Monday, March 25, 2024


 

“DOMA DIARIES 03” 
ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ

Συνοπτική αναφορά από την παρουσίαση έργων,  
που βρίσκονται ακόμη σε εξέλιξη 
από οκτώ καταξιωμένα αρχιτεκτονικά γραφεία


Την Πέμπτη 07 Μαρτίου 2024, σχεδόν τρείς μήνες μετά την προηγούμενη ανάλογη εκδήλωση στις 05 12 2023, πραγματοποιήθηκε και πάλι στο Μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς, στο πλαίσιο της σειράς των ημερίδων DOMa Diaries, που στοχεύει στην απεικόνιση του μέλλοντος της ελληνικής πόλης. Πρόκειται για την τρίτη εκδήλωση της σειράς, όπου οκτώ καταξιωμένα αρχιτεκτονικά γραφεία παρουσίασαν έργα τους που βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη. Για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται η απουσία έργων μεγάλης κλίμακας, με την κατοικία και τους γραφειακούς χώρους να κυριαρχούν και πάλι. Εξαίρεση η παρουσίαση ενός νέου πρότυπου ειδικού σχολείου, σε ένα τριγωνικό οικόπεδο με ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον λόγω της ιδιαιτερότητας των μαθητών αλλά και την εσωστρέφεια της ιδιάζουσας αρχιτεκτονικής του, καθώς και ένα Πολυδύναμο κοινωνικό κέντρο στο Βόλο, αντικείμενο μιας σπάνιας για τα ελληνικά δεδομένα χορηγίας .

Οι παρουσιάσεις πραγματοποιήθηκαν σε δύο ενότητες που συντόνισαν οι Θανάσης Μάνης και Νίκος Σούλης

Θανάσης Μάνης και Νίκος Σούλης


ΠΡΩΤΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

Οι ομιλητές της πρώτης ενότητας: Λεωνίδας Τραμπούκης, Γιώργος Αγγελής, Ευθαλία Νινιού, Δέσποινα Βουτέρη, Γεωργία Πουλοπούλου και Μαρία Παπαφίγκου


Στην πρώτη ενότητα συμμετείχαν οι:


Λεωνίδας Τραμπούκης
από το γραφείο LOT office for architecture.
Θέμα: Αστικές κατοικίες στην ύπαιθρο

Με τον μή κατανοητό στόχο να δημιουργηθεί «μια έννοια αστικότητας μέσα στο ύπαιθρο» για την εξασφάλιση μιας ιδιωτικότητας μέσα στην φύση, παρουσιάστηκαν για 2 κατοικίες που είναι υπό κατασκευή, η μία σε ένα μικρό νησάκι στη Αμμουλιανή απέναντι από την Ουρανούπολη και η άλλη στα περίχωρα της Δράμας. Και οι δύο σε ένα διαφορετικό τοπίο, η πρώτη δίπλα στη θάλασσα και η δεύτερη ανάμεσα σε χωράφια. Δύο πλατφόρμες από μπετόν τοποθετούνται στο φυσικό τοπίο, αφήνοντας τη γύρω τους τη φύση να εξελιχθεί, και υποδέχονται αυστηρά γεωμετρικά σχήματα. Πέτρα ξύλο και μπετόν είναι τα βασικά υλικά που χρησιμοποιούνται, με αδρές επεξεργασίες.





Γιώργος Αγγελής.
Θέμα: Μικρό τουριστικό συγκρότημα στη Σχοινούσα



Ο Γιώργος Αγγελής επανέρχεται με μία λιτή αρχιτεκτονική πρόταση σε ένα απόμακρο νησί στις Κυκλάδες. Ένα συγκρότημα με ισόγεια και υπόσκαφα τμήματα που δεν έχει ξεκινήσει ακόμη να κατασκευάζεται. Κινείται ανάμεσα σε ένα δίπολο, όπου στον ένα πόλο στέκει το τοπίο παρθένο, ανέγγιχτο και αγνό, με λιγοστά καταλύματα που προορίζονται για λίγους, ενώ στον άλλο πόλο οι τόποι ομογενοποιούνται και τα τοπία εκφυλίζονται, μέσα από την υπέρ εκμετάλλευση και την εκποίηση τους για την μαζική κατανάλωση από τους πολλούς. Στόχος η απλή θερινή συλλογική κατοίκηση μέσα στη φύση και τα τοπία της, με το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας να βιώνεται στο ύπαιθρο και στα υπόστεγα, μέσα από μια διαβαθμισμένη σχέση του μέσα με το έξω.


