ΤΟ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΑΝΑΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗ

σαράγια και καλύβες

«Είσαι Καραγκιόζης ρε, το ξέρεις ότι είσαι Καραγκιόζης;» Τυχαία φράση σε δημόσιο διαπληκτισμό σήμερα. Την πιάνει το αυτί μου και σκέφτομαι πως το 2006 ο Καραγκιόζης είναι συνώνυμο μιας σειράς αρνητικών επιθετικών προσδιορισμών. Μια απαξιωμένη έννοια, σήμα περιφρόνησης: με έναν Καραγκιόζη δεν αξίζει καν να συζητάς, ακόμα περισσότερο να τσακώνεσαι. Είναι σαν να είχαμε μεταφερθεί, χωρίς να το πολυκαταλάβουμε, σε μια πρωταρχική εποχή, ας πούμε γύρω στα μέσα του 19ου αιώνα, όταν η παράσταση του Καραγκιόζη θεωρούνταν ανήθικη, δηλαδή ακατάλληλη για ένα εξευρωπαϊσμένο ακροατήριο. Όταν ο Καραγκιόζης συμβόλιζε κάτι πολύ περισσότερο από ό,τι ήταν στην πραγματικότητα. Όπως ακριβώς θα συνέβαινε και τώρα…  

Με  την ευκαιρία των γιορτών  παραθέτω σήμερα ένα σημαντικό κείμενο του Δημήτρη Φιλιππίδη που παρουσιάστηκε τον Σεπτέμβριο του 2006 όταν ο αρχιτέκτονας Οδυσσέας Σγουρός, τότε Πρόεδρος του Δ.Σ. του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Αγίου Νικολάου Κρήτης, οργάνωσε διήμερη  εκδήλωση για τον Καραγκιόζη στο πνευματικό κέντρο της πόλης. Σε αυτή την εκδήλωση προσκλήθηκαν να μιλήσουν ή να δείξουν δουλειά τους οι Ευγένιος Σπαθάρης, Απόστολος Δοξιάδης, Λάκης Παπαστάθης, Δήμος Αβδελιώτης, και Δημήτρης Φιλιππίδης.

Το κείμενο της ομιλίας με τις συνοδευτικές εικόνες του παρατίθεται χωρίς αλλαγές εδώ.