Monday, August 30, 2010

ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΑ ΛΑΘΗ...1


Βahrain wins golden lion 
for best national pavilion at venice biennale 2010
αλλά..................

Bahrein, fishermen's hut
image © designboom

μόλις το διάβασα τα έχασα!  Τα έχασα γιατί δεν εμπιστεύτηκα την διαίσθησή μου. Γιατί δεν τόλμησα τελικά να προτείνω για την εθνική συμμετοχή στη Μπιενάλε της Βενετίας την δουλειά που παρουσίασα στο Βυζαντινό Μουσείο. Την έκθεση με τίτλο αρχέτυπα* από τις καλύβες και τα μαντριά στην σύγχρονη τέχνη και αρχιτεκτονική" Μάρτυς μου ο  επιμελητής μου  Δημήτρης Φιλιππίδης. Το συζητήσαμε αλλά δεν το τολμήσαμε.  Μέσα μου όμως πίστευα ότι έκθεση αυτή ήταν απόλυτα μέσα στο θέμα της φετινής Μπιενάλε. Ήθελα μάλιστα να μεταφέρω στο Ελληνικό Περίπτερο και ατόφια τμήματα από καλύβες και μαντριά... 
Η βράβευση του Μπαχρέϊν με το χρυσό λιοντάρι για την καλύτερη συμμετοχή του εθνικού του περιπτέρου στην Μπιενάλλε ήταν μία ευχάριστη έκπληξη. " it offers the visitors the chance to experience rather than observe architecture and through a series of interviews allows them to meet with the many anonymous architects as they speak about their relation to the sea."  αναφέρεται στην σχετική δημοσίευση στο "designboom"


Από τα αρχέτυπα* καλύβα βοσκού
North Euboea Kirinthos 16-VIII-2005
 
© G.Triantafyllou
Ίσως χάθηκε μία ευκαιρία να αναδειχθεί αυτή η περιφρονημένη ανώνυμη Ελληνική αρχιτεκτονική που θεωρώ ότι διακαιώθηκε, μετά την επιτυχία της έκθεσης στο Βυζαντινό Μουσείο της Αθήνα. Δικαιώθηκε και ο Δημήτρης Κωνστάντιος, που πίστεψε σε αυτή την δουλειά και επέμενε να προβληθεί μέχρι το τραγικό του τέλος. Η έκθεση αρχέτυπα*  αφού παρατάθηκε για άλλους δύο μήνες κλείνει τελικά στις 5 Σεπτεμβρίου.  Μόλις μάλιστα κυκλοφόρησε και η δεύτερη έκδοση του ομότιτλου βιβλίου.  Για όλα αυτά δεν μπορώ να μην είμαι ευχαριστημένος, αλλά ίσως ήταν μιά καλή ευκαιρία για την Ελληνική συμμετοχή. Σε κάθε περίπτωση θα επαναλάβω τις ευχές μου για την Κιβωτό να είναι καλοτάξιδη, παρόλες τις συζητήσεις που προκάλεσα στην συνέλευση του Ελληνικού Ινστιτούτου Αρχιτεκτονικής.
Οι συσχετισμοί είναι προφανείς. Η ποίηση του απλού και η μαγεία της αναγκαιότητας είναι μια υπόθεση που αφορά όλο τον πλανήτη και στην εποχή μας αποκτά μια νέα και εξαιρετικά επίκαιρη διάσταση.


Bahrein
fisherman's hut along the coastline
photographer: camille zakharia  
Από τα αρχέτυπα* μαντρί
Prodromos, Karditsa 30-IX-2005
 
© G.Triantafyllou
Εύγε στο Μπαχρέϊν που τόλμησε!!!!

Υ.Γ. Κάτι αναλογο μου είχε συμβεί  πρίν από χρόνια,  με τον αρχιτεκτονικό διαγωνισμό  για την βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Θα επανέλθω σύντομα σε αυτήν την ιστορία....


