ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΣΤΟ ΤΟΠΙΟ

Από το «in extremis” της Εριέτας Αττάλη,

στο περίπτερο κέντρο των άγριων Ταράνδων, 

του Snøhetta στη Νορβηγία

Remota Hotel, Patagonia.  Chile

Με αφορμή το νέο βιβλίο της Εριέτας Αττάλη με τίτλο  IN EXTREMIS παραθέτω στην συνέχεια το κείμενο που διάβασε στην παρουσίαση του βιβλίου,  στις 22.9.11 στο Μουσείο Μπενάκη ο Δημητρης Φιλιππίδης.

Άλπεις,ορεινό καταφύγιο στο Μonte Rosa, αρχιτέκτων Andrea Deplazes

«Στις μέρες που ζούμε, δικαιολογημένα νομίζω έρχεται στο μυαλό του καθενός μας ο Σούπερμαν. Εκείνος ο υπερ-ήρωας που καλείται να σώσει τον κόσμο από κάθε είδους εγκληματικές απειλές. Εγώ θα ήθελα να μιλήσω για την κατοικία του, εκεί που ο Σούπερμαν αποσύρεται, μόνος, κατάμονος για να σκεφτεί, να πάρει κάποια δύσκολη απόφαση. Αυτή η κρίσιμη συνάντηση του Σούπερμαν με την αρχιτεκτονική δεν θα μπορούσε να γίνει οπουδήποτε, ούτε να έχει οποιαδήποτε μορφή. Η μοναχική του περιήγηση στο βασίλειο των πάγων,  ανάμεσα σε κρυσταλλικούς σχηματισμούς, είναι μια εικόνα που δεν ξεχνιέται εύκολα. Γιατί δεν είναι ούτε «αρχιτεκτονική» με συμβατικούς όρους, ούτε «φύση» με συμβατικούς όρους. Είναι ένα αρχιτεκτονημένο τοπίο στην πιο καθαρή του μορφή. Εκεί που δεν ξεχωρίζει τι ανήκει στη φύση και τι ανήκει στον άνθρωπο.

 Σε αυτό πάνω το απροσδιόριστο σημείο, το επικίνδυνα αιχμηρό, ανήκουν οι φωτογραφίες της Αττάλι. Αυτή την ατμόσφαιρα του αποστασιοποιημένου περιβάλλοντος προβάλλουν. Σε αυτή τη δίνη ιλίγγου όπου χάνεις τα σταθερά σημεία αναφοράς και αιωρείσαι σε μια απόκοσμη ατμόσφαιρα. Πεισματικά επιμένοντας πως η φωτογραφία δεν αντιγράφει την πραγματικότητα, δεν την αναπαριστά. Αλλά την αντικαθιστά με κάτι που δεν υπάρχει παρά μόνο στο μάτι της φαντασίας.

Η αρχιτεκτονική φωτογραφία ή αν θέλετε, η φωτογράφηση της αρχιτεκτονικής ήταν, και είναι ακόμα, δέσμια μιας σειράς μοιραίων επιλογών. Οι δογματικές αυτές αντιλήψεις γεννιούνται με την απατηλή ευκολία που εκτελούμε τη μηχανική εντολή «λήψη». Με τον μαγικό αυτοματισμό του να πατήσεις το κουμπί για να βγει η φωτογραφία. Αποσιωπώντας όσα ανεξέλεγκτα συμβαίνουν στη διάρκεια αυτής της διαδικασίας. Υπάρχει κι άλλη μια μεγάλη παρεξήγηση: ότι αρχιτεκτονική πρέπει να είναι φετιχιστικά κολλημένη στο ίδιο το κτίσμα και την υπόστασή του, αποκλείοντας οποιαδήποτε άλλη διάστασή του.

Όμως η Αττάλι καταφέρνει και φτάνει ως την ψυχή των έργων που φωτογραφίζει. Γιατί γι’ αυτό μιλάμε. Με απίστευτο μόχθο, με μια σχεδόν απάνθρωπη επιμονή που συχνά την οδηγεί σε ακραία σωματική εξάντληση. Λες και ξεγεννά τα έργα από μέσα της, τα ανακαλύπτει ξανά, αποδίδοντάς τα στον κόσμο. Το επιλεγμένο υλικό που περιλαμβάνεται σε αυτή την έκδοση αυτό ακριβώς πιστοποιεί.»

