triantafyllou giorgos architect

ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ Νo 9

_______________________________

TRACEY EMIN

ΣΤΗΝ ΓΚΑΛΕΡΙ WHITE CUBE

περιπλάνηση προς Tower Bridge

διαμέσου της Bermondsey Str.

Tracey Emin portrait, Isomnia Room Installation, 2018 , detail

White Cube Bermondsey Gallery

Με επιρροές από τον Edvard Munch και τον Egon Schiele, η Βρεττανή εικαστικός Tracey Emin εκθέτει στην πρωτοποριακή και αρχιτεκτονικά ενδιαφέρουσα γκαλερί White Cube στην Bermondsey Street, στο νότιο ανατολικό Λονδίνο, την τελευταία της δουλειά με τίτλο ‘A Fortnight of Tears’ («Ένα Δεκαπενθήμερο Δάκρυα»).

White Cube Bermondsey Gallery, εσωτερικό

Εμπνεόμενη από γεγονότα της ζωής της εκθέτει έργα γλυπτικής, νέον, ζωγραφικά και σχέδια, φωτογραφίες και βίντεο, αποκαλύπτει με ειλικρίνεια τις ελπίδες, τις ταπεινώσεις, τις αποτυχίες και τις επιτυχίες της. Έργα που όπως αναφέρεται στον κατάλογο εστιάζονται στις μνήμες και τα συναισθήματα της εικαστικού που προέρχονται από την απώλεια, το πάθος, τον θυμό και την αγάπη.

Tracey Emin, Isomnia Room Installation, 2018

Στην πρώτη αίθουσα south gallery 1, εκτίθεται μια σειρά από πενήντα αυτοπροσωπογραφίες που έχουν ληφθεί διαφορετικές στιγμές και καταστάσεις κατά τις περιόδους αϋπνίας της καλλιτέχνιδος και απεικονίζουν την απελπισία αυτών των μοναχικών ωρών.

Tracey Emin, Isomnia Room Installation, 2018

Tracey Emin

Στην αίθουσα 9Χ9 ένα γονατιστό, γυμνό χάλκινο γλυπτό κοιτάζει τις παλάμες του με τίτλο “The Mother”, που πρόκειται να εγκατασταθεί μόνιμα δίπλα στο Edvard Munch Museum την άνοιξη του 2020.

Tracey Emin, The Mother, 2017

Ακριβώς απέναντι στην αίθουσα “The Ashes Room", σε ένα κλίμα πένθους, προβάλλεται ταινία με κεντρικό θέμα το ξύλινο κουτί με την τέφρα της μητέρας της, μαζί με άλλα έργα ζωγραφικής.

Tracey Emin, The Ashes, 2018

Saying goodbye: Tracey Emin’s I Was Too Young to Be Carrying Your Ashes

Στην αίθουσα South Gallery II, δύο επιπλέον υπερμεγέθη γλυπτά, σε ευάλωτες και ερωτικές πόζες που απεικονίζουν το πρώτο μια γυναικεία φιγούρα που βρίσκεται με την όψη προς τα κάτω και με τίτλο “I lay here for you”

Tracey Emin, I lay here for you, ορείχαλκος, 2010

και το δεύτερο, με τίτλο "When I sleep" σκυφτό με επιμήκη άκρα και χέρια σφιγμένα ανάμεσα στα πόδια.

Tracey Emin, When I sleep, ορείχαλκος, 2018

Tracey Emin, I Longed For You, 2019

Ένα έργο με νέον και μία σειρά ζωγραφικά έργα εκτίθενται ακόμη στον ίδιο χώρο, με κεντρικό θέμα το γυμνό γυναικείο σώμα.

Tracey Emin, I don’t Know who I love, 2018

Tracey Emin, I wanted to go with you-to another world, 2018

Στα νέα της έργα ζωγραφικής που παρουσιάζονται στην έκθεση, η Emin εκφράζει τη χαρά και την απογοήτευση που είναι εγγενή με την ανθρώπινη ύπαρξη, καθώς και στιγμές από την γοητεία των σεξουαλικών σχέσεων έως το φυσικό τραύμα της άμβλωσης.

Ο Tracey Emin γεννήθηκε το 1963 στο Λονδίνο. Μοιράζεται το χρόνο της μεταξύ του Νότου της Γαλλίας και του Λονδίνου.

ΑΠΟ ΤΗΝ WHITE CUBE ΠΡΟΣ TOWER BRIDGE

ΔΙΑΜΕΣΟΥ ΤΗΣ BERMONDSEY STREET

H White Cube Bermondsey, London, αποτελεί ένα από τα ελάχιστα νεώτερα κτίρια της Bermondsey Street στο Νότιο-ανατολικό Λονδίνο σχεδιασμένη από τους Casper Mueller Kneer Architects που μετέτρεψαν μια παλιά αποθήκη του 1970 σε ένα διάσημο εκθεσιακό χώρο.