Sunday, August 29, 2010

ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ... 2


Η τολμηρή αποκάλυψη 
και η ευαίσθητη κάλυψη…


Paul Gauguin, Δύο Ταϊτινές γυναίκες, 1899

Ομολογώ ότι ο Gauguin ανέβηκε τρομερά στην υπόληψή μου με αυτή την αποκαλυπτική του προσέγγιση. Η  Μπελίντα Τόμσον επιμελήτρια της έκθεσης , με τίτλο «Gauguin: Maker of Myth», που θα εγκαινιαστεί στις 30 Σεπτεμβρίου στην Tate Modern στο Λονδίνο, αναφέρει ότι η Ταϊτή τότε ήταν Γαλλική αποικία, παραδομένη στις ιεραποστολές και οι γυναίκες ήταν σεμνά ντυμένες και τις Κυριακές πήγαιναν ανελλιπώς στην Εκκλησία. Για αρκετό καιρό κάποιοι πίστευαν ότι ο Gauguin είχε μεταφέρει στον καμβά την πραγματική ζωή της Ταϊτής.  Τελικά ο τύπος μας αποκάλυψε πιθανότητα τις φαντασιώσεις του στο Ταϊτινό τοπίο , με αφορμή ίσως τις προσωπικές του ιδιωτικές του κατακτήσεις. Μας αποκάλυψε δηλαδή την ουσία, πίσω από κάθε σεμνότυφη ενδυμασία, αναζητώντας την αλήθεια στα έργα του.    
Κάτι ανάλογο εντόπισα σε δύο πρόσφατα δημοσιευμένα έργα αρχιτεκτονικής. Δύο έργα που ταυτίζονται θάλεγα με τις προσωπικές μου αναζητήσεις, που την περίοδο αυτή, μετά την γοητευτική εμπειρία των αρχετύπων*, με απασχολούν σε καθημερινή βάση. 
Στο Περού που ο πολιτισμός των Ίνκας έχει δώσει εξαιρετικά δείγματα  μιας αληθινής αρχιτεκτονικής
Ο αρχιτέκτονας Luis Longhi σχεδιάζοντας την κατοικία Pachacamac στο Περού για ένα ζευγάρι ευαίσθητων φιλοσόφων,  ακολούθησε τις αξίες των Ίνκας. Σε ένα επιλεγμένο φυσικό τοπίο  προτίμησε να επιδιώξει την υποταγή στο περιβάλλον, απέφυγε τους γνωστούς συμβατικούς κώδικες «ένδυσης»  με κτίσματα επιφανή και κοινότυπα για να  ανάδειξη την ουσία του τοπίου μέσα  διακριτικές γεωμετρικές  χαράξεις.
Πρόκειται τελικά για μια ευαίσθητη κάλυψη που έχει ενδιαφέρον σαν απόπειρα. Παραπέμπει στα λουτρά του  Zumthor , αλλά δεν είναι  του επιπέδου του Gauguin! (στο περιοδικό ΚΤΙΡΙΟ, Αρχιτεκτονική  & Design No 7/2010 σελ. 108)
Τα πράγματα είναι πιο ενδιαφέροντα στην Αντίπαρο. Εδώ η ομάδα DECA ARCHITECTURE, που από καιρό εκτιμώ και παρακολουθώ συνεχίζουν το "Θεάρεστο" έργο τους, που μέσα στον ορυμαγδό της ανοικοδόμησης στο Αιγαίο, επιδιώκει τώρα να καλύψει με ευαισθησία ένα κενό στο φυσικό τοπίο , με μια εικαστική προσέγγιση που παραπέμπει και στο διάσημο έργο του Κώστα Βαρώτσου στην Ιταλία: La Morgia 1996-97,The Apennines,Abruzzo,Community of Gessopalena. 
Απλά εδώ πρόκειται για μια κατοικία που πιο σεμνά από την εικαστική πρόκληση Βαρώτσου συμπλήρωσε το τοπίο χωρίς τελικά να του αλλάξει την φυσιογνωμία του
 Η νέα επέμβαση αποτελεί συνέχεια  του γνωστού «κρατήρα» (φαίνεται στον λόφο αριστερά) που παρουσίασα και στο βιβλίο μου αρχέτυπα* (σελ. …) σαν ένα ξεχωριστό δείγμα μιας αληθινής αρχιτεκτονικής
Ακόμη και οι γνωστές απαιτήσεις των ιδιοκτητών που παραβαίνουν την σεμνότητα του τοπίου (βλέπε πισίνες κλπ) αντιμετωπίστηκαν από τους DECA στα πλαίσια της συνολικής σύλληψης. Οι DECA δούλεψαν ευλαβικά τις λεπτομέρειες, ώστε να αναδειχθεί μέσα από την σύνθεση το καίριο
Με αναφορές στις γνωστές αιγαιοπελαγίτικες  πεζούλες που η νέα αυτή κατοικία αποκαλύπτει μέσα από  την απλότητα της την γοητεία του τοπίου. Μόνη παραφωνία η βίαιη χάραξη των δρόμων με αδέξιες καμπύλες , μεγάλο πλάτος και σκληρό υλικό διάστρωσης
Η πέμπτη όψη όμως , ή μάλλον η τρίτη είναι χαρισματική!  Χάρηκα βέβαια και την διεθνή προβολή στο διαδίκτυο. Εύγε σε όλη την ομάδα!!! 
photos by erieta attali, ed reeve, julia klimi courtesy deca architecture  

