Monday, October 31, 2011

ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΕΤΕΡΟΚΛΗΤΕΣ

 
στιγμιότυπα εν μέσω κρίσης



Μέσα στο κλίμα των ανατροπών και της διεύρυνσης της κρίσης, εκτιμώντας ως υγιέστερη άποψη αυτή του Στέλιου Ράμφου, όπως τοποθετήθηκε στην σημερινή του τηλεοπτική συνέντευξη, καταγράφω μια σειρά από εμπειρίες που κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα σχολίαζα.


 Θόδωρος, 2011

Η αναδρομική έκθεση του γλύπτη Θόδωρου στο Μουσείο Μπενάκη (κτίριο οδού Πειραιώς) περιορίστηκε ελλείψει χορηγών, σε ένα μόνο έργο στο αίθριο του Μουσείου. Τίτλος του έργου «Υπερτύμβιο αφιέρωμα» Ο Θόδωρος ανασυνθέτει στο έργο αυτό τις κατακτήσεις του από το παρελθόν. Η βραδιά των εγκαινίων την Παρασκευή  21 ΟΚΤ. παρά την μουσική υπόκρουση που έγραψε ειδικά για το έργο αυτό ο Κυριάκος  Σφέτσας, και τις προσπάθειες του Άγγελου Δεληβοριά, είχε μια μελαγχολική διάσταση.


Την επόμενη μέρα το πρωί βρέθηκα στο Α΄ Νεκροταφείο. Είχε μια θαυμάσια λιακάδα και δεν έχασα την ευκαιρία να καταγράψω μερικά από τα σπάνια αυτά μνημεία, που αποτυπώνουν ένα κύρος,ένα ήθος,  μια ματαιοδοξία ίσως, αλλά σε κάθε περίπτωση μια ανάταση μέσα στο κλίμα του θανάτου.

λεπτομέρεια, από τον οίκο Γράτσου
 

 λεπτομέρεια, από τον οίκο του Ιωάννου Πεσμαζόγλου



λεπτομέρεια, από τον οίκο της οικογενείας Αφεντάκη


Διασχίζοντας αυτά τα έργα τέχνης βρέθηκα στο νότιο δυτικό ύψωμα του κοιμητηρίου και τα έχασα.
Όλα όσα είχα ακούσει τα τελευταία χρόνια για βεβήλωση τάφων στο κοιμητήριο Αγίου Νικολάου στη Λεμεσό…
Για βεβήλωση τάφων σε ένα μουσουλμανικό και σε ένα χριστιανικό νεκροταφείο στη Γιάφα, νότια του Τελ Αβίβ…
Για βεβήλωση τάφων στην Άνω Γλυφάδα…
Για βεβήλωση τάφων στην Ίμβρο…
Για βεβήλωση τάφων στο εβραϊκό νεκροταφείο στα Ιωάννινα…
Όλα αυτά ήρθαν στο μυαλό μου μόλις αντίκρισα αυτές τις απαράδεκτες εικόνες που δυστυχώς φαίνεται ότι πραγματοποιούνται με βάναυσο τρόπο, εδώ και καιρό, από τους υπεύθυνους του κοιμητηρίου. 

 
 Α΄ Νεκροταφείο Αθήνας
Νοτιοδυτική πλευρά,22-ΟΚΤ-2011

Η εικόνα είναι αποκρουστική ιδιαίτερα όταν μέσα στους ανοιχτούς  τάφους αφήνουν να στέκουν τα άδεια φέρετρα. Μακάβριες εικόνες, δίπλα σε τάφους επωνύμων, που προφανώς  έχουν να κάνουν με το εξαιρετικά  υψηλό κόστος παραχώρησης των τάφων. Ήθελα να ήξερα ποιος έχει την ευθύνη για όλα αυτά. Έστω και αν έχουν μειωθεί οι μισθοί δεν μπορούμε να βεβηλώνουμε τα μνημεία μας!

