Monday, December 28, 2015



#DECORBUZIERS: 
 «ΓΙΟΡΤΗ ΘΑΝΑΤΟΥ & ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ» 
ΣΤΟ ΡΟΜΑΝΤΖΟ

ένα παραληρηματικό ταξίδι, μια έκθεση και μια επιμνημόσυνη δέηση, με τον Διόνυσο οδηγό



Με αναφορές στη μελαγχολία της Lana del Ray, στο κενό του Gaspar Noė, στον Κωνσταντίνο Π. Kαβάφη, στην Madonna, στην ρήση του Martin Heideger «ήρθε η ώρα η μαθήτρια να σκοτώσει την δασκάλα» και οδηγό τον Διόνυσο, μια ανήσυχη και δημιουργική ομάδα νέων «άνεργων» αρχιτεκτόνων αποχαιρετούν τον Le Corbusier, 50 χρόνια μετά τον θάνατo του και τον μοντερνισμό. 









Επιλέγουν να διοργανώσουν στην τελετή των εγκαινίων μια επιμνημόσυνη δέηση, ένα μνημόσυνο μέσω μιας έκθεσης που επιτρέπει σε όσους συμμετέχουν να δράσουν χωρίς περιορισμούς, να αποδομήσουν το έργο που κληροδότησε ο Corbu, ή να εκφράσουν την λατρεία τους ή να βεβηλώσουν την εικόνα του. Πρόκειται για το μνημόσυνο του μοντερνισμού?









Μία καλοστημένη έκθεση που διοργανώνεται από την Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του ΕΜΠ σε συνεργασία με τη Fondation Le Corbusier και με τόλμη ανατρέπει τα καθιερωμένα. Απρόσμενα με τον έγχρωμο φωτισμό, επιδιώκει ένα ατμοσφαιρικό περιβάλλον που κυριαρχεί, βάζοντας τον επισκέπτη να ανακαλύψει στο έγχρωμο ημίφως τα έργα, με την βοήθεια πρόθυμων εθελοντών ξενάγησης.


Ο Συμεών Μπανός

η Δήμητρα Βογιατζάκη

Ο Συμεών Μπανός, η Βασιλική-Μαρία Πλαβού και η Δήμητρα Βογιατζάκη είχαν την κεντρική ευθύνη για αυτή την εκδήλωση. Ο Μπανός και η Βογιατζάκη απόφοιτοι της Σχολής Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ, ο πρώτος πολυπράγμων και "φαν" της pop κουλτούρας, παρακολουθεί παράλληλα μεταπτυχιακό πρόγραμμα στο Central Saint Martins ενώ η δεύτερη είναι υποψήφια διδάκτωρ στο πανεπιστήμιο του Harvard. Η Βασιλική-Μαρία Πλαβού είναι πτυχιούχος Αρχιτεκτονικής από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήµιο Θεσσαλονίκης (M.Arch) µε µεταπτυχιακή ειδίκευση (PSD) στον αρχιτεκτονικό σχεδιασµό από το Τµήµα Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστηµίου της Θεσσαλίας, ασχολείται με επιτυχία και στο χώρο της γραφιστικής, κατακτώντας βραβεία και διακρίσεις.

John Diebel, Plan Voisin, λεπτομέρεια

Η ομάδα τονίζει ότι «Τα ζόρια είναι το καμάρι μας» και αυτό είναι το «μοτο» που πέρασε ο Παναγιώτης Τουρνικιώτης στους νεώτερους συνεργάτες του που τους στήριξε και τον στήριξαν και μας χάρισαν φέτος μια πρωτοφανή «λαίλαπα» εκδηλώσεων υψηλών προδιαγραφών με αφορμή τα 50 χρόνια από τον θάνατο του Le Corbusier, με εκθέσεις, ημερίδες, μουσικές εκδηλώσεις, προβολές.   Ο κύκλος του 2015 ολοκληρώθηκε με την εκδήλωση στο Ρομάντζο και θα συνεχιστεί και το 2016. (στις 11 Ιανουαρίου 2016, Ανοιχτός διάλογος στο Γαλλικό Ινστιτούτο με θέμα «Τέλος και μέλλον στο έργο του Le Corbusier»)


