ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής

Στον κήπο του Αρχαιολογικού Μουσείου

 Μέσα σε αυτή την κατήφεια μετά τις καλοκαιρινές διακοπές, αλλά και την  δραματική έλλειψη νέων αρχιτεκτονικών δρώμενων, έχουμε τουλάχιστον την χαρά να βιώνουμε σε αυτή την πόλη κάποιες άλλες συγκινήσεις από τον χώρο της μουσικής και της Τέχνης.

Είχα την τύχη την περασμένη εβδομάδα να απολαύσω δύο ξεχωριστές μουσικές βραδιές  στο κέντρο της Αθήνας που απ΄όσο ξέρω έγιναν με ελάχιστα χρήματα, η χωρίς χρήματα. Πολλοί δηλαδή δεν πληρώθηκαν  καθόλου,  είναι όμως  βέβαιο ότι έβαλαν την ψυχή τους και δούλεψαν ομαδικά ατελείωτες ώρες για να προετοιμαστούν και να μας ψυχαγωγήσουν.

Ο ΝΙΚΟΣ  ΞΥΔΑΚΗΣ 

ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΟΥ ΜΕΓΑΡΟΥ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

μια ξεχωριστή συναυλία

Στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής

Αναφέρομαι κατ αρχήν στην Συναυλία του Νίκου Ξυδάκη στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής  το Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου που είχε σαν τίτλο  «Βρέχει στην Εθνική Οδό».

Ο Νίκος Ξυδάκης 

Ο Ξυδάκης όλο το καλοκαίρι δούλεψε ατελείωτες ώρες για να προετοιμάσει το πρόγραμμα αυτής της συναυλίας. Τόλμησε να συνεργαστεί και να εμπιστευτεί νέους ανθρώπους και  να ανανεώσει θεαματικά γνωστές του παλιές επιτυχίες από την κλασσική δισκογραφική δουλειά του.

Τα τραγούδια από τον δίσκο «Η εκδίκηση της Γυφτιάς» που άφησε εποχή στις γενιές μας και μας συνοδεύουν ακόμα, ξανακούστηκαν με έναν νέο, φρέσκο και δυνατό ήχο χωρίς να προδώσουν τις μνήμες μας. Νέες εκτελέσεις καινούργιες φωνές, ταλαντούχοι μουσικοί και ερμηνευτές,  είχαν αφομοιώσει το πνεύμα των τραγουδιών και με την καθοδήγηση του Ξυδάκη κατάφεραν ένα συγκινητικό αποτέλεσμα.

Ο Κήπος του Μεγάρου γέμισε ασφυκτικά. Ο κόσμος καθισμένος στο γρασίδι, γύρω από την σκηνή, ακριβώς πάνω από τους κλειστούς «υπόγειους» χώρου του νέου Μεγάρου, ο ένας δίπλα στον άλλο, με εισιτήριο 10€, σιγοτραγούδησε τους στοίχους του Ρασούλη, του Γκόνη, του Μιχάλη Γκανά και άλλων ελλήνων ποιητών,  που ο Αιγυπτιώτης Νίκος Ξυδάκης έχει μελοποιήσει  με σεμνότητα και ευαισθησία. Μια διάχυτη θετική ενέργεια διοχετεύτηκε από την σκηνή στο κοινό. 

η Γεωργία Νταγάκη με την κρητική λύρα

ο Δημήτρης Χουντής στο σαξόφωνο

Οι σταθεροί συνεργάτες του Ξυδάκη, ο Δημήτρης Μπουζάνης στο πιάνο, ο Δημήτρης Χουντής στο σαξόφωνο, ο Γιώργος Διαμαντόπουλος στα πλήκτρα, η Γεωργία Νταγάκη στην κρητική λύρα και στο τραγούδι, πλαισίωσαν τους νέους συνεργάτες που πρόσθεσαν μια νεανική αύρα στην βραδιά.

Ο Θάνος Μιχαηλίδης στα κρουστά και δεξιά ο Γιώργης Χριστοδούλου

 Ο Γιώργης Χριστοδούλου που  ήρθε από την Βαρκελώνη όπου κάνει καριέρα, μας χάρισε τις δικές του εξαιρετικές εκτελέσεις.

Ο Ηλίας Βαμβακούσης

Ο Ηλίας Βαμβακούσης  ως τροβαδούρος με την κιθάρα του και το  ούτι του πήρε το θάρρος να ερμηνεύσει γνωστά τραγούδια  του  Ξυδάκη με τον δικό του τρόπο.

 Οι Pop Eye  μαζί με τον Νίκο Ξυδάκη

και τέλος οι Pop Eye, μια ελληνική ίντι – ποπ μπάντα, με ηλεκτρικό ήχο  μας αιφνιδίασαν θετικά με την ερμηνεία και την σκηνική τους παρουσία.

Στα κρουστά ο Θάνος Μιχαηλίδης σεβάστηκε την ευαισθησία των κομματιών. 

όλοι οι συντελεστές επί σκηνής

Ο Ξυδάκης αποτελεί ένα σημαντικό κεφάλαιο στην ελληνική μουσική και παρά τις αντιξοότητες συνεχίζει με σεμνότητα να κρατά ψηλά τον πήχη και να σέβεται το κοινό του. Ελπίζω να μας  δοθεί η ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την νέα του αυτή πορεία και να απολαύσουμε πάλι την δουλειά του, τον χειμώνα στους μουσικούς χώρους στην Αθήνα.