Ψηφιακές απεικονίσεις της πρότασης 

Μία πρόταση σε ένα τοπίο με άδενδρους και ενίοτε βραχώδεις λόφους με ήπιες κλίσεις, με απλά πέτρινα κτίσματα, σε ένα τόπο που ως άγονη γραμμή δεν δέχεται ιδιαίτερες πιέσεις από τον τουρισμό. Με τα δεδομένα αυτά, αρχές της μελέτης ήταν φυσικό να αποτελούν η λιτότητα, το μέτρο, η οικονομία και η αφαίρεση, που βρίσκονται στον αντίποδα του εντυπωσιασμού. Σε ένα γήπεδο με ήπια κλίση η πρόταση που συγκροτείται από τον συνδυασμό του αυστηρού κανάβου και του μοναδιαίου επαναλαμβανόμενου κυττάρου του ενός δωματίου, με κεντρικό ενοποιητικό στοιχείο τον εσωτερικό κεντρικό πεζόδρομο που διατρέχει όλο το συγκρότημα. Το σύνολο της πρότασης συνυφαίνεται με το έδαφος. Η βασική μονάδα του δωματίου αποτελεί μια αναφορά στο αρχετυπικό κελί που χαρακτηρίζει το κυκλαδικό τοπίο. Βασικό υλικό η ανεπίχριστη λιθοδομή και το ανεπίχριστο σκυρόδεμα στη στέψη των βασικών μονάδων.



Η Δέσποινα Βουτέρη, η Ευθαλία Νινιού και Γεωργία Πουλοπούλου από το γραφείο 4K Architects
Θέμα: ‘Προσθήκη και αποκατάσταση κατοικίας στη θάλασσα’



Γενική άποψη της συνολικής επέμβασης: του υπάρχοντος κτίσματος μπροστά και της προσθήκης στο πίσω μέρος

Στόχος αυτής της μελέτης ήταν η διατήρηση της υπάρχουσας κατοικίας κοντά στην θάλασσα στο Καβούρι, σχεδιασμένη και υλοποιημένη από τον Περικλή Σακελλάρη το 1958. Η συνολική δόμηση μαζί με την νέα προσθήκη είναι της τάξεως των 1700 τ.μ. Στόχος η διατήρηση της αρχιτεκτονικής ταυτότητας του έργου του Σακελλάρη, οι νέες προσθήκες να είναι εναρμονισμένες με τις αναλογίες του υπάρχοντος κτιρίου, και η παρουσία του νέου κτιρίου να λειτουργήσει συμπληρωματικά και όχι ανταγωνιστικά με την υφιστάμενη κατοικία, αλλά και με το τοπίο. Μορφολογικά ορίζεται ένα λεξιλόγιο με αναφορά στις επιλογές του Περικλή Σακελλάριου, που εφαρμόζεται στη νέα προσθήκη όπου εντάσσονται οι κατοικίες των παιδιών της οικογένειας.

Γενικό τοπογραφικό, στο κάτω μέρος η νέα προσθήκη

Μερική άποψη της νέας προσθήκης

Συνολική άποψη της νέας προσθήκη με την ενδιάμεση αυλή
H Μαρία Παπαφίγκου από το γραφείο OOAK architects.
Με το έργο BEAR



Πρόκειται για την μέλλουσα προσωπική κατοικία της οικογένειας της Μαρίας Παπαφίγκου, με δεδομένο ότι το γραφείο τους με τον σύντροφό της Johan Annerhed δραστηριοποιείται στην Ελλάδα και σε Σουηδία. Έχουν επιλέξει στην περιοχή του Παπάγου στην Αθήνα ένα μοναδικό οικόπεδο με μια υπάρχουσα κατοικία, εκεί όπου η αθηναϊκή φύση συναντά τον πολεοδομικό ιστό προαστίου.