Friday, August 27, 2010

ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ... 1



Το σαλονάκι, η κιβωτός, και η 
Venice architecture biennale 2010

   το σαλονάκι 







Το «σαλονάκι» ήταν μια χθεσινή έκπληξη. Έμοιαζε λίγο με το σκηνικό στην παράσταση «το Γάλα» που παρουσίασε η Άννα Βαγενά προχθές εδώ στην Τήνο: σαλονάκι στο σπίτι των μεταναστών με ότι βρεθεί από δεύτερο χέρι. 


Το πρόλαβα με την άκρη του ματιού μου οδηγώντας στο χωριό «το Αγάπι». Είχε και αυτό το φωτιστικό με αμπαζούρ από πάπυρο, κρεμασμένο από την οροφή. Η διάταξη σχετικά συμμετρική, έλειπε όμως το τραπεζάκι στο κέντρο. Όλα σκουπισμένα και καθαρά, και φροντισμένα, «στη θέση τους» που λέμε.  Δεν υπήρχε όμως ψυχή…
    Το λεωφορείο θα περνούσε ξανά το απόγευμα...  
Η «κιβωτός»  μας  εγκαινιάζεται αυτές τις μέρες στην Μπιενάλε της Βενετίας.( Architecture Exhibition, directed by Kazuyo Sejima and titled People meet in architecture) Το κοινό θα μπορεί βέβαια να την απολαύσει, να αρμενίζει στο Ελληνικό Περίπτερο, από την Κυριακή 29 Αυγούστου. Εύχομαι στους φίλους Ζήση  Κοτιώνη και την Φοίβη Γιαννίση να είναι καλοτάξιδη, να αντέξει στις καταιγίδες και τα αστραποβρόντια που ήδη έχουν αρχίσει…   
Εύχομαι ακόμη επάρκεια των βοτάνων και των σπόρων για όσο αντέξει αυτό το ταξίδι. Διάβασα και σε παλαιότερο Βήμα της Κυριακής (8-VIII-10) για αφροδισιακά και  δηλητηριώδη (θανάσιμα) φυτά και για την προσφορά κολύβων στους επιβάτες. Ταράχτηκα λιγάκι… Εύχομαι να είναι αχρείαστα και τελικά να επιβραβευθεί η προσπάθεια και να γίνει σαφής ο στόχος. Το  έχουμε πραγματικά ανάγκη.
         
Από την άλλη οι Καναδοί, ας πούμε έχουν τρελαθεί!  Παρουσιάζουν κάτι τρελά στο περίπτερο τους:
canadian pavilion  
'hylozoic ground', canada's official national pavilion for this year's la biennale di venezia, is an experimental piece of architecture that explores the qualities of contemporary wilderness. designed  by canadian architect and sculptor philip beesley, the installation is constructed out of an intricate system of transparent acrylic meshwork links, covered with a network of interactive mechanical fronds, filters, and whiskers. the root of the project's name, 'hylozoism', refers to the ancient belief that all matter has life. true to its source, the whole installation functions similarly to a giant lung, breathing in and out around its occupants. the interactive piece of architecture responds to human presence and movement by tens of thousands of lightweight digitally-fabricated components which are fitted with microprocessors and proximity sensors. 'hylozoic soil' explores how the built environment can affect humans on an emotional and poetic level,  bridging the gap between the animate and the inanimate. the technologies used in the construction of the installation has the potential to be applied and translated to fields beyond the discipline of architecture such as geotextiles, material science, environmental engineering, robots, and biotechnology.          
Η αλήθεια είναι ότι μας χωρίζουν αμέτρητα μίλια με τον Καναδά , και αυτά περί βιοτεχνολογίας και transparent acrylic meshwork links , είναι αλήθεια άγνωστες λέξεις στο ελληνικό αρχιτεκτονικό λεξιλόγιο. Η σύγκριση όμως είναι αναπόφευκτη και με προβληματίζει… Μήπως  εμείς εδώ τον χαβά μας;
Θα δούμε και τι γίνεται βέβαια και με τα υπόλοιπα περίπτερα.






