triantafyllou giorgos architect

ΕΠΤΑ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΔΕΚΑΗΜΕΡΟΥ

Χαράλαμπος Μπούρας, Δημήτρης Φατούρος,

Γιώργος Λαζόγκας, Δημήτρης Μανίκας,

Γιάννης Ψυχοπαίδης,

AREA Architecture, Ρένα Σακελλαρίδου

Μαζεύτηκαν πολλά και ενδιαφέροντα θέματα αυτή την φορά, και με αφορμή αυτές τις ημέρες – διακοπές του Πάσχα, σκέφτηκα να αναφερθώ σε επτά επιλεγμένες εκδηλώσεις που παρακολούθησα τον τελευταίο καιρό.

Όσο και αν προσπαθώ να περιορίσω το μέγεθος των αναρτήσεων, γίνονται τελικά τόσα ενδιαφέροντα πράγματα στην Αθήνα, που δεν είναι εύκολο να τα παρακολουθήσει κανείς. Κάποια από αυτά όπως παρουσιάσεις βιβλίων, εκθέσεις αρχιτεκτονικής και εικαστικών, έργα και επεμβάσεις αρχιτεκτόνων που κατέγραψα πρόσφατα τα παραθέτω στην συνέχεια μαζί με τις ευχές μου για Καλό Πάσχα.

ΟΛΙΓΑΡΚΕΙΑ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥ ΜΠΟΥΡΑ

Του Δημήτρη Φιλιππίδη

Δημήτρης Φιλιππίδης, Χαράλαμπος Μπούρας,

13 05 2015 στην Ελληνοαμερικανική Ένωση

Η δημόσια παρουσίαση στις 19 Μαρτίου στο Μουσείο Ακρόπολης του επιβλητικού δίτομου τιμητικού τόμου, με τίτλο «Ήρως Κτίστης» που εξέδωσε η «Μέλισσα», για τον καθηγητή Ιστορίας Χαράλαμπο Μπούρα, με τις 1400 σελίδες του γραμμένες από 120 συγγραφείς και με 4 καταξιωμένους επιμελητές, αντιστοιχούσε δίκαια στη μεγάλη φήμη του ως μοναδικού ερευνητή, αναστηλωτή και διδάσκοντα.

ΗΡΩΣ ΚΤΙΣΤΗΣ Ι
Επιστημονική Επιμέλεια
MΑΝΟΛΗΣ ΚΟΡΡΕΣ, ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΑΜΑΛΟΥΚΟΣ
ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΜΠΑΣ, ΦΑΝΗ ΜΑΛΛΟΥΧΟΥ-TUFANO
Εκδοτικός Οίκος Μέλισσα

Αν μη τι άλλο, ο Χ. Μπούρας είχε κυριολεκτικά μόνος του θέσει τα θεμέλια του επιστημονικού κλάδου των αναστηλώσεων στην Ελλάδα. Δικό του κατόρθωμα θα πρέπει επίσης να θεωρηθεί και η μακρόχρονη διαχείριση των αναστηλωτικών έργων της Ακρόπολης. Εκτός όμως από το επιστημονικό του έργο, στους λόγους τους οι επιμελητές, που τόσο κοπίασαν για να συντονίσουν το έργο, εξήραν επιπλέον την αφιλοκερδή κοινωνική του προσφορά σε κρίσιμες υπηρεσίες και οργανισμούς που αφορούσαν την προστασία και διατήρηση μνημείων.

Χαράλαμπος Μπούρας

Ο Χ. Μπούρας είχε πεθάνει εδώ και δύο χρόνια και δεν πρόλαβε, όπως τόνισαν οι επιμελητές, να παρεμποδίσει την προετοιμασία ενός τέτοιου μνημειακού τιμητικού τόμου, κάτι που είχε πληροφορηθεί πολύ αργά. Είχαν προηγηθεί και άλλες αντίστοιχες απόπειρες τις οποίες σταθερά ακύρωνε. Μία μόνη, από όσο γνωρίζω, επέτρεψε ο ίδιος να κυκλοφορήσει το 2010 από το ΠΙΟΠ, σε μορφή όμως χρηστικής έκδοσης για ελληνικά μνημεία.

