ΜΑΝΟΣ ΠΕΡΡΑΚΗΣ

ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΑΤΡΑ

ΜΕΡΟΣ 3ο 

Από το Θέατρο της Νόνικας Γαληνέα 

στο «Σχολείον» της Ειρήνης Παπά 

2020 05 13

Την Νόνικα Γαληνέα και τον Αλέκο Αλεξανδράκη τους γνώρισα στο γραφείο του Μάνου Περράκη στα τέλη της δεκαετίας του 70, νέος τότε και μαθητευόμενος ακόμη αρχιτέκτονας, δουλεύοντας παράλληλα και το διδακτορικό μου. Τους υποδεχθήκαμε τότε στο γραφείο της οδού Ξενοκράτους 13, έναν ενιαίο, ευχάριστο, ελαφρώς υποβαθμισμένο σε σχέση με το ισόγειο χώρο γεμάτο με μακέτες από λευκό χαρτόνι, με λευκό μαρμάρινο δάπεδο, λευκούς τοίχους και ένα κεντρικό τοιχείο βαμμένο με το μπλε του κοβαλτίου. 

Το πρώτο γραφείο του Μάνου Περράκη στην οδό Ξενοκράτους 13 

Η Νόνικα θυμάμαι, μπήκε στο γραφείο με τον αέρα της ντίβας, όμορφη και κομψή, με άψογο μακιγιάζ, φορώντας μια μακρυά μαύρη μπέρτα που σάρωσε πραγματικά το όχι και τόσο καθαρό μαρμάρινο δάπεδο του γραφείου. Δίπλα της, πραγματικός τζέντλεμαν, ο Αλεξανδράκης με σκούρο κοστούμι και γραβάτα, ένα άλλος Αλέκος από την εποχή της «Συνοικίας το Όνειρο». Μας χαιρέτησαν ευγενικά και πέρασαν όλοι στο προσωπικό χώρο του Περράκη. 

Νόνικα Γαληνέα, Αλέκος Αλεξανδράκης, 

από την εκπομπή της Λιάνας Κανέλη "Ψηλά τα χέρια" στο MEGA 

Αιφνιδιάστηκα όταν ο Μάνος με κάλεσε αμέσως να κάτσω δίπλα τους. Με σύστησε με ευγένεια ως τον συνεργάτη του, ενισχύοντας το τρακ μου, μια και την εποχή εκείνη, από την επι κάποια χρόνια εμπειρία μου σε αρχιτεκτονικά γραφεία της Αθήνας, μια τέτοια κίνηση ήταν αδιανόητη. 

Παρακολούθησα, κρατώντας σημειώσεις, όλη την συζήτηση με αντικείμενο την μετατροπή του υπόγειου κυκλικού χώρου κάτω από το Βυζαντινό του Χίλτον, σε προσωπικό τους θεατρικό χώρο, άκουσα με προσοχή τις απαιτήσεις τους και για πρώτη φορά βίωσα αυτή την μαγική σχέση του αρχιτέκτονα με τον πελάτη. Ένοιωσα τον αμοιβαίο σεβασμό και την εκτίμηση, την ευγένεια και την αξιοπρέπεια, που από τότε επεδίωξα να τηρήσω με θρησκευτική ευλάβεια στις επαγγελματικές μου σχέσεις μέχρι τα τελευταία χρόνια, που δυστυχώς όλα αυτά έχουν σχεδόν χαθεί και συχνά οι πελάτες μας αντιμετωπίζουν υποτιμητικά. 

Την επομένη προχωρήσαμε στα προσχέδια. Ο Περράκης με τα σκίτσα του με κατηύθυνε να ετοιμάσω τα τελικά σχέδια παρουσίασης, έφυγε για την Κρήτη εκτάκτως και επέστρεψε λίγο πριν την επόμενη συνάντηση. Το αποκορύφωμα ήταν ότι ο Μάνος μου ζήτησε να τα παρουσιάσω στην Γαληνέα και τον Αλεξανδράκη και ομολογώ ότι όλοι με στήριξαν στην παρθενική μου αυτή εμπειρία. 

Το έργο για καθαρά τεχνικού λόγους δεν προχώρησε και το όραμα της Γαληνέα και του Αλεξανδράκη πραγματοποιήθηκε από το γραφείο του Μάνου λίγα χρόνια αργότερα, όταν πια είχα  ακολουθήσει την προσωπική μου διαδρομή, έχοντας στις αποσκευές μου την ποιότητα αυτής της πρώτης εμπειρίας. Πρόκειται για το γνωστό θέατρο Γαληνέα στα Ιλίσια που παρουσιάζεται στην συνέχεια ανοίγοντας τον τρίτο κύκλο αυτών των παρουσιάσεων. 

