ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΑΔΑΜ

ο αποχαιρετισμός ενός μάστορα

της εικόνας και του βιβλίου, 

ένα μελαγχολικό φθινοπωρινό απόγευμα στην Παιανία

Giorgio de Chirico

Hermetic Melancholy, 1918-1919

Paris Museum of Modern Art

Τον Κώστα αν και τον ήξερα πολλά χρόνια, τον γνώρισα πιο τελευταία, με αφορμή την έκδοση του βιβλίου μου, που ανέλαβε να πραγματοποιήσει την τελευταία στιγμή, όταν ο Μανώλης Βελιτζανίδης ( της «ιεράς» ΙΝΔΙΚΤΟΥ !) αθέτησε τον λόγο του και την υπογραφή του,  ένα μήνα πριν την παρουσίαση της έκθεσης μου στο Βυζαντινό Μουσείο εμπαίζοντας ακόμη και τον Δημήτρη Κωνστάντιο.

Ο Αδάμ μου έδωσε τον δικό του λόγο και τον τήρησε,  ότι σε ένα μήνα θα κατάφερνε να το εκδώσει και μου έσφιξε το χέρι. Δεν θα ξεχάσω το χαμόγελό του, την έκφραση ενός γκρίζου και θαμπού προσώπου που πάλευε με τον καρκίνο. Τα έχασα όταν  συνειδητοποίησα ότι ανάμεσα στις χημειοθεραπείες δούλευε προσωπικά μέχρι αργά το βράδυ το βιβλίο μου, έδινε κατευθύνσεις στους συνεργάτες τους σαν ένας δάσκαλος στους μαθητές του, με ένα πάθος που με συγκίνησε. Και την επομένη από νωρίς στο τυπογραφείο για τα χρώματα τα μελάνια… Ένας διαρκής αγώνας.

 Ο Κώστας λάτρευε την δουλειά του την Τέχνη, την Αρχαιολογία και την Ιστορία. Το εκδοτικό του έργο είναι μοναδικό. Στην παρουσίαση του βιβλίου μου, μου  είπε ότι με αυτή την συνεργασία κέρδισε έναν φίλο. Σφίξαμε τα χέρια…

Σήμερα απλά τον αποχαιρέτησα ακουμπώντας συγκινημένος το φέρετρό του, κρατώντας μέσα μου έντονη, αυτή την αίσθηση της αξιοπρέπειας, του ήθους και της ευαισθησίας που τον χαρακτηρίζει.