Είναι αλήθεια πως απεχθανόταν τις οποιουδήποτε είδους υπερβολές και κυρίως δυσανασχετούσε όταν του απεύθυναν φιλοφρονήσεις. Έφερνε ως δικαιολογία για τη διακριτική, σεμνή και προσγειωμένη στάση του το ότι είναι «ολιγαρκής». Με αυτή τη λέξη δεν κάλυπτε μόνο την παροιμιώδη λιτότητα του βίου του και την άρνηση κάθε περιττής για αυτόν σπατάλης, ιδιαίτερα σε εκδόσεις, αλλά έκφραζε και το ήθος του ενάντια στις τόσο γνώριμες συμπεριφορές που χαρακτηρίζουν τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία.

ΗΡΩΣ ΚΤΙΣΤΗΣ ΙΙ
Επιστημονική Επιμέλεια
MΑΝΟΛΗΣ ΚΟΡΡΕΣ, ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΑΜΑΛΟΥΚΟΣ
ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΜΠΑΣ, ΦΑΝΗ ΜΑΛΛΟΥΧΟΥ-TUFANO
Εκδοτικός Οίκος Μέλισσα

Τον πίκραινε από την άλλη μεριά η εγκληματική αδιαφορία των γύρω του για όσα εκείνος θεωρούσε σημαντικά, είτε είχαν σχέση με τα μνημεία είτε με την εξειδικευμένη εκπαίδευση για την καταγραφή και προστασία τους. Αρνιόταν, για παράδειγμα, να επισκεφθεί τόπους όπου είχαν διαπραχθεί εγκλήματα ενάντια σε μνημεία, όπως στην Κρήτη.

Συγκρούστηκε ανοιχτά με πολλούς, αδιαφορώντας αν αυτοί εκπροσωπούσαν πανίσχυρες πλειοψηφίες σε κρατικούς οργανισμούς και ιδρύματα. Προασπίστηκε με πείσμα τις απόψεις του χωρίς να υποχωρεί μπροστά σε δημαγωγικές ευκολίες και εφησυχασμούς, από πολιτικούς ή ακαδημαϊκούς δασκάλους. Με την ακεραιότητα και τη σταθερότητα του χαρακτήρα του κέρδισε πολλές μάχες αλλά έχασε και άλλες. Κάτι που δέχτηκε να πληρώσει στο ακέραιο.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Α. ΦΑΤΟΥΡΟΣ

ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΔΙΟΔΟΣ-ΑΡΧΕΙΟ 1966

ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΣΤΟ Μ.Ι.Ε.Τ

Η πετυχημένη έκθεση του Δημήτρη Α. Φατούρου, που επιμελείται ο Χριστόφορος Μαρίνος και παρουσιάστηκε τον Σεπτέμβρη του 2017 στην Θεσσαλονίκη, με τίτλο «Εικαστική Δίοδος – Αρχείο 1966», ήρθε και στην Αθήνα. Εγκαινιάστηκε την Πέμπτη 15 Μαρτίου 2018 στον εκθεσιακό χώρο του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης στο Μέγαρο Ευνάρδου, Αγίου Κωνσταντίνου 20 και Μενάνδρου και θα διαρκέσει μέχρι τις 28 Απριλίου 2018.

Διονύσης Καψάλης, Δημήτρης Φατούρος, Χριστόφορος Μαρίνος

Η έκπληξη της νέας αυτής έκθεσης, είναι ένα σημαντικό έργο του Φατούρου από την συλλογή του Κωνσταντίνου Μυλωνά που πρωτοπαρουσιάζεται στο κοινό. Ένας μεγάλου μεγέθους πίνακας που βρισκόταν ξεχασμένος στο γραφείο του Κωνσταντίνου Μυλωνά.