Άποψη του οικοπέδου με την υπάρχουσα κατοικία


Στο πλαίσιο της βιωσιμότητας, σε συνδυασμό με την καινοτόμο σκέψη και με στόχο να μειώσουν με κάθε τρόπο το ενεργειακό αποτύπωμα, αποφασίστηκε να διατηρηθεί το υπάρχον κτίσμα και να πραγματοποιηθεί μια επέκταση καθ ύψος χρησιμοποιώντας διασταυρωτή συγκολλητή ξυλεία CLT και πραγματοποιώντας τις εξωτερικές επενδύσεις από φελλό δίνοντας μια νέα διαφορετική ταυτότητα.



Παρά την δυσπιστία των φίλων τους για την χρήση του ξύλου, αποφασίστηκε να κάνουν το επόμενο βήμα, για ένα project γεμάτο αντιθέσεις που μπορεί να ανοίξει καινούργιους δρόμους. Ακολουθούν εικόνες από ένα ποιητικό βίντεο που συνοψίζει εύστοχα το concept και τους στόχους τους.







ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

Οι ομιλητές της δεύτερης ενότητας: Κατερίνα Βασιλάκου και η Αγγελική Αθανασιάδη, Κωνσταντίνος Λαμπρινόπουλος, Μόρφω Παπανικολάου και Ζήσης Κοτιώνης

Μετά το διάλειμμα ακολούθησε ο δεύτερος κύκλος ομιλητών στον οποίο συμμετείχαν οι:


Η Κατερίνα Βασιλάκου και η Αγγελική Αθανασιάδη του γραφείου AVW Architecture.
Θέμα: Πολιτιστικό κέντρο της Κίνας στην Αθήνα


Πρόκειται για ένα έργο, βραβευμένο σε σχετικό αρχιτεκτονικό διαγωνισμό, που πραγματοποιήθηκε τη συνεργασία με τον αείμνηστο αρχιτέκτονα Νίκο Kτενά, στο οποίο αφιέρωσαν και την συγκεκριμένη παρουσίαση, που ξεκίνησε με ένα ευαίσθητο βίντεο με εικόνες από τη μακρινή Κίνα. Η σύμβαση υπογράφτηκε εν μέσω πανδημίας στις αρχές του 2020.

Από την υπογραφή της σύμβασης μεταξύ μελετητών και της κινεζικής πρεσβείας. Αριστερά ο Νίκος Κτενάς

Πρόκειται για την μεταποίηση ενός υφιστάμενου κτιρίου γραφείων 1950 τ.μ. στη λεωφόρο Συγγρού με χαμηλό ύψος ορόφων. Συσχετίζοντας τους 2 πολιτισμούς μέσα στην ιστορία ξεκίνησαν με αφετηρία την ανάπτυξη του μπαμπού, σημαντικού συμβόλου για την κινέζικη κουλτούρα, συνδεδεμένο με τους ανθρώπους με θετικό πνεύμα. Ιδιαίτερα τα δάση με τα ψηλά μπαμπού θεωρούνται ως μια σημαντική συνθήκη όπου ο ανώτερος άνθρωπος και η φύση συναντώνται.


Και αναφέρθηκαν σαν αφετηρία στις λεπτές λεπίδες από μπαμπού, που κάποτε χρησιμοποιήθηκαν για την αναγραφή ιστορικών στοιχείων, ως αφετηρία των δικών τους επεμβάσεων.

Το υπάρχον κτίριο στην λεωφόρο Συγγρού

Για να πραγματοποιηθεί το καινούργιο σπίτι του πολιτισμού αυτής της χώρας αποφασίστηκε να αποξηλωθούν από το υπάρχον κτίριο τα περιμετρικά στηθαία και να επεκταθούν με μεταλλικά στοιχεία οι εσωτερικές πλάκες, δημιουργώντας έναν ενδιάμεσο χώρο ανάμεσα στο κτίριο και την πόλη, που οριοθετείτε με την καινούργια επιδερμίδα, που σχεδιάστηκε για να λειτουργεί διαδραστικά και αποτελεί το νέο πρόσωπο του κτιρίου στην πόλη που επιδιώχθηκε να έχει αναφορές και από τους δύο πολιτισμούς, να φιλτράρει το φως και να λειτουργεί βιοκλιματικά, αλλάζοντας χρώματα.