Δημήτρης Φιλιππίδης

Το κείμενο του με το οποίο προλογίζει το βιβλίο αυτό  μπορείτε να διαβάσετε στο γνωστό «ηλεκτρονικό αναλόγιο του Δημήτρη Φιλιππίδη» κάνοντας κλικ εδώ.



norwegian wild reindeer centre pavilion

images © klaas van ommeren

Μια άλλη προσέγγιση στο τοπίο πραγματοποιούν στην Νορβηγία οι αρχιτέκτονες του γραφείου Snøhetta. Πρόκειται γι ένα περίπτερο σε ένα οροπέδιο στην περιοχή του Εθνικού Πάρκου Dovrefjell-sunndalsfjella, σαν κέντρο του άγριου Ταράνδου.

Πρόκειται για μια καθαρή ορθογωνική κατασκευή που είναι εξωτερικά επενδεδυμένη με φύλλα οξειδωμένου χάλυβα που συνδιαλέγεται με το τοπίο επεμβαίνοντας σε αυτό με την απλότητα και καθαρότητα της μορφής του, αλλά δίνοντας ταυτόχρονα και την δυνατότητα μιας μοναδικής ανεμπόδιστης θέας από το εσωτερικό του.

Μια  πραγματικά ενδιαφέρουσα γλυπτική επεξεργασία από μασίφ ξυλεία ορίζει έναν παράδοξο φιλικό εσωτερικό χώρο στάσης και διαμονής που απευθύνεται σε παροδικούς επισκέπτες.

Ένα ορεινό καταφύγιο 90 τετραγωνικών μέτρων, έχει προεπιλεγεί επιλεγεί για τα βραβεία του φεστιβάλ παγκόσμιας αρχιτεκτονικής. Μια ακόμη αρχετυπική προσέγγιση προστίθεται στον κατάλογο των αναζητήσεων μου στον διεθνή χώρο και εύχομαι σύντομα να δούμε και ακόμη περισσότερα δείγματα στον ελληνικό χώρο.

 

ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΑΔΑΜ

ο αποχαιρετισμός ενός μάστορα

της εικόνας και του βιβλίου, 

ένα μελαγχολικό φθινοπωρινό απόγευμα στην Παιανία

Giorgio de Chirico

Hermetic Melancholy, 1918-1919

Paris Museum of Modern Art

Τον Κώστα αν και τον ήξερα πολλά χρόνια, τον γνώρισα πιο τελευταία, με αφορμή την έκδοση του βιβλίου μου, που ανέλαβε να πραγματοποιήσει την τελευταία στιγμή, όταν ο Μανώλης Βελιτζανίδης ( της «ιεράς» ΙΝΔΙΚΤΟΥ !) αθέτησε τον λόγο του και την υπογραφή του,  ένα μήνα πριν την παρουσίαση της έκθεσης μου στο Βυζαντινό Μουσείο εμπαίζοντας ακόμη και τον Δημήτρη Κωνστάντιο.

Ο Αδάμ μου έδωσε τον δικό του λόγο και τον τήρησε,  ότι σε ένα μήνα θα κατάφερνε να το εκδώσει και μου έσφιξε το χέρι. Δεν θα ξεχάσω το χαμόγελό του, την έκφραση ενός γκρίζου και θαμπού προσώπου που πάλευε με τον καρκίνο. Τα έχασα όταν  συνειδητοποίησα ότι ανάμεσα στις χημειοθεραπείες δούλευε προσωπικά μέχρι αργά το βράδυ το βιβλίο μου, έδινε κατευθύνσεις στους συνεργάτες τους σαν ένας δάσκαλος στους μαθητές του, με ένα πάθος που με συγκίνησε. Και την επομένη από νωρίς στο τυπογραφείο για τα χρώματα τα μελάνια… Ένας διαρκής αγώνας.

