ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΟΥΖΑΝΑ ΑΝΤΩΝΑΚΑΚΗ (ΔΙΑΛΕΞΗ ΣΤΟ ΕΙΑ)

μια βραδιά με στίχους ποιητών…

Μια βραδιά μύησης, μυσταγωγίας, ποίησης και αρχιτεκτονικής περιπλάνησης σε διαδρομές γεμάτες εμπόδια, απογοητεύσεις και συγκίνησεις. 

Μια βραδιά με στοίχους ποιητών και αποσπάσματα λογίων, ευαίσθητα και αποκαλυπτικά σκίτσα, μιας πορείας με σταθερές αρχές, αξίες και στόχους, για το κατοικείν, για την σχέση του ιδιωτικού και του δημόσιου, για την διείσδυση του υπαίθριου χώρου στην σύνθεση, την έννοια της πορείας και την συναρπαστική απόλαυση της πλοκής και των αλεπάλληλων εκπλήξεων των εσωτερικών χώρων. 

Μια βραδιά μοναδικής τόλμης, γοητευτικών χρωματικών επιλογών, που ακουμπούν στην σοφία των επιλογών του παρελθόντος, όπως αυτές γεννήθηκαν κάτω από την δύναμη και την ένταση του ξεχωριστού ελληνικού φωτός. 

Μια βραδιά με σπάνιους χειρισμούς πάνω στο φυσικό ανάγλυφο του ελληνικού τοπίου, που άλλοτε υποτάσσονται διακριτικά και άλλοτε τολμούν να το αναδείξουν, μέσα από θαρραλέες χειρονομίες, με εξάρσεις και φόρμες, που τελικά φυτρώνουν κυριολεκτικά και φυσικά στο τοπίο.

Μια βραδιά ευγένειας και ηρεμίας, που συγκαλύπτει ένα μοναδικό πάθος, μια εσωτερική και συνεχή δύναμη δημιουργίας και παράλληλα μια συνεχή αγωνιστική υποστήριξη για την διάσωση των δημιουργημάτων τους σε μια χώρα συχνών ανατροπών και ασεβών παρεμβάσεων στο αρχιτεκτονικό έργο. 

Άποψη του κτιρίου της Βιβλιοθήκης στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα 

Κάποιοι θα πρέπει να προλάβουν! Να σεβαστούν την άνευ διαλόγου μονομερή διαφαινόμενη απόφαση για παραποίηση του κτιρίου της βιβλιοθήκης στην Σχολή Κάλων Τεχνών της Αθήνας, που μόλις ολοκληρώθηκε και παραμένει κλειστή παρά την έτοιμη χρηματοδότηση για την οργάνωση των βιβλίων από το Ίδρυμα Σταυρού Νιάρχου. Αν μη τι άλλο οι ιθύνοντες ας τοποθετηθούν δημόσια και με τεκμηριωμένη άποψη. 

Έτσι δεν είναι αγαπητέ κύριε Πρύτανη; 

Μια βραδιά που το κοινό σιώπησε, ηρεμώντας και συνεπαρμένο αφουγκράστηκε και απόλαυσε τις λέξεις, τις αξίες, τις αρχές και τις μοναδικές ποιότητες. Παρέμεινε εκστατικό και συγκινημένο με κορύφωση την τελική αφήγηση του παραμυθιού, ενός ονείρου που κάποτε διηγήθηκε ο Frank Lloyd Wright,

Μια βραδιά με θερμά σχόλια και συγκινήσεις από φίλους, συνεργάτες και το κοινό, αλλά και δυσάρεστες εντάσεις και διαξιφισμούς που τελικά δεν κατάφεραν να εξισορροπήσουν και να ερμηνεύσουν την διαπίστωση για όλους εμάς εκτός των τειχών, που γνωρίζουμε πολύ καλά ότι σε αυτόν τον τόπο συχνά ξεχνάμε, απαξιώνουμε, μετά μανίας αποδυναμώνουμε και εύκολα αγνοούμε τους πιο σημαντικούς ανθρώπους που συναντάμε στο διάβα μας, αντί να τους προβάλουμε αδιακόπως με υπερηφάνεια.

Μια βραδιά λοιπόν με μια διάλεξη, που χαρακτηρίστηκε σαν ένα δείγμα αρχιτεκτονικής κουλτούρας που σπάνια βιώνουμε τα τελευταία χρόνια.

Μια βραδυά με σημαντικές αλλά και δυσάρεστες διαπιστώσεις, αλλά και πολλές έντονες και αδικαιολόγητες απουσίες, που θα πρέπει να μας προβληματίσουν. Ποτέ όμως δεν είναι αργά... 

Μια βραδιά που πρέπει όλοι μας να αποδώσουμε έγκαιρα και έμπρακτα αυτό που πραγματικά αξίζει σε αυτούς τους μοναχικούς τελικά αρχιτέκτονες,  που έχουν μια τόσο σημαντική διεθνή απήχηση και κυρίως με αγώνες, πείσμα και απίστευτη δουλειά, άνοιξαν και συνεχίζουν να ανοίγουν δρόμους στην ελληνική αρχιτεκτονική. 

