Tuesday, March 29, 2011

NΙΚΟΣ ΑΛΕΞΙΟΥ : ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΑΠΟ ΧΑΡΤΙ


ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΕΠΤΩΧΕΥΣΑΝ ΚΑΙ ΕΠΕΙΝΑΣΑΝ…
ένα ανέκδοτο κείμενο του

Νίκος Αλεξίου: «ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ» Ν.Υ.2002


Σε ενα νεο τοτε βιβλιοπωλειο της οδου Μητροπολεως βρηκα το μικρο μπλε βιβλιαρακι του Γιωργου Εξαρχου «ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΩΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΩΝ» εκδοσεις Γαβριηλιδης. Το πρωτο «Οι παλαιοί Ελληνες», τρεις γραμμες, ελεγε πως οι παλαιοι Ελληνες ηταν ψηλοι σαν τις ψηλοτερες λευκες και οταν επεφταν δεν μπορουσαν να σηκωθουν, για αυτο και ο μεγαλυτερος ορκος τους ηταν «να πεσω αν δεν λεω την αληθεια».
Εκει διαβασα αυτο το κειμενο «ΟΙ ΓΟΝΙΟΙ» που δεν ειναι παραμυθι μα ενα δοκιμιο, μια διδαχη, πως το παιδι γινεται αντρας για να διδαξει τα παιδια του να γινουν αντρες και δηλητηριαστηκα. Και σαν δηλητηριο αρχισα να το προσφερω στους φιλους μου. Γεια σου Αλεξανδρε Τσαντιλα, γεια σου Αννυ Κωστοπουλου, γεια σου Μανωλη Ζαχαριουδακη, γεια σου Ιακωβε Ιβηρητη, γεια σου Βασιλειε Γοντικακη, γεια σου Βικο Ναχμια, γεια σου Ολια Λαζαριδου, γεια σου Γιωργο Λαζανη, γεια σου Κωστα Τσοκλη, γεια σας Μανο και Επη Παυλιδη, γεια σου… γεια σου…γεια σου…γεια σου. Κι εγω θα σας στελνω την αληθεια γραμμενη σε κολωχαρτο στον κατω κοσμο.

Βεβαια, το Θεατρο είναι. Και η Κωμωδια είναι μεσα στην Τραγωδια και η Τραγωδια είναι μεσα στην Κωμωδια. Και εχει Μεγεθος.

Σας ευχαριστω «Θ» που μου κανατε τετοιο δωρο.

Γεια σας.

Κλαιω.

Νικος Αλεξιου

Σπυρου Μερκουρη 80
11634 Αθηνα
Πεμπτη 28 Μαρτιου 2002
9.20 πμ





Με τον Νίκο είχαμε μια παράξενη σχέση για πολλά χρόνια. Βρισκόμαστε αραιά, αλλά πάντα νοιώθαμε ότι να, μόλις εχθές είμαστε πάλι μαζί... Πριν ακριβώς από 9 χρόνια μόλις τελείωσε η παράσταση του Κώστα Καπελώνη «Παραμύθι από χαρτί» στο θέατρο "ΚΑΠΝΟΚΟΠΤΗΡΙΟΥ 8", ο Νίκος με πλησίασε και μου έδωσε ένα κομμάτι λευκό απορροφητικό χαρτί από το σκηνικό της παράστασης που είχε επιμεληθεί, μαζί με την φωτογραφία του έργου του τυπωμένη από το πρίντερ του σε μια σελίδα Α4. μαζί με μια σελίδα με αυτό το κείμενο που είχε γράψει το πρωί της ίδιας μέρας. Μιλήσαμε για λίγο συγκινημένοι και χωρίσαμε... 

Αν και από τότε βρεθήκαμε πολλές φορές, από εκείνη ειδικά την βραδιά μου έχει μείνει μια τρυφερή και ταυτόχρονα πικρή αίσθηση, που την κρατώ αυτούσια μέσα μου εννέα ολόκληρα χρόνια. Σήμερα 28 Μαρτίου 2011, κρατώντας στο χέρι το μικρό αυτό τσαλακωμένο χαρτάκι, θέλησα αυτήν την ανάμνηση να την μοιραστώ μαζί σας, όπως ακριβώς τότε ο Νίκος το είχε γράψει..

