Tuesday, April 30, 2013

ΝΙΚΟΣ ΞΥΔΑΚΗΣ- ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΨΑΛΗΣ: ΜΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗ “RUE LEPSIUS”



«η μετάληψη»,
κατανυκτικές  μνήμες εν μέσω Μεγάλης εβδομάδας



14  Ιουλίου 2009, Σχολείο,

Στοίχοι Διονύση Καψάλη, απαγγέλλει ο Δημήτρης Μαρωνίτης και ακολουθεί ένα μακρύ διαρκές χειροκρότημα…
 


Μέσα στο κλίμα της Μεγάλης Εβδομάδας,  με την θύμηση της  Μετάληψης, τα Πάθη, τον Θάνατο, τον Επιτάφιο, την Ανάσταση έρχεται στον νου αυτή η  ξεχωριστή μνήμη, από τη Μουσική Προσωπογραφία του Κ.Π. Καβάφη με τον τίτλο  RUE LEPSIUS του  Νίκου Ξυδάκη που είχα την τύχη να παρακολουθήσω στο «σχολείον» της Ειρήνης Παππά το καλοκαίρι του 2009. 




Ιδιαίτερα  σήμερα Μεγάλη Δευτέρα, 29 Απριλίου, ημερομηνία που ταυτίζεται με την ημερομηνία γέννησης και του θανάτου  του Κωνσταντίνου Καβάφη το 1863 και  το 1933 αντίστοιχα,  150 χρόνια από την γέννηση και 80 από τον θάνατο, έρχεται στην μνήμη μια κατανυκτική βραδιά  με μελοποιημένους στοίχους του Διονύση Καψάλη που κατάφερε να φιλοτεχνήσει ένα πολύ ανθρώπινο και συγκινητικό πορτραίτο του Καβάφη. 

 Νίκος Ξυδάκης

 Ο Νίκος Ξυδάκης   με επτά βιολοντσέλα της Όπερας του Καΐρου, την ορχήστρα Al Mahabba,  και αφηγητή τον Δημήτρη Μαρωνίτη  και  με διευθυντή ορχήστρας  τον Δημήτρη Μπουζιάνη χάρισε δύο μοναδικές βραδιές στο Αθηναϊκό κοινό και  αργότερα επαναλήφθηκε στην όπερα του  Καϊρου και στην όπερα της Αλεξανδρειας, προκαλώντας μεγάλη συγκίνηση στους εκεί Έλληνες και Αιγύπτιους.

Διονύσης Καψάλης, Δημήτρης Μαρωνίτης

Αυτή την εξαιρετική συναυλία, που τίποτα δεν ζητά να αποδείξει και  μιλάει για τα ποιήματά του αλλά κυρίως για στιγμές της ζωής και της ζωής του, θα ευχόμουν αυτή την σημαδιακή επετειακή  χρονιά για τον Καβάφη να μπορούσα να την ξαναζήσω. Ελπίζω μέσα στα πολλά αφιερώματα που έχουν προγραμματιστεί,  το σημαντικό αυτό έργο να επιλεγεί αποτο Υπουργείο Πολιτισμού ή άλλους φορείς και να ξαναπαρουσιαστεί με όλους τους συντελεστές όχι μόνο στην Αθήνα αλλά αλλά και σε άλλους τόπους μακρυνούς και κοντινούς. Πραγματικά αξίζει!



Wednesday, April 24, 2013

ΣΑΔΑΣ (ΑΤΤΙΚΗΣ): 1Η ΕΚΘΕΣΗ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ ΣΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ



μια τολμηρή ιδέα, μια νέα συλλογικότητα,
 ένα άνοιγμα των αρχιτεκτόνων στην κοινωνία
 

Στη Νέα  Πινακοθήκη,  στο ανακαινισμένο εργοστάσιο "Μεταξουργείο"  του Δήμου Αθηναίων, μια  τολμηρή ιδέα της οργανωτικής ομάδας του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων προβάλλεται με στόχο, όπως σημειώνεται στον εξαιρετικό κατάλογο της έκθεσης, «να καταγράψει το αρχιτεκτονικό αποτύπωμα στην Αττική  και τις τάσεις που διαμορφώνονται μέσα από την ματιά των ίδιων των αρχιτεκτόνων ιστορικά και ίσως αυτοκριτικά.»  Μία συλλογή έργων που πολλά παρουσιάζονται για πρώτη φορά, χωρίς την μεσολάβηση κριτικής επιτροπής, πραγματοποιείται με την πρωτοβουλία του προέδρου Γιώργου Μαδεμοχωρίτη και μιας σοβαρής οργανωτικής επιτροπής.


