#DECORBUZIERS: 

 «ΓΙΟΡΤΗ ΘΑΝΑΤΟΥ & ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ» 

ΣΤΟ ΡΟΜΑΝΤΖΟ

ένα παραληρηματικό ταξίδι, μια έκθεση και μια επιμνημόσυνη δέηση, με τον Διόνυσο οδηγό

Με αναφορές στη μελαγχολία της Lana del Ray, στο κενό του Gaspar Noė, στον Κωνσταντίνο Π. Kαβάφη, στην Madonna, στην ρήση του Martin Heideger «ήρθε η ώρα η μαθήτρια να σκοτώσει την δασκάλα» και οδηγό τον Διόνυσο, μια ανήσυχη και δημιουργική ομάδα νέων «άνεργων» αρχιτεκτόνων αποχαιρετούν τον Le Corbusier, 50 χρόνια μετά τον θάνατo του και τον μοντερνισμό. 

Επιλέγουν να διοργανώσουν στην τελετή των εγκαινίων μια επιμνημόσυνη δέηση, ένα μνημόσυνο μέσω μιας έκθεσης που επιτρέπει σε όσους συμμετέχουν να δράσουν χωρίς περιορισμούς, να αποδομήσουν το έργο που κληροδότησε ο Corbu, ή να εκφράσουν την λατρεία τους ή να βεβηλώσουν την εικόνα του. Πρόκειται για το μνημόσυνο του μοντερνισμού?

Μία καλοστημένη έκθεση που διοργανώνεται από την Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του ΕΜΠ σε συνεργασία με τη Fondation Le Corbusier και με τόλμη ανατρέπει τα καθιερωμένα. Απρόσμενα με τον έγχρωμο φωτισμό, επιδιώκει ένα ατμοσφαιρικό περιβάλλον που κυριαρχεί, βάζοντας τον επισκέπτη να ανακαλύψει στο έγχρωμο ημίφως τα έργα, με την βοήθεια πρόθυμων εθελοντών ξενάγησης.

Ο Συμεών Μπανός

η Δήμητρα Βογιατζάκη

Ο Συμεών Μπανός, η Βασιλική-Μαρία Πλαβού και η Δήμητρα Βογιατζάκη είχαν την κεντρική ευθύνη για αυτή την εκδήλωση. Ο Μπανός και η Βογιατζάκη απόφοιτοι της Σχολής Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ, ο πρώτος πολυπράγμων και "φαν" της pop κουλτούρας, παρακολουθεί παράλληλα μεταπτυχιακό πρόγραμμα στο Central Saint Martins ενώ η δεύτερη είναι υποψήφια διδάκτωρ στο πανεπιστήμιο του Harvard. Η Βασιλική-Μαρία Πλαβού είναι πτυχιούχος Αρχιτεκτονικής από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήµιο Θεσσαλονίκης (M.Arch) µε µεταπτυχιακή ειδίκευση (PSD) στον αρχιτεκτονικό σχεδιασµό από το Τµήµα Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστηµίου της Θεσσαλίας, ασχολείται με επιτυχία και στο χώρο της γραφιστικής, κατακτώντας βραβεία και διακρίσεις.

John Diebel, Plan Voisin, λεπτομέρεια

Η ομάδα τονίζει ότι «Τα ζόρια είναι το καμάρι μας» και αυτό είναι το «μοτο» που πέρασε ο Παναγιώτης Τουρνικιώτης στους νεώτερους συνεργάτες του που τους στήριξε και τον στήριξαν και μας χάρισαν φέτος μια πρωτοφανή «λαίλαπα» εκδηλώσεων υψηλών προδιαγραφών με αφορμή τα 50 χρόνια από τον θάνατο του Le Corbusier, με εκθέσεις, ημερίδες, μουσικές εκδηλώσεις, προβολές.   Ο κύκλος του 2015 ολοκληρώθηκε με την εκδήλωση στο Ρομάντζο και θα συνεχιστεί και το 2016. (στις 11 Ιανουαρίου 2016, Ανοιχτός διάλογος στο Γαλλικό Ινστιτούτο με θέμα «Τέλος και μέλλον στο έργο του Le Corbusier»)