Βρίσκεται σε μια παλιά εργατική και βιοτεχνική περιοχή του Λονδίνου, που στο παρελθόν διέσχιζε ένας παραπόταμος του Τάμεση. Αργότερα το ποτάμι κλείστηκε και έτσι προέκυψε η Bermondsey Street όπου σήμερα εξακολουθούν να διατηρούνται παλιά και πολύ ενδιαφέροντα κτίρια που εξυπηρετούσαν στο παρελθόν κυρίως την επεξεργασία και την εμπορία δερμάτων. Μια καλοδιατηρημένη υψηλής ποιότητας βιομηχανική αρχιτεκτονική με κυρίαρχο υλικό το έγχρωμο εμφανές τούβλο και με προσεγμένες λεπτομέρειες.

Πρόσφατα η περιοχή έχει αναβαθμιστεί και η Bermondsey Street ξεχωρίζει με τα συντηρημένα παλιά κτίρια που έχουν αποκτήσει νέες χρήσεις κατοικίας, εμπορίου και αναψυχής και με τον πολύ προσεκτικά διαμορφωμένο δημόσιο χώρο. Εστιατόρια, pubs και ελκυστικά μπαράκια καθώς και καταστήματα προσελκύουν πολύ κόσμο και κυρίως νέους που δίνουν ένα ξεχωριστό χαρακτήρα στο τμήμα αυτό της πόλης.

Ενδιαφέρον έχουν και τα νέα κτίρια που συνομιλούν με τα παλιά.

Bermondsey Street, Fashion and Textile Museum in a converted warehouse which was redesigned by the Mexican architect Ricardo Legoretta

Διασχίζοντας την Bermondsey Street με κατεύθυνση προς βορρά προς τον Τάμεση συναντά, κάτω από την υπέροχη ακίδα-Τhe Shard του Renzo Piano, τον ανακαινισμένο σιδηροδρομικό σταθμό London Bridge με τις συντηρημένες και ανανεωμένες όψεις και την τολμηρή νέα στατική επίλυση με τα ραδινά υποστυλώματα σε σχήμα “V” στο εσωτερικό.

Διασχίζοντας τον σιδηροδρομικό σταθμό βρίσκεσαι στην είσοδο της Hay's Galleria. Ένα ακόμη κόσμημα αρχιτεκτονικής που κατά τη διάρκεια του δέκατου ένατου αιώνα, ήταν η αποβάθρα και ένα από τα κύρια σημεία εκφόρτωσης των πλοίων που έφερναν τσάι από την Ινδία και την Κίνα στο Λονδίνο.

Hay's Galleria

Είχε βομβαρδιστεί άσχημα τον Σεπτέμβριο του 1940 κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Στη δεκαετία του '80 διαμορφώθηκε και οι αποθήκες μετετράπηκαν σε γραφεία και καταστήματα. Παράλληλα προστέθηκε η γυάλινη οροφή σχεδιασμένη από τον νεαρό αρχιτέκτονα Arthur Timothy ενώ δούλευε με τους Michael Twigg Brown Architects.

Σχέδιο του Arthur Timothy για την γυάλινη οροφή της Hay΄s Galleria

Arthur Timothy, αρχιτέκτων

Hay's Galleria

Σε ένα σιντριβάνι στο κέντρο της Galleria έχει τοποθετηθέι ένα κινητό χάλκινο γλυπτό ενός πλοίου, το οποίο ονομάζεται 'The Navigators' του γλύπτη David Kemp, που παρουσιάστηκε το 1987 για να τιμήσει τη ναυτιλιακή κληρονομιά της Galleria.

Η έξοδος προς τον Τάμεση καδράρει τα νέα κτίρια στο city του Λονδίνου που πραγματοποιήθηκαν τα τελευταία χρόνια.

το καταδρομικό Belfast

Σε πρώτο πλάνο το καταδρομικό Belfast, σήμερα πλωτό μουσείο, που ναυπηγήθηκε το 1936-38. Το 1939 χτυπήθηκε από γερμανική νάρκη και το 1942 με βελτιωμένη δύναμη πυρός, εξοπλισμό ραντάρ και αμυντικά μέσα, το Belfast ήταν το μεγαλύτερο και αναμφισβήτητα πιο ισχυρό καταδρομικό στο Βασιλικό Ναυτικό της βρετανίας. Το 1944 πήρε μέρος στην "Operation Overlord" στη Νορμανδία.

Aντικρύζοντας προς ανατολάς την Γέφυρα του Λονδίνου την επιλεγόμενη Tower Bridge ξεχωρίζει το κτίριο του Δημαρχείου, City Hall των Foster and Partners που παραδόθηκε το 2002‎ ενταγμένο σε έναν υψηλού επιπέδου δημόσιο χώρο με εξαιρετικές λεπτομέρειες και ένα πρωτοποριακό ατμοσφαιρικό φωτισμό με βασική πηγή ένα και μόνο στύλο ύψους έως και 30 μέτρα, που φέρει μεγάλης διαμέτρου κυκλική πλαφονιέρα με φωτιστικά led, σε συνεργασία με γραμμικό φωτισμό νέον σε μπλε χρώμα.