οδός Πειραιώς 22–Χ-2011
  
Αμέσως μετά κατευθυνόμενος και πάλι  στο Μουσείο Μπενάκη (για το συνέδριο 100 χρόνια από το ταξίδι στην ανατολή του νεαρού Charles-Édouard Jeanneret γνωστού ως LE CORBUSIER), ένα καραβάνι από μετανάστες με καροτσάκια των super market φορτωμένα με παλιά υλικά κατηφόριζαν την οδό Πειραιώς προφανώς για τους εμπόρους της ανακύκλωσης. Μια καινούργια εικόνα στην πόλη, που μου φέρνει στο νου τους 300.000 ρακοσυλέκτες τους «τσεκ τσεκ τσι», που απογειώνουν την υπόθεση της ανακύκλωσης στην Κωνσταντινούπολη.




οδός Πειραιώς 22–Χ-2011
 
Από την άλλη στην πλατεία του Αγίου Δημητρίου στο Ψυχικό υπάρχει μια διαφορετική προσέγγιση της κρίσης.  Όχι πολύ διαφορετική θα έλεγα  γιατί το ίδιο κλίμα καταγράφεται στην κακοφτιαγμένη και ασυντήρητη αυτή πλατεία. 

Ένας αδέξια σχεδιασμένος δημόσιος χώρος, με ευτελή υλικά, που διεκδικεί να αποτελέσει μια δημόσια γλυπτοθήκη.
Δίπλα στα κραυγαλέα και υπερμεγέθη φωτιστικά της πλατείας αγωνίζονται να ισορροπήσουν τα έργα του γλύπτη Ζογγολόπουλου, που παραχωρήθηκαν από την οικογένειά του μετά τον θάνατό του.

Γιώργος Ζογγολόπουλος, 2001, Ολυμπιακοί Κύκλοι
 
 Γιώργος Ζογγολόπουλος, 1957, Ποσειδώνας
Γιώργος Ζογγολόπουλος, 1988, Αλέξανδρος


 Εν τω μεταξύ το κρατικό ραδιόφωνο νωρίς το πρωί αποκαλύπτει ότι στην Αθήνα αίφνης το σκηνικό  συμπληρώνεται με την  πρωτοβουλία της ομάδας "ΜΠΟΡΟΥΜΕ"


“1 στους 11 κατοίκους της Αττικής πηγαίνει σε συσσίτια. ”

Χαρίστε τρόφιμα και βοηθήστε τους!

Είναι το σύνθημά τους και  μπορείτε να τους επισκεφτείτε στην διεύθυνση

Ίσως αυτό μεταφράζεται ότι στην Αττική μπορεί και 300 000 κάτοικοι να τρώνε σε συσσίτια. Ίσως θα πρέπει να το γνωρίζουμε…

Η αρχιτεκτονική πάντως καλά κρατεί και κυρίως στην επαρχία. Ταξιδεύοντας στην βόρεια Εύβοια ολοκαίνουργιο κτίριο με μεταμοντέρνες ανησυχίες αναζητά μάταια ενοικιαστή.

Αρτάκη, 29-Χ-2011 

Χρώματα έντονα, αετώματα, κιγκλιδώματα λουσάτα. Μέσα στο κλίμα της εποχής, όπως διαμορφώνεται από τις αρχές του ελληνικού πολιτισμού και τις τουρκικές σαπουνόπερες που έχουν κατακλύσει τα κανάλια.









Το μόνο που μας απομένει είναι το ελληνικό τοπίο. Αυτό το υπέροχο φως μετά την δύση, το φως μέσα από την αραιή συννεφιά, ατενίζοντας την θάλασσα η περπατώντας δίπλα στο ποτάμι, ανάμεσα στα φθινοπωρινά φύλλα, κάτω  από τα τεράστια πλατάνια που απογυμνώνονται, περιμένοντας υπομονετικά την επόμενη άνοιξη. Είναι η σταθερή πορεία της φύσης…