Thursday, August 26, 2010

ΝΕΩΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΗΝΟ 2


"τρία βότανα της Μεσογείου"...


"θυμάρι"


"δυόσμος"



"φασκόμηλο"

ήταν ο τίτλος του έργου του Γιώργου Κουμεντάκη (γνωστού από την Ομάδα Εδάφους και την συμμετοχή του στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας), που είχαν την ευκαιρία  να ακούσουν  χθες βράδυ στο ανοιχτό Θέατρο στον Κουμάρο, πάνω από πεντακόσιοι θεατές  καθισμένοι στις κερκίδες, που λίγο πριν την παράσταση είχαν δεχθεί, κατά μια περίεργη σύμπτωση, ένα λεπτό στρώμα από αποξηραμένη λεβάντα και ρίγανη. Είναι μια ιδέα της Ελένης Τσόκλη να υποδέχεται τους καλεσμένους ραίνοντας το θέατρο με τα ελληνικά αυτά βότανα. Έτσι η ευαίσθητη αυτή σύνθεση του Κουμεντάκη  έδεσε με ένα περίεργο τρόπο με το άρωμα των αποξηραμένων βοτάνων που διακριτικά ανέδυε όλος ο χώρος του θεάτρου. 

 φωτό Γ.Τ. 25-VIII-2010

Regards Croises (Διασταύρωση βλεμμάτων) ήταν ο τίτλος
ενός  μουσικού διάλογου ανάμεσα στη Γαλλία και την Ελλάδα που ο  Γιώργος Κουμεντάκης πραγματοποίησε σε συνεργασία με τον Γάλλο συνθέτη Gerard Pesson.  Μουσικά κομμάτια του Maurice Ravel,του Claude Debussy, του Θόδωρου Σπάθη, του Μάνου Χατζηδάκη, του G.Bizet,  του Kurt Weill και άλλων ακούστηκαν ερμηνευμένα από τον εξαιρετικό πιανίστα Στέφανο Θωμόπουλο με την μεσόφωνο Αγγελική Καθαρίου.

Ο πιανίστας Στέφανος Θωμόπουλος και η μεσόφωνος Αγγελική Καθαρίου
φωτό Γ.Τ. 25-VIII-2010

Ο σκηνοθέτης Αλέξανδρος Ευκλείδης όμως, μας την είχε στημένη. Καθόταν εκεί σε ένα τραπεζάκι λευκό και ταπεινό και χειριζόταν ένα λάπτοπ για να προβάλει τάχα σε μια οθόνη τους τίτλους των κομματιών. Έως εδώ καλά, για να μαθαίνει και ο κόσμος το τί ακούει. Άρχισε όμως να μας διαβάζει κάτι κείμενα ενδιαμέσως,  Γάλλων αλλά και Ελλήνων συγγραφέων. Δηλαδή τι κείμενα, λίβελοι του κερατά για τις αρετές των Ελλήνων, αυτές τις γνωστές που όχι μόνο οι Γάλλοι αλλά και άλλοι "φιλέλληνες" μας καταμαρτυρούν. Κάτι για την βρωμιά μας, την ανέχεια μας την αναξιοπιστία μας και τα τοιαύτα. Πρωτοστατούσαν μάλιστα και τα κείμενα της Μιμίκας Κρανάκη   κόρης  αξιωματικού, που έσυρε τα μύρια όσα, για όλους όσους έφυγαν τότε στην Γαλλία και γλύτωσαν την Μακρόνησο. Δηλαδή να σου σηκώνεται η τρίχα... Και λέω που θα πάει θα ακούσω και την άλλη άποψη. Κάποιος πρέπει να ακουστεί τώρα, να τα χώσει στους Γάλλους έτσι για να ισορροπήσει τουλάχιστον αυτή η σκηνοθετική ακροβασία. Μάταια!  Ο σκηνοθέτης καθισμένος στην έδρα ως δικαστής, απτόητος συνέχισε το καταγγελτικό του έργο...


