TSOCLIS – ΕΣΥ, Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΛΕΠΡΟΣ

φινάλε μιας μνημειακής 

εικαστικής εγκατάστασης

στην Σπιναλόγκα

Σημαίες, εγκατάσταση

  

Την έζησα από τα συναρπαστικά στησίματα,  την φωτογράφισα… συγκινήθηκα, μπήκα σε σκέψεις, σε αμφιβολίες...

Εσταυρωμένος Προμηθέας, εγκατάσταση

Από την πρώτη στιγμή με ανησύχησε η αναμέτρηση με την ιστορική, εκδοτική  και τηλεοπτική φόρτιση του νησιού. Με ανησύχησαν τα αμήχανα στίφη των άβουλων και ανυποψίαστων τουριστών, που μεταφέρονται μαζικά με ομοιόμορφα καπελάκια και τους ξεναγούς να τους «σαλαγούν»  κρατώντας πολύχρωμες ομπρέλες.

Υποθετικό νεκροταφείο, εγκατάσταση

 

Βρέθηκα ξανά στα εγκαίνια. Σφίχτηκε το στομάχι μου με την απουσία του Νίκου Ξυδάκη. Έζησα τον Τσόκλη σε μια πρωτοφανή έξαρση  και ένταση. Ήξερα ότι επιχειρεί ένα έργο μνημειώδες που κανείς δεν του το ζήτησε και σαν ένας μεγάλος καλλιτέχνης έβαλε όλη του την δύναμη  και την αντοχή για να αντιμετωπίσει τον συγκεκριμένο χώρο. 

τα γεράνια

«Κάνω ένα μεγάλο σάλτο έλεγε, μήπως και γραπωθώ από την απέναντι όχθη για να ξεπεράσω το μεγάλο κενό που προέκυψε από την κρίση».

Η Πολυτίμη, ζωγραφική

 Συζήτησα με αναρίθμητους φίλους, άκουσα σχόλια ετερόκλητα, έκανα σκέψεις, συγκινήθηκα μα και βρέθηκα σε αμηχανία αναζητώντας ένα νήμα που ήθελα να συνδέει, να συνθέτει θα έλεγα, τα επί μέρους σημαντικά και σπουδαία έργα του Τσόκλη σε ένα μεγαλειώδες συγκροτημένο και αρχιτεκτονημένο «όλον».

Το φυλακισμένο πουλί, εγκατάσταση

Τίποτα, ζωγραφική

  

Σήμερα, πέντε μήνες μετά, η τελική αίσθηση είναι όπως πάντα θετική. 

Ο Ήχος των Βημάτων, εγκατάσταση με χοντρό αλάτι

 Ο Ήχος των Βημάτων, εγκατάσταση με χοντρό αλάτι, λεπτομέρεια

Ο δαιμόνιος Τσόκλης  συνεχίζει ακάθεκτος να μας αιφνιδιάζει πατώντας γερά  σε στέρεες βάσεις και βάζοντας διαρκώς νέους στόχους.

 

Τα ιερά χρόνια, εγκατάσταση

 

Στην Σπιναλόγκα ο στόχος ήταν σαφής και έντιμος:

 «Όπως στις αρχαίες τραγωδίες, όπου η μοίρα των ηρώων είναι πάντα ζοφερή και έρχεται η ομορφιά του Λόγου και οι αναπάντεχες λύσεις των πολύπλοκων σχέσεων και καταστάσεων να λυτρώσει του ήρωες, αλλά και το θεατή, έτσι κι εδώ, φιλοδοξώ, πρώτα να ταυτίσω τον επισκέπτη με αυτούς που απομονωμένοι από την κοινωνία, έβλεπαν το σώμα τους και τις ψυχές τους σιγά σιγά να λιώνουν και ύστερα, να τον λυτρώσω, μέσω της γοητείας της Φύσης και της Τέχνης, οδηγώντας τον τελικώς στη συνειδητοποίηση της δικιάς του ευτυχίας, του να είναι δηλαδή υγιής, αρτιμελής και να απολαμβάνει τα δώρα της Ζωής, της Ελευθερίας και της Τέχνης»

Καλή δύναμη και καλή συνέχεια Κώστα… 

Αφήστε κάθε ελπίδα εσείς που εισέρχεστε,

Dante Aglighieri, "Θεία Κωμωδία" Κόλαση, Ωδή 3

 

Υ.Γ. από όλα όσα συζητήθηκαν, γράφτηκαν και σχολιάστηκαν, θεωρώ ξεχωριστό και ενδιαφέρον το κείμενο-επιστολή  που μου έστειλε ο Δημήτρης Φιλιππίδης, μετά από μια μεγάλη συζήτηση που έγινε μεταξύ μας, λίγες μέρες μετά τα εγκαίνια. Το κρατώ στο αρχείο μου από τις 30 Ιουνίου και κρίνω σκόπιμο την συγκεκριμένη χρονική στιγμή να το δημοσιεύσω με  τίτλο:  από την Σπιναλόγκα στην "Τρικυμία" του Σαίξπηρ. 

Μπορείτε να το διαβάσετε πατώντας εδώ.