνεργάτης του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (Διπλ. Αρχιτέκτων Μηχ/κός, 2000), ιστορία και θεωρία της αρχιτεκτονικής στο Πανεπιστήμιο του Harvard (MDesS, 2002) και κλασική αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης (MSt, 2003 / DPhil 2008). 

Έχει δημοσιεύσει δοκίμια για την αρχιτεκτονική και την τέχνη της ελληνικής και ρωμαϊκής αρχαιότητας, όπως επίσης και για την ιστοριογραφία της αρχαίας αρχιτεκτονικής. Στην πρώτη της μονογραφία, εξέτασε την αρχιτεκτονική των ρωμαϊκών πολυτελών επαύλεων γύρω από τον κόλπο της Νάπολης (Designing for Luxury on the Bay of Naples Villas and Landscapes [c. 100 BCE – 79 CE], 2014). Έχει επίσης επιμεληθεί ένα συλλογικό τόμο για την Έπαυλη των Παπύρων στην αρχαία Ηράκλεια (The Villa of the Papyri at Herculaneum: Archaeology, Reception, and Digital Reconstruction, 2010). Μελετάει την αστική ανάπτυξη στην Δήλο κατά την ύστερη ελληνιστική και ρωμαϊκή περίοδο Δήλου και συντονίζει μια υποθαλάσσια έρευνα πεδίου γύρω από τη Δήλο και Ρήνεια (2014-). 

Συντονίζει επίσης με τον Simon Richards το ερευνητικό συνεργατικό πρόγραμμα Delos Network, το οποίο συγκεντρώνει ένα διεθνές δίκτυο μελετητών, αρχιτεκτόνων και πολεοδόμων για την επανεξέταση της ιστορίας, της κληρονομιάς και των επιπτώσεων του Κωνσταντίνου Δοξιάδη και των Συμποσίων της Δήλου (1963-75). Τέλος, συνεργάζεται με συναδέλφους από τα Πανεπιστήμια του Κίελου, Αθήνας, Παρισιού, Άαρχους και Μπέργκεν για τη δημιουργία ενός ψηφιακού μαθησιακού περιβάλλοντος και MOOC για Αρχαίες Πόλεις.

Έχει λάβει υποτροφίες έρευνας από το Freie Universität στο Βερολίνο (ΤΟPOI Fellow), το New York University (ISAW Visiting scholar), το Universität zu Köln (Humboldt Stipendiatin), το Getty Research Institute (Visiting Scholar), το Center for Hellenic Studies του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ (Hellenic Studies Fellow) και την Ευρωπαϊκή Ένωση (Marie Curie Intra-European Fellowship).

ΣΟΦΙΑ ΒΑΡΗ: «ΦΟΡΜΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ» 

ΣΤΟ ΚΠΙΣΝ

Μια θετική πρωτοβουλία που αν και αστόχησε πρέπει να εδραιωθεί

Πριν από όλα η πρωτοβουλία να εκτεθούν έργα Τέχνης στο Ίδρυμα Νιάρχος είναι καλοδεχούμενη. Θα έλεγα ότι συμπληρώνεται ένα κενό στο πετυχημένο αυτό Κέντρο Πολιτισμού και ελπίζω όπως και με την πρωτοβουλία της Άννας Καφέτση, το Annex M, νεοσύστατο κέντρο για τις εικαστικές τέχνες στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, να εδραιωθεί και εδώ μια σχέση, μια συνομιλία και μια συνέργεια της Λυρικής Σκηνής και της Εθνικής Βιβλιοθήκης με τη σύγχρονη τέχνη, παρόλο που δεν έχουν προβλεφθεί ανάλογοι χώροι. Με αυτή την αίσθηση ικανοποίησης και ελπίδας έσπευσα να επισκεφτώ την έκθεση της Σοφίας Βάρη στον χώρο της Αγοράς του Κέντρου το απόγευμα της Τετάρτης 12 Ιουνίου 2018.

Η πρώτη εντύπωση από το γλυπτό τοποθετημένο βγαίνοντας από το κτίριο των γκαράζ ήταν θετική. Διασχίζοντας όμως τον κλειστό χώρο του lobby του κεντρικού κτιρίου και βγαίνοντας έξω στον χώρο της αγοράς η εικόνα ήταν απογοητευτική.

Τα γλυπτά, στο απογευματινό φως, παρά το μεγάλο τους μέγεθος συνωστίζονται σε μια διπλή πυκνή διάταξη δημιουργώντας μια εικόνα σύγχυσης και ανησυχίας. 

Πλησιάζοντας είχα την αίσθηση ότι λόγω της πολύ κοντινής μεταξύ τους απόστασης το ένα έργο εξουδετερώνει το άλλο. Ο θεατής δυσκολεύεται να απομονώσει τα γλυπτά και να αναγνωρίσει την ιδιαιτερότητά τους λόγω της μεταξύ τους μορφολογικής συνάφειας και βέβαια της κοντινής απόστασης. Όλα τα γλυπτά φαινόταν σαν παραλλαγές του ιδίου γλυπτού.