 Ο Κώστας λάτρευε την δουλειά του την Τέχνη, την Αρχαιολογία και την Ιστορία. Το εκδοτικό του έργο είναι μοναδικό. Στην παρουσίαση του βιβλίου μου, μου  είπε ότι με αυτή την συνεργασία κέρδισε έναν φίλο. Σφίξαμε τα χέρια…

Σήμερα απλά τον αποχαιρέτησα ακουμπώντας συγκινημένος το φέρετρό του, κρατώντας μέσα μου έντονη, αυτή την αίσθηση της αξιοπρέπειας, του ήθους και της ευαισθησίας που τον χαρακτηρίζει.

Η ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ ΤΟΥ «ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΕΝΟΥ» ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΑΣ

νέες εγκαταστάσεις απαξιώνουν και βιάζουν
την γοητεία ενός κτιρίου μνήμης για την πόλη

 

Οι μνήμες μου από τον σιδηροδρομικό σταθμό της Χαλκίδας ξεκινούν από την δεκαετία του ΄50, όταν τα καλοκαίρια φτάναμε εκεί με το τραίνο, που τερμάτιζε ακριβώς δίπλα στην θάλασσα, στον πορθμό του Ευρίπου με φόντο τα καΐκια και τους τεράστιους ευκαλύπτους.

Ίσως πρόκειται για τον μοναδικό παραθαλάσσιο σταθμό που έχουμε στην Ελλάδα. Κάτω από το μεγάλο στέγαστρο αυτού του περίτεχνου νεοκλασικού κτιρίου, κόσμος πολύς περίμενε μαζί με τους μικροπωλητές και τον σταθμάρχη  με την μπλε στολή του.

Διασχίζοντας την μεγάλη αίθουσα αναμονής του σταθμού με τους περίεργους ξύλινους καναπέδες βγαίναμε στον χώρο 

μπροστά από το  κτίριο,

που άμαξες με άλογα, μας περίμεναν για να μας πάνε μέχρι τη προβλήτα.  Το  πλοίο ΚΥΚΝΟΣ θα μας ταξίδευε στην Βόρεια Εύβοια για τις καλοκαιρινές μας διακοπές. Η αντίστροφη πορεία γινόταν τον Σεπτέμβρη…

Όσο και αν ακούγεται ρομαντική αυτή η περιγραφή για μένα ο σταθμός αυτός αποτελεί ένα ξεχωριστό τοπόσημο στην μνήμη μου, αλλά εκτιμώ και για την πόλη της Χαλκίδας.  Κατά καιρούς   έπαιρνα το τραίνο μόνο και μόνο για φτάσω και να δω τον σταθμό και χαιρόμουν που παρέμενε σταθερά σχεδόν ανέπαφος. 

Μέχρι που τα πράγματα άλλαξαν. Νέες γραμμές, ηλεκτροκίνητα τραίνα, έργα μεγάλα, για την εξυπηρέτηση των επιβατών. Από την άλλη σταθερά επιβεβαιωνόταν μέσα μου, ότι με τα τραίνα κάτι δεν πήγαινε καλά. Γνώριζα ανθρώπους, άκουγα, μάθαινα ότι ένα μεγάλο φαγοπότι γινόταν τα τελευταία χρόνια, με τα έργα των σιδηροδρόμων. Δε φανταζόμουν ποτέ όμως ότι το τραίνο στην Χαλκίδα δεν θα έφτανε πια στον γοητευτικό αυτό σταθμό.

 Γιατί εκτός του ότι τα είχε  όλα, και γραφείο του σταθμάρχη, και αίθουσα αναμονής για τον χειμώνα, και τουαλέτες και αυτό το υπέροχο νεοκλασικό στέγαστρο με τις περίτεχνες μαντεμένιες κολώνες όπου οι επιβάτες μπορούσαν να χαρούν στη σκιά την θάλασσα εμπρός τους περιμένοντας το τραίνο.

Εδώ και δύο χρόνια παρακολουθώ την  δημιουργία μιας νέας εγκατάστασης  με πλατφόρμες, κάμποσα  μέτρα πριν το κτίριο.

