ΣΤΗΝ ΚΟΨΗ ΤΟΥ ΞΥΡΑΦΙΟΥ…

Γιώργος Χατζημιχάλης: 

«Ο ζωγράφος Α.Κ. Ένα μυθιστόρημα»

Έφτασα στο  ΕΜΣΤ ένα βροχερό πρωινό Κυριακής,  με όλες τις καλές προθέσεις να απολαύσω την έκθεση του Γιώργου Χατζημιχάλη, με τίτλο «Ο ζωγράφος Α.Κ. Ένα μυθιστόρημα».
Στη διαδρομή έφερα στο μυαλό μου την μεγάλη παλιότερη έκθεσή του στου ΦΙΞ, που πραγματικά με είχε συγκινήσει, αλλά και την αίσθηση αμηχανίας που μου είχε προκαλέσει  το πολύ-εκτεθειμένο έργο του «Νοσοκομείο».  Φτάνοντας, στάθηκα  απέναντι από τα παλαιά γραφεία της Νέας Δημοκρατίας στην Ρηγίλλης. Ξαναζωντάνεψαν μέσα μου οι εφιάλτες της κρίσης που βιώνουμε.

 

Το θέμα της έκθεσης είναι γνωστό. Όπως γράφει η επιμελήτριά της Δάφνη Βιτάλη, πρόκειται για μια εγκατάσταση όπου  «ο Χατζημιχάλης συνδέει το προσωπικό με το συλλογικό, το βιωματικό με την φαντασίωση, την μυθοπλασία με την πραγματικότητα, την ταυτότητα με την ετερότητα και τον εαυτόν με τον Άλλον.»   Ένας ανύπαρκτος φανταστικός καλλιτέχνης,    στην τελευταία φάση της ζωής  κλειδώνεται μέσα  στο διαμερισμά του, όπου ζωγραφίζει ασταμάτητα, ασφυκτιά,  γυρίζει ένα αυτό-αναφορικό φιλμ και πεθαίνει.

Περιπλανήθηκα στην έκθεση ακολουθώντας τις ατελείωτες σειρές των μικρών έργων, αφήνοντας τον εαυτό μου ελεύθερο και  καταγράφοντας ταυτόχρονα εικόνες που μου προκαλούσαν το ενδιαφέρον. 

Προσπάθησα να μπω στο κλίμα του «ζωγράφου Α.Κ.» μα τελικά διαρκώς είχα την αίσθηση ότι ο Χατζημιχάλης ήταν ο «εγκλεισμένος» και με «υστερική ακρίβεια» καταγράφει  την δική του πραγματικότητα, δίνοντας έμφαση σε αναρίθμητες λεπτομέρειες από ένα διαμέρισμα της δεκαετίας του ΄60, με μια εντελώς ρεαλιστική τεχνική.

Προς στιγμήν γύρισα πίσω σε μια άλλη εποχή, όπου η τέχνη του οικοδομείν και η τεχνολογία είχαν έναν διαφορετικό κώδικα σε σχέση με σήμερα.

Λεπτομέρειες από σοβαντεπιά, σώματα καλοριφέρ, ντουλάπια, πλακίδια μωσαϊκά, διακόπτες και μπρίζες. Ένα αίσθημα νοσταλγίας μου δημιουργήθηκε, από χώρους οικείους από το παρελθόν, αλλά γρήγορα συνειδητοποίησα  και αναρωτήθηκα: προς τι; Στην συνέχεια πέρασα στις προβολές με εικόνες δραματικές, για να καταλήξω στην αμήχανη εγκατάσταση ενός χώρου με κάτοψη σε κλίμακα 1:1 και τοίχους 1:2. Μια αίσθηση θανάτου παντού…

 

 

Ξανάκανα από την αρχή, όλη την διαδρομή και των πέντε ενοτήτων μιας καλά ομολογουμένως στημένης έκθεσης, αναζητώντας την ουσία και το νόημα, και κυρίως την συγκίνηση, σε αυτή την παράξενη περίοδο που βιώνουμε.  

Αισθάνθηκα σαν  προσκολημένος επίμονα  στην ενατένιση  μιας  αναμμένης λάμπας μέσα στο σκοτάδι. 

Έφυγα με ένα αίσθημα κενού...

 

με το βλέμμα στραμμένο στην ποίηση του έργου σου...

ΘΟΔΩΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ

Ο ΤΑΣΟΣ ΚΩΤΣΙΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ

με αεροπλάνα και βαπόρια…

…και με τους φίλους τους παλιούς…

…τριγυρνάμε στα σκοτάδια 
και όμως εσύ δεν μας ακούς…

οι στίχοι αυτοί του Διονύση Σαββόπουλου από το «βρώμικο ψωμί», ομολογώ ότι μου ήρθαν επίμονα στο μυαλό, μόλις βρέθηκα στην σκοτεινή κεντρική ζώνη της έκθεσης του Τάσου Κωτσιόπουλου, σε ένα πυρήνα, με  ζωγραφικές αναζητήσεις και πειραματισμούς, με μια εφηβική αύρα φιλτραρισμένη από την ωριμότητα και την δεξιοτεχνία του έμπειρου χεριού ενός αρχιτέκτονα. Αιφνιδιάστηκα από αυτή την άγνωστη σε μένα και ενδιαφέρουσα πτυχή, του καθηγητή Αρχιτεκτονικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, που παρουσιάζει σε αυτή την έκθεση έργα αρχιτεκτονικής και τους πολυάριθμους φίλους–συνεργάτες με τους οποίους τα έχει πραγματοποιήσει. 