Πέρα από την μεταξύ τους εγγύτητα, η ανάγνωση των έργων στο απογευματινό φως με φόντο το κτίριο έχω την αίσθηση ότι είχε μια ιδιαίτερη δυσκολία σε σχέση με τα έργα που είχαν σαν φόντο την υδάτινη διαμόρφωση. 

Μεσολάβησε μια ευχάριστη βόλτα στους υπέροχους κήπους που βραβεύτηκαν μάλιστα πρόσφατα στο πλαίσιο των European Garden Awards (Ευρωπαϊκά Βραβεία Κήπων) που απονέμονται κάθε χρόνο από το 2010 από το European Garden Heritage Network (EGHN). 

Μας δόθηκε μάλιστα η ευκαιρία να συσχετίσουμε στο περίγραμμα της πόλης της Αθήνας,  την ευαίσθητη χειρονομία του Renzo Piano, προς την δύση με την βαρύγδουπη και «βίαιη» επέμβαση στον αστικό ιστό, των αρχιτεκτόνων Llenelyn-Davies Weeks, του Ωνάσειου Καρδιοχειρουργικού κέντρου προς τον βορρά.

Επιστρέφοντας και πάλι στον χώρο της αγοράς κάτι άλλαξε. Τα γλυπτά φωτισμένα με μεγάλους προβολείς από τα δώματα του κέντρου ξεχωρίζουν κάπως καλύτερα μέσα στην νύχτα.

Τα δεκαέξι ασπρόμαυρα γλυπτά που η καλλιτέχνης έχει δημιουργήσει την τελευταία δεκαετία και αποτελούν την πιο ώριμη δουλειά της, αναδείχθηκαν καλύτερα κάτω από το φως των πρόχειρα τοποθετημένων προβολέων στις οροφές του κέντρου. 

Το πρόβλημα βέβαια της εγγύτητας δεν μπόρεσε να ξεπεραστεί. 

Είναι προφανές ότι αξίζει το κόπο και πρέπει να συνεχιστεί αυτή η πρωτοβουλία του ΚΠΙΣΝ και σταδιακά να δημιουργηθούν και οι κατάλληλες μόνιμες υποδομές, κυρίως φωτισμού, για την καλύτερη δυνατή ανάδειξη έργων τέχνης και γλυπτών στους εξωτερικούς χώρους, ειδικά κατα μήκος της υδάτινης διαμόρφωσης, που μετά χαράς όλοι διαπιστώνουμε σφίζουν από επισκέπτες παρά τις όποιες έντονες επιφυλάξεις που προηγήθηκαν στο παρελθόν. 

Η αστοχία αυτής της έκθεσης θα πρέπει να αποτελέσει αφορμή για να συνεχιστεί αυτή η πρωτοβουλία με τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις.

Διάρκεια Έκθεσης:

Σάββατο 01/09 - Κυριακή 07/10 / 2018

__________________________________________________________

Η Σοφία Βάρη

Η Σοφία Βάρη γεννήθηκε στη Βάρη Αττικής το 1940 από μητέρα Ουγγαρέζα και πατέρα Έλληνα. Εζησε, όμως, ελάχιστα στην Ελλάδα. 

Μοιράζει τη ζωή της μεταξύ Κολομβίας, Γαλλίας, Μονακό και Νέας Υόρκης, η καλλιτέχνιδα που έχει συνδέσει τη ζωή της με έναν από τους μεγαλύτερους γλύπτες του 20ου Μποτέρο, και απότελούν ένα διάσημο ζευγάρι στον εικαστικό χώρο. Σπούδασε στην École des Beaux-Arts στο Παρίσι. 

Η δουλεία της έχει παρουσιαστεί παγκοσμίως σε πολυάριθμα μουσεία και γκαλερί .

Κάντε ΚΛΙΚ στις εικόνες για μεγέθυνση

ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ Νο 8

 Mικρό διαμέρισμα φίλων στο

BARBICAN COMPLEX

Συχνά επισκεπτόμενος το Λονδίνο προσπερνούσα από τους γύρω δρόμους  το συγκρότημα Barbican  και κάποιες φορές είδα εκεί σημαντικές εκθέσεις στους πολιτιστικούς του χώρους, όπως αυτή για τον Jean-Michel Basquiat, που παρουσίασα πρόσφατα. 

Έβγαινα στην συνέχεια στο κεντρικό αίθριο με την υδάτινη διαμόρφωση και με εντυπωσίαζε η ιδιαιτερότητα αυτού του τεράστιου σε μέγεθος οικιστικού συγκροτήματος, στην καρδιά του Λονδίνου. Ώσπου μου δόθηκε η ευκαιρία να επισκεφτώ πρόσφατα ένα διαμέρισμα φίλων.

 

Ήταν η αφορμή να δω από κοντά το προνομιακό αυτό συγκρότημα, να κινηθώ στις διαδρομές των πεζών και να αντιληφθώ την μοναδική δομή του μέσα στο κέντρο της πόλης, στην καρδιά του city. Μια πολιτεία στα όρια της ουτοπίας με σαφείς επιρροές από το μοντερνισμό του Le Corbusier και την κλίμακα της Unite d’ Habitation.