Ιουλία Μαρούδα, Ελένη Σκευάκη, Αντώνης Στάικος, ICONostasi

Η τελετή των εγκαινίων στις 20 Δεκεμβρίου ήταν μια παράδοξη επιμνημόσυνη δέηση, με τον σχετικό διακοσμημένο δίσκο με τα κόλυβα, ανάμεσα στα εκθέματα 50 νέων συναδέλφων. Αλλόκοτες μοιρολογίστρες παρουσίασαν μια performance, που επιδιώxθηκε να έχει ένα συμβολικό χαρακτήρα, αλλά ο πολύς κόσμος σε σχέση με τον χώρο και την φασαρία δεν επέτρεψαν να γίνει έντονα αντιληπτή. Ούτε και η κάθοδος της Περσεφόνης στον κάτω χώρο δεν έγινε σαφής.

Οι αλλόκοτες μοιρολογίστρες

Η προσεκτικά σχεδιασμένη έκθεση κατανέμεται σε τρία νοητά κλίτη,στον πρώτο όροφο, όπου κάθε κλίτος αντιστοιχεί στα τρία σταδια της ζωής. Έξυπνες, τολμηρές και ευρηματικές προτάσεις συγκροτούν μια αφήγηση, που προσπάθησα να καταγράψω φωτογραφικά. Εικονοστάσια, αφιερώματα, σκίτσα, φωτογραφικές επεξεργασίες, προβολές, μικροκατασκευές, μια ελεγεία θανάτου με ηχητικές παρεμβάσεις και ψηφικές απεικονίσεις. Πολύ σημαντική για την κατανόηση των έργων ήταν η πρωτοβουλία των ξεναγήσεων από πρόθυμους εθελοντές (είχαμε την τύχη να μας ξεναγήσει η Κατερίνα Λιακοπούλου με εύστοχες αναφορές)

η Κατερίνα Λιακοπούλου

Είναι βέβαια κατανοητό ότι παρόλο που θα το ήθελα, δεν είναι δυνατόν να παρουσιαστούν όλα τα έργα στον μικρό χώρο αυτού του μπλογκ και κυρίως με τις δυσκολίες της επί τόπου γρήγορης φωτογράφισης την βραδιά των εγκαινίων που οδήγησε σε πολλές αστοχίες. 
Uros Pajovic, Ου Ποιήσεις Σεαυτώ Ειδωλον Ουδέ Παντός Ομοίωμα 

Τα έργα έχουν τις αρετές και τις αδυναμίες που χαρακτηρίζουν τις απόπειρες εικαστικών προσεγγίσεων από τους νέους αρχιτέκτονες και δεν παύουν όμως να εκπέμπουν το στίγμα της εποχής. Είναι γεγονός ότι οι εικαστικές απόπειρες των νέων αρχιτεκτόνων συμβάλλουν σε μια πιο ολοκληρωμένη και απελευθερωμένη αρχιτεκτονική ματιά μέχρις ενός ορίου βέβαια. 


Κέλυ Σπανού, Όταν ο Le Corbusier δεν φόραγε τα γυαλιά του









Η Κατερίνα Κοτζιά, φορώντας το έργο της Κέλυς Σπανού

Και εδώ βέβαια υπάρχει ένα θέμα ίσορροπίας μεταξύ εικαστικής και αρχιτεκτονικής προσέγγισης. Ίσως η αρχιτεκτονική έχει παρα αποκτήσει μια έντονη εικαστική και ευρύτερα καλλιτεχνική- θεωρητική διάσταση, γεγονός που προκαλεί ανησυχία και αποτελεί αντικείμενο μεγάλης συζήτησης. 