Το τραίνο σταματά μακριά από τον σταθμό ανάμεσα σε θηριώδης πλατφόρμες εγκλωβίζοντας και μια παλιά εγκαταλελειμμένη αποθήκη εμπορευμάτων,

ενώ οι επιβάτες προστατεύονται κάτω από τρία μικρά στέγαστρα που τάχα  εναρμονίζονται μορφολογικά με την αρχιτεκτονική του σταθμού  με επικολλημένα νεοκλασικά μοτίβα.

Μια τριτοκοσμική εικόνα συγκεχυμένων επιλογών, θα έλεγα. Πλατφόρμες από μπετόν, διακλαδώσεις ραγών, γαλβανισμένοι βιομηχανικής αισθητικής υπερμεγέθεις πυλώνες για την ηλεκτροκίνηση, κοντέινερ, πλίνθοι και κέραμοι...

...εκχυδαΐζουν την εικόνα του παλαιού σταθμού και  απωθούν τον  επιβάτη που καταφθάνει στην πόλη, ιδιαίτερα μάλιστα βλέποντας ένα παλαιό κτίριο σε  εγκατάλειψη με συνθήματα στους τοίχους, που χρησιμοποιείται  μόνο για εκδοτήριο εισιτηρίων.

Μπορεί πράγματι οι νέες προδιαγραφές να ήταν δύσκολο να τηρηθούν, για την ένταξη και προσαρμογή στον παλιό σταθμό. Δύσκολο ίσως αλλά δεν πιστεύω ότι ήταν αδύνατο . Εκτιμώ ότι τα χρήματα που ξοδεύτηκαν για όλες αυτές τις πλατφόρμες θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν, για να διατηρήσουν αυτήν την γοητεία που χάνεται. Μαζί με την Ελλάδα που δεν πρέπει πια να την αφήσουμε να χαθεί. Ας αγαπήσουμε και ξαναζωντανέψουμε όλα αυτά που δεν μπορούμε πια να ξαναφτιάξουμε. Με πολλή δουλειά και ευαισθησία. Αξίζει τον κόπο να επιδιώξουμε να εντάξουμε τις νέες τεχνολογίες με σεβασμό τουλάχιστον στις μνήμες των παιδικών μας χρόνων .

...με συγκίνησε έντονα το σχόλιο του Οδυσσέα Σγουρού, που παραθέτω στην συνέχεια:

...To μόνο όπλο που μας απέμεινε είναι η μνήμη...Φαίνεται πως στην εποχή της απόλυτης κυριαρχίας του κέρδους και της ρητορικής της ισχύος ενός ολοένα και πιο ξεδιάντροπου συστήματος που τα απορρυθμίζει όλα προς όφελος της χυδαιότητας και της ανηθικότητας που έχει καταστήσει κεντρική "αισθητική" του προτίμηση, οι μικρές μας φωνές που μεταφέρουν το δέος και το αξεπέραστο ήθος μιας πρότερης -αρκετά μακρινής- αλλά πάντα ξεχωριστής συνθήκης, ίσως να έχουν μια δύναμη που αν καταφέρουμε να καταστήσουμε κοινό τόπο των πολλών θα έχουμε καταφέρει πολλά...Να δώσουμε βήμα στην απωθημένη συγκίνηση και να αρχίσουμε επιτέλους να διεκδικούμε τους τόπους, τα τοπία, τα ανθρώπινα ενδιαιτήματα ενός ταπεινού αλλά λαμπερού βίου που αποτελούσε στο βάθος την επιτομή ενός καλύτερου "παραδείγματος", ενός κόσμου που μπορούσε να αναμετρηθεί με αισθήματα, ενός συστήματος ιδεών και πρακτικών που προσπερνούσε τις μεταπρατικές ιδιοτέλειες και έθετε στο κέντρο την προτεραιότητα μιας κοινής μοιρασμένης συνθήκης για όλους...Η χαρά και η ανάγκη, η στέρηση και η απόλαυση, η απλότητα και ο πλούτος της εμπειρίας, η μετρημένη σπατάλη και η κατανόηση των ορίων μας, η ουσιώδης αντίθεση στο περιττό, το περίσσευμα του συναισθήματος στην ένδεια της υλικής συγκυρίας...Έτσι μεγαλώσαμε φίλε Γιώργη, μαθαίνοντας να μετρούμε τα μεγέθη και να αναμετρούμαστε με το όραμα μιας προσδοκίας που ειλικρινά θαρρώ πως δεν είχε μόνη της φιλοδοξία την καταναλωτική χυδαιότητα...Το συγκινητικό σου κείμενο μου έφερε στο νου το μικρό Giorgio de Chirico που μεγάλωνε ντυμένος τσολιαδάκι στο Πήλιο την ώρα που o πατέρας του έφτιαχνε τους σταθμούς εκεί κοντά στα τέλη του 19ου αιώνα...Σε φαντάζομαι σε μια αντίστοιχη ηλικία στο σταθμό της Χαλκίδας και σκέφτομαι πόσο με συγκινούσε πάντα ως παιδί η γοητευτική ώρα της αναχώρησης και του ταξιδιού που τόσο βαθιά σημάδεψε τα μεταφυσικά οράματα αυτού του σπουδαίου δημιουργού...Να κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη...Να εναντιωθούμε σε εκείνους που θέλουν να μας επιβάλουν τη λήθη...Η τέχνη όπως ξέρεις καλά θέτει εν έργω την α-λήθεια των όντων...Ας υπερασπιστούμε τουλάχιστον την ανάγκη να βλέπουμε τον κόσμο μας με ένα καλλιτεχνικό- δηλαδή -ηθικό τρόπο...Με επιμονή από την Κρήτη...Οδυσσέας