Sunday, March 27, 2011

« ΑΘΗΝΑ ΕΝΤΟΣ» - ΑΘΗΝΑ ΣΕ ΚΡΙΣΗ… ΓΝΩΡΙΣΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ


αθέατες μικρές ιστορίες στο κέντρο της Αθήνας
από τον Στέλιο Ευσταθόπουλο


Αρχιτέκτονες, πολεοδόμοι, φωτογράφοι, εικαστικοί και πολιτικοί, δημοτικοί άρχοντες, Ελληνίδες, Έλληνες, Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι και μέλη του Νομισματικού Ταμείου… 


…δείτε τι μας συμβαίνει. 

Αυτοί δεν είναι οι δρόμοι που γνωρίσαμε 
Αλλότριο πλήθος έρπει τώρα στις λεωφόρους. 
γράφει ο Μανώλης Αναγνωστάκης.
  
Εικόνες ίσως δραματικώτερες από  αυτές της κατοχής γιατί τότε υπήρχε ο θάνατος  μαζί  με την ελπίδα. Τώρα όμως υπάρχει μόνο απόγνωση, απελπισία και αδιέξοδο στους ανθρώπους,  που κάνουμε πως δεν το βλέπουμε, μέσα στην απομόνωσή μας και το προσωπικό μας άλγος. 



Σπεύσατε στη Ελληνοαμερικανική Ένωση (!), Μασσαλίας 22 και εκεί  σε μια ατμόσφαιρα που εκπέμπει μια ιερότητα, δείτε τους μάρτυρες αυτής της πόλης που προσπερνάμε αδιάφορα μέσα  από τα αυτοκίνητα  μας. Μια συγκλονιστική καταγραφή του  Στέλιου Ευσταθόπουλου, που αποτυπώνει τις πτυχές μιας πραγματικότητας, της ζωής αυτής της πόλης.



Όλοι όσοι αγωνιούμε και   ασχολούμαστε σήμερα με το μέλλον και τις διεξόδους για το  ιστορικό κέντρο της Αθήνας, βλέποντας αυτήν την εξαιρετική έκθεση, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε επί της ουσίας το πρόβλημα, που είναι βαθιά κοινωνικό … 


…και να προβληματιστούμε, αν τελικά είναι εφικτό να ανατρέψουμε αυτές τις εκφράσεις των ανθρώπων, να ανατρέψουμε την εγκατάλειψη των κοινόχρηστων χώρων και των κτιρίων, την «ερημία» και την μοναξιά, η απλά βαυκαλιζόμαστε ως έχοντες και κατέχοντες τα επιστημονικά εργαλεία  ότι θα τα καταφέρουμε



Μπούρδες νομίζω… Το παιχνίδι φαίνεται ότι έχει χαθεί, και φαίνεται να παρασύρει  σταθερά και άλλους. Ίσως και εμάς τους ίδιους. Εκτός εάν…. ανασκουμπωθούμε?

Υ.Γ. Η έκθεση, που επιμελείται ο Ηρακλής Παπαϊωάννου που έχει γράψει και τα κείμενα, εγκαινιάστηκε στις 15 Μαρτίου και θα διαρκέσει μέχρι 5 Απριλίου. Μην την χάσετε

Ο Στέλιος Ευσταθόπουλος σχολιάζοντας την επομένη με email του αυτό το άρθρο, μεταξύ άλλων αναφέρει:

...Αισθάνομαι ότι σε αναστάτωσα με τις φωτογραφίες μου και αυτό με ευχαριστεί ιδιαιτέρα. Αυτό επεδίωκα και φαίνεται να το πετυχαίνω τελικά. Να αναστατώσω ανθρώπους. Όπως λες οι έχοντες τα εργαλεία και την δυνατότητα να αλλάξουν κάτι ,απλά βαυκαλίζονται. Νομίζω ότι έχουμε εγκαταλείψει όλοι το τρένο η το πλοίο. Νομίζω ότι ζούμε μέσα από μια οθόνη την πραγματικότητα νομίζοντας ότι δεν αφορά εμάς. Είναι οι άλλοι. Η πόλη των άλλων. Εμείς και οι άλλοι....

Saturday, March 26, 2011

ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΛΕΞΗ ΣΤΗΝ ΑΣΚΤ ΚΑΙ ΤΙΣ 10.000 ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ


ευχαριστίες σε όλους εσάς, για το ενδιαφέρον σας




Σήμερα, η ημέρα της εθνικής επετείου  συμπίπτει με τη συμπλήρωση 10.000 επισκέψεων που έχουν πραγματοποιηθεί σε αυτό το μπλογκ από το τέλος του καλοκαιριού. Μόλις μάλιστα ηρέμησα και από την προετοιμασία της διάλεξης μου που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη (23 ΜΑΡ) στην  Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνων, που με κράτησε για λίγες μέρες μακριά από την τακτική ενασχόληση μου με  το μπλογκ μου.



