Monday, June 27, 2022



ΕΜΣΤ: ΘΕΑΜΑΤΙΚΗ ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ

ΜΕ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΡΥΤΕΡΟ ΚΟΙΝΟ


Κατερίνα Γρέγου

«Μες την καλή χαρά», εκπέμποντας ενθουσιασμό, ικανοποίηση και αισιοδοξία για την επίτευξη του στόχου, εμφανίστηκε η νέα καλλιτεχνική διευθύντρια Κατερίνα Γρέγου στην συνέντευξη τύπου στο ΕΜΣΤ, την Πέμπτη 20 06 2022, όπου ξεκίνησε την ομιλία της λέγοντας:

Σήμερα ξεκινά μια δυναμική επανεκκίνηση του μουσείου, που οραματιζόμαστε να είναι πιο ανοιχτό πιο φιλόξενο και πιο συμπεριληπτικό, να γίνει πόλος έλξης στην Αθήνα, ένας χώρος που θα θέλει ο κόσμος να περνάει ποιοτικό χρόνο, να αναλογίζεται, να έρχεται σε επαφή με την τέχνη, να ξεπερνάει τα εμπόδια που ενδεχομένως έχει με την τέχνη. Το κράτησα αυτό σαν κεντρικό στόχο του Μουσείου και θα επανέλθω στην συνέχεια.

Ακολούθησαν οι περιγραφές των νέων περιοδικών εκθέσεων αλλά και όλων αυτών που σχεδιάζονται για το μέλλον, όπως η αναδιάταξη των χώρων, η κατάργηση της έννοιας της μόνιμης συλλογής, με στόχο να αξιοποιηθεί όλη η συλλογή, καθώς και η δωρεά του Δημήτρη Δασκαλόπουλου που ανοίγει νέους ορίζοντες όπως η συνεργασία με την Tate Modern.

Γενική άποψη επιπέδου -1

Τα περισσότερα είναι ήδη νομίζω γνωστά, μια και γράφτηκαν πολλά στον τύπο και τα ηλεκτρονικά μέσα. Θετικά και αισιόδοξα άρθρα με τίτλους εντυπωσιακούς και περιγραφές χώρων, έργων τέχνης και αναφορές στους καλλιτέχνες των πέντε εκθέσεων με κοινωνικοπολιτικό προσανατολισμό, που εγκαινιάστηκαν με την προσέλευση πλήθους κόσμου.


Και όλα αυτά τα θετικά επιβεβαιώθηκαν, όταν μετά την συνέντευξη τύπου ξεκίνησε η ξενάγηση στα έργα της μεγάλης ομαδικής περιοδικής έκθεσης με τίτλο «Statecraft, Διαμορφώνοντας το κράτος», με την συμμετοχή 39 καλλιτεχνών, από την ίδια και τους συνεργάτες της, που πραγματικά δικαίωσε τις επιλογές των έργων σε σχέση με τον τίτλο της έκθεσης και αποκάλυψαν πτυχές εξαιρετικά ενδιαφέρουσες.

Θεόφιλος Τραμπούλης αριστερά και Πάνος Κοκκινιάς μιλούν για το έργο του Πρέσπες, 2009

Ακούσαμε συναρπαστικές περιγραφές για κάθε έργο κατά την ξενάγηση, από την ίδια την Κατερίνα Γρέγου και τους επιμελητές της και πραγματικά αποκαλύφθηκε η ουσία της κάθε σύλληψης αλλά και η σχέση του έργου με την θεματική και τον τίτλο της έκθεσης.


Δυσκολίες για το ευρύτερο κοινό 

Δεν προτίθεμαι σήμερα να αναφερθώ στα έργα αναλυτικά που σε κάθε περίπτωση έχουν ενδιαφέρον. Θα ήθελα όμως να επισημάνω ότι ζούμε σε μια εποχή που οι καλλιτέχνες αυτό που έχουν να δώσουν είναι εξαιρετικά ιδιαίτερο γιατί ξεφεύγουν από τις ορθόδοξες αφηγήσεις. Έχουμε όμως ξεφύγει πλέον από τον πνεύμα που υπήρχε στην ρίζα του μοντερνισμού ότι ο κόσμος, άρα και η τέχνη που τον εκφράζει, είναι μυστηριώδης και εν τέλει ακατάληπτος.

Szabolcs KissPál, άποψη εγκατάστασης: Kunstihoone | Tallin Art Hall. Ταλίν

Σήμερα σε μια εποχή που όλα έχουν ειπωθεί και μας κατακλύζουν έργα και εικόνες σε μεγάλες δόσεις, που μας προκαλούν σύγχυση και αμφιβολία, αναμφισβήτητα δεν μας καλύπτει το όνομα του καλλιτέχνη και ο τίτλος του έργου στην λεζάντα που παρατίθεται στους εκθεσιακούς χώρους. Οι καλλιτέχνες εδώ και χρόνια αντλούν έμπνευση από προσωπικά βιώματα, καταστάσεις και γεγονότα από τον διεθνή χώρο, συχνά άγνωστα στο ευρύ κοινό και είναι απόλυτα απαραίτητο να γίνεται άμεση αναφορά στον επισκέπτη.

