NΙΚΟΣ ΑΛΕΞΙΟΥ : ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΑΠΟ ΧΑΡΤΙ

ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΕΠΤΩΧΕΥΣΑΝ ΚΑΙ ΕΠΕΙΝΑΣΑΝ…

ένα ανέκδοτο κείμενο του

Νίκος Αλεξίου: «ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ» Ν.Υ.2002

Σε ενα νεο τοτε βιβλιοπωλειο της οδου Μητροπολεως βρηκα το μικρο μπλε βιβλιαρακι του Γιωργου Εξαρχου «ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΩΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΩΝ» εκδοσεις Γαβριηλιδης. Το πρωτο «Οι παλαιοί Ελληνες», τρεις γραμμες, ελεγε πως οι παλαιοι Ελληνες ηταν ψηλοι σαν τις ψηλοτερες λευκες και οταν επεφταν δεν μπορουσαν να σηκωθουν, για αυτο και ο μεγαλυτερος ορκος τους ηταν «να πεσω αν δεν λεω την αληθεια».

Εκει διαβασα αυτο το κειμενο «ΟΙ ΓΟΝΙΟΙ» που δεν ειναι παραμυθι μα ενα δοκιμιο, μια διδαχη, πως το παιδι γινεται αντρας για να διδαξει τα παιδια του να γινουν αντρες και δηλητηριαστηκα. Και σαν δηλητηριο αρχισα να το προσφερω στους φιλους μου. Γεια σου Αλεξανδρε Τσαντιλα, γεια σου Αννυ Κωστοπουλου, γεια σου Μανωλη Ζαχαριουδακη, γεια σου Ιακωβε Ιβηρητη, γεια σου Βασιλειε Γοντικακη, γεια σου Βικο Ναχμια, γεια σου Ολια Λαζαριδου, γεια σου Γιωργο Λαζανη, γεια σου Κωστα Τσοκλη, γεια σας Μανο και Επη Παυλιδη, γεια σου… γεια σου…γεια σου…γεια σου. Κι εγω θα σας στελνω την αληθεια γραμμενη σε κολωχαρτο στον κατω κοσμο.

Βεβαια, το Θεατρο είναι. Και η Κωμωδια είναι μεσα στην Τραγωδια και η Τραγωδια είναι μεσα στην Κωμωδια. Και εχει Μεγεθος.

Σας ευχαριστω «Θ» που μου κανατε τετοιο δωρο.

Γεια σας.

Κλαιω.

Νικος Αλεξιου

Σπυρου Μερκουρη 80

11634 Αθηνα

Πεμπτη 28 Μαρτιου 2002

9.20 πμ

Με τον Νίκο είχαμε μια παράξενη σχέση για πολλά χρόνια. Βρισκόμαστε αραιά, αλλά πάντα νοιώθαμε ότι να, μόλις εχθές είμαστε πάλι μαζί... Πριν ακριβώς από 9 χρόνια μόλις τελείωσε η παράσταση του Κώστα Καπελώνη «Παραμύθι από χαρτί» στο θέατρο "ΚΑΠΝΟΚΟΠΤΗΡΙΟΥ 8", ο Νίκος με πλησίασε και μου έδωσε ένα κομμάτι λευκό απορροφητικό χαρτί από το σκηνικό της παράστασης που είχε επιμεληθεί, μαζί με την φωτογραφία του έργου του τυπωμένη από το πρίντερ του σε μια σελίδα Α4. μαζί με μια σελίδα με αυτό το κείμενο που είχε γράψει το πρωί της ίδιας μέρας. Μιλήσαμε για λίγο συγκινημένοι και χωρίσαμε... 

Αν και από τότε βρεθήκαμε πολλές φορές, από εκείνη ειδικά την βραδιά μου έχει μείνει μια τρυφερή και ταυτόχρονα πικρή αίσθηση, που την κρατώ αυτούσια μέσα μου εννέα ολόκληρα χρόνια. Σήμερα 28 Μαρτίου 2011, κρατώντας στο χέρι το μικρό αυτό τσαλακωμένο χαρτάκι, θέλησα αυτήν την ανάμνηση να την μοιραστώ μαζί σας, όπως ακριβώς τότε ο Νίκος το είχε γράψει..