ROBERT WILSON: ΟΔΥΣΣΕΙΑ

θεατρικές και αρχιτεκτονικές 

μινιμαλιστικές συνάφειες 

Εντυπωσιάστηκα πρέπει να πω με αυτή την παράσταση στο Εθνικό μας Θέατρο. Εντυπωσιάστηκα με τον επιτηδευμένο μινιμαλισμό της που αναζητά την επιβράβευση ενός εικαστικού γεγονότος.

  

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία για την απίστευτη προετοιμασία και τον ανθρώπινο μόχθο για την συγκρότηση αυτής της παράστασης. Πρέπει όμως να ομολογήσω ότι πέραν του εντυπωσιασμού από τα φωτιστικά εφφέ, την κίνηση και την στάση των ηθοποιών και την γεωμετρική καθαρότητα του σκηνικού χώρου, δεν αισθάνθηκα κάτι να με συναρπάζει. 

 

Δεν με συγκίνησε το κείμενο και η απλοϊκή εκφορά  του, η πλοκή και η υπεραπλούστευση του Ομηρικού αυτού έπους. Οι εντυπωσιακές εικόνες του Robert Wilson  απλά μου ενεργοποίησαν συνειρμούς με εικόνες σύγχρονης αρχιτεκτονικής.

Έτσι αυτόματα και  ασυνείδητα βγαίνοντας από το θέατρο σκεφτόμουν τα κτίρια των ISV και άλλων συναδέλφων που φλερτάρουν τα τελευταία χρόνια με τον επιτηδευμένο αυτό μινιμαλισμό και πιθανόν, άθελα τους ίσως, οδηγούν τους συχνά ματαιόδοξους πελάτες τους σε αντίστοιχες με αυτή την παράσταση ενδυματολογικές και κινησιολογικές επιλογές. Και είμαι βέβαιος ότι κανείς από όλους αυτούς δεν σχετίζεται με το κλίμα του Downton  Abbey.

 ISV architects,
  Κατοικίες στην Βούλα και την Κηφισιά , λεπτομέρειες

Χαμένος σε αυτές τις σκέψεις και τους συσχετισμούς, προσγειώθηκα ανώμαλα στο «έρημο τοπίο» του κέντρου της Αθήνας, με τους ταλαίπωρους μετανάστες, τους άστεγους και όχι μόνο, να αναζητούν μέσα στην νύχτα, διέξοδο στους κάδους των σκουπιδιών, γύρω από το Εθνικό μας Θέατρο… 

Αλήθεια μήπως ακόμη παρασυρόμαστε???

Οι φωτογραφίες προέρχονται από τον κατάλογο της παράστασης και είναι του Πάνου Κοκκινιά, του Πάτροκλου Σκαφίδα και της  Εύη Φυλακτού