ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΕΣ ΤΟΥ DAVID ADJAYE

από την Τανζανία και την Γκάνα

στο διεθνές αρχιτεκτονικό στερέωμα

Καταθέτω την εικόνα αυτή από  την διάλεξη του  αρχιτέκτονα David Adjaye στο Μέγαρο, την Τρίτη 16-11-2010, που με συγκίνησε μέσα από την απλότητά της,  ένα ελάχιστο δείγμα του συνολικού του έργου. Ένας μαύρος αρχιτέκτονας με μια εικαστική προσέγγιση  και όραμα διατυπώνει και μια ενδιαφέρουσα άποψη για τον τοπικισμό στην αρχιτεκτονική  και την εικαστική δημιουργία, στην συνέντευξή του στον Μέμο Φιλιππίδη στο  BHMΑDECO, τεύχος 38, σελ. 54-58, Νοέμβριος 2010. Την παραθέτω προς συζήτηση:

«Βρίσκω την όλη συζήτηση για την ελληνικότητα στην αρχιτεκτονική βαθιά προβληματική – διότι οι βάσεις μιας τέτοιας συζήτησης είναι πολιτικές. Το να λες ότι η αρχιτεκτονική σου «αναφέρεται στα βουνά του Αμαζονίου» για να αποδείξεις ότι έχεις μια σχέση με τον τόπο είναι γελοίο, διότι σε αποσπά από την κεντρική ιδέα, από το «ιερό δισκοπότηρο» του επαγγέλματος της αρχιτεκτονικής, δηλαδή την εικαστική δημιουργία συνδυασμένη με αισθητική. Είναι λοιπόν κρίσιμο εδώ να αναρωτηθεί κανείς τι είδους βάση δεδομένων επικαλείσαι. Υπάρχουν δομές αισθητικής και μπορείς να εργαστείς μέσα σε αυτές. Αλλά ταυτοχρόνως υπάρχει μια τεμπελιά μέσα στο επάγγελμα – η οποία συνοψίζεται ως παγκοσμιοποίηση –, στο να γίνουν δηλαδή κατανοητά όλα αυτά τα θέματα. Και για αυτόν τον λόγο υπάρχει μεν μεγάλη παραγωγή από κτίρια, αλλά κανείς δεν σκέφτεται τι είναι αυτό που παράγεται».

Ο “σταρ-χιτέκτονας”, όπως τον χαρακτηρίζουν, 

 Ντέιβιντ Ατζάγιε