Στιγμιότυπα από την διάλεξη, μαζί με τους συνεργάτες μου   αρχιτέκτονες Βαρβάρα Γιαννούλα και Παναγιώτη Τσιμπιρίδη


Με τον καθηγητή του Β΄ Εργαστηρίου Ζωγραφικής εικαστικό  Γιώργο Λαζόγκα,   που είχε την πρωτοβουλία για την υλοποίηση αυτής της διάλεξης


Με τον Κώστα Τσόκλη και τον Θέμη Ροδαμίτη


Η διάλεξη με θέμα αρχέτυπα* ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ, πραγματοποιήθηκε με την πεποίθηση ότι η στοχαστική αναζήτηση είναι το υπόβαθρο για την πρωτοπορία, για μια πρόταση,  για μια πολυπαραγοντική δημιουργία.
Αποστασιοποιημένος από το βιβλίο μου και την πρόσφατη έκθεσή μου στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο, επεδίωξα να επανατοποθετηθώ στο θέμα,  να αναζητήσω την ουσία, να  μιλήσω για μια άλλη ομορφιά και  να προτείνω διεξόδους για το μέλλον. 

Ευχαριστώ θερμά όλους όσους γέμισαν το αμφιθέατρο της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών De Chirico, και είχαν την υπομονή να με ακούσουν, αλλά και τους πολυάριθμους αναγνώστες αυτού του blog που με τιμούν καθημερινά.

Παρακολουθήστε στην συνέχεια τις πρόσφατες αναρτήσεις.

Friday, March 25, 2011

"ΠΟΛΥΓΛΩΣΣΙΑ" ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΕΧΝΩΝ


η παρουσία και η
...απουσία της Αθηνάς Τάχα και όχι μόνο... 


" Έλξις"  (άσπρη αυτοκόλλητη ταινία  εκ. 4,5Χ6,0Χ4,5μ, με την συμβολή του Γιάννη Μουραβά), φωτο Richard Spear

Η Αθηνά Τάχα, μετά την πρόσφατη Έκθεσή της που πραγματοποιήθηκε στο Κ.Μ.Σ.Τ. Θεσσαλονίκης, στην Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας αλλά και στην ΑΣΚΤ στην Αθήνα, μαζί με μια ενδιαφέρουσα αλλά ατυχήσασα  διάλεξή της,  για την οποία έχω κάνει έντονα σχόλια, την περασμένη εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 2010,  επανέρχεται με ένα ευαίσθητο νέο έργο της, συμμετέχοντας στη πρώτη μεγάλη έκθεση της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών με τίτλο «Πολυγλωσσία». 
Πρόκειται για μια έκθεση που αφορά καλλιτέχνες ελληνικής καταγωγής, οι οποίοι έχουν γεννηθεί ή ζουν και δημιουργούν εκτός Ελλάδας, στις ΗΠΑ ή στην Ευρώπη, και έχει βασικό αίτημα να καλύψει όλα τα μέσα εικαστικής έκφρασης (ζωγραφική, γλυπτική, εγκαταστάσεις, περιβάλλοντα, προβολές βίντεο, έργα πολλαπλών μέσων, διαμέσου ενός μεγάλου φάσματος ηλικιών.


από την βραδυά των εγκαινίων


Η Αθηνά Τάχα ξεκίνησε  τα  “tape sculptures” από το 1978. Στη Στέγη χρησιμοποιεί  ένα χαμηλού κόστους αρχιτεκτονικό υλικό, ταινία γυψοσανίδας, για να συνδέσει  κάθετα και οριζόντια αρχιτεκτονικά στοιχεία του κτιρίου με διαφορετικούς  τρόπους.


φωτο Richard Spear
Στο έργο «ΕΛΞΗ»  της  Τάχα, οι  κορυφές των δύο τοίχων έλκονται από 40 τεντωμένες ταινίες γύρω από μία ισχυρή στήλη, όπως ένας ψαράς συγκεντρώνει τα δίχτυα του. Η Αθηνά Τάχα όπως η ίδια τονίζει, επιδιώκει με το έργο αυτό να  παραπέμψει σε αφρούς κυμάτων, κοίτες ποταμών, σύννεφα, σμήνη γαλαξιών και κβαντικές διακυμάνσεις, καθώς και οργανικά σχήματα: λεπτεπίλεπτες κληματαριές, λουλούδια και αισθησιακές μορφές του σώματος.

