ΣΤΗΝ ΚΟΨΗ ΤΟΥ ΞΥΡΑΦΙΟΥ…

Γιώργος Χατζημιχάλης: 

«Ο ζωγράφος Α.Κ. Ένα μυθιστόρημα»

Έφτασα στο  ΕΜΣΤ ένα βροχερό πρωινό Κυριακής,  με όλες τις καλές προθέσεις να απολαύσω την έκθεση του Γιώργου Χατζημιχάλη, με τίτλο «Ο ζωγράφος Α.Κ. Ένα μυθιστόρημα».
Στη διαδρομή έφερα στο μυαλό μου την μεγάλη παλιότερη έκθεσή του στου ΦΙΞ, που πραγματικά με είχε συγκινήσει, αλλά και την αίσθηση αμηχανίας που μου είχε προκαλέσει  το πολύ-εκτεθειμένο έργο του «Νοσοκομείο».  Φτάνοντας, στάθηκα  απέναντι από τα παλαιά γραφεία της Νέας Δημοκρατίας στην Ρηγίλλης. Ξαναζωντάνεψαν μέσα μου οι εφιάλτες της κρίσης που βιώνουμε.

 

Το θέμα της έκθεσης είναι γνωστό. Όπως γράφει η επιμελήτριά της Δάφνη Βιτάλη, πρόκειται για μια εγκατάσταση όπου  «ο Χατζημιχάλης συνδέει το προσωπικό με το συλλογικό, το βιωματικό με την φαντασίωση, την μυθοπλασία με την πραγματικότητα, την ταυτότητα με την ετερότητα και τον εαυτόν με τον Άλλον.»   Ένας ανύπαρκτος φανταστικός καλλιτέχνης,    στην τελευταία φάση της ζωής  κλειδώνεται μέσα  στο διαμερισμά του, όπου ζωγραφίζει ασταμάτητα, ασφυκτιά,  γυρίζει ένα αυτό-αναφορικό φιλμ και πεθαίνει.

Περιπλανήθηκα στην έκθεση ακολουθώντας τις ατελείωτες σειρές των μικρών έργων, αφήνοντας τον εαυτό μου ελεύθερο και  καταγράφοντας ταυτόχρονα εικόνες που μου προκαλούσαν το ενδιαφέρον. 

Προσπάθησα να μπω στο κλίμα του «ζωγράφου Α.Κ.» μα τελικά διαρκώς είχα την αίσθηση ότι ο Χατζημιχάλης ήταν ο «εγκλεισμένος» και με «υστερική ακρίβεια» καταγράφει  την δική του πραγματικότητα, δίνοντας έμφαση σε αναρίθμητες λεπτομέρειες από ένα διαμέρισμα της δεκαετίας του ΄60, με μια εντελώς ρεαλιστική τεχνική.

Προς στιγμήν γύρισα πίσω σε μια άλλη εποχή, όπου η τέχνη του οικοδομείν και η τεχνολογία είχαν έναν διαφορετικό κώδικα σε σχέση με σήμερα.

Λεπτομέρειες από σοβαντεπιά, σώματα καλοριφέρ, ντουλάπια, πλακίδια μωσαϊκά, διακόπτες και μπρίζες. Ένα αίσθημα νοσταλγίας μου δημιουργήθηκε, από χώρους οικείους από το παρελθόν, αλλά γρήγορα συνειδητοποίησα  και αναρωτήθηκα: προς τι; Στην συνέχεια πέρασα στις προβολές με εικόνες δραματικές, για να καταλήξω στην αμήχανη εγκατάσταση ενός χώρου με κάτοψη σε κλίμακα 1:1 και τοίχους 1:2. Μια αίσθηση θανάτου παντού…

 

 

Ξανάκανα από την αρχή, όλη την διαδρομή και των πέντε ενοτήτων μιας καλά ομολογουμένως στημένης έκθεσης, αναζητώντας την ουσία και το νόημα, και κυρίως την συγκίνηση, σε αυτή την παράξενη περίοδο που βιώνουμε.  

Αισθάνθηκα σαν  προσκολημένος επίμονα  στην ενατένιση  μιας  αναμμένης λάμπας μέσα στο σκοτάδι. 

Έφυγα με ένα αίσθημα κενού...