Η πρωτοβουλία αυτή δημιούργησε από την αρχή προβληματισμούς και ερωτηματικά, με δεδομένη την επί πολλά χρόνια αδράνεια του ΣΑΔΑΣ, και την   κακή εικόνα της τελευταίας  έκθεσης στο Ζάππειο με αφορμή το Συνέδριο.  Προέκυψαν επιφυλάξεις και δισταγμοί για το τελικό αποτέλεσμα, που πιθανόν αποθάρρυναν και πολλούς συναδέλφους  και εμένα προσωπικά, να συμμετάσχουν. Το αποτέλεσμα ήταν αναπάντεχα θετικό και ταυτόχρονα αποκαλύπτει για πρώτη φορά μια αλήθεια, που κατατίθεται στο ευρύ κοινό και σε όλους εμάς, ανοιχτή σε επανατοποθετήσεις και νέες αξιολογήσεις και κριτικές, μέσα σε αυτή την ζοφερή αλλά εξαιρετικά γόνιμη περίοδο της κρίσης.



Ένας ικανός αριθμός μελετητών, με ενδιαφέρουσες και αξιόλογες μελέτες, που δεν τολμούσαν μέχρι σήμερα ή δεν κατάφεραν να προβάλουν το έργο τους μέσα  από τα γνωστά έντυπα και χώρους,  προβάλλονται για πρώτη φορά σε ένα κλίμα που απομακρύνει τις όποιες αφ΄ υψηλού κριτικές και αντιπαλότητες  και ευνοεί μια  κατανόηση μια  εκτίμηση και ένα σεβασμό, μια συμφιλίωση  μεταξύ μας. Θα πρέπει ίσως να συνειδητοποιήσουμε την δύναμη που εμπεριέχεται σε ένα τέτοιο πλαίσιο που καλλιεργεί μια συλλογικότητα και είναι προς τιμή των οργανωτών που την προκάλεσαν.


Χειρισμοί στα υποβαθμισμένα προάστια

Γεώργιος Ανδρεαδάκης, Κτίριο Καταστημάτων στα Καμίνια, Πειραιάς, 2008
 
Είναι πολύ σημαντικό που για πρώτη φορά προβάλλονται ενδιαφέρουσες μελέτες στα Καμίνια, το Περιστέρι και τα Σεπόλια, σε δομημένα περιβάλλοντα που αναπτύχθηκαν με την  απουσία αρχιτεκτόνων, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Νέοι άγνωστοι συνάδελφοι, εδώ και χρόνια,  τολμούν   και καταφέρνουν να προβάλλουν σε υποβαθμισμένες περιοχές μια νέα άποψη δημιουργώντας θετικές προοπτικές για το μέλλον.
 
Η ομολογία της κυριαρχίας του νεοκλασικισμού



Δίπλας Χρίστος, Κατοικία στον Διόνυσο, 2010

Σημαντικό είναι επίσης ότι για πρώτη φορά ομολογείται και προβάλλεται μια κυρίαρχη τάση, της αναπαράστασης του νεοκλασικισμού, που αποτελεί μια πραγματικότητα  σε όλη την επικράτεια. Ένα τεράστιο ποσοστό πελατών  απαιτούν «απειλητικά» τέτοιες επιλογές, που συχνά οι αρχιτέκτονες  υπηρετούν, αποκρύπτοντας στο τέλος το αποτέλεσμα από τον επαγγελματικό τους χώρο. Η για πρώτη φορά παρουσίαση σε έκθεση, της μελέτης του «Τεκτόναρχου» Χρίστου Δίπλα μας προσγείωσε, μας αιφνιδίασε και ίσως οδηγήσει σε σοβαρούς προβληματισμούς και κάποιες διεξόδους, με δεδομένο  ότι  είναι πολύ δύσκολο να ανατραπούν  οι εμμονές γοήτρου,  που κάποιες κυρίες αντλούν από το "ένδοξο παρελθόν" ή από την γνωστή σαπουνόπερα «Δυναστεία».