Χωρίς τίτλο, 1957, Λάδι σε καμβά, Συλλογή Κωνσταντίνου Μυλωνά
(2,80X1,50m.)

Μια πολυσύνθετη εικαστική χειρονομία του Φατούρου, όπου ανάμεσα σε υπέροχες όψεις σπιτιών κρύβει μια μικρή κάτοψη. Ένας ονειρικός μικρός οικισμός σκαρφαλωμένος σε μια πλαγιά, εκπέμπει μια ελληνικότητα που εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να αποτελεί ζητούμενο για αυτό τον τόπο και την ελληνική αρχιτεκτονική.

Χωρίς τίτλο, 1957, Λάδι σε καμβά, Συλλογή Κωνσταντίνου Μυλωνά, λεπτομέρεια

Χωρίς τίτλο, 1957, Λάδι σε καμβά, Συλλογή Κωνσταντίνου Μυλωνά,
λεπτομέρεια με την κάτοψη

Η κάτοψη αυτή έχει μια συμβολική παρουσία στο έργο, σε μια εποχή που στην ζωγραφική δεν έβαζαν κατόψεις, επισημαίνει ο Φατούρος. Μια κάτοψη ενός περίκλειστου κτίσματος με ένα αίθριο και με διαφορετικές πλακοστρώσεις που δεν αναφέρεται σε ένα συγκεκριμένο κτίσμα. Είναι ένα «ιδεόγραμμα κάτοψης» διακριτικά ενταγμένο στο έργο που πρέπει να το ανακαλύψεις.

Πρόκειται για ένα έργο που έχει προκύψει μέσα από ένα εικαστικό μόχθο, με απίστευτες λεπτομέρειες που χαρακτηρίζονται από μια διαφορετικότητα. Ένα «κέντημα» με επιρροές από τον Χατζηκυριάκο Γκίκα αλλά με ξεκάθαρη προσωπική γραφή.

Χωρίς τίτλο, 1957, Λάδι σε καμβά, Συλλογή Κωνσταντίνου Μυλωνά, λεπτομέρεια

Ο Φατούρος δούλευε αυτό το έργο τουλάχιστον για ένα καλοκαίρι του 1957 στο ύπαιθρο της αυλής του παλιού σπιτιού του 1920 στην Πλατεία Αγάμων (Αμερικής), μια και δεν μπορούσε να χωρέσει στο δωματιάκι που είχε κατασκευάσει μόνος του ως ατελιέ. Μια ζωγραφική ενός αρχιτέκτονα που επιβεβαιώνει την σημαντικότητα της σχέσης της Τέχνης με την Αρχιτεκτονική.

Αξίζει να περιπλανηθείτε σε αυτόν το πίνακα και να απολαύσετε μοναδικές φόρμες, χρώματα, λεπτομέρειες και αρχιτεκτονικά στοιχεία, μέσα από μια σπάνια διαφορετικότητα.

ΕΜΣΤ: ΕΛΛΕΙΨΗ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑΣ

ΣΤΗΝ ΒΡΑΔΥΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΛΑΖΟΓΚΑ

Έφυγα απόψε (29 Μαρτίου 2019) από το ΕΜΣΤ, γρήγορα και απογοητευμένος, μαζί με πολλούς άλλους επισκέπτες. Περίμενα εδώ και καιρό αυτή την βραδιά. Ανυπομονούσα να δω και να σφίξω το χέρι του Γιώργου Λαζόγκα με τον οποίο γνωριζόμαστε από την δεκαετία του ΄70, να συναντήσω φίλους, να ακούσω τους ομιλητές να μιλούν για το καινούργιο του βιβλίο και να ξαναδώ αντιπροσωπευτικά του έργα.