September 20, 2011 12:04 AM

ΜΥΘΟΙ ΤΟΥ ΑΙΣΩΠΟΥ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ - ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΗΣ ΧΑΛΙΜΑΣ ΣΤΗΝ ΛΑΚΩΝΙΑ

Η ελληνική μαγκιά και ο εμπαιγμός μας διεθνώς 

Για τους μύθους του Αισώπου είναι λίγο πολύ γνωστό ότι είναι διαχρονικά διδακτικοί και μέσα από την γοητεία ενός παραμυθιού προβάλλουν απλές αρχές ήθους και αξιοπρέπειας  για την ζωή των ανθρώπων, μέσα από τις συμπεριφορές των ζώων. Ο Μανώλης Χάρος, σε μια εποχή απαξίωσης αυτών των αρχών, επεδίωξέ να μας επαναφέρει στην τάξη, προσεγγίζοντας εικαστικά αυτούς τους μύθους με μια σειρά έργων που εκτίθενται  στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Κουμπάρη μέχρι τις 16 Οκτωβρίου 2011.

Η έκθεση με ζωγραφικά έργα και κατασκευές μας διασκεδάζει με τις χαριτωμένες απεικονίσεις των ηρώων των μύθων και  ταυτόχρονα ίσως επιδιώκει να  μας προβληματίσει σχετικά με τις νέες μας συνήθειες.  Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για μια παράδοξη, ως προς τα μέσα και το στήσιμο, έκφραση του καλλιτέχνη.

Ακριβώς δύο μέρες αργότερα βρέθηκα στην Λακωνία, διερευνώντας την τοπική αρχιτεκτονική και τις κατακτήσεις των συναδέλφων αρχιτεκτόνων και μη.

Και να ένας ακόμη μύθος που αποκαλύπτει την γνωστή τακτική μας, απέναντι στου ξένους.

Στον κεντρικό δρόμο της Μάνης, συνάδελφοι μηχανικοί αναλαμβάνουν να πραγματοποιήσουν πέτρινο, μεγαλοπρεπές νέο-παραδοσιακό κτίριο.

που θα αποτελέσει το ΝΕΟ ΕΛΛΗΝΟΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ στα πλαίσια των διεθνών νεανικών προγραμμάτων «UNNA».

Και εν μέσω πολύχρωμων σημαιών  και την σκέπη της Ευρωπαικής Ένωσης,  στην επιγραφή του έργου προβάλλεται και το εγκεκριμένο σχέδιο της όψης. Αλλά το τελικό αποτέλεσμα αποκαλύπτει το μέγεθος της απάτης. 

