ΕΥΑ ΜΑΝΙΔΑΚΗ: ΜΙΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΕ ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ ΤΗΝ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ

με αφορμή την ευρηματική σκηνογραφική προσέγγιση για την όπερα «Ντον Τζοβάννι» 

(μέσα από απαγορευμένες φωτογραφίες)

Η Εύα Μανιδάκη με τον Γιάννη Χουβαρδά λίγο πριν την γενική δοκιμή στο Ηρώδειο (Τρίτη 10 Ιουνίου 2014)

Με άγχος και αγωνία παρακολούθησα την γενική δοκιμή του «Ντον Τζοβάνι» στο Ηρώδειο, από το πάνω διάζωμα, έχοντας σε πρώτο πλάνο τους νέους επιτηρητές του Φεστιβάλ Αθηνών, που με την πλάτη στην σκηνή, μας παρακολουθούσαν επίμονα σε όλη την διάρκεια της παράστασης. Παραμόνευαν διακριτικά και όποιος τολμούσε να σηκώσει την μηχανή του να φωτογραφήσει πλησίαζαν ευγενικά και του υπενθύμιζαν ότι απαγορεύεται η φωτογράφιση. 

Εύα Μανιδάκη, Σκίτσο του σκηνικού της παράστασης «Ντον Τζοβάνι»

Δεν κρατήθηκα όμως μπροστά στο ευρηματικό σκηνικό της Εύας Μανιδάκη, την τολμηρή σκηνοθετική ματιά του Χουβαρδά και την άρτια εκτέλεση των συντελεστών της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.

Έτσι σήμερα τολμώ στο όνομα της ρήσης «αμαρτία ομολογουμένη ουκ έστι αμαρτία» να παραθέσω το φωτογραφικό υλικό που κατέγραψα εν κρυπτώ, μια και αυτό το μπλογκ εξακολουθεί να μην έχει την όποια εμπορική διάσταση, μόνο και μόνο για να επαινέσω το σημαντικό αρχιτεκτονικό, θεατρικό και εικαστικό έργο την Εύας Μανιδάκη.

Ο Γιάννης Χουβαρδάς με τον Μύρωνα Μιχαηλίδη

Η Μανιδάκη συνωμοτώντας με τον Χουβαρδά, τον Μύρωνα Μιχαηλίδη και τον Λουκά Καρυτινό που έχει τη μουσική διεύθυνση, μας αιφνιδίασαν με μια εξαιρετικά τολμηρή προσέγγιση (προκλητική για τους αστούς, θα έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκης), που υποστηρίχθηκε με ένα ανατρεπτικό σκηνικό.

Πριν ακόμα την έναρξη της παράστασης με το φυσικό φως με τους εν κατακλίσει άστεγους, και μέχρι το τέλος με τους ευρηματικούς λιτούς φωτισμούς που δημιουργούσαν εξπρεσιονιστικές εικόνες, με τις έντονες πλάγιες σκιές, το σκηνικό υποστήριξε με έναν ξεχωριστό τρόπο την παράσταση και είχε πραγματικά μια μοναδική συνομιλία με το Ηρώδειο. 

Το δάπεδο με τους διάσπαρτους κυβόλιθοι και τις μαντεμένιες σχάρες, οι μεταλλικές βιομηχανικές πόρτες, το πολλαπλών χρήσεων και δυνατοτήτων κοντέινερ, τα φώτα του δρόμου και οι φωτεινές επιγραφές με σωλήνες «νέον» συγκροτούσαν έναν παράδοξο και απέριττο κώδικα ξεχωριστό σε σχέση με τις συνήθεις σκηνογραφικές προσεγγίσεις στην ελληνική όπερα. Η αρχιτεκτονική παιδεία της Μανιδάκη συμβάλει ουσιαστικά στην επιτυχή σύνθεση τέτοιων σκηνογραφικών επιλογών με τους δύσκολους θεατρικούς χώρους που δοκιμάζονται.

