triantafyllou giorgos architect: ΤΟ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΑΝΑΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗ

Παραθέτω σήμερα ένα παράδοξο και συνάμα ενδιαφέρον κείμενο του Δημήτρη Φιλιππίδη με αφετηρία εικόνες από τις καλοκαιρινές του διακοπές

Ανώνυμο Land Art στην Άνδρο

Εικ.047, Λεπτομέρεια

© Δημήτρης Φιλιππίδης, 2013

Πολλές φορές βλέπουμε χωρίς να κοιτάζουμε, χωρίς πρόθεση να εκτιμήσουμε αξιολογικά. Έστω, ανυποψίαστοι από την πιθανή παρουσία ενός αντικειμένου ή μιας κατασκευής αισθητικού χαρακτήρα. Όταν μάλιστα κινούμαστε μέσα στο τοπίο, φυσικό ή αστικό, αυτές οι τυχαίες συναντήσεις με την αισθητική σκέψη μπορεί ν' αποτελέσουν ευχάριστη έκπληξη. Έτσι, οι φετινές διακοπές στην Άνδρο μου πρόσφεραν κάτι που ως τώρα δεν είχα προσέξει, αν και επισκέπτομαι τον τόπο αυτό συχνά εδώ και χρόνια. Εννοώ τη συνειδητοποίηση ότι υπήρχαν εκεί λανθάνοντα έργα της land art που ώς τώρα αγνοούσα, αν και περνούσα τακτικά πλάι τους. Τόσο "φυσικά" ήταν, δηλαδή τόσο δεμένα με τον τόπο τους. Βέβαια κάτι ανάλογο θα έπρεπε να ισχύει για τους (ανώνυμους) δημιουργούς αυτής της τέχνης. Δεν ήταν πρόθεσή τους να κάνουν ένα "έργο τέχνης", κι αυτή η διαπίστωση πάλι προσθέτει τη γοητεία της αμεσότητας και της ειλικρίνειας σε αυτές τις κατασκευές. Οπότε αυτά τα έργα, ενταγμένα με "φυσικό" τρόπο μέσα στο περιβάλλον (μας) δεν ξεχωρίζουν σαν κάτι ιδιαίτερο και μοναδικό (η κατάρα της σύγχρονης τέχνης) αλλά μπλέκουν αρμονικά με όλα τα υπόλοιπα στοιχεία, δηλαδή τα άφθονα σκουπίδια, τα απορρίμματα, τα αχρηστευμένα μηχανήματα που συνοδεύουν τη ζωή μας συμβιώνοντας με τα τεκμήρια του πολιτισμού μας.

Εικ.047, © Δημήτρης Φιλιππίδης, 2013

Εικ.047: Το εργοτάξιο ενός δημόσιου έργου, πριν τελειώσουν οι εργασίες. Τα τακτοποιημένα υλικά, τα προσωρινά τοποθετημένα κινητά αντικείμενα και οι νέες κατασκευές έρχονται σε αντίθεση με ό,τι υπήρχε από πριν: τις χαριτωμένες "νησιώτικες" απομιμήσεις και την ήρεμη αμμουδιά μπροστά.

Εικ.060, © Δημήτρης Φιλιππίδης, 2013

Εικ.060: Ένας αυτοσχέδιος φράχτης σε κτήμα, κατασκευασμένος από διάφορα υλικά σε δεύτερη χρήση, απόβλητα του σύγχρονου πολιτισμού.

Εικ.060, Λεπτομέρεια, © Δημήτρης Φιλιππίδης, 2013

Μερικά αναγνωρίζονται, όπως ο σομιές (δεξιά) ή η ξύλινη παλέτα (αριστερά). Τα υπόλοιπα όμως είναι ακατανόητα κι αυτό προσθέτει γοητεία στο σύνολο.

Steni 167, © Δημήτρης Φιλιππίδης, 2013

Steni 167: Το μονοπάτι πρόσβασης σ' ένα εκκλησάκι που δεν διακρίνεται από τον δρόμο. Μόλις φαίνεται στον ορίζοντα η άκρη του σταυρού του. Έτσι, η σήμανση του μονοπατιού αποκτά ιδιαίτερη αξία.

Steni 167, Λεπτομέρεια, © Δημήτρης Φιλιππίδης, 2013

Όμως η επιλογή ν' ασπριστουν ορισμένες πέτρες κατά μήκος του, έτσι ώστε ο επισκέπτης να βρει το δρόμο του, ξεπερνούσε το απλά χρηστικό ρόλο κι έκανε αυτό το μονοπάτι ένα ιδιαίτερο πέρασμα προς μια μεταφυσική εμπειρία, που σε περιμένει στο τέρμα του.

Steni 263, © Δημήτρης Φιλιππίδης, 2013

Steni 263: Ένας οδηγός μπετονιέρας έτοιμου μπετόν έφτασε ώς εδώ και θέλησε ν'απαλλαγεί από το άχρηστο γι' αυτόν φορτίο του. Έτσι, άφησε το μπετόν να χυθεί ελεύθερα στην κατηφοριά, πάνω σ' ένα μονοπάτι που υπήρχε σ' εκείνο το σημείο.

Όταν έπηξε το μπετόν, συνδυάστηκε με τους θάμνους και τη χάραξη του μονοπατιού, δημιουργώντας ενδιαφέρουσες μορφές από "παγωμένο ρευστό" υλικό δεμένο με τη φύση.

Steni 273,

Steni 273: Τα αχρηστεμένα κομμάτια μιας άγνωστης κατασκευής, κάποτε εξυπηρετικής αλλά τώρα χωρίς λόγο ύπαρξης, κυριολεκτικά πετιούνται μέσα στη φύση. Μ' αυτό τον τρόπο, αποκτούν νέο νόημα, καθώς τώρα συνδυάζονται με φυσικά στοιχεία και προσαρμόζονται σε μια διάταξη που δεν παραπέμπει πια σε κάτι αναγνωρίσιμο αλλά σε κάτι ερεθιστικά καινούριο.