 

 

Για να είμαι ειλικρινής γνωρίζω, σε ικανοποιητικό βαθμό το σύνολο σχεδόν των έργων που παρουσιάζονται σε αυτή την έκθεση. Θα ήθελα όμως να ξεχωρίσω το πρόφατα βραβευμένο (Α΄ Βραβείο σε διεθνή διαγωνισμό)  Συγκρότημα της Πολυτεχνικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κύπρου που υπογράφουν οι  αρχιτέκτονες Α.M. Κωτσιόπουλος, Ε. Ζουμπουλίδου, Α.Πάνου σε συνεργασία με Ηρακλή Παπαχρήστου και  Χρύσανθο Η. Χρυσάνθου & Συνεργάτες αρχιτέκτονες τοπίου.

 Συγκρότημα της Πολυτεχνικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κύπρου

Η τολμηρή αυτή σύνθεση, έχω την άποψη ότι ξεχωρίζει ανάμεσα στο σύνολο των έργων που παρουσιάζονται στην έκθεση. Περιεργαζόμενος την μακέτα και τα σχέδια,   με συγκίνησε το απόμακρο άκουσμα το "Κοντσέρτου Της Κολωνίας" του Keith Jarrett, που ερχόταν από ένα κρυμμένο μικρό CD player, κάπου στον χώρο της έκθεσης. Μια μικρή και ευαίσθητη λεπτομέρεια.

 

Φεύγοντας  από τον χώρο, λίγα λεπτά πριν το οριστικό κλείσιμο της έκθεσης (Κυριακή 15 ΙΑΝ 2012),  μπήκα στο ασανσέρ σιγοτραγουδώντας την συνέχεια και  το φινάλε από το «βρώμικο ψωμί»

Σήκω ψυχή μου δώσε ρεύμα
βάλε στα ρούχα σου φωτιά
βάλε στα όργανα φωτιά-χρυσή λαβωματιά-
να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα
η τρομερή μας η λαλιά

Μετά τόσα χρόνια, ένοιωσα ένα  μικρό κόμπο στον λαιμό μου….

επιμέλεια έκθεσης Άννα Σκιαδά

ΑΝ ΕΧΕΤΕ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ… ΘΑ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΣΑ…

για μια μελλοντική έκρηξη 
στο Κομπίτσι της Κέρκυρας

 

Αν έχετε το θάρρος… και είστε μελετητής αυτού του έργου, που μόλις τελείωσε, στην Κέρκυρα θα παρακαλούσα να μας το δηλώσετε για να δημοσιεύσουμε το όνομά σας…

Αν έχετε το θάρρος… και υπήρξατε Πρόεδρος της ΔΕΠΟΣ και υπογράψατε την υλοποίηση αυτού του έργου,με τα τερατώδη τοιχεία αντιστήριξης από εκατοντάδες κυβικά μπετόν, θα παρακαλούσα να μας το δηλώσετε για να δημοσιεύσουμε το όνομά σας…

Αν έχετε το θάρρος… και  είστε μέλος της αρχιτεκτονικής επιτροπής (ΕΠΑΕ) που ενέκρινε αυτό το έργο, θα παρακαλούσα να μας το δηλώσετε για να δημοσιεύσουμε το όνομά σας…

 

Αν έχετε το θάρρος… και  είστε αρχιτέκτων και εργάζεστε ή είστε προϊστάμενος στην πολεοδομία  που ενέκρινε τελικά αυτή την μελέτη  θα παρακαλούσα να μας το δηλώσετε για να δημοσιεύσουμε το όνομά σας…

Αν έχετε το θάρρος… και  είστε ο πρόεδρος του συνεταιρισμού των Δημοσίων υπαλλήλων που αποδέχθηκε  τελικά αυτή την μελέτη για τα μέλη του συνεταιρισμού, θα παρακαλούσα να μας το δηλώσετε για να δημοσιεύσουμε το όνομά σας…

Αν έχετε το θάρρος… και  είστε δήμαρχος ή δημοτικός σύμβουλος στην περιοχή Κομπίτσι που κτίσθηκε αυτό το έργο και το αποδεχτήκατε αναντίρρητα, θα παρακαλούσα να μας το δηλώσετε για να δημοσιεύσουμε το όνομά σας…