Ο κατάλογος της έκθεσης

Και βέβαια, μπορεί όλα αυτά να αναγράφονται στον κομψό μικρό κατάλογο που διατίθεται στην έκθεση, δεν είναι όμως δυνατόν ο επισκέπτης να παρακολουθεί τα έργα έχοντας τον κατάλογο ανοιχτό, όπως την σύνοψη την Μεγάλη Παρασκευή, και διαβάζοντας τα «τροπάρια» των καλλιτεχνών, μέσα σε αυτό των πλουραλισμό των προσεγγίσεων. Στην Ελλάδα και ειδικά και σε αυτό του Μουσείο που φέρει τραύματα, που έχουν απομακρύνει το ευρύ κοινό, θα πρέπει να γίνουν σοβαρές κινήσεις προς αυτή την κατεύθυνση και μάλιστα πιστεύω ότι θα έπρεπε να είχαν ήδη γίνει με το άνοιγμα.


Ελένη Καμμά,Casting Call, πολυμεσική εγκατάσταση, 2017

Άλλωστε αυτό επεσήμανε σαν βασικό στόχο η Κατερίνα Γρέγου ανοίγοντας την ομιλία της. Και συγκεκριμένα, αναφέρομαι στην λύση που επέλεξε ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος στην έκθεση με τίτλο “A THOUSAND DOORS” στην Γεννάδειο Βιβλιοθήκη τον Μάιο του 2014, όπου είχε εκπαιδεύσει νέους, που με ευγένεια, σοβαρότητα και προθυμία έκαναν περιοδικά αναλυτικές περιγραφές ανά ενότητα έργων, συμβάλλοντας στην απαραίτητη κατανόηση και την προσέλκυση του ευρύτερου κοινού που έτσι δεν στέκει απέναντι στα έργα αμήχανο και συχνά κομπλεξαρισμένο.

Ewa Axelrad, Shtamah #2, 2017




Langlands & Bell, Maison de Force, 1991


Αντιλαμβάνομαι τις μεγάλες δυσκολίες και την πίεση χρόνου που αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει η Γρέγου για να πετύχει και υλοποιήσει αυτόν τον μεγαλεπήβολο στόχο με πολλαπλές επιλογές. Ίσως όμως στην διαδρομή αυτή, αντί της πολλαπλότητας των εκθεσιακών εκδηλώσεων, να επικρατούσε η πληρότητα. Η ολοκληρωμένη δηλαδή προσέγγιση μιας και μόνο έκθεσης που από την αρχή θα λάμβανε υπόψη το ευρύ κοινό, και να το προσκαλέσει όχι μόνο σε ένα εορταστικό πάρτι, αλλά και σε μία ικανοποίηση και μία από στόμα σε στόμα ενθάρρυνση να έρθει να κατανοήσει και να απολαύσει την σύγχρονη τέχνη, και να συνδέσει τις επιλογές των έργων σε σχέση με τον τίτλο της έκθεσης, να βρει δηλαδή το νήμα που τα συνδέει και όπως οραματίζεται η Γρέγου να επανέλθει «σε ένα χώρο που θα θέλει ο κόσμος να περνάει ποιοτικό χρόνο».

Marina Naprushkina, Jetz Alles für Alle, 2020

Η αρχιτεκτονική προσέγγιση της έκθεσης

Μετά την καλοστημένη έκθεση της Συλλογής Χάρη Δαυίδ, με τίτλο UBUNTU στον χώρο περιοδικών εκθέσεων του ισογείου, που επιμελήθηκαν διακεκριμένοι ξένοι επιμελητές, δεν μπορώ να μην χειροκροτήσω την εξαιρετική αρχιτεκτονική και μουσειολογική προσέγγιση του ιδίου χώρου και ολόκληρης της έκθεσης, το στήσιμο, τα έργα και τους φωτισμούς από την ομάδα της Εύας Μανιδάκη και Θανάση Δεμίρη του αρχιτεκτονικού γραφείου Flux-Office. Μία πρωτοβουλία που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά και η οποία εφεξής θα γίνεται συστηματικά.

Γενική άποψη επιπέδου -1

Θα επικεντρωθώ όμως περισσότερο στην θεαματική αρχιτεκτονική αλλαγή του μέχρι τώρα «αδέξιου και αλλοπρόσαλλου» κάτω χώρου (επίπεδο -1) των περιοδικών εκθέσεων, που απαλλάχθηκε από το ντεπό, μετέτρεψε το παράδοξο αμφιθέατρο σε αίθουσα μιας τεράστιας σε μήκος προβολής και κυρίως ανέτρεψε την εικόνα της μνημειακής σε πλάτος δύσβατης σκάλας στο βάθος της αίθουσας, ένα αρχικό αρχιτεκτονικό ολίσθημα, σε δύο μικρές στενές σκάλες σε πλάτος ανάλογο με το απαράδεκτο ύψος και πλάτος του κάθε σκαλιού. Μία σκωπτική χειρονομία, όχι όμως άνετη για το κοινό που ξεκινά από το επίπεδο -1 και πρέπει να ανέβει και να συνεχίσει στο ισόγειο.