 
Εκτιμώ, ότι η πρώτη αυτή εικαστική έκθεση που πραγματοποιήθηκε με την επιμέλεια της Μαριλένας Καρρά, στο μεγάλο υπόγειο χώρο της Στέγης, ασφυκτιούσε από τον μεγάλο αριθμό των έργων. Ο αρχιτέκτων Γιώργος Παρμενίδης παρά τις προσπάθειες του, είχε μεγάλες δυσκολίες να διαχειριστεί τον χώρο και ιδιαίτερα τα «κουτιά» με τις βιντεοπροβολές  που κατακερμάτισαν την αίθουσα και στρίμωξαν τα έργα των καλλιτεχνών, που ήταν ελεύθερα διατεταγμένα στο χώρο. Οφείλω να επισημάνω την ευρηματικότητα του Παρμενίδη στον σχεδιασμό των εσωτερικών των κουτιών  που για πρώτη φορά σε συνεργασία με τους καλλιτέχνες χρησιμοποίησε το χρώμα και το φως δίνοντας μια άλλη διάσταση στις συχνά βασανιστικές βιντεοπροβολές.





 
Αν εξαιρέσει κανείς το έργο του  Στήβεν Αντωνάκου  που ξεχώριζε στην είσοδο του κτιρίου, του Κρις Γιαννάκου, του Γιάννη Κουνέλλη και της Χρύσας, ακριβώς απέναντι από την είσοδο του υπόγειου χώρου, τα περισσότερα έργα, άλλα λιγότερο άλλα περισσότερο ασφυκτιούσαν ή μάλλον έδειχναν σαν ήταν σε δεύτερη μοίρα. Την ίδια μοίρα είχε και το έργο της Αθηνάς Τάχα, κρυμμένο από τα “boxes”, στην πίσω αριστερή γωνία της αίθουσας. Ίσως η έκθεση αυτή   έπρεπε να πραγματοποιηθεί σε δύο φάσεις, να δοθεί η δυνατότητα στην πρώτη αυτή  εικαστική εκδήλωση να λάμψει η αίθουσα αυτή, στο επίπεδο που η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών έχει προαναγγείλει. 
Στην έκθεση συμμετείχαν ακόμη, οι Νάσος Δάφνης, Φιλόλαος, Τζων Χροστοφόρου, Τάκης (κάπου κρυμμένος και αυτός με ένα σπουδαίο έργο),Παύλος, Κωνσταντίνος Ξενάκης, Λουκάς Σαμαράς, Λίντα Μπένγκλις, Κατερίνα Θωμαδάκη, Μαρία Κλωνάρη, Καλλιόπη Λεμού, Τζένη Μαρκέτου, Ζωή Κεραμέα, Μαρία Οικονομοπούλου, Έφη Παλαιολόγου, Ευανθία Τσαντίλα, Μίλτος Μανέτας, Κατερίνα Χρηστίδη, Δημήτρης Τζαμουράνης, Χριστίνα Δημητριάδη, Βασιλεία Στυλιανίδου, Γιώργος Δρίβας, Μαρία Άντελμαν, Γιώργος Γρυπαίος και Μαρία Ζερβού. 
Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τα τέλη Ιουνίου 2011.
 

ΕΙΑ: ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΚΑΤΟΙΚΙΩΝ


ένας ακόμη μετέωρος αρχιτεκτονικός διαγωνισμός
 
Έσπευσα  με αγωνία  και ελπίδα στο Εθνικό Κέντρο Ερευνών, την Παρασκευή 19 Μαρτίου 2011, το βράδυ για να δω τις μελέτες για τον αρχιτεκτονικό διαγωνισμό, που προκήρυξε  το Ελληνικό Ινστιτούτο Αρχιτεκτονικής (ΕΙΑ) και  είχε σαν κεντρικό θέμα τις αρχές του οικολογικού σχεδιασμού. Θυμάμαι στο βιβλίο μου  και την έκθεση για τα αρχέτυπα* που πρόσφατα παρουσίασα,  είχα προβάλει έντονα στους συσχετισμούς με έργα της σύγχρονης αρχιτεκτονικής, ένα αντίστοιχο έργο στην Ισπανία,  τις κοινωνικές – εργατικές κατοικίες στην Μαδρίτη  που ολοκλήρωσαν το 2009 οι σπουδαίοι αρχιτέκτονες Foreign Office Architects, και άλλα. 