Ιουλία Μαρούδα, Ελένη Σκευάκη, Αντώνης Στάικος, ICONostasi

Η τελετή των εγκαινίων στις 20 Δεκεμβρίου ήταν μια παράδοξη επιμνημόσυνη δέηση, με τον σχετικό διακοσμημένο δίσκο με τα κόλυβα, ανάμεσα στα εκθέματα 50 νέων συναδέλφων. Αλλόκοτες μοιρολογίστρες παρουσίασαν μια performance, που επιδιώxθηκε να έχει ένα συμβολικό χαρακτήρα, αλλά ο πολύς κόσμος σε σχέση με τον χώρο και την φασαρία δεν επέτρεψαν να γίνει έντονα αντιληπτή. Ούτε και η κάθοδος της Περσεφόνης στον κάτω χώρο δεν έγινε σαφής.

Οι αλλόκοτες μοιρολογίστρες

Η προσεκτικά σχεδιασμένη έκθεση κατανέμεται σε τρία νοητά κλίτη,στον πρώτο όροφο, όπου κάθε κλίτος αντιστοιχεί στα τρία σταδια της ζωής. Έξυπνες, τολμηρές και ευρηματικές προτάσεις συγκροτούν μια αφήγηση, που προσπάθησα να καταγράψω φωτογραφικά. Εικονοστάσια, αφιερώματα, σκίτσα, φωτογραφικές επεξεργασίες, προβολές, μικροκατασκευές, μια ελεγεία θανάτου με ηχητικές παρεμβάσεις και ψηφικές απεικονίσεις. Πολύ σημαντική για την κατανόηση των έργων ήταν η πρωτοβουλία των ξεναγήσεων από πρόθυμους εθελοντές (είχαμε την τύχη να μας ξεναγήσει η Κατερίνα Λιακοπούλου με εύστοχες αναφορές)

η Κατερίνα Λιακοπούλου

Είναι βέβαια κατανοητό ότι παρόλο που θα το ήθελα, δεν είναι δυνατόν να παρουσιαστούν όλα τα έργα στον μικρό χώρο αυτού του μπλογκ και κυρίως με τις δυσκολίες της επί τόπου γρήγορης φωτογράφισης την βραδιά των εγκαινίων που οδήγησε σε πολλές αστοχίες. 

Uros Pajovic, Ου Ποιήσεις Σεαυτώ Ειδωλον Ουδέ Παντός Ομοίωμα 

Τα έργα έχουν τις αρετές και τις αδυναμίες που χαρακτηρίζουν τις απόπειρες εικαστικών προσεγγίσεων από τους νέους αρχιτέκτονες και δεν παύουν όμως να εκπέμπουν το στίγμα της εποχής. Είναι γεγονός ότι οι εικαστικές απόπειρες των νέων αρχιτεκτόνων συμβάλλουν σε μια πιο ολοκληρωμένη και απελευθερωμένη αρχιτεκτονική ματιά μέχρις ενός ορίου βέβαια. 

Κέλυ Σπανού, Όταν ο Le Corbusier δεν φόραγε τα γυαλιά του

Η Κατερίνα Κοτζιά, φορώντας το έργο της Κέλυς Σπανού

Και εδώ βέβαια υπάρχει ένα θέμα ίσορροπίας μεταξύ εικαστικής και αρχιτεκτονικής προσέγγισης. Ίσως η αρχιτεκτονική έχει παρα αποκτήσει μια έντονη εικαστική και ευρύτερα καλλιτεχνική- θεωρητική διάσταση, γεγονός που προκαλεί ανησυχία και αποτελεί αντικείμενο μεγάλης συζήτησης. 