VM Architects, Man in Corbunite

Η δική μας γενιά είναι γνωστό ότι έχει πάντα επιφυλάξεις στα έργα που έχουν μια νεανική φεσκάδα, μια ευκολία, μια αμεσότητα και δεν αποκαλύπτουν μια μακρόχρονη και σκληρή δουλειά. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν οι νέοι έχουν την ευκολία της απόρριψης και της αποδόμησης και παράλληλα δεν έχουν προλάβει να διατυπώσουν και να συγκροτήσουν το δικό τους έργο. Αυτό βέβαια δεν διακαιολογεί, την απουσία των διδασκόντων που και αυτή την φορά ήταν απογοητευτική (μόνο την Βάνα Ξένου διέκρινα από το ΕΜΠ, με την οποία μου δόθηκε η ευκαιρία, την επομένη να συνομιλήσω μαζί της διεξοδικά).




Αργύρης Αγγελή, Συνέντευξη με ένα ειδωλολάτρη, 

Είναι όμως σαφές και σε αυτή την έκθεση ότι οι νέοι συνάδελφοι επιδιώκουν να αποδομήσουν ότι βρίσκεται πίσω τους και να προχωρήσουν προς τα εμπρός, χωρίς όμως να απορρίπτουν αβίαστα τα πάντα με ευκολία. Διακρίνω ένα πολύ έξυπνο τρόπο που προσεγγίζουν το θέμα, με χιούμορ και φαντασία. Αυτή ακριβώς είναι η τάση που διαμορφώνεται με πρωτοβουλίες από τους ίδιους τους φοιτητές και νέους αρχιτέκτονες, και δεν είναι «καθοδηγούμενη» από τον Τουρνικιώτη, που έχω την εντύπωση ότι απλά τους εμπιστεύτηκε, πάντα ανοιχτός σε τολμηρές επιλογές. 

Στεφανία Στρούζα, Modulor


Έτσι σε μια περίοδο που χώρα βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση, πρέπει να χαιρετήσουμε αυτή την σημαντική κίνηση με την ελπίδα ότι θα αποδώσει καρπούς.


Ο μικρός κατάλογος που συνοδεύει την έκθεση είναι άψογος. Το ανάγλυφο εξώφυλλο, η μονοχρωμία του μπλε, το έξυπνο lay out της Μαρίας Πλαβού, το κείμενο του Συμεών Μπανού και η παρουσίαση των έργων με τα κείμενά τους, συγκροτούν ακόμη μια ευρηματική προσπάθεια χαμηλού κόστους.







Topotheque, Κέντρο προσφύγων


Ίρις Τουλιάτου, Pardon


Θεόκλητος Τριανταφυλλίδης, Le petit architecte





Gosplan, The architect΄s Dream



Javier Garcia Gallardo, pimp the Voiture

Point Supreme, Μοντέρνες Κυκλάδες

Στην έκθεση που διήρκησε μέχρι 27 Δεκεμβρίου 2015 συμμετείχαν οι: Uros Pajovic, Κωνσταντίνος Τρίχας, Εύα Παπαμαργαρίτη, Μιχαήλ Βλασόπουλος, Δήμητρα Γελαγώτη, Άρτεμις Παπαγεωργίου, Τζένη Σπυροπούλου, Διονύσης Χριστοφιλογιάννης, Θεόκλητος Τριανταφυλλίδης, Gosplan Architects, Βασιλική Ζοχιού, Αντώνης Μόρας, John Diebel, Ηλίας Καρνιάρης, Άρης Καφαντάρης, Νεφέλη Παπαδημούλη , Διονύσης Χριστοφιλογιάννης, Μαρία Παπαδημητρίου, Javier Garcia Gallardo, Κέλυ Σπανού, Something Fantastic, Αργύρης Αγγελή, Στεφανία Στρούζα, Χρύσανθος Χριστοδούλου, Ozma Queen , Άννα Ρίζου, Jenny Spy, Point Supreme, Fala Atelier, Topotheque, Typical Organization, A Future Perfect, VM Architects, Theo Kolokotronis, Νίκος Δερβίσης, Ίρις Τουλιάτου, Aleksandra Obradovic, Theo Bejtrah, Ειρήνη Μπαζάρα, Κώστας Ντίμης, Ιουλία Μαρούδα, Ελένη Σκευάκη, Αντώνης Στάικος, Ozma Queen. 

