ΑΠΟΧΩΡΩΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟ “ΣΙΣΜΑΝΟΓΛΕΙΟ”

Η Κατερίνα, η Ελένη, ο Γιάννης, η Ειρήνη, η Μυροφόρα, η Χριστίνα, η Ιλεάνα, ο Ηλίας, η Δέσποινα, και πόσοι ακόμη από τους νοσηλευτές και τους γιατρούς, όπως η Κατερίνα Ράλλη, της Α΄ Πνευμονολογικής Κλινικής του Σισμανόγλειου, που δεν συγκρατώ τα ονόματά τους, στάθηκαν δίπλα μου με ενδιαφέρον, προθυμία, χαμόγελα και ενθάρρυνση, όλο αυτό το διάστημα των δεκαπέντε ημερών που νοσηλεύτηκα, σαν να ήμουν ο δικός τους άνθρωπος. Ακόμη και οι καθαρίστριες που άδειαζαν δύο φορές την ημέρα το καλάθι των αχρήστων, και τα συνεργεία που καθάριζαν επιμελώς τα τζάμια, ακόμη και την πόρτα του δωματίου.

Σε ένα μικρό δίκλινο δωμάτιο, έστησα το δικό μου «πιλοτήριο» μέσα σε ένα κεντρικό εξαιρετικό κτίριο του μεσοπολέμου (1936), που σχεδίασε ο αρχιτέκτονας Γιώργος Οικονομίδης και επέβλεψε ο μηχανικός Π. Μανουηλίδης, εξαρτώμενος άμεσα από οξυγόνο, αλλά και με ανάσες στις απολαυστικές μεγάλες ηλιόλουστες βεράντες, μία σπάνια σχέση εσωτερικού και εξωτερικού χώρου. Ένα κτίριο με εξαιρετικές οικοδομικές λεπτομέρειες και καλά υλικά, με τα παλιά ξύλινα κουφώματα με μηχανισμούς GU να διατηρούνται ακόμη, αλλά με την γνωστή εκ του προχείρου συντήρηση. Από την στιγμή της εισαγωγής μου στα έκτακτα περιστατικά μέχρι που εγκατέλειψα το εικονιζόμενο δωμάτιο, ένα πράγμα έχω να πω: Ζήτω ΤΟ ΕΣΥ!, που στηρίζουν επάξια με μικρούς μισθούς όλοι αυτοί οι ταγμένοι άνθρωποι που δίνουν την ψυχή τους, με πολλαπλές βάρδιες λόγω έλλειψης προσωπικού και αστείρευτη υπομονή. Τους ευχαριστώ όλους!