φωτό Γ.Τ. 25-VIII-2010
Ίσως σκέφτηκα ήρθε η ώρα, να τα ακούσουμε χοντρά από τους νεώτερους, έχουν και το δίκιο τους βέβαια έτσι χάλια που τα κατάφερε η γενιά μας αλλά τόσο χοντρά είπα;  και μπροστά στους Γάλλους.  Μάλλον άστοχο να μας παίρνει όλους η μπόρα...

Η μέσα στα αρώματα "των βοτάνων της Μεσογείου" ελπίδα μας για μια ξεχωριστή βραδιά γεμάτη συγκίνηση χάθηκε. Την τελευταία πράξη έκλεισε με το Yukali των Kurt Weill-Roger Fernay .


φωτό Γ.Τ. 25-VIII-2010

Το κοινό παρέμεινε μετέωρο, αποτραβήχτηκε από τις κερκίδες μπροστά στο μεγάλο πέτρινο τραπέζι, αναζητώντας την συγκίνηση στα πηγαδάκια, πίνοντας ρακί.  Αυτή την φορά φάνηκε ότι η συνεργασία ευαίσθητων και ικανών δημιουργών δεν είχε ωριμάσει. Ευαίσθητες συνθέσεις, προσεκτικές και επιδέξιες ερμηνείες παρέμειναν μετέωρες για λίγο, στα φυλλώματα της αιωνόβιας βελανιδιάς που σκεπάζει την σκηνή, και εξανεμίστηκαν με το βραδινό απόγειο του καλοκαιρινού μελτεμιού στον σκοτεινό ουρανό του νησιού.

Ηθικόν δίδαγμα: Επειγόντως πρέπει επί τέλους, να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας για τα καλοκαιρινά φεστιβάλ και την ευκολία που συχνά χαρακτηρίζει τις σχετικές εκδηλώσεις. Εκεί είναι που χρειάζεται περισσότερη προσπάθεια, σε αυτές τις απόμακρες και δύσκολες συνθήκες, γιατί το κοινό μας μας ακολουθεί...



Wednesday, August 25, 2010

ΝΕΩΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΗΝΟ



τα καλά και τα κακά της πανσελήνου


Το Χάσει Σπίντ 1 κατέφθασε στην Ραφήνα την Κυριακή το βράδυ με 4 ώρες καθυστέρηση και ξεκινήσαμε για Τήνο  μέσα στην νύχτα με οκτώ μποφόρ. Το Χάσει Σπίντ πήγαινε αργά, για οικονομία καυσίμων μας είπαν, τραμπαλιζόμενο με το γερό μελτέμι και  ξαφνικά λίγο μετά την Άνδρο τα φώτα σβήνουν, οι μηχανές σταμάτησαν, το σκάφος άρχισε να χοροπηδάει στα κύματα ενώ πυκνός καπνός  κάλυπτε τον αδύναμο φωτισμό από τα φώτα ασφαλείας. Τα πλήρωμα έτρεχε στους διαδρόμους και εμείς σιωπηλοί συγκεντρωθήκαμε στο μπροστινό τμήμα του σκάφους και περιμέναμε στις θέσεις μας αναπάντεχα ψύχραιμοι, αναζητώντας τα σωσίβια και τις οδηγίες εγκατάλειψης του σκάφους. Ομολογώ αναρωτήθηκα για πρώτη φορά στην ζωή μου που ήταν και αν θα μου χωρούσε το σωσίβιο, μια και στις διακοπές όλοι παίρνουμε και μερικά κιλά. Οπότε ο καπετάνιος ακούστηκε στα μεγάφωνα με φωνή τρεμάμενη και αβέβαια και μας δήλωσε μόνο στα ελληνικά, ότι υπάρχει πυρκαγιά στο μηχανοστάσιο και ότι ελπίζει  να τα καταφέρουμε...


