ΟΙ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΤΗΣ ΕΑΡΙΝΗΣ ΙΣΗΜΕΡΙΑΣ

από το re-think-Athens, 

στον έρωτα, τους φιλάθλους και το κόμμα

Την Τετάρτη 21 Μαρτίου, ημέρα της εαρινής ισημερίας, βρέθηκα στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών για να παρακολουθήσω την παρουσίαση του έργου «ξανα-σκέψου την Αθήνα, rε-think-Athεns» και την ανακοίνωση του ευρωπαϊκού αρχιτεκτονικού διαγωνισμού για την ανασυγκρότηση του κέντρο  της Αθήνας με άξονα την Πανεπιστημίου και με χορηγό το ίδρυμα Ωνάση.

Θεώρησα έξυπνη την κίνηση του προέδρου του ιδρύματος Ωνάση Αντώνη Παπαδημητρίου, να καλέσει την πολιτική ηγεσία στην παρουσίαση αυτή  και παράλληλα για άλλη μια φορά εκτίμησα την εισήγηση του Παναγιώτη Τουρνικιώτη που μαζί με την συνέντευξή του στην Κυριακάτικη Καθημερινή (18-Μαρτίου 2012) διατυπώνει μια εξαιρετικά τεκμηριωμένη άποψη για την επέμβαση αυτή. Μία άποψη, για την οποία έχει τελικά αναλάβει την θεωρητική-επιστημονική  ευθύνη (ακροβατώντας ίσως μόνος,  στις συνθήκες αυτού του τόπου) διατυπώνοντας την αρχή «…γιατί δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να προβλέψεις ο μέλλον… από το να το σχεδιάσεις!» 

Έφυγα από την εκδήλωση έχοντας την αίσθηση ότι οι πολιτικοί που παραβρέθηκαν, κάτι κατάλαβαν και ίσως συμβάλλουν και στηρίξουν το έργο, διατηρώντας επιφυλάξεις όμως για τον Υπουργό Περιβάλλοντος Γιώργο Παπακωνσταντίνου που μίλησε με ένα τρόπο σαν να μην έχει πειστεί για το έργο. 

Φρανκφούρτη, λεωφόρος Zeil
 

Οδηγώντας  κατευθυνόμενος προς το Εβραϊκό νεκροταφείο, με την φαντασία μου έπλαθα εικόνες για την αρχιτεκτονική αυτή επέμβαση, φέρνοντας στο μυαλό μου ανάλογα παραδείγματα όπως από την λεωφόρο Zeil στην Φρανκφούρτη, την Ράμπλα της Βαρκελώνης ή ακόμη την High Line στην Νέα Υόρκη.

High Line στην Νέα Υόρκη

Συνεπαρμένος με εικόνες, σκέψεις και οράματα, για τον διαγωνισμό που επιδιώκει να ξαναζωντανέψει το κέντρο και να φέρει τον κόσμο σε ένα νέο ανανεωμένο αστικό χώρο, αιφνιδιάστηκα βλέποντας μπροστά μου μια παράδοξη εικόνα.

Παράδοξη γιατί συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν στο τρίτο νεκροταφείο της Αθήνας και η εικόνα αυτή με αιφνιδίασε. Δεν το πίστευα ότι πρόκειται για τον τάφο ενός νέου φιλάθλου που ξεχώριζε πάνω από τους αμέτρητους σταυρούς.

 

Σταμάτησα, πήρα την φωτογραφική μου μηχανή και κατέγραψα νέες εκπλήξεις.

Σημαίες και λάβαρα ανέμιζαν με το αεράκι της εαρινής ισημερίας. Μικρές τολμηρές επεμβάσεις σε ένα δημόσιο χώρο, με μια νέα αισθητική, πρωτόγνωρη για τα μέχρι σήμερα δεδομένα στους χώρους ταφής.

 

Εκτός όμως από τους φιλάθλους και τους οπαδούς, υπάρχει και η τρυφερή πλευρά ενός χαμένου έρωτα, που ξεπερνά κάθε φαντασία και συγκροτεί μια παράδοξη ιερότητα. Το σύμβολο του σταυρού υποκαθίσταται κατά κάποιο τρόπο, με στέγαστρα, καρδιές, σημαίες και λάβαρα και πλήθος από προσωπικά είδη.

η τρυφερή πλευρά ενός χαμένου έρωτα

Οι σκέψεις και τα οράματα για την Πανεπιστημίου εξανεμίστηκαν. Προς στιγμή σκέφτηκα ότι ίσως οι μελετητές πρέπει να πάρουν υπ όψη και αυτούς τους ανθρώπους, που επιδιώκεται να προσέλθουν στο κέντρο και θα αναζητήσουν ίσως ανάλογες εικόνες. Γιατί είναι βέβαιο ότι υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός κατοίκων αυτής της πόλης, που τους αρέσουν τα μάρμαρα, το αλάβαστρο και τα άνθη, αλλά με τούλια, σημαίες και λάβαρα. Και τώρα αλοίμονο! πού θα διαδηλώνουν οι νέοι με τα λάβαρα; και που θα πανηγυρίζουν οι φίλαθλοι με τις σημαίες τους; Θα μείνει χώρος  στο αναζωογονημένο κέντρο για όλα αυτά, αλλά και για τον έρωτα; Γιατί αν δεν…

 Σημείωση: Μπορείτε να μεγενθύνετε το μέγεθος της εικόνας του μπλογκ στην οθόνη σας,  πατώντας Ctrl και στρέφοντας το ροδάκι του ποντικιού προς τα πάνω