Εργατικές κατοικίες στην περιοχή Carabanchel, Foreign
Office Architects, Μαδρίτη, φωτο F.A.Garcia-A.G.Gonzalez


Βοιωτία, Αλίαρτος, Σαρακατσάνικη καλύβα βοσκού, 01-07-2005, φωτο Γ.Τ.











Είχαν την τόλμη να περιβάλουν τους εξώστες του κτιρίου με ανοιγόμενα-πτυσσόμενα φύλλα από λεπτά καλάμια και βούρλα ακριβώς με την ίδια τεχνική που οι Σαρακατσάνοι έφτιαχναν στις καλύβες τους. Κατάφεραν έτσι να δημιουργήσουν με οικολογικά υλικά έναν ελεγχόμενο ενδιάμεσο χώρο προσδίδοντας ένα σαφή βιοκλιματικό χαρακτήρα σε αυτό το κτίριο. Είχα μια κρυφή ελπίδα…

Μάταια όμως. Παρά την παρουσία  του Αλέξανδρου Τομπάζη που είχε την επιμέλεια του διαγωνισμού και της κριτικής επιτροπής (Κυριάκος Κυριακίδης, Γιώργος Μανέτας, Μόρφω Παπανικολάου, Αλέξανδρος Τομπάζης και Παναγιώτης Πάσιος του Ο.Ε.Κ.), εμμέσως πλην σαφώς διαπιστώνεται η αδυναμία των υποψηφίων μελετών σε θέματα οικολογικών προσεγγίσεων και βιοκλιματικού  σχεδιασμού. Αδυναμίες στον προσανατολισμό, συμβατικές λύσεις, άτολμες χειρονομίες, οδήγησαν σε μια συνολική εικόνα που δεν χαρακτηρίζεται από τόλμη, εκπλήξεις και ποιητικές προσεγγίσεις. Τελικά, όπως σημειώνει και  ο Νίκος Καλογεράς στα Προλεγόμενα του ειδικού εντύπου για την έκθεση, τα μέλη της κριτικής επιτροπής, περιορίστηκαν  σε αξιολογήσεις με τα συμβατικά αρχιτεκτονικά κριτήρια.
Άλλη μια χαμένη ίσως ευκαιρία , που δυστυχώς ολοκληρώθηκε με την απροθυμία του συνεργαζόμενου Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας (Ο.Ε.Κ.) να προωθήσει την πραγματοποίηση της όποιας μελέτης και να ενισχύσει τον θεσμό των αρχιτεκτονικών διαγωνισμών.
Ίσως έχει χαθεί ο βηματισμός μας με τους αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς, ίσως πρέπει να ξαναπροσπαθήσουμε δίνοντας σαφέστερες κατευθύνσεις στους διαγωνιζόμενους μέσω της προκήρυξης. Είναι πάντως αντικείμενο προβληματισμού η αστοχία που διαπιστώνεται σ’αυτούς τον τελευταίο καιρό και ιδιαίτερα από τους νέους αρχιτέκτονες.
Αυτό που επίσης θέλω να επισημάνω, είναι ο τρόπος διαχείρισης των υπαίθριων και ημιυπαίθριων χώρων.  Στις περισσότερες λύσεις που βραβεύτηκαν, δυστυχώς ο υπαίθριος χώρος απλά προκύπτει σαν περίσσευμα. Απλά περιβάλλει η περιβάλλεται από τα κτίρια. Δεν διέκρινα την όποια αγωνία για την εξασφάλιση μιας οργανικής σχέσης ανάμεσα στο ανοιχτό και κλειστό, το ιδιωτικό και το δημόσιο,  ή την αναζήτηση ενδιάμεσων χώρων.

Στο πρώτο βραβείο διακρίνω μια καθαρότητα και απλότητα στους τρεις  όγκους, που παραπέμπουν στην αρχιτεκτονική του Νίκου Βαλσαμάκη.


 
1ο  Βραβείο: Γιώργος Παπαγιαννόπουλος, Δημήτρης Χριστοβασίλης



Το δεύτερο  βραβείο παρ΄ όλο που μας προδιαθέτει για μια πρόταση που εμπλουτίζεται με την ιδέα «της πόλης που ξεφτίζει όταν τα όριά της διαρρηνγύονται» και αναζητά ενδιαφέρουσες διασπάσεις στην κατανομή των όγκων τελικά, οδηγείται  όμως σε μια μορφολογική εκζήτηση με επιθετικές και βαρύγδουπες διαθέσεις   του εμφανούς σκυροδέματος. Αναζητώ και εδώ την όποια οικολογική προσέγγιση...