Συσχετίζοντας τους δύο πολιτισμούς

Οι νέες όψεις του κτιρίου






Χρωματικές παραλλαγές της όψης (ψηφιακές απεικονίσεις)


Ο Κωνσταντίνος Λαμπρινόπουλος από το γραφείο KLab Architecture.
Θέμα: Η δημιουργία ενός νέου πρότυπου ειδικού σχολείου



Πρόκειται για ένα δημοτικό σχολείο και ένα νηπιαγωγείο για ειδικά παιδιά με διαταραχή αυτισμού και διανοητικής στέρησης. Μια πρωτοβουλία του δημάρχου Άνω Γλυφάδας με στόχο να ενταχθεί σε ένα από τα διαθέσιμα οικόπεδα, αφήνοντας τους μελετητές ελεύθερους να πραγματοποιήσουν την μελέτη. Μετά από μια διεξοδική έρευνα με ειδικούς, με καθηγητές, με γονείς και με δασκάλους, και αναζητώντας να προσδιοριστούν τι χώροι χρειάζονται για τα παιδιά, προέκυψε μια σειρά ειδικών προδιαγραφών που αφορούν την ακουστική των χώρων, τον φωτισμό, τα χρώματα, την ασφάλεια, την σαφήνεια των χώρων και ακόμη η ανάγκη για κάποιους ειδικούς χώρους. Διαπιστώθηκε ότι δεν υπάρχει σχετική βιβλιογραφία, ενώ το αντίστοιχο σχολείο στην Αθήνα ήταν απλά ένα κανονικό σχολείο στο οποίο είχα γίνει κάποιες επιπλέον επεμβάσεις, όπως κάγκελα στα παράθυρα, και συσκότιση των αιθουσών. Πρόκειται για ένα δημόσιο έργο σε ένα τριγωνικό οικόπεδο που περιβάλλεται από 3 δρόμους όπου επιδιώχθηκε να γίνει ένα εσωστρεφές κτίριο, για να μην είναι ορατά στη γειτονιά τα παιδιά.


Τρισδιάστατες ψηφιακές απεικονίσεις της πρότασης

Οι αίθουσες τοποθετούνται περιμετρικά γύρω από έναν αύλειο χώρο, που η πρόσβαση του από τον όροφο γίνεται μέσω μιας ράμπας. Στο κτιριολογικό πρόγραμμα, προβλέπεται επίσης ένα γυμναστήριο και μια πισίνα και προστέθηκε εκτάκτως και ένα αμφιθέατρο για όλη την περιοχή.

Ενδιαφέρον έχουν χώροι με ειδικές χρήσεις με στόχο να είναι πολύ φιλικοί με τα παιδιά.


Η ιδέα του μέλλοντος για τον ομιλητή, σύμφωνα με ένα παλαιότερο κείμενό του που μας παρουσίασε είναι ότι πρέπει να φτιάξουμε ένα σχολείο που θεωρεί ότι είναι το πιο σημαντικό για τη σημερινή κοινωνία. Αν ξεκινήσουμε από εκεί είπε και έχουμε μια καλή αρχιτεκτονική, οι καθηγητές και τα παιδιά θα είναι υπερήφανα που ήταν εκεί και έτσι νομίζω ότι θα προοδεύσουμε σαν κοινωνία.



Κατόψεις της πρότασης


Ψηφιακές απεικονίσεις εσωτερικών χώρων


Η Μόρφω Παπανικολάου, του γραφείου MP SPRACH architects
Θέμα με τον ποιητικό τίτλο: Ο χώρος, οι μύθοι του, οι ήχοι της σιωπής του.




Η Παπανικολάου ανέσυρε από ένα προσωπικό ημερολόγιο, κάποιες σκέψεις για το παλιό και την αναζήτηση του νέου, για το τι κάνουμε δηλαδή κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας συνθετικής διαδικασίας. Σε υφιστάμενα κτίρια, σχολιάζει, δημιουργείται ένα δυναμικό πλαίσιο συνεργασίας επιχειρώντας να γνωρίσουμε τη βαθύτερη δομή και τις αξίες του κτιρίου και στη συνέχεια σχεδιάζουμε αξιολογούμε και επανασχεδιάζουμε. Έτσι κατά τη διάρκεια της μελέτης εξελίσσουμε αυτό που σχεδιάζουμε και στην ουσία εξελίσσομεθα και εμείς οι ίδιοι.