Sunday, October 23, 2011

ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ…



Ο τίμιος αγώνας της αρχιτεκτονικής
του Δημήτρη Φιλιππίδη



Max Ernst - Paul Eluard, A l' interieur de la vue

«Ο Ντίκενς δεν κατέβαινε στους δρόμους για να εμπνευστεί, ε όχι βέβαια»
(αγνώστου κριτικού)

Συνεχίζω να περπατώ, σαν έρμαιο, στην πόλη της νύχτας που έρχεται. Προσπαθώ να προσέξω την αρχιτεκτονική της, δηλαδή ν’ απομονώσω τα κτίριά της ένα προς ένα και να τα παρατηρήσω απερίσπαστα. Να καταγράψω τη μορφή τους, το πώς συμβάλλουν στην «εντύπωση» που δημιουργεί η πόλη. Παραμένοντας (πάντα) ένας αρχιτέκτονας, καθαρός κι αμόλυντος, πεισματικά δεμένος με το χειροπιαστό αντικείμενο του ασίγαστου πόθου μου – την αρχιτεκτονική.


Για την συνέχεια πατείστε εδώ


Wednesday, October 19, 2011

OH MIA PATRIA, COSI BELLA E PERDUTA! - Ω ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ, ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΧΑΜΕΝΗ!


ντρέπομαι 
για όσα συμβαίνουν στην χώρα μου
(άριες και θρήνοι στην Μεσόγειο)


Στις 12 Μαρτίου, o Silvio Berlusconi κλήθηκε να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Η Ιταλία γιόρταζε τα 150 χρόνια από την ίδρυση της και με αυτή την ευκαιρία, στην όπερα της Ρώμης, δόθηκε μια παράσταση όπερας, της πιό συμβολικής αυτής της ενοποίησης: Nabucco του Giuzeppe Verdi υπό την διεύθυνση  Riccardo Muti: Το έργο Nabucco τoυ Verdi είναι ένα έργο τόσο μουσικό όσο και πολιτικό: αφορά την  ιστορία της σκλαβιάς των Εβραίων στη Βαβυλώνα και η περίφημη άρια "Va pensiero" τραγουδιέται από τους καταπιεσμένους σκλάβους. Στην Ιταλία, το τραγούδι αυτό είναι το σύμβολο της αναζήτησης της ελευθερίας του λαού, ο οποίος το 1840 -όταν γράφτηκε η όπερα- ήταν καταπιεσμένος από την αυτοκρατορία των Αψβούργων, και πάλευε μέχρι την δημιουργία της ενωμένης Ιταλίας.


Riccardo Muti
Πριν αρχίσει η συναυλία ο Gianni Alemanno, δήμαρχος της Ρώμης, ανέβηκε στην σκηνή για να καταγγείλει τις μειώσεις της κυβέρνησης στον προϋπολογισμό για τον πολιτισμό. Αυτή η πολιτική παρέμβαση, σε μια πολιτιστική στιγμή από τις πιο συμβολικές  για την Ιταλία, θα προκαλέσει ένα απροσδόκητο αποτέλεσμα, ιδίως την στιγμή που ο Berlusconi ήταν παρών στην συναυλία.

 
Όπως δήλωσε στους Times o Ricardo Muti, διευθυντής της ορχήστρας, ήταν μια βραδιά αληθινής επανάστασης.¨Στην αρχή υπήρχε ένα μεγάλο χειροκρότημα από το κοινό. Στην συνέχεια ξεκίνησε η συναυλία. ¨όλα πήγαιναν πολύ καλά, αλλά όταν φτάσαμε στο σημείο του    "Va pensiero" αισθάνθηκα αμέσως ότι η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη στο κοινό. Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείτε να περιγράψετε, αλλά που τα αισθάνεστε. Πριν, υπερίσχυε η σιωπή του κοινού

 Την στιγμή όμως που το κοινό κατάλαβε ότι θα ξεκινούσε το "Va pensiero" η σιωπή γέμισε από μια πραγματική θέρμη. Μπορούσαμε να αισθανθούμε την σπλαχνική αντίδραση του κοινού στον θρήνο των σκλάβων που τραγουδούνε "Oh mia patria, cosi bella e perduta!". (Ω πάτρίδα μο τόσο όμορφη ακι χαμένη!)