Φτάσαμε δυστυχώς καθυστερημένοι, γιατί άλλαξαν την ώρα έναρξης από τις 19:00 (που δημοσιεύω στο blog) στις 18:30 και βρεθήκαμε μαζί με πολλούς άλλους στο πατάρι, έξω από μια ασφυκτικά γεμάτη μικρή αίθουσα (90 θέσεων) με πολλούς ορθίους και ασφυκτική ατμόσφαιρα. Δεν υπήρχε καν η παραμικρή πρόβλεψη έστω και μέσω κάποιων μόνιτορς, να ακούσουμε και να δούμε τους ομιλητές.

Προσπάθησα να εισχωρήσω με μεγάλη δυσκολία στο εσωτερικό της μικρής αυτής αίθουσας και μόλις που κατάφερα να τραβήξω μια φωτογραφία, μέσα σε μια βαριά ατμόσφαιρα ενός μη εξαεριζόμενου χώρου.

Βγήκα έξω και αναζήτησα την προαναγγελθείσα έκθεση με τα αντιπροσωπευτικά του έργα. Ρωτώντας βρήκα τα έργα τοποθετημένα σε ένα διάδρομο του ισογείου, που οδηγεί στο αναψυκτήριο και το πωλητήριο, με αρκετό κόσμο να κυκλοφορεί ή να κάθετε αδιάφορος, περιμένοντας την επόμενη εκδήλωση. Μάταια προσπάθησα να τα απολαύσω εν ηρεμία σε ένα περίκλειστο χώρο, σωστά φωτισμένα, όπως αρμόζει σε έναν τόσο σημαντικό Έλληνα Καλλιτέχνη και κυρίως σε ένα Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.

Περίμενα σε αυτή την πολύ «ευαίσθητη» στιγμή για τον Γιώργο Λαζόγκα να υπήρχε από το Μουσείο μια υπέρμετρα ευαίσθητη και άρτια οργανωμένη βραδιά με εξαιρετικά προσεκτική αντιμετώπιση, για αυτόν τον πολύ αγαπητό μεγάλο εικαστικό αυτού του τόπου. Λυπάμαι!

Από αυτή την καλοσχεδιασμένη έκδοση που προετοιμάστηκε από τον ίδιο τον Γιώργο Λαζόγκα και επιμελήθηκε η σύντροφός του Άννα Μιχαλιτσιάνου επιλέγω για σήμερα από τις πρώτες σελίδες, το σύντομο τρυφερό σημείωμά του προς την Άννα:

Άννα,

φύλακα άγγελέ μου και Kεφαλλονίτικο πειραχτήρι,

ό,τι γνώριζα και αγνοούσα πριν νυχτώσει,

θα σου τα πω όλα, όσα έχω στο μυαλό μου.

Σ΄ ευχαριστώ για το «Τυχαίο και τη «Μέθοδο»,

την επιμονή, το πείσμα και την φροντίδα σου.

Μια άνω τελεία· συνεχίζουμε, Άννα.

Και πρόσεχε τον εαυτό σου όπως εμένα.

ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΝΙΚΑ- ΑΘΗΝΑ ΒΙΕΝΝΗ

ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Με τον Δημήτρη Μανίκα γνωριζόμαστε από την δεκαετία του 80 όταν βρεθήκαμε στην Βιέννη με τον Δημήτρη και την Σουζάνα Αντωνακάκη για να στήσουμε την έκθεσή τους στο Πανεπιστήμιο Εφαρμοσμένων Τεχνών της Βιέννης, όπου από το 1988 ο Μανίκας ήταν επίκουρος καθηγητής και το 1999 έγινε καθηγητής.

Δημήτρης Mανίκας

Ο Μανίκας μας ξενάγησε στην πόλη, είδαμε έργα του, μας δέχθηκε στο σπίτι του και μέσα από τις συζητήσεις μας έμεινα με την αίσθηση ενός σεμνού ανθρώπου, που μέσα στις δυσκολίες που έχει ένας ξένος σε μία μάλλον αφιλόξενη πόλη κατάφερε να κάνει μια προσωπική διαδρομή σαν δάσκαλος και σαν αρχιτέκτονας με μια συνέπεια και μια καθαρότητα.

