triantafyllou giorgos architect

ΗΛΙΑΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ: “ΚΟΛΑΖ”

ΕΚΘΕΣΗ ΣΤΟ "UNDERFLOW"

Μαύρα μωσαϊκά, βινύλια

και η λατρεία του «κώλου»

Με το που μπήκα θαύμασα το αστραφτερό μωσαϊκό στο δάπεδο. Κόλλησα! Μαύρο με μικρές ψηφίδες και ρινίσματα χαλκού. Άψογα συντηρημένο μετά από σχεδόν 50 χρόνια από την κατασκευή του. Χωρίς αρμούς και χωρίς καμμιά ρωγμή. Ένα οικοδομικό θαύμα. Μια εδώ και χρόνια χαμένη ανεπιστρεπτί τεχνική που κυριάρχησε σε διάφορες μορφές σε κάθε σπίτι, σε κάθε χώρο ανεξαρτήτως οικονομικής επιφάνειας του ιδιοκτήτη.

Μαύρο μωσαϊκό λοιπόν, σε ένα χώρο που ξεχωρίζει ανάμεσα στους πάρα πολλούς νέους χώρους «πολλαπλών χρήσεων» που έχουν ανοίξει τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα. Γιατί ανήκει στην κατηγορία εκείνων που προέκυψαν από το μεράκι και την προσωπική δουλειά νέων ιδιοκτητών, που αναζητώντας μια διαφορετικοί ατμόσφαιρα καταθέτουν την ψυχή τους και την τελευταία τους ελπίδα εν μέσω κρίσης. Χώροι που ξεπερνούν τις καθιερωμένες συνταγές των αρχιτεκτονικών γραφείων και έχουν μια ιδιότυπη αυτοσχέδια προσέγγιση συχνά πιο θερμή και προσωπική που κάνουν τον επισκέπτη να αισθάνεται μια οικειότητα από την φιλόξενη συμπεριφορά και την καθημερινή φροντίδα των ιδιοκτητών.

Μετά το απαστράπτον μωσαϊκό, που μου απέσπασε την προσοχή λόγω επαγγελματικής διαστροφής, κινήθηκα στον χώρο ανάμεσα στον κόσμο. Ένας χώρος ξεχωριστός, που έστησε με προσωπική δουλειά, αλλάζοντας επαγγελματική ρότα λόγω κρίσης, ο πολιτικός μηχανικός Βασίλης Φιλιπακόπουλος. Πρόκειται για το σχετικά γνωστό "UNDERFLOW"(Record Store & Art Gallery), που φιλοξενεί έναν διαφορετικό Ηλία Πετρόπουλο.

Φανατικός αναγνώστης του, απολαμβάνω εδώ και χρόνια, τον μοναδικό τολμηρό αυθορμητισμό του και την ικανότητα του να μιλάει με τον δικό του τρόπο για τα πιο απόκρυφα, τα πιο αναπάντεχα, τα πιο αδιάκριτα θέματα ταμπού, της ζωής και του περιθωρίου, που όλοι κάπως γνωρίζουμε η φαντασιωνόμαστε.

Ένας άνθρωπος που ενώ δήλωσε ότι «δεν ισχυρίζομαι ότι είμαι ζωγράφος» αποκαλύπτεται ότι με την ίδια τόλμη που γράφει, αποτυπώνει στα κολάζ του, με τον δικό του τρόπο και με σοβαρές εικαστικές χειρονομίες, την λατρεία του με τα γυναικεία οπίσθια. Μια εμμονή με τον «κώλο» και το γυμνό, που συνθέτει με μεγάλη δεξιοτεχνία με θρησκευτικά σύμβολα και εμπλέκει επίσης με χαλιά και στοιχεία οριεντάλ που καθρεφτίζουν τις άλλες του λαογραφικού τύπου εμμονές του.

Τα έργα αυτά αναδείχθηκαν με τον καλύτερο τρόπο μέσα στην ατμόσφαιρα αυτού του καλοφτιαγμένου χώρου με το μαύρο μωσαϊκό, τους υποβλητικούς φωτισμούς, την μουσική, τις πατίνες των τοίχων και τις συλλογές των δίσκων βινυλίου τοποθετημένες στις περιμετρικές θήκες στον χώρο, ακριβώς κάτω από τα έργα.

Οι τακτοποιημένοι δίσκοι με τους τίτλους των ενοτήτων, μου έφεραν στο μυαλό τον χώρο του Πετρόπουλου στο Παρίσι, όπου περιμετρικά στις βιβλιοθήκες του αρχειοθετούσε το τεράστιο υλικό του που συνέλεγε, τακτοποιημένο προσεκτικά σε φακέλους με τους σχετικού τίτλους. Σαν να έμοιαζαν για μένα αυτοί οι δύο αυτοί χώροι, ενώ τα έργα, πολύ ωραία φωτισμένα, άνοιγαν ένα διάλογο μαζί μας, σαν να ήταν παρών εκεί ο ίδιος ο Πετρόπουλος. Διέκρινα μάλιστα την ίδια ιδιότυπη λογική την ίδια αίσθηση στα έργα αυτά με αυτή των κειμένων του. Ένας Πετρόπουλος ασυγκράτητος αλλά τελικά με πολύ συγκροτημένη, ζυγισμένη και πάνω από όλα, συναρπαστική άποψη.

Είδα αυτή την έκθεση με τον φίλο του τον Κώστα Τσόκλη, που εκεί μου χάρισε ένα παλαιότερο βιβλίο για την ερωτική γυναίκα που έφτιαξαν με τον Ηλία Πετρόπουλο με τίτλο «Αρετίνου Ακόλαστα Σονέτα» που απέδωσε ο Πετρόπουλος στα Ελληνικά.

Τότε που στο Παρίσι απελευθερωμένοι, άφηναν τους εαυτούς τους να εκφραστούν με κάθε τρόπο. Για πρώτη φορά πέρα από τις άμεσες αποδόσεις στα ελληνικά του Πετρόπουλου, είδα και τα άγνωστα σε μένα ερωτικά σχέδια του Τσόκλη, που εικονογραφούν το βιβλίο και το ζωντανεύουν. Ίχνη μιας εποχής γεμάτη πάθος και ελπίδα.