Κάντε ΚΛΙΚ στις εικόνες για μεγένθυση




Thursday, December 17, 2015


COCO-MAT

ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ BΟUTIQUE HOTEL & ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΟΣ ΣΕ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΙΚΟ ΚΤΙΡΙΟ ΣΤΟ ΚΟΛΩΝΑΚΙ

τολμηρές επεμβάσεις διεκδικούν την αποδοχή 
και την ανατροπή των επιφυλάξεων

Γενική άποψη του ανάπλασης του κτιρίου της COCO-MAT
 στην Πατριάρχου Ιωακείμ στο Κολωνάκι 

Μια εντελώς πρωτότυπη και τολμηρή επιχειρηματική κίνηση συνύπαρξης και λειτουργίας σε εικοσιτετράωρη βάση, ενός boutique Hotel και ενός καταστήματος, άνοιξε στην Αθήνα και αιφνιδίασε το ευρύ κοινό και τους αρχιτέκτονες, μια και πραγματοποιήθηκε επεμβαίνοντας θεαματικά, προκλητικά, θα έλεγα σε ένα μεσοπολεμικό κτίριο στην Πατριάρχου Ιωακείμ 36, στο Κολωνάκι. Και αυτή η πρόκληση προκάλεσε και το ενδιαφέρον. 


«Η διατήρηση της ελληνικής μοντέρνας αρχιτεκτονικής ως πολιτιστικής κληρονομιάς έχει πλέον, σε μεγάλο βαθμό, κατοχυρωθεί σε θεσμικό επίπεδο, είναι γεγονός όμως ότι η συλλογική αποδοχή της σημασίας του μοντέρνου στην ελληνική κοινωνία παραμένει περιορισμένη ενώ η μεθοδολογία επεμβάσεων είναι ελλιπής». Στο πλαίσιο αυτό κινήθηκε και η ημερίδα που οργάνωσε το Ελληνικό Do.Co.Mo.Mo κλείνοντας τα 25 Χρόνια με τίτλο: «Πεπραγμένα, προοπτικές και προκλήσεις για το μέλλον της τεκμηρίωσης και προστασίας της μοντέρνας αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα». Η ημερίδα πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015 στην Σχολή Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ και ένα από τα θέματα που κυριάρχησαν ήταν ο έντονος σχολιασμός της αλλαγής χρήσης και των τολμηρών επεμβάσεων που τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε στα παλαιότερα κτίρια του μοντερνισμού στον αστικό ιστό.

 
Ο Κώστας Τσιαμπάος Λέκτορας Σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών ΕΜΠ στην διάλεξή του με τίτλο: «Ο ορισμός του μοντέρνου: αυτό που βλέπουμε, αυτό που κρατάμε», παρουσίασε αυτή την επέμβαση, που έγινε στην πολυκατοικία του μεσοπολέμου στην Αθήνα και προκάλεσε ποικίλα σχόλια. 


Ο Παύλος Ευμορφίδης, διευθύνων σύμβουλος της Coco Mat 

Επισκέφτηκα το κτίριο και πληροφορήθηκα ότι η επέμβαση αυτή πραγματοποιήθηκε από τον πολυπράγμονα Παύλο Ευμορφίδη, που όπως ο ίδιος λέει «γουστάρει αυτό που κάνει». Ο πετυχημένος αυτός και αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας μαζί με τον αδελφό του είναι οι ιδιοκτήτες της εταιρείας Coco-Mat, η οποία ειδικεύεται κυρίως σε φυσικά στρώματα και δραστηριοποιείται σε διεθνές επίπεδο. Εκτός από τα στρώματα ασχολείται με το design επίπλων, ακόμη και ποδηλάτων και παράλληλα με τα ξενοδοχεία. 