Πρόκληση για αρνητική κριτική



Χρυσολούρη Φραγκίσκα, πενταόροφο κτίριο με χρήση πολιτιστικών εκδηλώσεων, Ιερά Οδός και Ιεροφάντων, Κεραμεικός 2009 Αθήνα

Αντικείμενο αρνητικής κριτικής αποτελεί ένα έργο που παρουσιάζεται στην έκθεση και πραγματικά ανήκει στην κατηγορία όλων εκείνων που εκτιμώ ότι  θα έπρεπε να ανατιναχτούν και εκσφενδονιστούν στους ουρανούς με θεαματικό τρόπο,  όπως στο φινάλε της ταινίας Zabriskie Point του Αντονιόνι. Πρόκειται για  ένα έργο που με την τεράστια κλίμακα, την σκληρή αρχιτεκτονική του και την ματαιόδοξη αντιμετώπιση μιας μαζικής  «αναψυχής», προσβάλει τις μνήμες και την ιστορία της οδού Πειραιώς και της Ιεράς οδού, δίπλα στον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού και τις ιστορικές εγκαταστάσεις του Γκαζιού. 

 
Στην έκθεση παρουσιάστηκαν μια σειρά από γνωστές, μελέτες επωνύμων αρχιτεκτόνων που έχουν ήδη δημοσιευτεί, όπως των Τάσου & Δημήτρη Μπίρη,  του Αλέξανδρου Τομπάζη, του Δημήτρη Διαμαντόπουλου, του Γιάννη και του Αλέξη Βικέλα, του Σόλωνα Ξενόπουλου, της Σοφίας Τσιράκη, των Γιώργου Αλμπάνη και Νίκου Φυντικάκη  και άλλων και  ταυτόχρονα διαπιστώνονται και πολλές απουσίες.  Ξεχωρίζουν οι παιδικοί σταθμοί.
Από τα υπόλοιπα έργα θα μπορούσε κανείς να ξεχωρίσει στα πλαίσια των δυνατοτήτων ενός  blog, τα ακόλουθα σε αλφαβητική σειρά:


Αγγελής Γιώργος, Πολυκατοικία στην Δεινοκράτους, Κολωνάκι


Ελένη Αμερικάνου, Πάνος Εξαρχόπουλος, Πολυκατοικία στα Μελίσσια, Αττική 2010


Αντωνάκου Βίκυ, Καρυτινού Αικατερίνη,  
Clean Rooms & Εργαστήρια στην Αθήνα, 2007


Αυλωνίτης Γιάννης, Παπαδάκης Γιώργος (συνεργάτης), Μονοκατοικία στο Ψυχικό, 2012  

 
Γιαννίσης Δημήτρης: DiGiARCH, Κατοικία στην Νέα Μάκρη, 2010

Θαλασσινός Δημήτριος, Βρεφονηπιακός Σταθμός, Δήμυ Αρτέμιδος Αττικής, 2009
  

 
Καρακάση Ελευθερία, Παπαγεωργίου Ηλίας, Πολυκατοικία στο Περιστέρι 2008-2011


Καρανίκου Κατερίνα, Σταματάκης Γιώργος,
 Κατοικία στους Θρακομακεδόνες, 2010


Κατσούλη Αντωνία, Πολυκατοικία στην Νέα Σμύρνη


Σαράντης Κατσουρός & Μαρία Παπαδοπούλου,  Αποκατάσταση διατηρητέων κτιρίων στο Μοναστηράκι, 2003
  


Κοέν Ααρών, Κατοικία Φιλοπάππου, 2007-2010

 