Ενώ η χορωδία έφτανε στο τέλος, στο κοινό κάποιοι είχαν ήδη αρχίσει να φωνάζουν «Bis». Το κοινό άρχισε να φωνάζει «Viva lItalia!» και «Viva Verdi!». Άνθρωποι από τα θεωρεία άρχισαν να πετούν χαρτιά συμπληρωμένα με πατριωτικά μηνύματα - κάποια έγραφαν «Muti, senatore a vita».
Αν και το  είχε κάνει για μια και μοναδική φορά στην σκάλα του Μιλάνου το 1986, ο Muti  δίσταζε να κάνει ενα "bis" για το Va pensiero....
Όμως στο κοινό είχε ήδη ξυπνήσει το πατριωτικό συναίσθημα. Με μία θεατρική κίνηση, ο διευθυντής της ορχήστρας γύρισε τελικά την πλάτη στο podium, κοιτάζοντας το κοινό και τον Berlusconi, και είπε τα εξής:
Ναι συμφωνώ με αυτό «Ζήτω η Ιταλία» αλλά δεν είμαι πια 30 ετών και έχω ζήσει τη ζωή μου, όμως σαν ένας Ιταλός που έχει γυρίσει τον κόσμο, ντρέπομαι για όσα συμβαίνουν στη χώρα μου. Για αυτό συναινώ με το αίτημά σας για bis για το Va pensiero. Δεν είναι μόνο για την πατριωτική χαρά που αισθάνομαι, αλλά γιατί απόψε, και ενώ διεύθυνα τη χορωδία που τραγουδούσε «Ω πατρίδα μου, όμορφη και χαμένη» σκέφτηκα ότι αν συνεχίσουμε έτσι, θα σκοτώσουμε τον πολιτισμό πάνω στον οποίο οικοδομήθηκε η ιστορία της Ιταλίας. Και σε αυτή την περίπτωση, εμείς, η πατρίδα μας, θα είναι πραγματικά «όμορφη και χαμένη». 


 Θα ήθελα τώρα… πρέπει να δώσουμε νόημα σε αυτό το τραγούδι. Αφού είμαστε στο Σπίτι μας, το Θέατρο της πρωτεύουσας, και με μία χορωδία που τραγούδησε περίφημα, και που συνοδεύεται περίφημα, αν θέλετε, σας προτείνω να ενωθείτε μαζί μας και να τραγουδήσουμε όλοι μαζί». 


Έτσι προσκάλεσε το κοινό να τραγουδήσει μαζί με τη χορωδία των σκλάβων. «Είδα ομάδες ανθρώπων να σηκώνονται. Όλη η Όπερα της Ρώμης σηκώθηκε. Η χορωδία επίσης σηκώθηκε.»

Ηταν μια μαγική στιγμή μέσα στην όπερα. Εκείνη τη βραδιά δεν ήταν μόνο μια συναυλία του Nabucco, αλλά ήταν επίσης μια εκδήλωση του θεάτρου της πρωτεύουσας υπ΄ όψη όλων  των πολιτικών... 

 

...υπ΄ όψη και των πολιτικών μας, συμπληρώνω, που υποταγμένοι στις εξαρτήσεις τους, έχασαν παντελώς την αξιοπρέπειά τους αθωώνοντας ακόμη  και τους λαθρεμπόρους που τους έθρεψαν, και αγνοώντας την οργή  και την συγκίνηση του κόσμου.



Οι φλόγες όμως ήδη άναψαν…
και δεν θα παραμείνουν μόνο στους δρόμους…

Παρακολουθείστε τις στιγμές αυτές στην οπερα της Ρώμης. Αφιερώστε λίγα λεπτά ακόμη για να απολαύσετε και να ακούσετε την υπέροχη αυτή άρια, κάνοντας κλικ εδώ.  
   