Αν έχετε το θάρρος… και  είστε δημόσιος υπάλληλος και «έχετε την τύχη» να είστε ιδιοκτήτης ενός ή περισσοτέρων διαμερισμάτων στο συγκρότημα αυτό, θα παρακαλούσα να μας το δηλώσετε για να δημοσιεύσουμε το όνομά σας…

  

Αν έχετε το θάρρος… και  είστε μέλος του ΣΧΟΠ που ενέκρινε το ειδικό ρυμοτομικό αυτού του συγκροτήματος, θα παρακαλούσα να μας το δηλώσετε για να δημοσιεύσουμε το όνομά σας…

Η πραγματοποίηση ενός έργου είναι πάντοτε αποτέλεσμα μιας συλλογικής προσπάθειας με στόχο βέβαια το  καλύτερο που όπως λέγεται είναι εχθρός του καλού . Εδώ το καλύτερο κατέληξε να είναι μια τερατογέννεση που αγνοεί και βιάζει το ευαίσθητο τοπίο της Κέρκυρας και απαξιώνει την γοητεία και τις ιστορικές μνήμες μιας χαρισματικής ανώνυμης αρχιτεκτονικής που την χαρακτηρίζει.

Ζητώ τα ονόματά σας για  να σας καλέσω, όλους εσάς σε μια τελετουργία για την ανατίναξη αυτού του συγκροτήματος και τον εκσφενδονισμό των αρχιτεκτονικών του στοιχείων στο άπειρο…

Σαν το φινάλε του ZABRISKIE POINT του Michelangelo Antonioni.

 

Ζητώ να με συντροφεύσετε σε μια περισυλλογή,  μια  μετάνοια, για όλα όσα προτείνουμε ή ανεχόμαστε επί χρόνια  και προσποιούμαστε ότι τάχα εξασφαλίζουν την πρόοδο και ενισχύουν τον πολιτισμό αυτού του όπου. Ας το παραδεχτούμε επί τέλους καταθέτοντας το ονοματεπώνυμό μας στο email:  triantafyllou.giorgos@gmail.com

ότι έχουμε διαπράξει έναν βιασμό η μάλλον ένα «ιδιότυπο» έγκλημα όχι εξ αμελείας αλλά  εκ προθέσεως  ή έστω  αδιαφορίας.

Φωτογραφικό υλικό από Μαίρη Μητροπία 

Επεξεργασία εικόνων: Γιώργος Τριανταφύλλου

Υ.Γ. Και για να μην ξεχνάμε, παραθέτω μια  εικόνα, πρίν από  λίγες δεκαετίες, που προβάλει το ήθος με το οποίο έκτιζαν στην Κέρκυρα,  σε  τοπία με κλίση  όπως στον οικισμό Χωροεπίσκοποι. Μπορείτε να συγκρίνετε!

Η ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΟΥ ΤΟΠΙΟΥ

εφήμερη αρχιτεκτονική στο

μελαγχολικό φως της γιορτής των Φώτων

Παραμονή των Φώτων ταξιδεύουμε προς την βόρεια Εύβοια.

Μέσα στο απογευματινό φως οδηγούσα αργά,  προσέχοντας επίμονα τα απογυμνωμένα πλατάνια που αραιώνουν και πυκνώνουν σε ένα τοπίο ήρεμο που διασχίζει το νερό. Σαν από ταινία του Ταρκόφσκι…

 

 

Αίφνης, οπωροφόρα δένδρα σε σειρά, με ασβεστωμένους τους κορμούς τους μου έφεραν στο νου το έργο του Τσόκλη στον σταθμό της Εθνικής Άμυνας.

 

Στο ίδιο σημείο με τα οπωροφόρα,  το στέγαστρο στο γνωστό κιόσκι πάνω στον δρόμο, μου φάνηκε σαν να αιωρείται ανάμεσα στους κορμούς των δέντρων. Το ζήλεψα για την απλότητά του. Άλλη μια αρχετυπική χειρονομία των απλών ανθρώπων  που τολμούν…

Την επόμενη μέρα, ανήμερα τα Φώτα ο ουρανός  ήταν δραματικός.

 

Ο γνωστός κολυμβητής με την κίτρινη μπλούζα μας κατέπληξε και φέτος βουτώντας στα μανιασμένα κύματα για να πιάσει τον σταυρό.

Η φιλαρμονική του νέου  καλλικρατικού Δήμου εντυπωσίασε τα πλήθη με τα χάλκινα και τα χρυσά τους σιρίτια , παιανίζοντας τα γνωστά εμβατήρια!

 

Η τελετή του αγιασμού των υδάτων τελείωσε γρήγορα και η εξέδρα, με το εορταστικό πλαίσιο με δάφνες και σημαιούλες, παρέμεινε έρημη στην μανία των κυμάτων.

↑ Click images to enlarge the photos

Οι γιορτές των Χριστουγέννων τελειώνουν κάπου εδώ. Αύριο κιόλας έρχονται λιακάδες… Καλό ξεκίνημα για την νέα χρονιά!