Νίκος Λυκούδη, Ι. Παπασπηλιοπούλου, Κ. Αργυροπούλου, Κατοικία στον Διόνυσο 

Μαδεμοχωρίτης Γιώργος, 3 «γενιές»… 3 όροφοι- Άλιμος, 1955-1999

 
Ξάνθη Θεώνη,  +Ζακυνθινός Γεράσιμος, Ανδρουλάκης Θεωδ., 

Πολιτιστικό κέντρο Δήμου Μαραθώνα, 2011
  


Αργυρώ Παναγούλη, Κώστας Νταφλός, Κοινωνικό κέντρο Μελισσίων, 2012

Pieris Architects, Σύννεφο και αστικά νούφαρα στο “Τaf” , Μοναστηράκι, 2010



Σαπέρας Νικόλαος, Ανοιχτό Δημοτικό Θέατρο, Δήμος Καισαριανής, 2008

Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την επιτυχία αυτής της πρωτοβουλίας, που φαίνεται να επιβεβαιώνει ότι ο ΣΑΔΑΣ  και κυρίως το τμήμα Αττικής  ανοίγει νέους δρόμους και προοπτικές απομακρυνόμενος από στείρες παραταξιακές επιλογές. Αξίζει να περιοριστούν οι όποιες επιφυλάξεις  και να επιδιωχθούν κινήσεις υποστήριξης  στα πλαίσια μιας γόνιμης συλλογικότητας που μπορεί πιθανόν να μας οδηγήσει σε αποτελεσματικούς χειρισμούς για την αντιμετώπιση των σαρωτικών και απαξιωτικών επιλογών που πραγματοποιούνται στο επάγγελμα μας. Σιγά σιγά…

 

Wednesday, April 17, 2013

POINT SUPREME ARCHITECTS: «ΠΡΟΣ»





μια συναρπαστική διάλεξη,

“ …ένα δείγμα επαναστατικής ελευθερίας,

και συνθετικής ευφυΐας…”

(Δ.Φιλιππίδης)


Την διάλεξη των Point Supreme παρακολουθήσαμε μαζί με τον Δημήτρη Φιλιππίδη, που έκλεισε τη βραδιά με ένα ουσιαστικό και τολμηρό σχόλιο. Το κείμενο που ακολουθεί ήρθε λίγες μέρες μετά και το δημοσιεύω συμφωνώντας απόλυτα με το πνεύμα και την άποψη του Δημήτρη.





«Η ιστορία μας θα μπορούσε ν’ αρχίσει από μια «τυχαία» σκηνή στο μετρό: περιμένοντας στην αποβάθρα, με πολύ κόσμο απέναντι για τον άλλο συρμό, ξαφνικά ακούγεται ο ήχος σαξοφώνου σ’ ένα κομμάτι τζαζ. Ο μουσικός βρίσκεται πίσω από το πλήθος, κοιτώντας τις πλάτες τους. Παίζει για το κέφι του, δεν περιμένει να εισπράξει τίποτα. Τον ακούω μαγεμένος.





Point Supreme:  Μαριάννα Ρέντζου, Κωνσταντίνος Πανταζής

Τα ίδια ακριβώς  συναισθήματα με πλημμυρίζουν παρακολουθώντας την παρουσίαση του έργου της ομάδας αρχιτεκτόνων Point Supreme (των Μαριάννας Ρέντζου και Κωνσταντίνου Πανταζή) στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων στις 11 Απριλίου, οργανωμένη από το ΕΙΑ. Απόλαυση, καθαρή κι αμόλυντη χαρά. Το αίσθημα ευφορίας που νοιώθεις καθώς παρακολουθείς τη γέννηση μιας σπουδαίας δημιουργίας. Ή, αν προτιμάτε, η αναγνώριση της ιερής μανίας της αρχιτεκτονικής που επιβιώνει ενάντια σε κάθε λογής εμπόδια. 

Edward Hopper,  Chop Suey, 1929

 

Point Supreme, CAFÉ στα Καλάβρυτα, 2009

Με πόση ανακούφιση βλέπεις αυτή τη δημιουργική επανασύνδεση με τις ρίζες του ευρωπαϊκού υπερρεαλισμού, με την γόνιμη υπενθύμιση των θησαυρών που κρύβονται πίσω από το εφήμερο, το τυχαίο, το ημιτελές – το αναπάντεχο. Σύμφωνα με το «πρόγραμμα» μιας καθημερινότητας, βαρετής ίσως κάποτε και μπανάλ, που μπορεί όμως να μετασχηματιστεί σε ένα πυροτέχνημα έμπνευσης, να λάμπει γεμάτο αναφορές σε έργα τέχνης ή και σε άλλες αρχιτεκτονικές. Επιτέλους, ένα δείγμα επαναστατικής ελευθερίας, συνθετικής ευφυΐας χωρίς σοβαροφάνεια, χωρίς υποταγή στις άφθονες συμβάσεις που καθηλώνουν την αρχιτεκτονική.
Νίκος Εγγονόπουλος, Θεϊκό Ζεύγος, 1931   