Ευχαριστώ πολύ τον φίλο Βαγγέλη Παλαιολόγο για την αποστολή αυτού του υλικού.





Sunday, October 16, 2011

Η ΦΥΣΗ– Ο ΛΟΓΟΣ- ΤΟ ΤΟΠΙΟ- Η ΠΟΛΗ ΚΑΙ Η ΑΣΤΙΚΗ ΜΑΣ ΝΕΥΡΩΣΗ



διπλωματικές αρχιτεκτόνων και συζητήσεις, 
απεικονιστικά στερεότυπα της ελληνικότητας και
μια διαφορετική προσέγγιση για την κατοικία 


1. “ΕΝΤΟΠIΣΕΙΣ” ΣΤΟ PARAPERA

      στερέωση αιώρηση πλεύση





Απολαύστε σήμερα μια βραβευμένη διπλωματική εργασία δύο νέων συναδέλφων της  Βασιλικής Νικολούτσου και της Ισαβέλλας-Ινές Οικονομοπούλου-Παρασκευοπούλου που πραγματοποίησαν στην Αρχιτεκτονική Σχολή  του ΕΜΠ με την εποπτεία της  καθηγήτριας Μπούκη Μπαμπάλου-Νουκάκη και με σύμβουλο τον Χρύσανθο Κιρπότιν.


 
Η διπλωματική εργασία αναφέρεται στη Λιμνοθάλασσα Κοτύχι, στη βορειοδυτική Πελοποννήσο. Σε ένα τοπίο επίπεδο, απέραντο, ατέρμονο, η επέμβαση συνοψίζεται σε τρεις λέξεις:  στερέωση αιώρηση πλεύση.


"Η πρόταση βασίζεται στο χειρισμό των ορίων του νοτίου τμήματος  της λιμνοθάλασσας, του πιο ανθρωπογενούς. Επιθυμείται  η βιωματική εμπειρία των επισκεπτών, με διαβάθμιση αισθήσεων και σημεία-τόπους έντασης".





Πρόκειται για μια εικαστική προσέγγιση, με μία προσωπική γραφή και έκφραση που χαρακτηρίζει τον σχεδιασμό των προτάσεων.

«Η γραφή κλιμακώνεται από τη στερέωση, με φθαρτές, εφήμερες κατασκευές στο ανθρωπογενές ανάχωμα, στην αιώρηση, με εδαφικούς χειρισμούς στην ευαίσθητη αμμολωρίδα και ολοκληρώνεται κατά την επιστροφή, με την πλεύση. Αναφέρεται σε κλίμακες που αφορούν τη συνολική αντίληψη του χώρου και εστιάζει στη στερέωση των κατασκευών σε αυτό το τόσο μεταβλητό και ασταθές υπόβαθρο.»


"Η άντληση της πρώτης ύλης, από τον ίδιο τον τόπο, ανακαλεί την έννοια της μνήμης / της ανάμνησης / του βάθους /της διάρκειας



Ανακαλύπτει κρυμμένες ιστορίες και εναλλαγές του χώρου. Επεμβάσεις που πλάθονται μαζί με το νερό, στις όχθες του ποταμού, στις βαλτώσεις μιας λιμνοθάλασσας, συμπληρώνονται από την εξέλιξη του χρόνου, από την αέναη κίνηση που το χαρακτηρίζει."


Η εργασία διακρίθηκε με 1ο βραβείο στο διεθνή φοιτητικό διαγωνισμό Urban Boundaries, που προκηρύχθηκε από την International Federation of Landscape Architects. H βράβευση έγινε στο  Kongresshaus στη Ζυρίχη, τον Ιούνιο 2011

Ομολογώ ότι η νέα αυτή επεξεργασία των συναδέλφων μου κίνησε το ενδιαφέρον, γιατί αποτελεί μια ευαίσθητη προσέγγιση, αν και ατελής, μιας ανθρώπινης επέμβασης στο φυσικό τοπίο και σε μεγάλο βαθμό σχετίζεται με τις αναζητήσεις και τον προβληματισμό που κατέθεσα στην έκθεσή μου και το βιβλίο με τίτλο «αρχέτυπα».  Έχει ενδιαφέρον που αρχίζει ένας τέτοιος προβληματισμός στις αρχιτεκτονικές σχολές και δεν παραμένει εντός των τειχών.  Η Μπούκη Μπαμπάλου- Νουκάκη, είχε την πρωτοβουλία να προβάλει την δουλειά των φοιτητών της αρχιτεκτονικής  και να ανοίξει ένα ευρύτερο διάλογο. 