Beetroot 1


Το ημερολόγιο ξεκινάει το 2015, και αναφέρεται σε ένα κτίριο που βρίσκεται στο στη Θεσσαλονίκη. Πρόκειται για ένα προκατασκευασμένο σχολείο προς απόσυρση, που όταν αφαιρείται ο φλοιός από αμίαντο αποκαλύπτεται ένας μεταλλικός σκελετός. Ο νέος χρήστης είναι η Beetroot, ένα δυναμικό δημιουργικό γκρουπ με πολλαπλές δραστηριότητες, που επιθυμεί ένα χώρο δουλειάς με εξωστρέφεια.




Τα χαρακτηριστικά του νέου φλοιού στο υφιστάμενο μεταλλικό σκελετό ήταν η εξωστρέφεια, η διαφάνεια και τα διπλά φίλτρα με γυαλί και μέταλλο. Μια πρόταση που όμως δεν υλοποιήθηκε.


Beetroot 2


Το ημερολόγιο περνάει στο 2017, όπου η ίδια εταιρεία, το ίδιο γκρουπ έχει επιλέξει ένα χώρο μέσα στην καρδιά της πόλης, ένα κτίριο του 1925 όπως αναφέρει η επιγραφή πάνω από την είσοδο που μετά την πυρκαγιά ανακατασκευάστηκε από τον αρχιτέκτονα L. Gennari.


Χαρακτηριστικό του κτιρίου αποτελεί στον πάνω όροφο, το λουσμένο από το φυσικό φως κεντρικό αίθριο με τα δωμάτια γύρω από αυτό, όπου οργανώνεται όλος ο εργασιακός χώρος, ενώ στο ισόγειο εντάσσονται διάφοροι χώροι που έχουν σχέση με τον πολυμορφικό και πειραματικό πρόγραμμα του γκρουπ.







Επιδίωξη αποτέλεσε η διατήρηση και η ανάδειξη όλων των παλιών στοιχείων που συνομιλούν με τις νέες επεμβάσεις. Η μελέτη φωτισμού πραγματοποιήθηκε με την Ελευθερία Ντεκώ, παράλληλα με τον φυσικό φωτισμό που ορίζει το παιχνίδι ανάμεσα στην σκιά και το φως στους χώρους του κτιρίου.


οφθαλμολογική κλινική

Το ημερολόγιο περνάει στο 2022, στην οδό Διδότου στα Εξάρχεια, σε ένα κτίριο το οποίο προβλεπόταν για κατάστημα και εκθεσιακό χώρο, όπου πρόκειται να ενταχθεί μια νέα οφθαλμολογική κλινική.



Ένας υποβλητικός χώρος με δομικά στοιχεία από μπετόν, που υποδέχεται με ένα ξεχωριστό τρόπο το φως στον κενό χώρο, και με αφετηρία τα γλυπτά του Jorge Oteiza η πρώτη σκέψη ήταν η σύνθεση να πραγματοποιηθεί πάνω στην ενδιαφέρουσα τομή, διαμορφώνοντάς σαν μια τρυφερή αγκαλιά τον κεντρικό χώρο υποδοχής. Παράλληλα ο φυσικός φωτισμός για να εξασφαλιστεί μια διάχυση ελέγχεται με την ένταξη φίλτρων από λευκό αλουμίνια στην όψη.





Και τέλος ο Ζήσης Κοτιώνης παρουσίασε 
το Πολυδύναμο κοινωνικό κέντρο Βόλου.


Ψηφιακή απεικόνιση της πρότασης

Πρόκειται για ένα κτίριο που συζητιέται να οικοδομηθεί κάποτε, στο ευρύτερο κέντρο του Βόλου, στην περιοχή του Αγίου Κωνσταντίνου, σε ένα οικόπεδο περίπου 1.000 τετραγωνικών, στο οποίο προϋπήρχε ένα εκπαιδευτικό κτίριο το λεγόμενο «Στέκι του Παιδιού» που είχε αφήσει εποχή.