Αυτή την σεμνότητα διέκρινα και στην πρόσφατη έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη που τελεί υπό την αιγίδα της Αυστριακής Πρεσβείας στην Αθήνα και θα διαρκέσει έως την Κυριακή 20 Μαΐου 2018. Λιτή διάταξη με φωτογραφίες των έργων του, εξαιρετικά σχέδια στο χέρι και υλικό από τις ποικίλες δράσεις του.

Πρόκειται για έργα που αφορούν τόσο την Ελλάδα όσο και την Αυστρία, πραγματοποιημένα ή όχι, από «τον Έλληνα-Αυστριακό, τον Αυστριακό-Έλληνα, αυτόν τον ιδιαίτερα ταλαντούχο αρχιτέκτονα» σύμφωνα με τα λόγια του Wilhelm Holzbauer, στενού συνεργάτη του επί σειρά ετών.

Στην παρουσίαση περιλαμβάνονται εμβληματικά έργα του Δημήτρη Μανίκα από την Αυστρία, όπως η αποκατάσταση και επέκταση του πολιτιστικού κέντρου Wiener Urania, η αναμόρφωση και επέκταση του Ιστορικού Μουσείου της Πόλης της Βιέννης και τα κτήρια γραφείων της Siemens-Kasern στο Σάλτσμπουργκ.

Έχει επίσης συμμετάσχει σε αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς στην Ελλάδα (για το Μουσείο της Ακρόπολης, την Πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα, όπου και απέσπασε το πρώτο βραβείο, τον άξονα της οδού Αριστοτέλους στη Θεσσαλονίκη, κ.λπ.) αποδεικνύοντας έτσι έμπρακτα την αγάπη του και την αδιάκοπη ενασχόλησή του με τον γενέθλιο τόπο.

Σχολιάζοντας την έκθεση: Δημήτρης Αντωνακάκης, Δημήτρης Mανίκας, Σουζάνα Αντωνακάκη, Δημήτης Διαμαντόπουλος, Γιάννης Κίζης

ΓΙΑΝΝΗΣ ΨΥΧΟΠΑΙΔΗΣ

ΣΤΟΝ ΒΥΘΟ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ

Εικόνες από την Οκτάνα του Ανδρέα Εμπειρίκου

Ο Γιάννης Ψυχοπαίδης χρόνια τώρα ανασκάπτει μέσα στην Ελληνική ιστορία, την ποίηση, την λογοτεχνία, το «είναι» μας τελικά και με ένα δικό του βιωματικό τρόπο αποτυπώνει στα έργα του την δική μας υπόθεση μέσα από ένα πρίσμα κοινωνικοπολιτικής κριτικής και έντονου συναισθηματισμού.

Γιάννης Ψυχοπαίδης, «Σταθμός Ειρήνη, 2004-2016»

στον σταθμό του μετρό του Συντάγματος, 15 01 2017

Γιάννης Ψυχοπαίδης, «Σταθμός Ειρήνη, 2004-2016»

στον σταθμό του μετρό του Συντάγματος, 15 01 2017

Με συγκινεί κάθε φορά που περνάω από τον σταθμό του μετρό του Συντάγματος και απολαμβάνω αυτό το εμβληματικό του έργο με τίτλο «Σταθμός Ειρήνη, 2004-2016», έστω και κακοφωτισμένο, που συμπυκνώνει την Ελλάδα. Μπορεί κανείς με τις ώρες να περιεργάζεται μια μία εικόνα αυτού του έργου, που με μία μοναδική απλότητα σχολιάζει τα του βίου μας, στη σύγχρονη εποχή αυτού του τόπου.