Έτσι ξαναβρέθηκα στον πολυχώρο parapera, όπου παρουσιάστηκε  η διπλωματική αυτή και άλλη μια εξ ίσου ενδιαφέρουσα, που αφορούσε επεμβάσεις στο φυσικό τοπίο του Ρέματος Χαλανδρίου και εστίαζε «στην συρραφή του φυσικού αποθέματος με το αστικό σώμα». Η διπλωματική αυτή  που πραγματοποίησαν ο Αντώνης Χαζάπης και η Χρυσή Γουσίου  είχε τίτλο «ανασύροντας πεδία συρραφής». Οι διπλωματικές αυτές ήταν αφορμή για μια ευρύτερη συζήτηση με τίτλο «εντοπίσεις» και θέμα Φύση-Λόγος / Φύση-Πόλη



Στην συζήτηση αυτή, που συμμετείχαν ο Θωμάς Δοξιάδης, ο Νίκος Καζέρος, ο Ανδρέας Κούρκουλας και  η Ίρις Λυκουριώτη, διατυπώθηκαν προβληματισμοί και σκέψεις που επίμονα παρέμειναν σε ένα εννοιολογικό επίπεδο, στα πλαίσια κάποιων προφορικών διατυπώσεων με φιλοσοφικού χαρακτήρα ετερόκλητες προσεγγίσεις. Ομολογώ ότι περίμενα να ακούσω από τους προσκεκλημένους ομιλητές και δασκάλους, να μας διαβάζουν συγκροτημένα κείμενα, που να προσεγγίζουν επί της ουσίας το θέμα, με απόψεις τεκμηριωμένες και όχι γενικόλογες.   Με δεδομένη την συστηματική προσέγγιση των δύο διπλωματικών, που δυστυχώς δεν παρουσιάστηκαν από τους νέους συναδέλφους ούτε σχολιάστηκαν από τους ομιλητές, θα είχε ενδιαφέρον να διατυπωθούν πιο συγκροτημένες εισηγήσεις. Αισθάνθηκα λίγο σαν να βρίσκομαι στα φοιτητικά εργαστήρια-καμαρίνια του Πολυτεχνείου, με την γνωστή αυτή ατμόσφαιρα των ατέρμονων συζητήσεων, που ίσως έχουν γίνει πια μανιέρα τα τελευταία χρόνια,, αλλά δεν νομίζω ότι   αρμόζουν σε ένα δημόσιο χώρο.
Η  συζήτηση που ακολούθησε ισορρόπησε σε ένα βαθμό το κενό.  Όσο για τον χώρο που επιλέχθηκε, αναρωτιέμαι αν το απαξιωμένο αστικό τοπίο της οδού Αχαρνών με τα εγκαταλελειμμένα κτίρια, τους όγκους των απορριμμάτων και τους "συμπαθείς" μας μετανάστες να κυριαρχούν, συνέβαλε στην εξύψωση της όποιας ενεπομείνουσας αισιοδοξίας μας. Γιατί από την άλλη υπάρχει βέβαια και η «αστική μας νεύρωση» που ακολουθεί



2. ΠΑΝΟΣ ΚΟΚΚΙΝΙΑΣ   Leave your Myth in Greece
H φύση και η αστική μας νεύρωση


Η έκθεση αυτή  αναδεικνύει την αποξένωση, με φόντο το ελληνικό τοπίο, όπου οι ανθρώπινες φιγούρες σκηνοθετούνται με έναν παράδοξο και μοναδικό τρόπο. Αισθάνθηκα ότι ο Κοκκινιάς, μας βάζει σε ένα κλίμα ιλαροτραγωδίας,  που πραγματικά απόλαυσα μέσα από  τις λίγες αλλά πολύ δυνατές φωτογραφίες του.



