ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΓΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΩΝ ΔΙΑΚΟΠΩΝ

το απεγνωσμένο βλέμμα 

της πέρκας του Ευβοϊκού

Ξεκινήσαμε νύχτα από το λιμανάκι της Λίμνης  Ευβοίας και ταξιδεύοντας νότια κατά μήκος της ακτής φτάσαμε στην περιοχή Γεράνειο, 9 μίλια μακριά, την ώρα ακριβώς που χάραζε.

Το ψάρεμα στις καλοκαιρινές  διακοπές στον βόρειο Ευβοϊκό, είναι μια μοναδική πηγή χαράς, που ξεκινάει από την παιδική ηλικία, εντάθηκε στη εφηβεία και σιγά σιγά  άρχισε να γίνεται όλο και πιο αραιά.

Με την θέα του πελάγους λίγο πριν την ανατολή, από την πλώρη της βάρκας  και την εικόνα της   μαγευτικής ακτής από την πρύμη,  με τα πεύκα μέσα από τα βράχια να κρέμονται πάνω από το νερό...

...άρχισε το ψάρεμα της πέρκας με το ζουκάκι. (αγκίστρι με ενσωματωμένο στην βάση του σφαιρίδιο από μολύβι, δεμένο σε σχετικά λεπτή μισινέζα (πετονιά).

Κυβερνήτης και συγκυβερνήτης στη βάρκα, δύο καλοί φίλοι, ο Χρήστος Τριανταφύλλου (στο τιμόνι) και ο Γιάννης Τζουτζάς, παλαιοί ναυτικοί, «πρώτης τάξεως» μηχανικοί στην εμπορική ναυτιλία, ξεκινούν  το ψάρεμα αφήνοντας σε μένα το ρόλο του παρατηρητή. 

Βλοσυροί, πειράζοντας ο ένας τον άλλον,  με την μηχανή στο ρελαντί κινούν την βάρκα παράλληλα με την ακτή και ρίχνουν τις πετονιές αναζητώντας το κατάλληλο μέρος.  Ώσπου το μέρος βρέθηκε, οι πέρκες ανέβαιναν δύο-δύο στην βάρκα, άρχισαν  τα πρώτα χαμόγελα, ενώ  εγώ κατέγραφα τις σκηνές. 

Περίμενα υπομονετικά την εξέλιξη, φωτογραφίζοντας και απολαμβάνοντας το τοπίο, ώσπου ήρθε και η σειρά μου να ρίξω και το δικό μου ζουκάκι.

Με χαρά μικρού παιδιού, περιμένω υπομονετικά την πρώτη τσιμπιά και νάσου ανεβάζω την πρώτη πέρκα με καμάρι…

Προσπαθώ να την κρατήσω στο χέρι μου, με χαμόγελα και φωνές ενθουσιασμού...

…και όταν ξεκίνησα να την ξεδολώσω κάτι παράξενο συνέβη:  Το χαμόγελο μου χάνεται και μένω άφωνος, αποσβολωμένος από την ομορφιά αυτού του ψαριού. Κρατούσα την πέρκα  να κρέμεται ελεύθερη  από το χέρι μου και  άρχισα να περιεργάζομαι  επίμονα το σχήμα της, τις ραβδώσεις, τα χρώματα της και ειδικά αυτό το μοναδικό μπλε χρώμα στην κοιλιά της. 

Το βλέμμα μου δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από το υπέροχο αυτό ψάρι που σπαρτάραγε στα χέρια μου. Δεν ήξερα τι να κάνω…

Όσο το βλέμμα μου πλησίαζε τόσο πιο πολύ με πλήγωνε αυτή η εικόνα μιας όμορφης ζωντανής παρουσίας,  που πέθαινε στα χέρια μου.  Όσο σκεφτόμουν να την ξαναρίξω στο νερό, το βλέμμα μου επικεντρώθηκε στο απεγνωσμένο  βλέμμα της πέρκας...

Σφίχτηκε το στομάχι μου, μα δεν είπα τίποτα. Ντράπηκα να αποκαλύψω τι μου συμβαίνει στους δύο ναυτικούς και μανιώδεις ψαράδες.  Ένοιωσα περίεργα και με ψυχραιμία, έβγαλα το αγκίστρι προσεκτικά  από το ρύγχος του ψαριού. 

Έριξα το ψάρι στο πανέρι με τα υπόλοιπα ψάρια  και πέταξα και πάλι το ζουκάκι στην θάλασσα με το  ίδιο  δόλωμα, που  η πέρκα μου δεν είχε καν προλάβει να μασήσει.

Συνεχίσαμε το ψάρεμα για αρκετή ώρα ακόμα, μέχρι να γεμίσει το πανέρι. Στη επιστροφή, κάτω από τον μεγαλειώδη βράχο του Καντηλιού, το μελτέμι κατάπλωρα, μας έλουζε με θάλασσα. Τυλιγμένος με τη μπλέ νιτσεράδα μου, σκεφτόμουν συνέχεια αυτό το βλέμμα της πέρκας …

Φτάνοντας σε ήρεμα νερά, ο Γιάννης άπλωσε τα ψάρια  για να τα ξεπλύνει στην κουβέρτα της βάρκας ευχαριστημένος    για την σημερινή ψαριά, φορώντας  μάλιστα  και το μπλε βαμβακερό μου φουλάρι που τόσο τον διαολίζει.

Ομολογώ ότι  απολαμβάνοντας την κακαβιά που ακολούθησε και τις τηγανιές, δεν αναζήτησα καν  την απεγνωσμένη πέρκα μου…

 

Καλές διακοπές σε όλους!


Από τον Δημήτρη Φιλιππίδη πήρα το ακόλουθο σχόλιο:

Η δραματική σου διήγηση, καρέ-καρέ, με έστειλε βίαια πίσω στα παιδικά μου (όπως λες κι εσύ) όταν άρχισα, κι ύστερα απότομα σταμάτησα, να ψαρεύω. Τότε που μου φάνηκε αβάσταχτο να ξαγκιστρώνω τα ψάρια που σπαρταρούσαν, πολλές φορές σπάζοντας τα χείλια τους, και μετά να τα βλέπω να χάνουν σιγά-σιγά τα χρώματά τους, πεταμένα πάνω στα βράχια. Το δοκίμασα και είπα μετά, τέρμα. Προτιμώ κάποιος άλλος να το κάνει, κι εγώ απλά να τα τρώω. Αυτά έγιναν στο Μπατσί Άνδρου κάπου στις αρχές του '50, σε μια εποχή αθωότητας.

Όμως ο πραγματικός πρωταγωνιστής σου είναι το περίφημο... φουλάρι, και δικαιολογημένα ο φίλος σου το λιμπίζεται! Τι λέμε τώρα, ένα φουλαρισμένος Τριανταφύλλου αξίζει χίλιες ψαριές!!!

δφ