Λονδίνο 1953, περιοχή Barbican

Είναι γνωστό ότι το συγκρότημα αυτό ήρθε για να καλύψει το τεράστιο κενό των 16 εκταρίων στο κέντρο της πόλης της μετά από πυρκαγιές και βομβαρδισμούς και ανατέθηκε από τον Δήμο του Λονδίνου στους αρχιτέκτονες Peter "Joe" Chamberlin, Geoffry Powell και Christoph Bon.

Οι αρχιτέκτονες Peter "Joe" Chamberlin, 

Geoffry Powell και Christoph Bon

Οι νέοι τότε τολμηροί αρχιτέκτονες αιφνιδιάζουν και σοκάρουν με τις πρώτες αρχιτεκτονικές τους επιλογές στο πλαίσιο ενός έντονου μπρουταλισμού. Στην συνέχεια οι οικονομικές δυσκολίες είχαν σαν αποτέλεσμα διαρκείς καθυστερήσεις και παράλληλα τον συνεχή ανασχεδιασμό του έργου. Πραγματοποιήθηκαν περίπου τέσσερεις αλλαγές της μελέτης ακολουθώντας τα εκάστοτε τρέχοντα διαφορετικά αρχιτεκτονικά ρεύματα. Η υλοποίηση ξεκίνησε στις αρχές το ΄60 και συνεχίστηκε για αρκετές δεκαετίες.

Στον περιορισμένο χώρο αυτής της ανάρτησης, θα παραμείνω στα λίγα στοιχεία για το συγκρότημα αυτό των δύο χιλιάδων διαμερισμάτων, εκατό σαράντα διαφορετικών τύπων, μια και αφορμή αυτού του δημοσιεύματος είναι η επίσκεψη σε ένα από αυτά τα προνομιούχα διαμερίσματα, καλεσμένοι από γνωστό νέο ζευγάρι ελλήνων αρχιτεκτόνων που ζουν εργάζονται και διδάσκουν στο Λονδίνο.

Ένα κομψό μικρού μεγέθους διαμέρισμα 53 Μ2, που βρίσκεται στον τελευταίο όροφο του κτιρίου Defoe House και αξίζει τον κόπο να συσχετιστεί με την αρχική του μορφή και τις λεπτομέρειές του, όπως παρουσιάζονται από  αρχιτεκτονικά σχέδια και τρισδιάστατη απεικόνιση.

Ένα καλοσχεδιασμένο διαμέρισμα με θολωτή επικάλυψη από μπετόν πάνω από τα διαμερίσματα και από γυαλί πάνω από τα κοινόχρηστα κλιμακοστάσια.

Αρχική κάτοψη, με κλειστή μεγάλη κουζίνα

Σημερινή κάτοψη, με μικρότερη ανοιχτή κουζίνα  

Αρχική κάτοψη

Το διαμέρισμα έχει υποστεί αλλαγές μέσα στον χρόνο όπως η μείωση του χώρου της κουζίνας για την αύξηση του χώρου του καθιστικού, η μείωση του πλάτους του διαδρόμου και η αλλαγή της πρόσβασης του λουτρού μέσα από το υπνοδωμάτιο. Αλλαγές που δεν έχουν αλλοιώσει τον χαρακτήρα του διαμερίσματος. Αυτό που είναι σημαντικό είναι παραμένουν αναλλοίωτες οι αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες.

Η σύνθεση της ενότητας: πόρτα εισόδου με γκαρνταρόμπα αριστερά και υαλοστάσιο  προς το φωτεινό από την οροφή κλιμακοστάσιο, ράφια και ερμάριο δεξιά. Μια ξεχωριστή αρχιτεκτονική χειρονομία για ένα εμπορικό διαμέρισμα.

 ς.

Η διαμόρφωση χώρου εργασίας του ζευγαριού 

στην θέση της προϋπάρχουσας κουζίνας

Στο χώρο αυτό διατηρείται η υπερύψωση της οροφής με ελεγχόμενο άνοιγμα που εξασφαλίζει πρόσθετο φωτισμό και εξαερισμό. Για τον εξαερισμό έχουν επίσης ενταχθεί στο πάνω μέρος των υαλοστασίων συστήματα GU που συναστούμε  μόνο σε πολύ καλές κατασκευές.

Η σημερινή μικρή κουζίνα

Η μικρή κουζίνα έχει ενδιαφέρον να συγκριθεί με την αρχική που είναι σχεδιασμένη με λεπτομέρεια, πολύ προσεκτικά για την εξασφάλιση της καλύτερης δυνατής χωρητικότητας και εργονομίας.

Ενδιαφέρον έχει και ο ειδικά σχεδιασμένος μικρός νιπτήρα στο WC ξένων.

Δείτε την τρισδιάστατη αρχιτεκτονική απεικόνιση της αρχικής μορφής του διαμερίσματος κάνοντας ΚΛΙΚ εδώ.

Κάντε ΚΛΙΚ στις εικόνες για μεγέθυνση