ΕΝΑΣ ΜΑΥΡΟΣ ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΣΤΗΝ ΠΥΛΗ 1 ΤΟΥ ΛΙΜΑΝΙΟΥ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ

"Black Mirror"

 του Doug Aitken

Ήταν μια καλή ευκαιρία να επισκεφτούμε το σούρουπο της Πέμπτης 16 Ιουνίου 2011, το βορειοδυτικό άκρο του λιμανιού του Πειραιά, στην Πύλη 1. Ένα εξαιρετικό σκηνικό από την εποχή της γερμανικής κατοχής, ένα ερείπιο μιας υπερυψωμένης ζώνης φορτοεκφόρτωσης, σαν το έργο ενός μεγάλο καλλιτέχνη που θα ήθελε να σηματοδοτήσει το δυτικό όριο του  του λιμανιού.

Αφορμή το καινούργιο έργο - βιντεοεγκατάσταση του Doug Aitken μία περφόμανς πάνω στο ferry boat  «Μελίνα ΙΙ» που ήταν αγκυροβολημένο στην προβλήτα του λιμανιού. Ένα έργο  στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών, κατόπιν παραγγελίας και οργάνωσης του ιδρύματος ΔΕΣΤΕ.

Ακριβώς απέναντι, ένα άλλο πλωτό ερείπιο λουσμένο στο φως της δύσης, όριζε το ανατολικό όριο φόντο για την περφόμανς.

Στην πλατφόρμα του πλοίου  σκαλωσιές με τεράστιες οθόνες, περιέβαλαν από τις τέσεσρις  πλευρές την κεντρική σκηνή και σειρές καθισμάτων προς την πρύμνη και την πλώρη οριοθετούσαν ένα θεατρικό χώρο.

Περιμένοντας υπομονετικά στην αποβάθρα, να ολοκληρωθούν οι τελικές πρόβες, είχε πραγματικά  ενδιαφέρον να παρακολουθείς απ΄ έξω, την πρωτότυπη  αυτή εγκατάσταση.

Μου δημιουργήθηκε η έντονη επιθυμία να αποπλεύσουμε σε τόπους μακρινούς με αυτό το πλωτό υπερθέαμα, ξεχνώντας τις καθημερινές μας αγωνίες και χαζεύοντας έτσι χαλαρά, χωρίς καν να σκεφτόμαστε, παράδοξες εικόνες...

Μπήκαμε  ήρεμα και καθίσαμε στις θέσεις μας

Η παράσταση αρχίζει …

Μας ζήτησαν όμως να μην φωτογραφίσουμε με ή χωρίς φλας…

Κατάλαβα μάλιστα γρήγορα ότι το  πλοίο θα παράμενε δεμένο στην αποβάθρα.

Κοίταξα πάλι δυτικά και το  βλέμμα μου  ακινητοποιήθηκε στο νυχτερινό τοπίο.

Σχεδόν ξέχασα την περφόμανς.

Το κατοχικό σκηνικό με φόντο την Δραπετσώνα και το Πέραμα με ταξίδεψε αλλού...

Ο «μαύρος καθρέφτης», μας παρέσυρε στους σύγχρονους ρυθμούς της ζωής με αναφορές από την αμερικανική κουλτούρα και την κλίμακα των μεγάλων μεγεθών. Γυμνά τοπία, μοναχικοί άνθρωποι, αινιγματικές ιστορίες, σκληρή ροκ μουσική και  παράδοξες εικόνες μιας ανεπιθύμητης παγκοσμιότητας. Τελικά ίσως ήταν καλύτερα που δεν επιτρεπόταν η φωτογράφηση.

Μέσα στην αμηχανία μας και ιδιαίτερα στο ακατανόητο  φινάλε, ομολογώ ότι το μόνο που επιθυμούσα, ήταν να βρω αμέσως τον πρώτο γνωστό φίλο και όλοι μαζί να αναζητήσουμε αυτήν την αμεσότητα και την ανθρώπινη διάσταση, γύρω από ένα τραπέζι με ένα ποτήρι λευκό κρασί στο χέρι, στα γνωστά λαϊκά μαγαζιά κάτω από την καμινάδα της Δραπετσώνας. 
Κι αυτό πράγματι έγινε..