Μια σεμνή έκθεση που αξίζει να την δείτε στην Xippas Gallerry. Θα χαρείτε ακόμη και την εξαιρετική είσοδο της μεσοπολεμικής πολυκατοικίας  στην οδό Πατριάρχου Ιωακείμ 53. 



Μια υψηλού επιπέδου προσέγγιση της κατοικίας 75 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ.  Σε αντίθεση με...




3.ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΑΚΗΣ
Η εξέλιξη της κατοικίας τα τελευταία 25 χρόνια





Στα πλαίσια της  ημερίδας του Περιοδικού ΚΤΙΡΙΟ για τα 25  του χρόνια, που πραγματοποιήθηκε στο Κολλέγιο Αθηνών στις 10 Οκτωβρίου 2011,  ξεχώρισα την εισήγηση του  Δημήτρη Αντωνακάκη και σήμερα έχω την χαρά να σας την παρουσιάσω. Μεταξύ άλλων αναφέρει :

...«Σήμερα το σπίτι λειτουργεί συνήθως ως χώρος-πυρήνας ζωής στο μέτρο που υπάρχουν παιδιά. Τότε, αίφνης, υπάρχει σπίτι.
Γιατί τα παιδιά ξέρουν να ζήσουνε το χώρο, μπορούν να τον αγαπήσουν, να τον χρησιμοποιήσουν και πολλές φορές παρασύρουν και τους μεγάλους σ’ αυτό το παιγνίδι. Όταν όμως φύγουν, γιατί μεγάλωσαν, γιατί σπουδάζουν ή γιατί έχουν τη δική τους ζωή, το σπίτι βουβαίνεται και οι γονείς τριγυρνούν σαν φαντάσματα στα άδεια παιδικά δωμάτια.
Και τότε συχνά επανερχόμαστε στην παλιά κατάσταση, πιο κουρασμένοι, όπου τίποτα δεν γίνεται, τίποτα δεν προχωράει, όπου, όπως γράφει ο Μπέκετ «κανείς δεν έρχεται και κανείς δεν φεύγει».
Το σπίτι υπάρχει χωρίς εμάς ή μάλλον άσχετο με εμάς.

Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς για όλα αυτά;
Τι μπορεί να κάνει γι’ αυτά η αρχιτεκτονική;».....


Για να διαβάσετε όλη την εισήγηση πατήστε  εδώ 




4. Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ ΦΡΕΝΤΥ ΚΑΡΑΜΠΟΤ 16-ΟΚΤ 2011


© GiorgosTriantafyllou 

Τον Φρέντυ Κάραμποτ τον γνώρισα και τον φωτογράφισα πέρσι το καλοκαίρι στην Ύδρα, στα πλαίσια ενός συνεδρίου για τον πολιτισμό. Φάγαμε μαζί και συζητώντας κατάλαβα ότι εκτός από ένας σημαντικός και σεμνός δημιουργός ήταν και ένας ανοιχτόκαρδος άνθρωπος.

© GiorgosTriantafyllou 
Με αντιστασιακή δράση στην εφηβεία του, έμεινε στην ιστορία της εικαστικής τέχνης της Ελλάδος ως ένας πολύπλευρος και οξυδερκής δημιουργός και γραφίστας Συνδέθηκε με την καλλιτεχνική άνοιξη της δεκαετίας του 1960 και έδωσε στην τουριστική εικόνα της Ελλάδος μία ανανεωτική αύρα, μαζί με το ζεύγος Μιχάλη και Αγνής Κατζουράκη. Άνοιξαν μαζί καινούργιους δρόμους για αυτόν τον τόπο, με διεθνή απήχηση. Σήμερα τέτοιοι άνθρωποι μας λείπουν…