Η ανάπλαση της μνημειακής κλίμακας

Οι άλλες εκθέσεις

Όσο για τις άλλες μικρότερες εκθέσεις- εγκαταστάσεις που βρίσκονται ενταγμένες ανάμεσα στους χώρους της μόνιμης συλλογής, αναμφίβολα δίνουν ένα τόνο ανανέωσης μαζί και με τις κάποιες επί πλέον αφαιρέσεις έργων, που ελάφρυναν την υφιστάμενη πύκνωση. Πρόκειται για:
  • Την εγκατάσταση του Aντώνη Πίττα, με τίτλο «jaune, geel, gelb, yellow, πράξεις μοντερνισμού με τον Theo van Doesburg ».που παρεμβαίνει στην μόνιμη συλλογή, με ένα έργο που συνδυάζει το έργο του Τεό βαν Ντέσμπουργκ, ιδρυτή του κινήματος De Stijl μέσα από ένα διαλογο της παλαιάς πρωτοπορίας και της νέας κοινωνικής πρωτοπορίας υπό την μορφή των κίτρινων γιλέκων.
O Aντώνης Πίττας
  • Το εργαστήριο της Jennifer Nelson στο πλαίσιο του Artist at work με τίτλο «Απόβλητα (Κληρονομιά)», όπου η εικαστικός επεξεργάζεται in situ τα απορρίμματα της οικογένειάς της και τα μετατρέπει σε «γλυπτό», με έμφαση στο  οικολογικό θέμα.
H Jennifer Nelson
  • Και τέλος την έκθεση «Ειρήνη Βουρλούμη, ένα «συγκινητικό project” ένας «τρυφερός διάλογος», όπου η γνωστή φωτογράφος συνομιλεί με το ζωγραφικό έργο του παππού της, Ανδρέα Βουρλούμη ενός περιηγητή της Αθήνας (1910-1999), καταγράφοντας φωτογραφικά την πόλη ακολουθώντας τα ίχνη του.
H Ειρήνη Βουρλούμη

Αντί επιλόγου

Κλείνοντας, θέλω να πιστεύω ότι η Κατερίνα Γρέγου ανήκει στην κατηγορία εκείνων των λίγων ανθρώπων σε αυτό τον τόπο, που υλοποιούν μεθοδικά, με πείσμα και μόχθο τα οράματά τους, παρά τις εγγενείς δυσκολίες των δημοσίου χαρακτήρα δομών,  και σαφέστατα φαίνεται να βρίσκεται σε φάση "απογείωσης" του μουσείου, έχοντας βέβαια και την στήριξη της πολιτικής ηγεσίας. 

Στο πλαίσιο αυτό, ελπίζω ότι όλα σύντομα θα αποκατασταθούν. Ας βάλουν πλάτη σε πρώτη φάση το υπάρχον δυναμικό του μουσείου, ακόμη και οι ίδιοι οι καλλιτέχνες  και γρήγορα να προετοιμαστούν νέοι (πιθανώς εθελοντές), για να πραγματοποιήσουν σταθερά και περιοδικά ξεναγήσεις με συγκεκριμένο πρόγραμμα, που μετά χαράς θα το παρακολουθήσω.

Προς το παρόν οπλιστείτε με υπομονή και διαθέστε χρόνο για να απολαύσετε, όλες αυτές τις εκθέσεις ελπίζοντας ότι σύντομα θα ανακοινωθούν και οι σχετικές ξεναγήσεις για το κοινό, είτε από εξειδικευμένα πρόσωπα είτε με ηλεκτρονικά μέσα, που ελπίζω ότι το κοινό  θα περνάει ποιοτικό χρόνο, θα αναλογίζεται, θα έρχεται σε επαφή με την τέχνη, και θα ξεπερνάει τα εμπόδια που ενδεχομένως έχει με την τέχνη.

Ο Δημήτρης Τσουμπλέκας με τη διευθύντρια του ΕΜΣΤ Κατερίνα Γρέγου στην είσοδο της έκθεσης «Αμαζόνιος». [Άννα Πρίμου]

Οι εκθέσεις αυτές μαζί με την εγκατάσταση «Αμαζόνιος», του Δημήτρη Τσουμπλέκα, υπό τον γενικό τίτλο Extra Muros, θα διαρκέσουν μέχρι 30/10/2022.