VM Architects, Man in Corbunite

Η δική μας γενιά είναι γνωστό ότι έχει πάντα επιφυλάξεις στα έργα που έχουν μια νεανική φεσκάδα, μια ευκολία, μια αμεσότητα και δεν αποκαλύπτουν μια μακρόχρονη και σκληρή δουλειά. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν οι νέοι έχουν την ευκολία της απόρριψης και της αποδόμησης και παράλληλα δεν έχουν προλάβει να διατυπώσουν και να συγκροτήσουν το δικό τους έργο. Αυτό βέβαια δεν διακαιολογεί, την απουσία των διδασκόντων που και αυτή την φορά ήταν απογοητευτική (μόνο την Βάνα Ξένου διέκρινα από το ΕΜΠ, με την οποία μου δόθηκε η ευκαιρία, την επομένη να συνομιλήσω μαζί της διεξοδικά).

Αργύρης Αγγελή, Συνέντευξη με ένα ειδωλολάτρη, 

Είναι όμως σαφές και σε αυτή την έκθεση ότι οι νέοι συνάδελφοι επιδιώκουν να αποδομήσουν ότι βρίσκεται πίσω τους και να προχωρήσουν προς τα εμπρός, χωρίς όμως να απορρίπτουν αβίαστα τα πάντα με ευκολία. Διακρίνω ένα πολύ έξυπνο τρόπο που προσεγγίζουν το θέμα, με χιούμορ και φαντασία. Αυτή ακριβώς είναι η τάση που διαμορφώνεται με πρωτοβουλίες από τους ίδιους τους φοιτητές και νέους αρχιτέκτονες, και δεν είναι «καθοδηγούμενη» από τον Τουρνικιώτη, που έχω την εντύπωση ότι απλά τους εμπιστεύτηκε, πάντα ανοιχτός σε τολμηρές επιλογές. 

Στεφανία Στρούζα, Modulor

Έτσι σε μια περίοδο που χώρα βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση, πρέπει να χαιρετήσουμε αυτή την σημαντική κίνηση με την ελπίδα ότι θα αποδώσει καρπούς.

Ο μικρός κατάλογος που συνοδεύει την έκθεση είναι άψογος. Το ανάγλυφο εξώφυλλο, η μονοχρωμία του μπλε, το έξυπνο lay out της Μαρίας Πλαβού, το κείμενο του Συμεών Μπανού και η παρουσίαση των έργων με τα κείμενά τους, συγκροτούν ακόμη μια ευρηματική προσπάθεια χαμηλού κόστους.

Topotheque, Κέντρο προσφύγων

Ίρις Τουλιάτου, Pardon

Θεόκλητος Τριανταφυλλίδης, Le petit architecte

Gosplan, The architect΄s Dream

Javier Garcia Gallardo, pimp the Voiture

Point Supreme, Μοντέρνες Κυκλάδες

Στην έκθεση που διήρκησε μέχρι 27 Δεκεμβρίου 2015 συμμετείχαν οι: Uros Pajovic, Κωνσταντίνος Τρίχας, Εύα Παπαμαργαρίτη, Μιχαήλ Βλασόπουλος, Δήμητρα Γελαγώτη, Άρτεμις Παπαγεωργίου, Τζένη Σπυροπούλου, Διονύσης Χριστοφιλογιάννης, Θεόκλητος Τριανταφυλλίδης, Gosplan Architects, Βασιλική Ζοχιού, Αντώνης Μόρας, John Diebel, Ηλίας Καρνιάρης, Άρης Καφαντάρης, Νεφέλη Παπαδημούλη , Διονύσης Χριστοφιλογιάννης, Μαρία Παπαδημητρίου, Javier Garcia Gallardo, Κέλυ Σπανού, Something Fantastic, Αργύρης Αγγελή, Στεφανία Στρούζα, Χρύσανθος Χριστοδούλου, Ozma Queen , Άννα Ρίζου, Jenny Spy, Point Supreme, Fala Atelier, Topotheque, Typical Organization, A Future Perfect, VM Architects, Theo Kolokotronis, Νίκος Δερβίσης, Ίρις Τουλιάτου, Aleksandra Obradovic, Theo Bejtrah, Ειρήνη Μπαζάρα, Κώστας Ντίμης, Ιουλία Μαρούδα, Ελένη Σκευάκη, Αντώνης Στάικος, Ozma Queen. 

Κάντε ΚΛΙΚ στις εικόνες για μεγένθυση