Point Supreme, Τοπόσημο Φαλήρου, 2012   


Αλλά και πόσο σκληρή κι επίμονη δουλειά υπονοείται, χωρίς συμβιβασμούς ή υποχωρήσεις, χωρίς να χάνεται ποτέ η κατάκτηση του στόχου. Με όλη εκείνη την υπομονετική προετοιμασία, τόσα χρόνια. Με διεξοδικές αναζητήσεις, με πειράματα ξανά και ξανά, χωρίς να λογαριάζονται θυσίες.
Για να μπορέσει κανείς να παίξει σαξόφωνο τόσο συναρπαστικά, με τέτοια δεξιοτεχνία, πρέπει να ξοδέψει τη ζωή του αλύπητα, καίγοντας τα πνευμόνια του και ματώνοντας τα δάχτυλά του.»


Δημήτρης Φιλιππίδης



Point Supreme,  Heaven, 2007
 
Point Supreme,  Athens As Island, 2009



Point Supreme, Square Pool, 2010 (Πλατεία Δικαστηρίων)  


Οι Point Suprime μας αιφνιδίασαν  το περασμένο καλοκαίρι  με τις προτάσεις τους για την Αθήνα που παρουσιάστηκαν στην Μπιενάλε της Βενετίας και αμέσως συνέχισαν να μας προκαλούν  με την πρόταση τους για το Τοπόσημο του Φαλήρου που πήρε το πρώτο βραβείο. Δέχθηκαν αντιφατικά σχόλια και επιθέσεις στο Μουσείο Μπενάκη, μέσα από την γνωστή ευκολία που έχουμε σε αυτό τον τόπο να αφορίζουμε επιπολαίως ότι ξεχωρίζει. 


Point Supreme, Τοπόσημο Φαλήρου, 2012


Στη παρουσίαση  του βραβείου του Φαλήρου σε αυτό το μπλογκ τον Σεπτέμβρη του 2012 τέθηκε το ερώτημα  αν «αυτή την εποχή βιώνουμε ένα πανηγύρι, μία χαρά, μία τρέλα, μέσα από τα έργα, που  νέοι άνθρωποι μας προσφέρουν με τις φρέσκες  και τολμηρές ιδέες τους, αγνοώντας επιδεικτικά ότι έχει σχέση με το παρελθόν μας  και τα βιώματά μας. Μια νέα τάση έχει πλέον  γεννηθεί και χρειάζεται ψυχραιμία και σύνεση. Θα δείξει στην πορεία...»


Από τότε μέχρι σήμερα μεσολάβησε ικανός χρόνος. Η διάλεξη τους  μας γέμισε μια παράξενη χαρά και μας αποκάλυψε τα ερωτήματα που τους απασχολούν επίμονα: «τι είναι πόλη? και πώς την αντιλαμβανόμαστε? Πώς μπορούμε να σχεδιάσουμε χώρους με βάση προγραμματικά σενάρια? Πώς μπορούμε να ανάγουμε αυτό που ήδη υπάρχει σε κάτι συναρπαστικό? Και πώς μπορούμε να φτιάξουμε συναρπαστικό χώρο με τη συνύπαρξη αντιθέτων?»


Μας αποκάλυψε ένα αστείρευτο πλούτο από επιρροές, αναφορές  και προτάσεις πρωτοφανείς για τα ελληνικά δεδομένα, όπου  συχνά η πραγματικότητα και το φαντασιακό ταυτίζονται. Είδαμε αναφορές στα έργα τους, συχνά να  παραμένουν διακριτές και μερικές φορές να ανάγονται σε σημαντικό στοιχείο του τελικού αποτελέσματος. 
Giorgio de Chirico, Piazza de Italia

Έργα των   David Hockney, Ηiroshige, Σπύρου  Βασιλείου, Θεόφιλου, Edward Hopper, Μax Ernst, Christo, Andy Warhol, Roland Barthes, De Chirico και τον Magritte, επίσης των  Chris Ware, John Stezaker, Tarantino,  Ο-Bento, Murakami Versailles, Guy Debord, Henri Rousseau, Ettore Sottsass και άλλων, που προβλήθηκαν,  μας έβαζαν  σε ένα κλίμα, κάθε φορά και διαφορετικό που ξαναβρίσκαμε στα έργα των Point Supreme.