Κάντε ΚΛΙΚ στις εικόνες για μεγέθυνση

 


Monday, June 20, 2022


ΑΝΑΠΛΑΣΕΙΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΩΡΟΥ
ΣΤΗΝ ΚΑΒΑΛΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΒΟΛΟ

Διακρίσεις σε αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς

Άνω: Aνάπλαση πλατείας Eλευθερίας στην Καβάλα
Κάτω: Ανάπλαση του πολυλειτουργικού Πάρκου
του Πεδίου του Άρεως στο Βόλο

Δύο ευρείας κλίμακας αναπλάσεις σε δημόσιο χώρο που διακρίθηκαν σε αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς, που ευτυχώς είναι αρκετοί τον τελευταίο καιρό, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι θα υλοποιηθούν, ή απλά αποτελούν ασκήσεις επί χάρτου της τοπικής αυτοδιοίκησης και του δημοσίου. Στην σημερινή περίπτωση το ενδιαφέρον είναι ότι διακρίθηκαν από την μια, η έμπειρη ομάδα αρχιτεκτόνων που παράλληλα είναι και πανεπιστημιακοί, καθηγητές με φοιτητές, συμμετέχοντας σταθερά σε αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς, με μεγάλη εμπειρία και πολλές διακρίσεις και από την άλλη δύο νέοι αρχιτέκτονες με ελάχιστη πείρα, πάρα μόνο σε ένα μικρό αρχιτεκτονικό φοιτητικό διαγωνισμό, που διακρίθηκε ο ένας εξ αυτών, άρα πολλά υποσχόμενος. Και αυτό θα ήθελα να αναδείξω, ειδικά για όσους υποστηρίζουν ότι οι έλληνες αρχιτέκτονες δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε κάποιες περιπτώσεις. Θεωρώ ότι οι νέοι αρχιτέκτονες χρειάζονται ενθάρρυνση και υποστήριξη για να βελτιώσουν τις όποιες τεχνικές αδυναμίες στο βαθμό που μεγάλη σημασία έχουν οι καλές και ευρηματικές ιδέες και όχι οι ενίοτε συμβατικές λύσεις με άρτια τεχνική.


1.

ΑΝΑΠΛΑΣΗ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΑΒΑΛΑ

Αρχιτεκτονικός διαγωνισμός προσχεδίων, ενός σταδίου


Καβάλα, η πλατεία Ελευθερίας σήμερα

Καβάλα, η πλατεία Ελευθερίας σήμερα

Καβάλα, πλατεία Ελευθερίας. Η πρόταση του πρώτου Α΄ Βραβείου του αρχιτεκτονικού διαγωνισμού

Αντικείμενο του αρχιτεκτονικού αυτού διαγωνισμού προσχεδίων, που προκήρυξε ο Δήμος Καβάλας, αποτέλεσε η διατύπωση προτάσεων για την ανάπλαση της πλατείας Ελευθερίας και των γύρω συσχετιζόμενων χώρων, που συνιστούν τμήμα του ευρύτερου ιστορικού και επιχειρηματικού κέντρου της πόλης. Πιο συγκεκριμένα, περιλαμβάνει: την ανάπλαση του κυρίως χώρου της πλατείας Ελευθερίας, τις απαιτούμενες κυκλοφοριακές ρυθμίσεις, την ανάπλαση του δικτύου πεζοδρόμων και τη σύνδεση της πλατείας με το θαλάσσιο μέτωπο της πόλης.

Κριτική επιτροπή ήταν οι αρχιτέκτονες μηχανικοί Θεώνη Ξάνθη, Αμερικάνου Ελένη, Αντωνίου Δημήτριος, Λαμπρόπουλος Ανδρέας, Χατζηλιάδου Πολυξένη, Δαλαμπούρας Θωμάς, και Γιόγιας Νικόλαος.


Το πρώτο βραβείο απονεμήθηκε στην συμμετοχή Νο 12 με Κωδική Ονομασία AB00100730, και συγκεκριμένα στην ομάδα που συμμετείχαν οι αρχιτέκτονες Μαρία Γρηγοριάδου, Δημήτρης Πολυχρονόπουλος, Άλκηστις Ρόδη με σύμβουλο τον Γιώργο Πανέτσο και συνεργάτες τους Τ. Μπαλατσούκα, Δ. Παπαδημάκη, Αρχιτέκτονες ΔΠΘ, Χ. Δασκαλούδης, Κ. Παπαδόπουλος, Ι. Παυλοπουλου, Δ. Σαββόπουλος, φοιτ. αρχιτεκτονικής ΔΠΘ.


Παραθέτω στην συνέχεια συνοπτικές αναφορές από το κείμενο της Τεχνικής έκθεσης του πρώτου βραβείου:

«Σταυροδρόμια» είναι ο τίτλος της πρότασης, μια και η κεντρική ιδέα είναι το σταυροδρόμι, δηλαδή η αρχετυπική τομή δύο κάθετων αξόνων και ο πόλος-κόμβος που δημιουργείται εκεί.


Οι δυο άξονες σχεδιασμού είναι: Ο άξονας/διαδρομή πόλης-θάλασσας (εγκάρσια στην ακτογραμμή) που ενοποιεί την πλατεία με το θαλάσσιο μέτωπο και ο άξονας/διαδρομή ιστορικού-εμπορικού τμήματος της πόλης, (παράλληλα στην ακτογραμμή) με στόχο τη σύνδεση της πλατείας με την πλατεία Καπνεργάτη και τις Καμάρες. Η αντίστιξη των δύο παράγει την μικροκλίμακα της σύνθεσης.