Πρόκειται για ένα απεχθές κτίριο με απλό τελικά επίχρισμα (ευτυχώς βέβαια!) με παράδοξα αετώματα, με πρόχειρες και χυδαίες λεπτομέρειες, που νομίζω ότι έγκαιρα πρέπει να ανατιναχτεί πριν μαγαρίσει περισσότερο την εικόνα μας προς τα έξω.

λεπτομέρειες απο την όψη με τις αποχετεύσεις

σε πρώτο πλάνο εκατέρωθεν της κεντρικής εισόδου

 Ακολουθεί το σχετικό σχόλιο του Οδυσσέα Σγουρού


..Χαίρε αεικίνητε φίλε,που είχες το κουράγιο με "λακωνικό" τρόπο να περιγράψεις τα όψιμα μορφώματα της χυδαιότητας που μας πολιορκεί και ουσιαστικά επικυρώνει με τις αηδιαστικές εικόνες της,την απύθμενη αισθητική (δηλ.και ηθική) κρίση που μας κανοναρχεί...Τι να σου κάνουν οι μελέτες των οικισμών μας από το ΥΠΕΚΑ,τι να προλάβουν μια χούφτα ευαίσθητοι άνθρωποι να διασώσουν από την επέλαση των κάθε λογής κακόγουστων επιμορφωτών που έχουν αναλάβει εργολαβικά να διαλύσουν κάθε απομεινάρι δημοσιάς και αρχιτεκτονικού ήθους μας έχει απομείνει, τι να σου κάνει μια παράδοση που δεν μπορεί να διαβάσει πια κανείς καθώς είναι φορτωμένη με ξελιγωτικά περιτυλίγματα που τη μεταμορφώνουν σε καρικατούρα και μάλιστα με επίσημη ταμπέλα;...H φράση κλειδί στο κείμενό σου είναι "να ανατιναχτεί", μόνο που για να συμβεί αυτό πρέπει να ξεκινήσει κανείς από το θηριώδες έλλειμμα παιδείας, γιατί τέτοιο είναι και η απουσία του καλού γούστου τελικά...Ίσως δεν πρέπει βέβαια να παίρνουμε κατάκαρδα πως για τις εικόνες που παράγει η κυριαρχία του θεάματος υπήρξαν πολύ νωρίς άνθρωποι που τις κατανόησαν και έγραψαν (π.χ. Γκυ Ντεμπόρ) μόνο που δεν ξέρω πόσοι τους έχουνε διαβάσει και πιο πολύ πόσοι έχουν τα "μέσα μάτια" για να αντιληφθούν τις πραγματικές αλήθειες που φώτισαν με το διανοητικό κάματο και το προφητικό τους βλέμμα...Καλό φθινόπωρο...Οδυσσέας,14.09.2011

STEPHEN ANTONAKOS : “THE SEARCH” (PART TWO)

ο Στήβεν Αντωνάκος επιδιώκει να αγγίξει

την εσωτερικότητα του ανθρώπου

Βρέθηκα στην Ελευσίνα την πρώτη βραδιά των εγκαινίων της μεγάλης αυτής έκθεσης του Αντωνάκου, με νωπές τις μνήμες των τελευταίων σημαντικών χειρισμών του Γιαννη Κουνέλη και της Διοχάντης που την περσινή χρονιά θάλεγα ότι ανέβασαν τον πήχη στην σειρά των εικαστικών επεμβάσεων, που πραγματοποιούνται τα τελευταία χρόνια στο παλαιό ελαιουργείο της Ελευσίνας, στα πλαίσια των Αισχυλείων.

Τα ερείπια του παλαιού ελαιουργείου μέχρι πέρυσι, αναδεικνύονται  ή συνομιλούν με επεμβάσεις καλλιτεχνών που διαχειρίζονται την «ύλη» ο καθένας με τον δικό του τρόπου και χρησιμοποιούν κρυμμένες πηγές φωτός για να δημιουργήσουν μια υποβλητική ατμόσφαιρα. Το φως προβάλεται και αναδεικνύει την επεξεργασία της ύλης και την φθορά και γοητεία των ερειπίων, σε ολες τις προηγούμενες εγκαταστάσεις στην Ελευσίνα.