Αντίστοιχη εμπειρία τολμηρών επιλογών στην Ελλάδα είχαμε με την όπερα «Άνοδος και πτώση της πόλης Μαχαγκόννυ», βασισμένη πάνω στο εμβληματικό έργο των Κουρτ Βάιλ και Μπέρτολτ Μπρεχτ, σε σκηνοθεσία της πρωτοποριακής ομάδας Fura dels Baus στο Μέγαρο Μουσικής τον Μάρτιο του 2012. Εδώ όμως πρόκειται για ένα έργο του Βόλφγκανκ Αμαντέους Μότσαρτ με ιταλικό λιμπρέτο του Λορέντσο Ντα Πόντε  που έκανε πρεμιέρα στο Θέατρο των Τάξεων στην Πράγα στις 29 Οκτωβρίου 1787.  

Η Εύα Μανιδάκη, διατηρώντας ένα χαμηλό προφίλ, πραγματοποιεί μια προσωπική διαδρομή με σημαντικές λιτές και ταυτόχρονα συναρπαστικές χειρονομίες, σκηνογραφώντας στο Ελληνικό Θέατρο και τον Κινηματογράφο, αποκαλύπτοντας μια παράλληλη αρχιτεκτονική παιδεία και ευαισθησία. Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχουν οι ιδιότυπες τολμηρές κατασκευές της, που παρά την φαινομενική απλότητά τους, κρύβουν πολύπλοκους μηχανισμούς κίνησης και μεταβλητότητας Πραγματοποιούν παράξενες κινήσεις που εκτελούνται άψογα, χωρίς την παραμικρή αστοχία!

Το φινάλε της γενικής δοκιμής 

Έχω την αίσθηση ότι η Μανιδάκη κατακτά βήμα βήμα έναν σημαντικό ρόλο στην Ελληνική σκηνογραφία, που οι επιλογές της τολμώ να πω ότι μου φέρνουν στον νου τις άλλοτε πρωτοποριακές επιλογές του Διονύση Φωτόπουλου, που βιώσαμε από την δεκαετία του ΄70. 

Με σπουδές, Αρχιτεκτονικής στην Ecole Speciale d' Architecture και στην συνέχεια στην Ανωτέρα Σχολή Δραματικής Τέχνης του Θεάτρου Εμπρός, η Μανιδάκη μας έχει δώσει μια ικανή σειρά σκηνογραφικών προτάσεων που ξεχωρίζουν. 

Εύα Μανιδάκη, σκηνικό από την παράσταση «Αβελάρδος και Ελοΐζα» που παρουσιάστηκε στις αρχές Ιουνίου στην Πειραιώς 260

Ενδεικτικά αναφέρομαι στην πρόσφατη θεατρική παράσταση στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, στην Πειραιώς 260, «Αβελάρδος και Ελοΐζα» σε σκηνοθεσία του Γιάννη Καλαβριανού.

Εύα Μανιδάκη, μακέτα σκηνικού για την ταινία «Miss Violence» του Αλέξανδρου Αβρανά

ή ακόμη και στην ταινία «Miss Violence» του Αλέξανδρου Αβρανά. 

Εύα Μανιδάκη, σκηνογραφία για τη τελευταία παράσταση του Λευτέρη Βογιατζή «Αμφιτρύων» το καλοκαίρι του 2012.

Ξεχωρίζω την αυτοσχέδια διαδραστική μηχανή, ως σκηνογραφικό επίκεντρο της τελευταίας παράστασης του Λευτέρη Βογιατζή «Αμφιτρύων» το καλοκαίρι του 2012.

Υπενθυμίζω ότι η Μανιδάκη είναι παράλληλα και ιδρυτικό μέλος του γνωστού αρχιτεκτονικού γραφείου Flux Office μαζί με τον Θανάση Δεμίρη και νομίζω ότι εξακολουθεί να διδάσκει Αρχιτεκτονική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, στο Βόλο. 

Κάντε ΚΛΙΚ στις εικόνες για μεγένθυση