Ο κόμβος, το σταυροδρόμι, αποτελεί τον πυρήνα της πλατείας Ελευθερίας, έναν ευρύ χώρο για οργανωμένες ή αυθόρμητες συναθροίσεις με τον απαραίτητο καθιστικό χώρο για το κοινό.


Παράλληλα η αλέα, ένα αναπεπταμένο και επικλινές επίμηκες επίπεδο, ένας γραμμικός κήπος με δενδροστοιχίες, ορίζει την κατεύθυνση και αρθρώνει τη θέα της θάλασσας. Αντιστικτικά τοποθετημένα, τα καθιστικά στρέφονται προς τη θάλασσα και το βουνό, ενώ τα παρτέρια και οι χαράξεις στο δάπεδο ορίζουν την πορεία των πεζών.


Η πλατεία του νερού, επιφάνεια με σημειακούς πίδακες ορίζει την κατάληξη της αλέας και την αγκύρωσή της στον ιστό της πόλης, και μέσω της εφαρμογής ενός συστήματος χαράξεων στο έδαφος, δημιουργούνται επιμέρους κοινωνικοί χώροι.


Ο μικρός αστικός κήπος και τα καθιστικά που υποστηρίζονται από το υπάρχον περίπτερο ενώ μια σειρά από αντιστικτικά και παιγνιώδη στοιχεία, οι πίδακες στην πλατεία νερού και το ‘αυλάκι’ υπενθυμίζουν το καλυμμένο ρέμα στην οδό Δοϊράνης αλλά τις διαρκείς ροές προς τη θάλασσα.



Ο σχεδιασμός διατηρεί και αναδεικνύει διαχρονικά στοιχεία της ταυτότητας της πλατείας και της πόλης. Η αρχιτεκτονική λύση επαναπροσδιορίζει την Πλατεία Ελευθερίας ως ‘σταυροδρόμι ετεροτήτων’, ‘σταυροδρόμι ιστορικών αλλά και φυσικών ιχνών’, στα οποία αποδίδεται χώρος συμβολικός και πραγματικός, ‘σταυροδρόμι του επίσημου και του καθημερινού’, ‘σταυροδρόμι σύγχρονων, αστικών συνηχήσεων’.


Εφαρμόζει την αστική ανθεκτικότητα ως απάντηση στην κλιματική κρίση και την αστική ευφυΐα ως επιτακτική ανάγκη της σύγχρονης ζωής στην έξυπνη πόλη. Τέλος, τα προτεινόμενα υδάτινα στοιχεία και οι κατάλληλα σχεδιασμένες φυτεύσεις, συμβάλλουν αποφασιστικά στη βελτίωση του μικροκλίματος και στην θερμική άνεση.

Η Επιτροπή αποφάσισε επίσης και απένειμε και τις ακόλουθες διακρίσεις που προέκυψαν από τη διαδικασία αξιολόγησης.
Ειδικότερα, οι πρόσθετες προτάσεις που διακρίθηκαν είναι οι ακόλουθες:

Β’ ΒΡΑΒΕΙΟ
Η Συμμετοχή Νο 11 με Κωδική Ονομασία H1957K1967
ΟΜΑΔΑ ΜΕΛΕΤΗΣ: ΠΑΠΑΔΑΝΙΗΛ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, ΚΟΕΝ ΑΑΡΩΝ
Γ’ ΒΡΑΒΕΙΟ
Η Συμμετοχή Νο 2 με Κωδική Ονομασία AC10210222
ΟΜΑΔΑ ΜΕΛΕΤΗΣ: ΣΚΑΜΑΓΚΟΥΛΗ ΑΜΑΛΙΑ – ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ, ΧΑΡΑΤΣΑΡΗ ΧΑΡΑ
Α’ ΕΞΑΓΟΡΑ
Η Συμμετοχή Νο 1 με Κωδική Ονομασία 44488222LT
ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
Β’ ΕΞΑΓΟΡΑ
Η Συμμετοχή Νο 8 με Κωδική Ονομασία AA11235813
ΓΚΙΚΑΠΕΠΠΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
Γ’ ΕΞΑΓΟΡΑ
Η Συμμετοχή Νο 3 με Κωδική Ονομασία 21071101NP
ΟΜΑΔΑ ΜΕΛΕΤΗΣ: ΚΙΡΤΑΖΟΓΛΟΥ ΣΟΦΙΑ, ΦΡΑΓΓΙΔΟΥ ΙΩΑΝΝΑ-ΠΗΝΕΛΟΠΗ, ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΑΔΟΥ ΜΑΡΙΑ 33,4%
ΕΥΦΗΜΟΣ ΜΝΕΙΑ
Η Συμμετοχή Νο 15 με Κωδική Ονομασία 81421722GS
ΓΙΑΝΝΟΥΤΣΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ / Εξωτερικοί συνεργάτες: ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΑΝΑΡΕΛΗ, ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΝΤΑΔΑΚΗΣ.



2.

ΑΝΑΠΛΑΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΥ ΠΑΡΚΟΥ
ΤΟΥ ΠΕΔΙΟΥ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ ΣΤΟ ΒΟΛΟ

Σύνθετος Ανοικτός Αρχιτεκτονικός Διαγωνισμός Προσχεδίων

Δημήτρης Στεφανάκης, Αθανάσιος Μουσμουλίδης, 2ο βραβείο στον Αρχιτεκτονικό Διαγωνισμό, ΠΑΝΟΡΑΜΙΚΟ ΦΩΤΟΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟ

Τον Δημήτρη Στεφανάκη τον γνωρίσαμε τον Μάιο του 2021, (εδώ) όταν με μία ευφάνταστη πρόταση, πήρε το 2ο Βραβείο στον φοιτητικό αρχιτεκτονικό διαγωνισμό με τίτλο «ΚΟΜΒΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ Αναδιαμόρφωση δημόσιου χώρου» στον Βόλο. Πρόκειται για μια πρωτοβουλία του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του Βόλου, μία εξαιρετική ιδέα, που είχε σαν θέμα την αναδιαμόρφωση των νησίδων στους οδικούς κυκλικούς κόμβους Τελωνείου και Δημαρχείου στο κέντρο του Βόλου, που πρόσφατα είχαν αναπλαστεί με συμβατικές επιλογές και με πρωτοβουλία του Δήμου Βόλου.

Αυτή την φορά ο Δημήτρης Στεφανάκης μαζί με τον Αθανάσιο Μουσμουλίδη συμμετείχαν στον αρχιτεκτονικό διαγωνισμό ανάπλασης του Πολυλειτουργικού Πάρκου του Πεδίου του Άρεως και πάλι στον Βόλο, στον οποίο δεν απονεμήθηκε πρώτο βραβείο και πήραν το δεύτερο βραβείο.

Master Plan 

Με μία μελέτη με πολύ θετικά σχόλια για την ποιότητά της πολλά υποσχόμενη, αλλά και κάποιες αδυναμίες λόγω προφανώς της σχετικής απειρίας των νέων αρχιτεκτόνων. 

Στόχος είναι το πάρκο αυτό στα όρια του αστικού ιστού της πόλης, να αποτελέσει σημείο αναφοράς για τη μητροπολιτική περιοχή του Βόλου, δημιουργώντας έναν νέο πόλο έλξης κατοίκων και επισκεπτών, σε συνδυασμό με το νέο Μουσείο της Αργούς και το παραλιακό της μέτωπο. Αθλητικές, πολιτιστικές και κοινωνικές δραστηριότητες, χώροι εστίασης και αναψυχής, προβλέπεται να καλύψουν τις καθημερινές ανάγκες των πολιτών και επισκεπτών.


Η περιοχή μελέτης βρίσκεται στην νοτιοδυτική είσοδο της πόλης, στο όριο της φυσικής ακτογραμμής του Κόλπου, ανάμεσα στις απολήξεις του τεχνητού περιβάλλοντος του αστικού ιστού και του φυσικού τοπίου του Υγροτόπου του Ξηριά. Ζώνες περιπάτου και αναψυχής τοποθετούνται κοντά στο νερό.


Η προσέγγιση του επιπέδου του νερού και η εισαγωγή του υδάτινου στοιχείου προς το Νέο Μουσείο της Αργούς, εξασφαλίζεται με ενδιαφέροντες αρχιτεκτονικούς χειρισμούς. Κατά μήκος των διαδρομών και μονοπατιών στο πάρκο, που παρουσιάζουν μια ενδιαφέρουσα δυναμική στις χαράξεις, προτείνονται εξέδρες και γέφυρες δίπλα και υπεράνω των υδάτινων διαμορφώσεων που δίνουν στην πρόταση ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον, όπως προβάλλεται και στα σχετικά σχέδια και εικόνες που ακολουθούν.





Τα υλικά αυτά και οι σχεδιαστικές κινήσεις επιτρέπουν την ομαλή μεταβίβαση από το τεχνητό στο φυσικό, ενώ ταυτόχρονα ενεργοποιούν στοιχεία της μνήμης, όπως η σχέση με το νερό και η ιστορία της Αργούς, συνεχίζοντας την αφήγηση του Νέου Μουσείου.

Από πρώτη ματιά βρήκα ενδιαφέροντα και με έμπνευση τα σκίτσα με ακουαρέλες της πρότασης, και μάλιστα όπως επισημαίνει ο Γιάννης Κίζης μέλος της Κριτικής Επίτροπής στα πρακτικά: Η εικαστική προσέγγιση με ακουαρέλες θυμίζει πολύ τα προσχέδια των καταλανών αρχιτεκτόνων RCA και μας αφήνει να φανταστούμε ότι πίσω από αυτά κρύβεται κάποιος ευαίσθητος συνθέτης.