       

2ο Βραβείο: Άρης Ντάλας, Αλεξία Κατσακιώρη, Βασιλική Γιαλιά


Τα τρίτο βραβείο και ο πρώτος έπαινος με κεντρικό μελετητή την  Χριστίνα Κρυσταλλινού, έχουν μία συνάφεια γιατί παρακολουθούν τα όρια του οικοπέδου. 

Το τρίτο βραβείο έχει μια ενδιαφέρουσα επεξεργασία των όγκων, με μια Κωνσταντινιδική προσέγγιση που υποτάσσεται σε ένα κάναβο και με χαρισματική επεξεργασία  των ημιυπαίθριων χώρων.




  3ο Βραβείο: Γιάννης Κακλαμάνης ( Palimpsest), Ελισάβετ Χρυσοχοϊδη


Ο δεύτερος έπαινος παρ΄ όλο που  έχει την πρόθεση να στηριχθεί σε αρχετυπικές σπειροειδής μορφές στο χώρο, τελικά παραμένει στην απλή κατανομή ενός ενιαίου κτιρίου που ακολουθεί  και αυτό την περίμετρο του οικοπέδου γύρω από ένα κοινόχρηστο και αμήχανο  κεντρικό αίθριο




2ος Επαινος: Αθανάσιος Παδουβάς, Κωνσταντίνος Καλλιπολίτης, Θεόδωρος Κατσουνωτός


Για τον τρίτο έπαινο, εκτός από την αστοχία μου να χάσω την εικόνα του, νομίζω ότι υπάρχει και μια τολμηρή αλλά ασφυκτική θα έλεγα διαχείριση του χώρου. Η κατανομή των κατοικιών σε παράλληλες ζώνες στο οικόπεδο, εγκυμονεί ασφυκτικές καταστάσεις και ανησυχητικές συνάφειες που η γεωμετρία τους απομακρύνεται από τους ενδιαφέροντες πυκνοδομημένους παραδοσιακούς οικισμούς που χαρακτηρίζονται από μια ελεύθερη διάταξη.

3ος  Έπαινος
Δημήτρης Ρουρδούκης (arcanoid architects), Φώτης Βασιλάκης (arcanoid architects),  Sebastian Duque (sero architects), Ρουμπίνη Μακρίδου(sero architects), Βασίλης Ντόβρος, Σπύρος Ι.Παπαδημητρίου, Κατερίνα Τρυφωνίδου (arcanoid architects), Θεοδώρα Χριστοφορίδου (arcanoid architects).

Η πρώτη μνεία χαρακτηρίζεται από μια αδιάφορη επανάληψη ομοιόμορφων κτισμάτων. Εξ ίσου αδιάφορες θεωρώ και τις γραμμικές καλλιέργειες στον υποτιθέμενο κοινόχρηστο κήπο, που παραμένει τελικά αφιλόξενος, χωρίς χώρους στάσης, σκίασης και ηρεμίας των κατοίκων.




1η Μνεία, 
 Ρωμανός Γκόρτσιος, Χριστίνα Γκόρτσιου, Γιώργος Παπαϊωάννου


Τέλος  η δεύτερη μνεία παρά τις αδυναμίες της σε επίπεδο κατόψεων θεωρώ συμφωνώντας με την Σέβα Καρακώστα, έχει τις πιο ενδιαφέρουσες αναζητήσεις ως προς την διαχείριση των ελεύθερων χώρων μια και αποπειράται να συνθέσει οργανικά το φυσικό με το δομημένο περιβάλλον.


2η Μνεία, 
Ανθή Βαλαβάνη, Μαρία-Μαρκέλλα Χρ.Κολοτούρου, Αλέξανδρος Μπερτζουάνης, Φλώρα Ρουμπάνη


Θα ήθελα ακόμη  να τιμήσω την εταιρεία Sika Ελλάς,  που στήριξε οικονομικά αυτήν την πρωτοβουλία.
Σε κάθε περίπτωση πιο πολύ από όλους θέλω να τιμήσω όλους τους νέους συναδέλφους που συμμετείχαν σε αυτό τον διαγωνισμό. Πέρα από κάθε κριτική και σχολιασμό, που έχει σαν μοναδικό στόχο την αναζήτηση και τον προβληματισμό, είναι συγκινητικό σε μια τέτοια άγονη  εποχή, οι νέοι αρχιτέκτονες να τολμούν και να προχωρούν, συμμετέχοντας σε αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς και  καταθέτοντας τις απόψεις τους. Χρειάζεται όμως μεγαλύτερη προσπάθεια και διερεύνηση στην ουσία του θέματος. Και εδώ ο τίτλος  του θέματος εμπεριείχε την έννοια της οικολογίας!