Τα ξύλινα ποδήλατα για τους πελάτες και το κοινό,
μπροστά στην είσοδο του κτιρίου 

Η επέμβαση στο μεσοπολεμικό κτίριο εξασφαλίζει τον καινοτόμο συνδυασμό ενός boutique Hotel, με δωμάτια σε όλους τους ορόφους, lobby στο υπόγειο με πρόσβαση από το ισόγειο κατάστημα με τα είδη της Coco-mat, που παραμένουν ανοιχτά όλο το εικοσιτετράωρο. Στο πεζοδρόμιό του διατίθενται ελευθέρα τα γνωστά ξύλινα ποδήλατα σχεδιασμένα από τον Παύλο Ευμορφίδη, για τους πελάτες του και το ευρύτερο κοινό! 








Επεμβάσεις στις όψεις, με ξύλινα περσιδωτά πετάσματα και κατάργηση των στηθαίων, νέα κουφώματα, θεαματικές αλλαγές στο ισόγειο εξωτερικά και εσωτερικά, γυάλινα δάπεδα, που επιτρέπουν την οπτική επαφή με το υπόγειο lobby του Ξενοδοχείου, εκπέμπουν μια αύρα ανανέωσης του μεσοπολεμικού κτιρίου και θα τολμούσα να πω ότι το τελικό αποτέλεσμα διατηρεί σε κάποιο βαθμό το ύφος και την μνήμη της αρχικής του εικόνας. Η συμμετρία, τα καμπύλα στηθαία, το αρτιφισιέλ διατηρούνται. 


Συσχετισμός της όψης πριν και μετά την επέμβαση, 
φωτογραφία από την διάλεξη του Κώστα Τσιαμπάου 
















Απόψεις από το εσωτερικό του Ισογείου με το γυάλινο δάπεδο 

Είναι γεγονός ότι δεν πρόκειται για κάποιο πολύ σημαντικό κτίριο του μεσοπολέμου και παράλληλα εκτιμώ ότι οι εποχές αλλάζουν και δεν είναι δυνατόν να εμμένουμε αδιακρίτως στην όποια αμόλυντη διατήρηση, σαν να πρόκειται για τα στέφανα του γάμου. Δεν έχουμε βέβαια ακόμη πλήρη εικόνα των εσωτερικών του κτιρίου και παράλληλα θεωρώ ότι πριν αποφανθούμε για το εγχείρημα πρέπει να περιμένουμε μέχρι η αρχιτεκτονική και η νέα δυναμική της επέμβασης αποτελέσουν σαν ένα ενιαίο σύνολο τις σαφείς ενδείξεις για την επιτυχία ή μη του τολμηρού αυτού εγχειρήματος. 

Άποψη από το εσωτερικό του Ισογείου 

Αν δηλαδή προκύψει τελικά ένας ζωντανός οργανισμός, που θα δώσει μια νέα πνοή στο κτίριο, προσαρμοσμένη στις σύγχρονες απαιτήσεις, σαφώς θα μας προβληματίσει θετικά, σε σχέση με την επιλογή της όποιας διατήρησης ενός ασυντήρητου ή ακόμη και συντηρημένου, κατοικημένου ή μη κτιρίου. Χρειάζεται χρόνος λοιπόν, πριν βγάλουμε τα τελικά μας συμπεράσματα για τις τολμηρές αυτές επεμβάσεις που αποτελούν φαινόμενο των καιρών. Ογδόντα χρόνια μετά τον μεσοπόλεμο η κρίση και οι σύγχρονες αντιλήψεις έχουν οδηγήσει σε νέες επιχειρηματικές επιλογές, που  απαιτούν και  ανάλογες αρχιτεκτονικές προσεγγίσεις.