Όψη του άκτιστου οικοπέδου από τον δρόμο

Υπήρχε μια κυρία που ήταν παιδαγωγός σε αυτό το στέκι και είχε τη δυνατότητα με τον πατέρα της, που ήταν βολιώτης της διασποράς και είχε ζήσει στην Αφρική, να κάνει μια χορηγία για να πραγματοποιηθεί έστω ένα μέρος του νέου αυτού κτιρίου. Η μελετητική ομάδα ασχολείται τουλάχιστον 20 χρόνια με αυτό το θέμα, με συχνές αλλαγές των σχεδίων και τελικά εδώ και ένα χρόνο έχει καταλήξει σε μια τελική μορφή για την οποία είναι αισιόδοξοι ότι θα υλοποιηθεί.

Το νέο κτίριο ανάμεσα στις υπάρχουσες πολυκατοικίες

Σε ένα οικόπεδο 33 Χ33 m, ανάμεσα σε δύο πολυκατοικίες, εντάσσεται το νέο κτίσμα με κάτοψη 16Χ16 και ύψος 16-17 m, μετά από τη σύνταξη ειδικού προεδρικού διατάγματος. Η κάτοψη είναι τριμερής και οργανώνεται σε ένα κάναβο 4Χ4, με δυο πτέρυγες από μπετόν στα άκρα και ένα κεντρικό χώρο σε όλο το ύψος του κτιρίου που κατασκευάζεται από μεταλλικές δοκούς.


Το κτίριο λειτουργεί σαν μια βιβλιοθήκη, παράλληλα με ένα θέατρο και ένα χώρο εκδηλώσεων, έναν εκθεσιακό χώρο και ένα εργαστήριο κεραμικής στο ισόγειο, και στον όροφο εντάσσεται ένας χώρος για υπολογιστές και ένα στούντιο ήχου.

Στις όψεις πραγματοποιείται μια απόπειρα να ενταχθεί ένα περιτύλιγμα, ένα φιλμ από τούβλα όρθια που καλύπτουν το μπετόν και τις μονώσεις.

Από το παρεκκλήσι της Αρένα με τις τοιχογραφίες του Τζιότο, που απεικονίζει τον χορηγό του

Ο Κοτιώνης αναφερόμενος στη λέξη για «δωροθέτηση», μας παρέπεμψε σε μια εικόνα από το παρεκκλήσι της Αρένα με τις τοιχογραφίες του Τζιότο, που απεικονίζει τον χορηγό του κτιρίου, έναν τραπεζίτη, να το επιδίδει στην Παναγία, με στόχο να αναδείξει πόσο σημαντικό είναι στην εποχή μας να πραγματοποιείται ένα κτίριο με την ίδια λογική, αναφερόμενος στο πρόσωπο που πραγματοποιεί τη χορηγία για το συγκεκριμένο κτίριο στο Βόλο.



Αναφέρθηκε επίσης στην έννοια της «διόδευσης» που εξασφαλίζει το συγκεκριμένο κτίριο καθώς και στην έννοια του «τριμερισμού», που αποτέλεσε τη βασική αρχή και στον σχεδιασμό το σπιτιού του στην Αγριά καθώς και πανεπιστημιακό κτίριο των Μηχανολόγων στον Βόλο, όπως επίσης και για ένα κτίριο στο Κολέγιο. Τέλος έθεσε το θέμα της έννοιας της «ένδυσης» στην αρχιτεκτονική, συσχετίζοντας τους γυμνούς κούρους και τις ενδεδυμένες κόρες, για να μας μεταφέρει και στην δική του εμμονή στην ένδυση των κτιρίων του, που έχει πραγματοποιήσει και στο παρελθόν, καταλήγοντας στην τελική πρόταση του νέου κτιρίου που αν παραπέμπει σε κλουβί για τον Κοτιώνη, όντως αποτελεί επιτυχία.



Ενδιαφέρον ο συσχετισμός της επεξεργασίας των όψεων το νέου κτιρίου με μια τοιχοποιία από το μοναστήρι του Αγίου Λαυρέντιου.


Η βραδιά ως Τσικνοπέμπτη, έκλεισε με μεζέδες στο καφέ του Μουσείου Μπενάκη όπου δόθηκε η δυνατότητα επαφών και συζητήσεων.

 Κάντε ΚΛΙΚ στις εικόνες για μεγέθυνση και καλύτερη ανάλυση.