Η ΛΥΡΙΚΗ ΤΙΜΑ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ

το φινάλε ενός μουσικού περίπατου

στον κήπο του Αρχαιολογικού Μουσείου

Η Μαρία Κάλλας

Συγκινητική ήταν και η βραδιά στον κήπο του Αρχαιολογικού Μουσείου τελευταίος σταθμός του μουσικού περίπατου στο κέντρο της Αθήνας σε πέντε πράξεις.  Ο Μύρων Μιχαηλίδης καλλιτεχνικός διευθυντής και αρχιμουσικός της Λυρικής Σκηνής κάλεσε του Αθηναίους σε ένα προσκλητήριο αφιερωμένο στην Μαρία Κάλλας, την παραμονή της επετείου των 36 χρόνων από τον θάνατό της. Βρέθηκα εκεί κατάκοπος μετά από μια πολύωρη περιπλάνηση στις εκθέσεις στα πλαίσια του REMAP 4.

Βρήκαμε μετά βίας καθίσματα και καθίσαμε  ο ένας δίπλα στον άλλο, χιλιάδες κόσμος. Μία εμπειρία μοναδική. Τον κήπο του Μουσείου που μας εξέθρεψε τα μαθητικά και τα νεανικά μας χρόνια και κρατάει τα κρυφά μας ναενικά σκιρτήματα, δεν τον είχα ξαναζήσει κατάμεστο, με το κτίριο του Μουσείου φωτισμένο φαντασμαγορικά και τους μουσικούς της ορχήστρα της Λυρικής Σκηνής με τα όργανα και τα αναλογία τους να εκπέμπουν μια αίσθηση ευγένειας και ήθους. 

Στα πλαίσια αυτά μίλησε  ο Μύρων Μιχαηλίδης, πιστός στο οραμά του να βγεί η Τέχνη έξω από του τοίχους της Λυρικής Σκηνής που άλλωστε υπηρετεί με συνέπεια εδώ και καιρό.  Και βυθισμένος στις εφηβικές μου μνήμες στον χώρο αυτό,  σκίρτησα  όταν άκουσα την πρώτη  άρια της Μαρίας Κάλλας ερμηνευμένη από την σοπράνο Έλενα Κελεσίδη.

 Η σοπράνο Έλενα Κελεσίδη.

Δεν πίστευα ότι   αυτό συνέβαινε στην πόλη της Αθήνας. Οι μαγικές και αξέχαστες άριες που ερμήνευσε η  Μαρία Κάλλας Τραβιάτα, Μποέμ, Τόσκα, Μαντάμα Μπαττερφλάι, Μάκμπεθ, αυτή την φορά αισθάνθηκα να ταξιδεύουν και να διαχέονται  στην πόλη,  απαλύνοντας την αγωνία, τον φόβο και την αβεβαιότητα των Αθηναίων.

Η Δήμητρα Θεοδοσίου  ντυμένη με το κοστούμι που φορούσε η ίδια η Κάλλας, ως Μήδεια

Κάτι σαν ένας ύμνος παρηγοριάς, σαν μια κραυγή αγωνίας βγαλμένη από τις φωνές των εξαιρετικών ερμηνευτών: της Δήμητρα Θεοδοσίου που ερμήνευσε το “La luce langue” (Το φως σβήνει), από τον Μάκβεθ του Verdi, ντυμένη με το κοστούμι που φορούσε η ίδια η Κάλλας, ως Μήδεια στη θρυλική Μήδεια της Φλωρεντίας το 1953. της Τσέλιας Κωστέα και του Δημήτρη Πακσόγλου.

 Ο Δημήτρης Πακσόγλου, η Δήμητρα Θεοδοσίου, με τη Τσέλια Κωστέα και την Έλενα Κελεσίδη, στο φινάλε 

Όταν τα φώτα έσβησαν κινήθηκα προς τον χώρο της σκηνής με  τα άδεια καθίσματα και  τα αναλόγια των μουσικών που αποχωρούσαν σιωπηλά φορτωμένοι στην πλάτη τα όργανά τους. 

Σκεφτόμουν ότι η Λυρική Σκηνή, λίγα χρόνια πριν ήταν υπό κατάρρευση. Κατάφερε με πολλές θυσίες να εδραιώσει μια άλλη αναπάντεχη για τα ελληνικά δεδομένα εικόνα και σήμερα ενδυναμώνεται από την μεγάλη απήχηση του ρόλου της στο ευρύ κοινό.

Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές καθώς και στους υπευθύνους του ήχου  για το σεβασμό τους προς το κοινό.

Κάτι λοιπόν γίνεται σε αυτή την πόλη μέσα στην κρίση. Εκπέμπεται κατά καιρούς, όλο κι πιό συχνά, μια ενέργεια που πηγάζει από την "από καρδιάς" συμμετοχή σε σχήματα και ομάδες κάτω από το ταλέντο, το ήθος και το όραμα ορισμένων ανθρώπων που τολμούν. Και τότε το αποτέλεσμα είναι σημαντικό και αν μη τι άλλο ψυχοθεραπευτικό για όλους μας.