PERSPECTIVA PELION
ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ


Αξονομετρικό Αμφιθεάτρου

Οι νέες χρήσεις που προτείνονται από τη μελέτη είναι ένα κυλικείο - αναψυκτήριο, ένα εξωτερικό αμφιθέατρο καθώς και χώρος υπαίθριας αγοράς με δυνατότητα φιλοξενίας εκθέσεων και εκδηλώσεων όπως μικρά φεστιβάλ εστίασης ή σεμινάρια.


Αξονομετρικό χώρου κανό

Ταυτόχρονα, προτείνεται η διαμόρφωση διαφορετικών χώρων άθλησης, χώροι πρασίνου κατάλληλοι για υπαίθριες δραστηριότητες όπως πικ-νικ, υπαίθριο κινηματογράφο και χώρους γυμναστικής, νέο αναψυκτήριο του Πάρκου σε υφιστάμενο κτίριο.


Το βόρειο τμήμα της μελέτης αποδίδεται αμιγώς ως αθλητικός χώρος, με τέσσερα γήπεδα αθλητισμού, δύο γήπεδα καλαθοσφαίρισης με κερκίδες, πίστα skateboard, τοίχος αναρρίχησης και τραπέζια επιτραπέζιας αντισφαίρισης.

Η μελέτη προτείνει την αποκατάσταση ορισμένων κατασκευών στον χώρο του πάρκου.


Ως προς την φύτευση προτείνεται η διατήρηση της χαμηλής υφιστάμενης βλάστησης και την αποφυγή κάλυψης μεγάλων επιφανειών με γρασίδι ή αντίστοιχες φυτεύσεις που απαιτούν υψηλό κόστος συντήρησης και παράλληλα ο διαχωρισμός του πάρκου σε θεματικές ζώνες – «γειτονιές», οι οποίες φιλοξενούν διαφορετικές χρήσεις και χαρακτηρίζονται από αντίστοιχες φυτεύσεις.

ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ: Κοτιώνης Ζήσης, Κίζης Ιωάννης, Γεωργιάδης Νικόλαος, αρχιτέκτονες μηχανικοί , Λάμπρος Κωνσταντίνος, Γεωπόνος, Kαλφοπούλου Αγγελική , Αρχιτέκτων Μηχανικός.

Το 3ο Βραβείο απανέμεται εξ ημισίας  στις συμμετοχές: 
10711707ΤP των Παναγιώτα Καραμανέα Θανάσης Πολυζωίδης Λευτέρης Κατσουλάκος, και ΡΑ14000000  των Κωνσταντίνου Πετράκου και  Μιχάλη\ Πιρρόκα.

 Κάντε ΚΛΙΚ στις εικόνες για μεγέθυνση



Tuesday, June 14, 2022

 

Η «ΜΕΔΟΥΣΑ»

ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ

Μία έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη 


Με συγκινούν οι άνθρωποι που υπηρετούν μέχρι και την τελευταία τους στιγμή το όραμά τους και φροντίζουν να το διασώσουν και να το προβάλουν, προετοιμάζοντας μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια, φροντίζοντας ακόμη και την οικονομική κάλυψη, και επιλέγοντας τους κατάλληλους ανθρώπους να το υλοποιήσουν.

Αναφέρομαι στην Μαρία Δημητριάδη, την γοητευτική αυτή προσωπικότητα, που σε ηλικία 19 ετών έστησε το 1979 την Αίθουσα Τέχνης Μέδουσα, με επιρροή από την θεία της εικαστικό Μαρία Σπέντζα και τον πατέρα της Κοσμά Δημητριάδη, σχεδιαστή κοσμημάτων. Πρώτα στο Παγκράτι και ένα χρόνο αργότερα στο Κολωνάκι στην οδό Ξενοκράτους 7. Έφυγε άδοξα από την ζωή χάνοντας τη μάχη με τον καρκίνο τον Οκτώβριο του 2017, και τις τελευταίες της στιγμές ζήτησε από δικούς της ανθρώπους να φροντίσουν να παραχωρηθεί η συλλογή της στην Εθνική Πινακοθήκη, και παράλληλα να παρουσιαστεί σε μια έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη μαζί με έναν σημαντικό κατάλογο.


Μία συλλογή με έργα που αποκαλύπτουν μία εποχή, όπου η Μέδουσα γίνεται βήμα νέων καλλιτεχνών, τα εγκαίνια των εκθέσεων γενικότερα αποτελούσαν ένα κοινωνικό γεγονός, και οι εφημερίδες φιλοξενούσαν κείμενα κριτικών της τέχνης. Η Δημητριάδη, μέσω του Ακριθάκη (έκθεση το 1980) γνωρίζει τον Ιόλα και μαζί του οργανώνει σημαντικές εκθέσεις, μεταξύ των οποίων και του Takis.