Με αυτή την γνωστή του απλότητα και με αφετηρία την Οκτάνα ο Ψυχοπαίδης εισχωρεί στον κόσμο του Εμπειρίκου και μας ταξιδεύει σε μια συγκεκριμένη εποχή, με νέα πρωτότυπα ζωγραφικά έργα, που εκτίθενται στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη, παρουσιάζοντας παράλληλα και το νέο του βιβλίο με τίτλο «Στον βυθό των ονείρων – Εικόνες από την Οκτάνα του Ανδρέα Εμπειρίκου».

Ο Ψυχοπαίδης επέλεξε την Οκτάνα επειδή όπως λέει «εκεί εμπεριέχεται με τρόπο εμβληματικό όλος ο κόσμος του Εμπειρίκου, τα πιστεύω, η ιδεολογία του. Ενώ είναι ακραία ερωτικός, υπάρχει ταυτόχρονα μια πρωτογενής αθωότητα μέσα του, μαζί με αναφορά στην κοινωνία όπου ζει, την παρατηρεί και την περιγράφει με ενάργεια. Είναι εντυπωσιακό πώς ο Εμπειρίκος είναι ερωτικός και πολιτικός ταυτόχρονα...»

Και συμπληρώνει ότι «η «Οκτάνα» είναι ένα μανιφέστο ελευθερίας. Ενα βλέμμα που ζει, παρατηρεί, αισθάνεται, σχολιάζει και ταυτόχρονα ένα ερωτικό ον. Ολα είναι επιτρεπτά όχι σαν αναρχία, αλλά μια απελευθέρωση καθαρών, αλογόκριτων αισθημάτων. Γι' αυτό και τόσο ουτοπικό...»

«ΓΕΩΜΕΤΡΙΕΣ»

ΣΤΟ ΓΕΩΠΟΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ

Με την συμμετοχή των

AREA, Architecture Research Athens

Επισκέφτηκα για πρώτη φορά το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο, με αφορμή την σειρά εκδηλώσεων, που πραγματοποιούνται σε συνεργασία της Σχολής με την Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, με τίτλο «Γεωμετρίες» και βασικό κίνητρο την συμμετοχή των AREA, Architecture Research Athens (Γιώργος Μητρούλιας, Στέλλα Δαούτη, Μιχάλης Ραυτόπουλος) στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό και την σήμανση των χώρων.

Την επιμέλεια έχει η locus Athens, ένας ανεξάρτητος και ευέλικτος οργανισμός σύγχρονης τέχνης με κεντρικά πρόσωπα την Μαρία –Θάλεια Καρρά και την Όλγα Χατζηδάκη.

Διαπίστωσα ότι πρόκειται για μια καταπράσινη όαση, ένα σπάνιο τοπίο πάνω στην Ιερά Οδό, όπου οι εκδηλώσεις ξετυλίγονται στο Γεωργικό Μουσείο, στο κτίριο διοίκησης και στους κήπους του Γεωπονικού Πανεπιστημίου.

Εντυπωσιακή και πραγματικά σπάνια η εικόνα των εγκαταστάσεων και των κήπων, χωρίς γκράφιτι και φθορές, με καλοσυντηρημένα κτίρια. Όλα προσεγμένα και με επαρκή φωτισμό, χώροι μέσα στις οποίους κυκλοφορούν νέοι άνθρωποι, ευγενείς που συνομιλούν με ξένους φοιτητές που προφανώς βρίσκονται εκεί στο πλαίσιο του erasmus ή μεταπτυχιακών μαθημάτων.

Οι AREA έδωσαν μια νότα χαράς με την εντελώς πρωτότυπη σήμανση για την ενημέρωση των επισκεπτών, την οργάνωση των εκθέσεων, και με αποκορύφωμα την εικαστική εγκατάσταση στην περιοχή μετά το Δενδροκομείο του Cinema Zagara, που πραγματοποίησαν σε συνεργασία με Αγγλίδα εικαστικό. Μια σουρεαλιστική εγκατάσταση όπου προβάλλονται καθημερινά μηνύματα για το περιβάλλον και την σχέση του ανθρώπου με την φύση.