Φέτος ο Αντωνάκος τολμά να δημιουργήσει το έργο του, αναδεικνύοντας σε πρώτο πλάνο τις δικές του ιδιότυπες πηγές φωτισμού, τα γνωστά του «νέον». Οι γεωμετρικές αυτές πηγές φωτισμού συντίθονται  και αναδεικνύουν έμεσα τις επιφάνειες των ερειπωμένων δομικών στοιχείων του  ελαιουργείου. 

Οι ανθρώπινες φιγούρες των επισκεπτών, που κινούνται στους χώρους αυτούς, δίνουν την τελική αίσθηση στον επισκέπτη και τον ταξιδεύουν σε τόπους παράδοξους.

Σε δρόμους σκοτεινούς  με φωτεινές επιγραφές και ανθρώπους της νύχτας, άλλοτε ρομαντικούς άλλοτε μυστηριώδεις, άλλοτε ύποπτους, άλλοτε ακόμη αδιάφορους... Μια άλλη καινούργια αίσθηση που φλερτάρει με την συγκίνηση, αλλά δεν  την προκαλεί πάντα.

Οι λιτές γεωμετρικές φόρμες του Αντωνάκου υπογραμμίζουν έντονα την ύπαρξή τους

και συχνά κυριαρχούν μέσα στους χώρους που σαν ετεροφωτιζόμενοι συχνά χάνουν την πλοκή τους και την ματιέρα των ερειπωμένων επιφανειών τους. 

 

Ο Αντωνάκος δούλεψε πολύ προσεκτικά και με ευαισθησία στην Ελευσίνα. Αξίζει να δείτε αυτή την εγκατάσταση, ενός έλληνα  καλλιτέχνη με μια σημαντική πολύχρονη πορεία στο εξωτερικό.

STEPHEN ANTONAKOS: THE SEARCH

σκέψεις  του καλλιτέχνη με αφορμή
το νέο έργο του 
στο παλαιό ελαιουργείο Ελευσίνας 

                                

Καλό μήνα σε όλους σήμερα, πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη και καλή προσαρμογή.
Κλείνοντας ένα χρόνο επικοινωνίας μαζί σας, θα ήθελα να ξεκινήσω τον καινούργιο κύκλο με τις σκέψεις του Στήβεν Αντωνάκου, με αφορμή  το καινούργιο έργο του, που εγκαινιάζεται αύριο Παρασκευή 2 Σεπτ. στα πλαίσια των Αισχυλείων 2011, στο Παλαιό Ελαιουργείο της Ελευσίνας. Σκέψεις που θεωρώ επίκαιρες και ουσιαστικές για την νέα περίοδο που ανοίγεται μπροστά μας...

"Ο καθένας μας ζει μόνο μια φορά. Είναι σημαντικό να πιστεύεις στον εαυτό σου και να λαμβάνεις αποφάσεις και να ξέρεις ότι κανείς δε ζει μόνος του και κανείς δεν εργάζεται μόνος. Είναι σημαντικό να αφοσιωθείς στο έργο, το έργο που μόνο εσύ μπορείς να κάνεις και, όπως λέει ο Καβάφης, "κάν'το όσο μπορείς καλύτερα".
Το μόνο που θέλω στη ζωή μου και στην τέχνη μου είναι να βρω τα απλούστερα μέσα για να μιλήσω για πιο πολύπλοκα πράγματα.

Πιστεύω ότι υπάρχει ένας βαθύς και φυσικός δεσμός μεταξύ γεωμετρίας και χώρου. Αυτή η σύνδεση είναι η πηγή όλων των ιδεών μου, όλου του έργου μου. Η ελπίδα μου είναι ότι η τέχνη μου θα αγγίξει την εσωτερικότητα του ανθρώπου. Ελπίζω ότι το έργο μου, στους δύσκολους καιρούς που περνάμε, αλλά και στις καλές εποχές, να υπενθυμίζει στον άνθρωπο τις μεγάλες δυνατότητές του σ'αυτήν τη ζωή, μια ενέργεια που ενυπάρχει και κινητοποιεί τον καθένα από εμάς."

Στήβεν Αντωνάκος
Νέα Υόρκη, Απρίλιος 2011

Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 30 Οκτωβρίου 

περισσότερα για την έκθεση εδώ