Από τον Δημήτρη Φιλιππίδη πήρα το ακόλουθο σχόλιο:

Αγαπητέ G

Μου έκανες μαύρη την ψυχή πρωί-πρωί, με την είδηση πως πέθανε η Στέλλα Ντουφεξή, που τελικά δεν κατάφερα να γνωρίσω... Μπροστά σε αυτό, η δημοσίευση του ξενοδοχείου έμοιαζε κάτι δευτερεύον, παρόλη τη σημασία του (που τονίζεις άριστα). Νομιζω πως παίρνεις μια κάπως αμυντική στάση απέναντι στην "αλλοίωση" του κτιρίου - αλλά δεν ήμουν στην κουβέντα στο ΕΜΠ κι έτσι δεν ξέρω πώς είχε τότε αντιδράσει το "κοινό" (αν και μπορώ να φανταστώ...). Για μένα, δεν υφίσταται τέτοιο θέμα ώστε να χρειάζεται υποστήριξη! Σιγά τώρα, οι τυποποιημένες πολυκατοικίες του '30, άντε για να μην τρελλαθούμε τελείως. Στην Ελλάδα πάμε από την πλήρη αδιαφορία στη θρησκευτική λατρεία, όπως είπε ο Μάρξ.
δ


Monday, December 14, 2015

ΕΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ


1.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΔΑΜΑΚΟΣ: 
*NIMBUS: ΤΟ ΦΩΤΕΙΝΟ ΝΕΦΟΣ

επαναπροσδιορίζοντας την φευγαλέα σχέση 
του φωτός και της σκιάς

Ο Γιάννης Αδαμάκος


Στον ανανεωμένο χώρο της νέας Γκαλερί «Ευριπίδης» όπου παλαιότερα στεγαζόταν το σπίτι της Κύπρου, ο Γιάννης Αδαμάκος, παρουσίασε την καινούργια του δουλειά με τίτλο “Nimbus”, έναν διεθνή όρο της μετεωρολογίας, που περιγράφει την εμμονή του καλλιτέχνη με το χαμηλό, το θαμπό, το φως που έχει τον χαρακτήρα του φωτοστέφανου.






Πρόκειται για ένα σπονδυλωτό έργο, όπως ο ίδιος σχολιάζει, μια ζωγραφική εγκατάσταση και όχι απλά μεμονωμένα έργα και αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι στην εγκατάσταση αυτή κάθε έργο διατηρεί την αυτοτελειά του και την δυναμική του. 

























Σε αυτό συμβάλει και ο χώρος της νέας γκαλερί, που έχει μελετήσει προσεκτικά ο αρχιτέκτονας Δημήτρης Ρίζος. Στους επί μέρους μικρότερους χώρους έχουν διατηρηθεί οι εκλεκτικιστικές διακοσμήσεις και το παλιό δάπεδο, αλλά παραμένουν διακριτικά υποφωτισμένα σε δεύτερο επίπεδο, επιτρέποντας στα έργα να αναδειχθούν, με την συμβολή του κατάλληλου φωτισμού. 



Έτσι αυτή την φορά, το στήσιμο της η έκθεσης, στον νέο αυτό χώρο, ξεπερνά τα αρνητικά σχόλια που είχα διατυπώσει τρία χρόνια πριν, με αφορμή την έκθεση του με τίτλο «9 Lumen», που παρουσίασε στο Μουσείο Μπενάκη τον Φεβρουάριο του 2013. Έγραφα τότε σε σχετική ανάρτηση σχετικά με «την μερική αδεξιότητα το στήσιμο της έκθεσης, όπου δεν ξεχώριζε αλλά ομεγενοποιούσε δυστυχώς, παραθέτοντας σε σειρά, εξαιρετικά έργα, που το καθένα έχει κάτι διαφορετικό να πει αλλά εξουδετερώνεται από τα διπλανά του». 