Τελικά τα καταφέραμε, φτάσαμε στο λιμάνι της Τήνου μετά τα μεσάνυχτα με μία μηχανή, κάνοντας ατελείωτα ζιγκ ζαγκ στο πέλαγος. Μετά από μιάμιση ώρα περιπέτειας μέσα στο λιμάνι, υπό το φως του πανσελήνου και τον αέρα να λυσσομανά, καταφέραμε να δέσουμε. Γύρω μας έπλεαν καΐκια με ενθουσιώδεις καραβοκύρηδες. Πυροσβεστικά, ασθενοφόρα, περιπολικά και πλήθος κόσμου μας υποδέχτηκαν στην αποβάθρα με τα κόκκινα και μπλε φωτάκια να δημιουργούν μια χολιγουντιανή εικόνα. Το λιμεναρχείο όμως λέγεται ότι συνέλαβε τον καημένο τον ηρωικό μας  καπετάνιο και το ανώτερο πλήρωμα μετά από μήνυση κατά παντός υπευθύνου, ενός "δύστροπου επιβάτη, δικηγόρου", διότι το σκάφος λίγες μέρες πριν είχε ξαναπάρει φωτιά, και το ίδιο είχε συμβεί πριν φτάσει καθυστερημένο στην Ραφήνα. Και έτσι λαβωμένο για να μην χαθούν και τα εισιτήρια, ξεκίνησε με μία μηχανή άχρηστη να ταξιδέψει υπό το φως της πανσελήνου και με οκτώ μποφώρ μετά από εντολή όπως λέγεται της εταιρείας. Οι άνθρωποι εδώ που τα λέμε φαίνεται ότι ήθελαν να μας εξυπηρετήσουν...

Ηθικόν δίδαγμα:  Ταξιδεύετε με τα Χάσει Σπίντ ιδιαίτερα τις νύχτες με πανσέληνο, φτάνετε οπωσδήποτε στον προορισμό σας και απολαμβάνετε και ένα θρίλερ επί δωδεκαώρου βάσεως σκηνοθετημένο από τους ειδικούς της εταιρείας.


Το άλλο βράδυ όμως η πανσέληνος φώτισε μια μαγική θεατρική βραδιά στο Θέατρο του Κουμάρου.


Εδώ αρχιτέκτονες κάντε πίσω. Ξεχάστε ότι ξέρατε περί σχεδιασμού, ξεχάστε την γεωμετρία των αρχαίων υπαίθριων θεάτρων και τις ακουστικές μελέτες και με την πρώτη ευκαιρία ελάτε να δείτε πως ένας εικαστικός, ο Κώστας Τσόκλης μας έβαλε τα γυαλιά. Ελάτε στον Κουμάρο της Τήνου για να απολαύσετε πως με μια χειρονομία ανασυντάσσεται μια βραχώδης πλαγιά και διαμορφώνεται σε ελεύθερες κερκίδες  που ακολουθούν απλά την γεωμετρία του τοπίου και περιβάλουν μια αιωνόβια βελανιδιά, σκέπη της γοητευτικότερη  θεατρικής σκηνής με φόντο το χωριό. Ένα θέατρο που φαίνεται σαν να προϋπήρχε από τους προϊστορικούς χρόνους.
   
                                                             
Τυχεροί όσοι μέχρι σήμερα φιλοξενήθηκαν στην σκηνή αυτή, που τα καλοκαίρια ο Κώστας και η Ελένη Τσόκλη, άνθρωποι με όραμα και αγωνία και την Τέχνη και τον πολιτισμό, προσφέρουν μια ή δύο φορές το χρόνο αφιλοκερδώς και τυχεροί όσοι καταφέρνουν να απολαύσουν παραστάσεις σκαρφαλωμένοι ακόμη και στα βράχια, υπό το φως της πανσελήνου μέσα σε αυτό το μαγικό κτήμα τους.  Τυχεροί επίσης και όσοι καταφέρνουν να δουν το πρωί το θέατρο αυτό με την εμβληματική κρυστάλλινη στήλη  που ο Τσόκλης έπλασε σηματοδοτώντας  με τόλμη και διακριτικότητα μαζί το ευαίσθητο τοπίο.



 φωτο Γ.Τ.


Ένας δωρικός οβελίσκος  καθρεφτίζει το τοπίο και το χαρισματικό φως αυτού του τόπου. Οι άνθρωποι της Τήνου και οι στενοί φίλοι του Κώστα και της Ελένης αισθανόμαστε μια μοναδική συγκίνηση σε αυτό τον χώρο απολαμβάνοντας  κάθε χρόνο επιλεγμένες μουσικές και θεατρικές παραστάσεις.
Σπεύσατε....

φωτο Γ.Τ.