Η βεράντα της οικογένειας  Περράκη στην Παλαιά Επίδαυρο 

Την Νόνικα Γαληνέα την συνάντησα λίγα χρόνια αργότερα στο καλοκαιρινό και φιλόξενο σπίτι του Μάνου Περράκη στην Παλιά Επίδαυρο, όπως πάντα γοητευτική και ανανεωμένη. Απολαμβάνοντας τα εδέσματα στην βεράντα του με θέα την θάλασσα, ξαναθυμηθήκαμε τα παλιά και η Νόνικα πάντα προσιτή και άνετη μου χάρισε χαμόγελα μπροστά στον φακό της μηχανής μου.

 

Νόνικα Γαληνέα, 2011 

Εκεί γνώρισα για πρώτη φορά και την Ειρήνη Παπά, στην ίδια βεράντα, ένα ζεστό μεσημέρι, κατακαλόκαιρο, με τους αδιάκοπους ήχους των τζιτζικιών να σε ζαλίζουν. Αναπάντεχα παρουσιάστηκε εμπρός μου ανεβαίνοντας από την θάλασσα, αμέσως μετά το μπάνιο της με ένα βρεγμένο γαλάζιο-γκρι φόρεμα, κολλημένο στο υπέροχο κορμί της, με ένα παράστημα περήφανο και ελληνικό, τινάζοντας τα κατάμαυρα μαλλιά της, πριν τα σκουπίσει περίτεχνα με μια ολόλευκη πετσέτα. 

Μια σπάνια εικόνα που κρατώ χρόνια στην μνήμη μου, μαζί με εκείνο το φιλικό χαμόγελο και το σφίξιμο του χεριού που άνοιξε την γνωριμία μας. 

Ειρήνη Παπά,2009 

Η Ειρήνη με κέρδισε, με αναστάτωσε τότε και ποτέ δεν ξεχνούσε τα επόμενα χρόνια, όταν με συναντούσε κατά την ενασχόλησή μας με τον Μάνο με το "Σχολείον", να με αντιμετωπίζει εγκάρδια. 

Η καλή αρχιτεκτονική δεν προκύπτει τυχαία. Είναι αποτέλεσμα της ποιότητας των ανθρώπινων σχέσεων και αισθημάτων που την καθορίζουν. Είναι τελικά όπως επισημαίνει ο Δημήτρης Φατούρος, "μια μορφή Ευτυχίας!" 

Ακολουθεί το τρίτο μέρος της αφήγησης του Μάνου Περράκη: 

ΘΕΑΤΡΟ ΓΑΛΗΝΕΑ ΣΤΑ ΙΛΙΣΙΑ 

1986 

Μάνος Περράκης, θέατρο Γαληνέα στα Ιλίσια, Γενική άποψη του εσωτερικού του θεάτρου 

Το 1986 πραγματοποιείται το θέατρο Ιλίσια της Νόνικας Γαληνέα και του Αλέκου Αλεξανδράκη στο χώρο του κινηματογράφου Ιλίσια. Εδώ, ανασηκώσαμε την πλατεία από κάτω μέχρι τον εξώστη, σε ένα νέο ενιαίο κεκλιμένο επίπεδο, με μία πολύ καλή κλίση. 

Μάνος Περράκης, θέατρο Γαληνέα στα Ιλίσια, Κατά μήκος τομή 

Για λόγους ακουστικής τοποθετήσαμε ακουστικά πανέλα πάνω από τη σκηνή, σύμφωνα με τις προτάσεις του ακουστικού Τζεκάκη. Όπως φαίνεται στην τομή και στις κατόψεις που ακολουθούν στο κάτω επίπεδο διαμορφώθηκε η Πειραματική Σκηνή και οι βοηθητικοί χώροι ακριβώς κάτω από την στάθμη της εισόδου. [...]

Για την συνέχεια κάντε ΚΛΙΚ εδώ, αναζητείστε σκρολάροντας  την οριζόντια  ΓΑΛΑΖΙΑ ΖΩΝΗ  και συνεχίστε αφού προσπεράστε τα προηγούμενα και  το παρόν κείμενο.