Πέρα λοιπόν από την γνωστή ευαισθησία και ποιότητα των έργων του Αδαμάκη, ο συγκεκριμένος χώρος συνέβαλε και σε ένα πολύ καλό στήσιμο που ανέδιεξε με τον καλύτερο τρόπο τα επιμέρους έργα αυτής της ζωγραφικής εγκατάστασης . 

Ο Ιστορικός Τέχνης Χριστόφορος Μαρίνος έγραψε σχετικά με την έκθεση: 
«Αν και αφαιρετικά, τα έργα αυτά μεταφέρουν μια ατμόσφαιρα που πηγάζει από τυχαίες ματιές σε πραγματικά τοπία και πράγματα. Ο Γιάννης Αδαμάκος είναι κομιστής αποκαλύψεων του φωτός, καθώς η ζωγραφική του ισορροπεί ανάμεσα στο θάμβος, δηλαδή σε μια λάμψη που μας θαμπώνει, και στον βασάλτη, σε ένα πέτρωμα με μεγάλη ποικιλία σκίασης. Οι φωτεινές περιοχές στους πίνακές του μοιάζουν με φωτοστέφανα, όπως αυτά που δημιουργεί η φλόγα ενός κεριού στο σκοτάδι». 



Η έκθεση εγκαινιάστηκε στις 22 Οκτωβρίου και διήρκησε μέχρι τις 6 Δεκεμβρίου. 

Για την ανάρτηση σχετικά με την προηγούμενη έκθεση του Γιάννη Αδαμάκου στο Μουσείο Μπενάκη τον Φεβρουάριο του 2013, κάντε ΚΛΙΚ εδώ 




2.
ELKE LAGANSKY: KOSMOS / GOETHE INSTITUT ATHEN 

συγγένειες με την προσωκρατική αντίληψη και φιλοσοφία για την έννοια του κόσμου

Η Elke Lagansky

Η Elke Lagansky, που ζει και εργάζεται πολλά χρόνια στην Ελλάδα, συνεχίζει να ασχολείται με ευαισθησία με την ύλη που για αυτή είναι ο κόσμος, αλλά και ο άνθρωπος. Η ύλη σημειώνει δεν είναι συμπαγής αλλά αποτελείται από μικρά στοιχεία σε μια δυναμική συνύπαρξη και αλληλοεξάρτηση. 



Το έργο της, γράφει στον μικρό κατάλογο της νέας της έκθεσης η Ελένη Λαδιά, συγγενεύει με την προσωκρατική αντίληψη και φιλοσοφία σχετικά με την έννοια του κόσμου και τονίζει ότι η ύλη που αποτελεί την πρώτη αρχή στις προσωκρατικές φιλοσοφίες γίνεται στην ζωγραφική της Έλκε το μέγα δεδομένο. 


λεπτομέρεια

Το 2011 Η Elke Lagansky συμμετείχε με τον σύντροφό της Γιώργο Χουλιαρά, στην ομαδική έκθεση με γενικό τίτλο «ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ – ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ» στο κέντρο τεχνών του Πάρκου Ελευθερίας με έργα που ήδη αποκάλυπταν την κατεύθυνση που συνεχίζει μέχρι σήμερα με συνέπεια. 






Έγραφα τότε και εξακολουθεί να είναι επίκαιρο ότι «επεξεργάζεται με αστείρευτη υπομονή την ύλη, αναδεικνύοντας τα μικρά εκείνα συστατικά της, που η ίδια πλάθει μεθοδικά. Μας δίνει την χαρά να ανακαλύπτουμε, πλησιάζοντας όλο και πιο κοντά, εικόνες παράδοξων τοπίων, εικόνες οικείες… αναγνωρίζοντας έναν επίμονο «μόχθο», μια ατελείωτη σειρά επαναληπτικών κινήσεων – χειρισμών». 

Η έκθεση, που επιμελήθηκαν ο Δημήτρης και η Σουζάνα Αντωνακάκη, θα διαρκέσει μέχρι τις 22 Δεκεμβρίου 2015.



Κάντε ΚΛΙκ στις εικόνες για μεγένθυση