Μια βραδιά που κρατώ στην μνήμη μου σαν μια ακόμη πολύτιμη παρακαταθήκη, μαζί με όλες τις άλλες που βιώνω δίπλα τους από τα τέλη της δεκαετίας το ΄70. 

Δημήτρη και Σουζάνα σας ευχαριστούμε!!! 

Η διάλεξη πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 11 Ιουνίου 2015 στο αμφιθέατρο Αντώνη Τρίτση, στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, στο πλαίσιο του 12ου Κύκλου των Διαλέξεων Ελλήνων Αρχιτεκτόνων που πραγματοποιεί το Ελληνικό Ινστιτούτο Αρχιτεκτονικής. Τίτλος της διάλεξης: «ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΣΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΚΤΙΣΜΑΤΑ» 

Από τον αρχιτέκτονα Βαγγέλη Στυλιανίδη έλαβα το ακόλουθο κείμενο την Παρασκευή 12 Ιουνίου 2015. Το παραθέτω ως έχει. 

Βαγγέλης Στυλιανίδης

  Με αφορμη την Διαλεξη που εγινε στο Πνευματικο Κεντρο του Δημου Αθηναιων 11/6/15 και τον μικρο διαλογο που ακολουθησε θα ηθελα να διατυπωσω καποιες συντομες σκεψεις. 

  Η ατμοσφαιρα ηταν σχεδον κατανυκτικη και οπως συχνα συμβαινει οταν παρουσιαζεται ενας παλιος συναδελφος η ομοθυμια που επικρατει στην αιθουσα ειναι συνηθως συναισθηματικα ανακουφιστικη.Τα θετικα σχολια πολλες φορες βιωματικα ηταν χωρις τελος και χτες. 

  Τι συμβαινει και απελευθερωνεται αυτη η καλη διαθεση περα απο την δεδομενη υπαρξη ενος σοβαρου και συνεκτικου αρχιτεκτονικου εργου και μιας στασης ζωης γεματης συνεπεια? 

  Ειναι νομιζω οτι οι παλιοτεροι απο εμας αναβιωνουν μια παλια σχεση με την Αρχιτεκτονικη και την ιδεα του επαγγελματος αυτου που εχει χαθει. 

   Και την δεκαετια του 70 ακομη η εκπαιδευση και η ιδεολογια γυρω απο το επαγγελμα του Αρχιτεκτονα ζουσε μεσα στις ιδεες την γραμματικη και το συντακτικο του υστερου Μοντερνου Κινηματος. Ενας κοσμος κανονων ρητων και αρρητων εδινε στη δουλεια μας ενα νοηματικο και ηθικο περιεχομενο, καθοριζε συμπεριφορες, δημιουργοντας ενα ολοκληρωμενο ιδεολογικο πλαισιο που επετρεψε μια σειρα απο πρακτικες κατανοητες,ιεραρχημενες, καθως και την αποδοχη η την απόρριψη τους. 

   Ετσι υπηρχε ο τροπος να διαμορφωνονται συνταγμενα κινηματα και αποψεις οπως επισης να υπαρχει η πεποιθηση οτι ειμαστε εμεις και το επαγγελμα μας κοινωνικα χρησιμοι και απαραιτητοι στην υπηρεσια της προοδου των κοινοτητων που υπηρετουσαμε. Υπηρχαν δηλαδη οι αποψεις και τα ιδεολογικα εργαλεια για να εχουμε μια συνεκτικη και κατανοησιμη επαγγελματικη ζωη. 

   Ζουμε σε μια εποχη στην οποια το θεαμα κυριαρχει, κατακλυζόμαστε απο εικονες, η εμπορικοτητα και το εντελως επικαιρο ειναι μεσα στην ζωη μας και οι πορειες που διανυουμε εξαιρετικα μοναχικες. Νομιζω λοιπον οτι η ανακληση του χαμενου παραδεισου οπως εγινε και χτες , ειναι αυτη που δημιουργει το αισθημα κοινοτηταςπου με καποιο τροπο ζησαμε στη Διαλεξη. 

   Ισως αυτο ερμηνευει ετω και μερικα την ενσταση που κατεθεσε ο Τ.Μπιρης σχετικα με το τι παραδειγματα Αρχιτεκτονικης διακινουνται στις σχολες και γιατι τοομοθυμο κλιμα που αναπτυσεται στις διαλεξεις συχνα ξεχνιεται μολις αδειασει η αιθουσα. 

  0ι καιροι εχουν αλλαξει το επιθετικο marketing κυριαρχει, και οχι μονο στην Αρχιτεκτονικη που ας σημειωθει οτι λειτουργει συχνα σε ενα πλαισιο εφημερης μοδας. 

  Αυτο βεβαια δε σημαινει οτι δεν αξιζει να υπαρχουν η καλλιτερα οτι ειναι απαραιτητο να υπαρχουν στο χωρο μας δημιουργοι και Δασκαλοι που με το μολυβι ,την σταθερη αποψη και τον πευματικο τους ασκητισμο δημιουργουν περιοχες συναντησης και επιστροφης στο ουσιωδες. 

Βαγγελης Στυλιανιδης