Cinema Zagara

Ενδιαφέρον είχε και η έκθεση έργων τέχνης στο Ισόγειο και τον όροφο του Γεωργικού Μουσείου, με πολλούς νεότερους και παλιότερους Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες μεταξύ των οποίων ο Βλάσης Κανιάρης, η Ρένα Παπασπύρου, η Βούλα Παπαϊωάννου, η Μαρία Παπαδημητρίου, ο Θανάσης Τότσικας, η Ντόρα Οικονόμου, ο Frederico Herrero πολλοί άλλοι.

Μαρία Παπαδημητρίου

Ντόρα Οικονόμου, Μιράντα 2018, Χαρτί μεταβλητές διαστάσεις

Οι εκδηλώσεις ξεκίνησαν την Τρίτη 27 Μαρτίου 2017 και θα διαρκέσουν μέχρι τις 15 Ιουνίου 2017. Εκτός από τις εκθέσεις θα ακολουθήσει ένα πρόγραμμα παράλληλων δράσεων κυρίως τις Κυριακές για τις οποίες μπορείτε να ενημερωθείτε κάνοντας ΚΛΙΚ εδώ.

ΡΕΝΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΔΟΥ

ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ

Φωτογραφίες Γιώργης Γερόλυμπος

Ήθελα πάντα να σχεδιάσω ένα σπίτι στον κήπο.

Ήμουν στην Ahmedabad στην Ινδία, όταν για πρώτη φορά

είδα το Sarabhai House του Le Corbusier. Είδα τον κήπο

να το αγκαλιάζει, το νοτισμένο πράσινο, την υγρασία και

ονειρεύτηκα πως είναι να μένεις για πάντα εκεί.

Ρένα Σακελλαρίδου

Le Corbusier, Sarabhai House, Ahmedabad στην Ινδία

[...] «Περπατώ στο χώμα, αγγίζω φύλλα... Καθώς η αρχιτεκτονική πλάθει και μετασχηματίζει χωρίς το εγώ του αρχιτέκτονα –δημιουργού να προβάλει κυρίαρχο, στον κήπο αυτό αφήνεσαι να νοιώσεις προτού σκεφτείς.
Είναι η μαγεία της επιστροφής στο φυσικό, η διαρκής εναλλαγή ανάμεσα στην πολλαπλότητα και στο όλον, η μεταβλητότητα του χρόνου που τον ορίζουν»

Ρένα Σακελλαρίδου

Αυτά τα δύο μικρά αποσπάσματα υπέκλεψα από την εισαγωγή ενός πανόδετου τόμου με τα ημερολόγια ενός νέου μικρού έργου, που βρέθηκε στα χέρια μου.

Ρένα Σακελλαρίδου, Agemar Athens, φωτογραφία από την ταινία μικρού μήκους του Αλέξανδρου Μαραγκού με τίτλο «City of Athens - A Portrait of a Changing Metropolis»

Και ενώ περιμένουμε την ολοκλήρωση του κτιρίου Agemar Athens, που αποτελεί μια τολμηρή χειρονομία μεγάλης κλίμακας στην πόλη, η Ρένα Σακελλαρίδου μας αιφνιδιάζει δημοσιεύοντας ένα μικρής κλίμακας έργο, σε αστική περιοχή, κρυμμένο στο πίσω μέρος ενός μικρού και δύσκολου γραμμικού οικοπέδου με δένδρα που διαφυλάχτηκαν και απευθύνεται σε έναν άνδρα με το παιδί του, που αναζητούσαν ένα μυστικό κήπο.

Πίσω από το καθαρό και λιτό από γαλβανισμένη λαμαρίνα όριο, το μικρό αυτό σπίτι συνομιλεί με τον κήπο μέσα από διαμπερότητες, ημιυπαίθριους χώρους , διαφάνειες , και ανοίγματα διαφόρων μεγεθών.

Η διαμπερότητα αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό της κομψής αυτής λύσης.