Διαβάστε το σχόλιο για το δεύτερο βραβείο, του Βασίλη Φραντζολά, πολιτικού μηχανικού, που ακολουθεί.  Κάντε κλικ στα comments

Sunday, March 13, 2011

ΠΕΡΙ ΔΙΑΛΕΞΕΩΝ ΚΑΙ ΕΚΘΕΣΕΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

αρχέτυπα*  &   archetypo+

Αυτές τις μέρες δυο νέα γεγονότα φαίνεται να αναστατώνουν δημιουργικά  την ζωή μας. Το πρώτο αφορά μια  διάλεξη, με αφορμή το βιβλίο και την έκθεση μου στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο, που θα πραγματοποιηθεί μετά από πρόσκληση της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών και ιδιαίτερα του καθηγητή του Β΄ Εργαστηρίου  Ζωγραφικής Γιώργου Λαζόγκα, την ΤΕΤΑΡΤΗ 23 ΜΑΡΤΙΟΥ στις 7:00 μμ στο αμφιθέατρο De Chirico, Πειραιώς 256. 

Σχεδιασμός πρόσκλησης και αφίσας, Λέανδρος Κατσούρης


Από την άλλη βγαίνει στο φως μια προσπάθεια που ξεκίνησε η σύντροφός μου Λούσυ Τζάφου -Τριανταφύλλου από τον Σεπτέμβρη του 2010 επιδιώκοντας  να αξιοποιήσει την πολύχρονη εμπειρία του Γραφείου μας, των συνεργατών του παλαιών και νεώτερων, των συνεργείων και των προμηθευτών για τον συστηματικό σχεδιασμό και την οργάνωση εκθεσιακών εκδηλώσεων πολιτισμού. Έτσι, γεννήθηκε η archetypo+  τίτλος που προτάθηκε από την φίλη και καταξιωμένη νομικό Βιολέτα Κριτσίλη και εδραιώθηκε  με την συμπαράσταση γνωστών και φίλων, που είναι έτοιμοι να στηρίξουν αυτή την πρωτοβουλία. Η πολύχρονη εμπειρία ξεκινά από το 1982 με την πρώτη έκθεση στα  πλαίσια των εκδηλώσεων ΕΡΩΠΑΛΙΑ 82 ΕΛΛΑΣ και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

είναι το  αρχικό σύνθημα

και ακολουθεί ο νέος λογότυπος της archetypoplusΕκθέσεις Πολιτισμού - Σχεδιασμός & Οργάνωση, που επιμελήθηκε ο γραφίστας Λέανδρος Κατσούρης


Στην ιστοσελίδα που μόλις αναρτήθηκε  μπορείτε να δείτε πιο αναλυτικά τους στόχους, τις προσφερόμενες υπηρεσίες, και την πολύχρονη εμπειρία. Σύντομα θα ολοκληρωθεί και η ενότητα των  συνεργατών και των ειδικών συμβούλων 
Μπορείτε να πατήσετε το εικονίδιο που ακολουθεί και να περιπλανη- θείτε σε αυτή:




Η ΑΘΗΝΑ ΤΑΧΑ ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΕΧΝΩΝ

 

 
Στα πλαίσια της εικαστικής εκδήλωσης ΠΟΛΥΓΛΩΣΣΙΑ που εγκαινιάστηκε την ΔΕΥΤΕΡΑ 14 Μαρτίου, η Αθηνά Τάχα συμμετέχει με το έργο "Έλξις" (φωτο Richard Spear) ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ

Sunday, March 6, 2011

Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ ΒΛΑΣΗ ΚΑΝΙΑΡΗ

και η προφητική εικαστική αναφορά του
στους μετανάστες 



Τον Κανιάρη  τον θυμάμαι από την δεκαετία του ΄70 στην γκαλερί «Δεσμός», σε μία εποχή που αποτελεί τομή στην ιστορία της τέχνης αυτού του τόπου, καθώς διατυπώνονται καινούργιοι καλλιτεχνικοί προβληματισμοί που άλλαξαν δραστικά το  εικαστικό τοπίο στην Ελλάδα.