Έτσι ενδεικτικά προβάλλονται στην συνέχεια:

*Το ανθοπωλείο στην Πάτρα με σαφή αναφορά στο έργο των Superstudio, στο οποίο ο πολιτισμός του ανθρώπου και η φύση αντιπαραβάλλονται με αυτό το σαφή τρόπο.



Point Supreme, Ανθοπωλείο στην Πάτρα, 2008


Superstudio, Life Supersurface, 1972


Το  CAFÉ στα Καλάβρυτα με συσχετισμούς  με έργα του Edward Hopper  που εστιάζουν στις σχέσεις του ανθρώπου με την αρχιτεκτονική και την πόλη.

·      

 Edward Hopper, Compartment C, Car 293, 1938 


Point Supreme,  CAFÉ στα Καλάβρυτα, 2009 

Alfred Hitchcock, The 39 Steps, 1935

Εδώ σημειώνεται και γνωστή  επιρροή ανάμεσα στον Alfred Hitchcock και τον Edward Hopper. Σκηνή από την  ταινία The 39 Step to 1935, επηρεάζει τον Hopper και τρία χρόνια μετά ετοιμάζει το δικό του έργο Compartment C, Car 293. Το ίδιο φαίνεται να ισχύει και με την ταινία «Shadow of a Doubt» και το έργο του Edward Hopper  Summertime το 1943,. Η ιστορία συνεχίζεται με επιτυχία…

  


Alfred Hitchcock, Shadow of a Doubt, 1943




Edward Hopper  Summertime, 1943

Point Supreme, CAFÉ στα Καλάβρυτα, 2009


*Η πρόταση για τη Πλατεία Θεάτρου που τιμήθηκε με έπαινο


Medieval Hortus Conclusus painting
 

 
Point Supreme, Πρόταση για την Πλατεία Θεάτρου, 2010 
 

*Το διαμέρισμα της Giorgia  

Henri Rousseau, Τhe Dream, 1910
 

Point Supreme,  Το διαμέρισμα της Τζιόρτζια, 2011


*και το σπίτι στα Πετράλωνα

Japanese Lunch Box   

Point Supreme, Petralona House, 2011-2012
  
Η διάλεξη αυτή  ίσως με κάποιο τρόπο, «άδειασε» και ταυτόχρονα καθήλωσε ή και προκάλεσε,  όλους όσους σε αυτό τον τόπο  είναι αθεράπευτα παγιδευμένοι στον αμόλυντο μοντερνισμό και τον άκρατο τοπικισμό.  Η αναφορά σε μνήμες προσωπικές, οδηγούν συχνά  σε μια γοητευτική εικονογραφία  που  τελικά δίνουν στο έργο ψυχή. Απλά εδώ το πεδίο αναφορών είναι εξαιρετικά διευρυμένο  και σχετικά άγνωστο στο ευρύ ελληνικό κοινό. Αυτό είναι ένα σημαντικό πλεονέκτημα των νέων ανθρώπων που κινούνται πλέον με άνεση στον διεθνή χώρο χωρίς να αγνοούν και τις ρίζες τους.



Ευχαριστίες  στον Κωνσταντίνο Πανταζή  και την Μαριάννα  Ρέντζου για το υλικό που παραχώρησαν από την  διάλεξή τους, που έκλεισε με  ένα απόπασμα από το Δεύτερο Μανιφέστο του Σουρεαλισμού του Aντρέ Μπρετόν το 1929:

  


 «Όλα μας οδηγούν στο να πιστέψουμε ότι υπάρχει ένα ορισμένο σημείο στο μυαλό, όπου η ζωή και ο θάνατος, το πραγματικό και το φανταστικό, το παρελθόν και το μέλλον, το επικοινωνήσιμο και η αμέθεκτος, το υψηλό και το χαμηλό, η κατασκευή και η καταστροφή, παύουν να γίνονται αντιληπτά ώς αντιφάσεις. Η υπερρεαλιστική δραστηριότητα, ως εκ τούτου, θα έψaχνε μάταια με οποιοδήποτε άλλο κίνητρο από την ελπίδα καθορισμού αυτού του σημείου»

Για  τον ιστότοπο των Point Supreme κάντε ΚΛΙΚ εδώ