«Αναζητούσε την συνύπαρξη των καλλιτεχνικών τάσεων με γνώμονα την αισθητική συγκίνηση» γράφει η Ελισάβετ Πλέσσα στο εισαγωγικό της κείμενο στην έκθεση και προσθέτει ότι έχοντας πάθος για την Τέχνη αγόραζε συστηματικά έργα τέχνης επενδύοντας πάνω στους καλλιτέχνες που συνεργαζόταν, δημιουργώντας την σημαντική αυτή συλλογή.




Και την συλλογή αυτή είχε το θάρρος, λίγο πριν τον θάνατό της, μέσω της διαθήκης της, να αναθέσει στον γλύπτη Νάκη Τατσιόγλου, την υπεύθυνη της Μέδουσας Πηνελόπη Ταράτσα, και στον ζωγράφο Μίλτο Μιχαηλίδη, τον συντονισμό και την υλοποίηση της παραχώρησης της Συλλογής στην Εθνική Πινακοθήκη, την πραγματοποίηση της έκθεσης και την έκδοση του βιβλίου. Και βέβαια ήταν πραγματικά ευτυχής συγκυρία που ανατέθηκε ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός της έκθεσης στον Σταύρο Παπαγιάννη και τον Ξενοκράτη Βαρτζίκο (STAGE DESIGN OFFICE). Είχαμε καιρό να δούμε στον χώρο αυτό μια έκθεση έργων τέχνης τόσο καλά παρουσιασμένη.

Η Μαρία Δημητριάδη

Με τις γνωστές αποφασιστικές χρωματικές τους επιλογές στις εκθεσιακές επιφάνειες, ακολουθώντας τις σύγχρονες μουσειολογικές τάσεις, δημιούργησαν μία συγκινητική και υποβλητική ατμόσφαιρα με αφετηρία το ξένοιαστο πορτραίτο της Μαρίας Δημητριάδη και συνεχίζοντας με ενδιαφέρουσες ομαδοποιήσεις των έργων σε άνετες διατάξεις.



Πέρα από τα έργα τέχνης ξεχώρισα τις επιφάνειες με τις αφίσες και την μεγάλη σύνθεση φωτογραφιών από την ζωή και την δράση της Δημητριάδη με ένθετα μικρά έργα τέχνης, εικόνες που επιβεβαιώνουν την ζωντάνια της και την δίψα για ζωή δίπλα σε σημαντικούς ανθρώπους και αγαπημένους φίλους.



Αξίζει να τιμούμε και να μην ξεχνάμε τους ανθρώπους εκείνους που έγραψαν ιστορία στον χώρο της σύγχρονης τέχνης στην Ελλάδα, όπως και η Έπη Πρωτονοταρίου και ο Μάνος Παυλίδης με την γκαλερί Δεσμός, που αγάπησαν την τέχνη όπως και την ζωή.

Η έκθεσε διήκεσε από τις 24 Μαρτίου έως τις 22 Μαϊου 2022. Δείτε στην συνέχεια επιλεγμένα έργα της συλλογής που κατέγραψα:

Αλέξης Ακριθάκης, Χωρίς τίτλο.1990

Δημήτρης Σακελλίων, Yellow Living Room, 1979

Μαρία Σπέντζα, Χωρίς τίτλο, 1974


Χρήστος Τζίβελος, Χωρίς τίτλο 1984 (από την έκθεση «Πυρώ» 1986

Ναυσικά Πάστρα, Συνάρτησις 5 (από την ενότητα "Αναλογικά 3" 1982-1986

Άσπα Στασινοπούλου, Χωρίς τίτλο, περίπου 1987

Αιμιλία Παπαφιλίππου, Κουτί/Καθρέφτης, 1986

Αννίτα Ξανθού, Εν θερμώ σημαία, 2006 (λεπτομέρεια)

Κώστας Κουλεντιανός, Χωρίς τίτλο, 1983

Γιάννης Κονταράτος, Χωρίς τίτλο, 2013-3014

Κώστας Κουλεντιανός, Χωρίς τίτλο, 1983


Takis, Μουσικό 1965

Αννίτα Αργυροηλιοπούλου, (από την έκθεση «Σχεδία στον χώρο» 1993)

Μίλτος Μιχαηλίδης, Το τέλος του παιχνιδιού, 2008-2009

Γιώργος Ρόρρης, Ακίνητη, 2006-2007

Πέπη Σβορώνου-Κοκκινίδου, Φιγούρες σε ροζ φόντο, 1988

Τάσος Μαντζαβίνος, Χωρίς τίτλο, 1989

Γιάννης Λασηθιωτάκης, Ιστορίες του ανέμου, 1996

Μαρία Βλαντή, Χωρίς τίτλο, 2002

Ελένη Ζούνη, Τρόπος του Λέγειν, 2016
Βαρβάρα Μαυρακάκη, Χωρίς τίτλο, 2005

Ντόρα Πούλμαν, Καθ’όλας τας κατευθύνσεις, 2011

Κώστας Τσικνής, Άνοιξη, 2012



Κάντε ΚΛΙΚ στις εικόνες για μεγέθυνση