ο Βλάσης Κανιάρης στην Gallery ΔΕΣΜΟΣ,
εγκαίνια έκθεσης Κώστα Τσόκλη, Δεκέμβριος 1977
φωτο Αργυρόπουλος photo press

Είχα πάντα ένα σεβασμό  και μια εκτίμηση στο πρόσωπό του και το έργο του που παρακολουθώ από τότε και μάλιστα τελευταία παρουσίασα σε αυτό το μπλογκ στις 24 ΟΚΤ 2010,  αναφερόμενος στην Έκθεση «Τέχνης Πολιτική»στο ΕΜΣΤ, το έργο του «Το Κουτσό» ένα έργο που σηματοδοτεί μια σημαντική περίοδο στην πορεία του Έλληνα  Καλλιτέχνη. 

Βλάσης Κανιάρης: Το Κουτσό, 1974, ΕΜΣΤ, "Τέχνης Πολιτική" 2010

Ο Κώστας Τσόκλης μου έχει μιλήσει για την σχέση του τον Κανιάρη και  για την περίφημη καλλιτεχνική ομάδα "Gruppo Sigma" που είχαν συγκροτήσει μαζί με  τον Μίμη  Κοντό, τον Γιάννη Γαΐτη και τον Νίκο  Κεσσανλή, πέντε Έλληνες καλλιτέχνες που ζούσαν στο εξωτερικό. Μου  έχει διηγηθεί ενδιαφέρουσες ιστορίες από αυτή την συνεργασία που αν και λέγεται ότι δεν την καθόριζε κανένας ιδεολογικός ή θεωρητικός σκοπός,  είναι βέβαιο ότι  ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί έδωσαν τη μάχη τους για μια θέση στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι της σύγχρονης τέχνης.


Κατά ένα περίεργο τρόπο όμως,  με το άκουσμα του θανάτου του Βλάση Κανιάρη, στο μυαλό μου ήρθε  σαν  πιο έντονη μνήμη και αίσθηση η “εγκατάσταση – perfomance” της «Εταιρείας Θεάτρου, η ρόζμαρυ στην κορφή των λόφων» που πραγματοποιήθηκε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου στις 28-29 Μαΐου 2010, με τίτλο «Προς εγκατάστασιν…» βασισμένη στο έργο του Κανιάρη «Άνθρωπος με ποδήλατο», από την ενότητα «Μετανάστες ή Φιλοξενούμενοι Εργάτες» του 1973.

«Προς εγκατάστασιν…» 
Ο Γιάννης Τσορτέκης που είχε την ευθύνη και τη σύλληψη της ιδέας και οι ηθοποιοί Δαυίδ Μαλτέζε και Ελευθερία Ρουσάκη σε αυτήν την “εγκατάσταση – perfomance”,  έχω την αίσθηση ότι συμπλήρωσαν,  ή ολοκλήρωσαν, ή τελικά αν θέλετε ενδυνάμωσαν και επικαιροποίησαν την πρόθεση του καλλιτέχνη,  προκαλώντας μια έντονη συγκίνηση  στο κοινό, προβάλλοντας δραματικά «τον ξεριζωμό, την προσφυγιά, την μετανάστευση, την απόγνωση και την ελπίδα, που ορίζουν τον άνθρωπο μάρτυρα που υπομένει προσμένοντας την λύτρωσή του».

 Το φωτογραφικό υλικό της perfomance, από το διαδίκτυο

Η προσέγγιση αυτή σήμερα είναι  θεαματικά επίκαιρη και ακόμη πιο δραματική  και μας βάζει πραγματικά σε ένα δίλημμα ανάμεσα σε έναν εφησυχαστικό ορθολογισμό  που απαιτεί  την «απέλαση»,  ή  την συμπόνια, την ανθρωπιά μας και την ενοχή μας όταν το βλέμμα μας αντικρίζει στα φανάρια  βλέμματα απόγνωσης που  μας κάνουν να αισθανόμαστε άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο ένα σφίξιμο στο στομάχι. Aς μην ξεχνάμε πάντως ότι σαν μετανάστες έχουμε ένα παρελθόν και φαίνεται ότι μπορεί να έχουμε και ένα μέλλον… 
Ίσως ο Κανιάρης αποδεικνύεται προφητικός….

Υ.Γ. Στην Καθημερινή της Κυριακής 6 Μαρτίου 2011, ανακάλυψα  το τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη για την μουσική επιθεώρηση ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΛΗ με τίτλο "της ξενιτιάς". Ας θυμηθούμε τι τραγουδούσαμε στις αρχές της  δεκαετίας του ΄60 :
"στείλε ουρανέ μου ένα πουλί / να πάει στην μάνα υπομονή
Είμαστε βλέπετε τότε σε άλλη θέση...