EΠΕΣΑΝ ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ ΟΙ ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΛΑΣΗ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ 

ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Να γιατί καθυστερούν οι διαγωνισμοί! Δεν φταίει θεσμός αλλά η γραφειοκρατία των αγωνοθέτη. Χρειάστηκε ενάμισης χρόνο από την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων του αρχιτεκτονικού διαγωνισμού για την Ανάπλαση της Πλατείας και του άξονα της Αριστοτέλους στην Θεσσαλονίκη, για να υπογραφεί η σύμβαση για την εκπόνηση των μελετών από την ομάδα που ομόφωνα κέρδισε το πρώτο βραβείο της κριτικής επιτροπής, αποτελούμενη από την αρχιτέκτονα-μηχανικό, καθηγήτρια Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου Αριάδνη Βοζάνη και την υποψήφια διδάκτορα του Ε.Μ.Π. Παρασκευή Φανού, σε συνεργασία με τους Γρηγόρη Βουτουφιανάκη – Πετρόπουλο, Θεοδοσία Ντορέττ Παναγιωτοπούλου, αρχιτέκτονες, Γιώργο Ρέτσο φοιτητής αρχιτεκτονικής.

Στην φωτογραφία από αριστερά η Κατερίνα Δαναδιάδου, Προϊσταμένη τμήματος Αστικού Σχεδιασμού Δήμου Θεσσαλονίκης, η Αριάδνη Βοζάνη, Αρχιτέκτων, ο Κωνσταντίνος Ζέρβας, Δήμαρχος Θεσσαλονίκης, η Εβίτα Φανού, Αρχιτέκτων και ο Εφραιμ Κυριακίδης, Αντιδήμαρχος Τεχνικών έργων και Βιώσιμης Κινητικότητας Δήμου Θεσσαλονίκης. Πολλές ευχές την αγαστή συνεργασία Υπηρεσιών και μελετητών...

ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΟΥΒΑΡΔΑΣ: «ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ» ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΕΧΝΗΣ

Ένα δύσκολο έργο του Αλμπέρ Καμύ και μια ατμοσφαιρική παράσταση, άψογα και με τόλμη σκηνοθετημένη, προστίθεται στην προσωπική και ιδιότυπη διαδρομή που έχει χαράξει τα τελευταία χρόνια ο Γιάννης Χουβαρδάς, που παρακολουθώ συστηματικά, απολαμβάνοντας τις σταθερές του και ενίοτε δύσκολες εμμονές. Αυτή την φορά αξιοποιώντας τον μαγικό και μοναδικό θεατρικό χώρο που έπλασε ο αρχιτέκτονας Μάνος Περράκης στην οδό Φρυνίχου, με ενσωματωμένο το λιτό σκηνικό της Εύας Μανιδάκη που φάνταζε σαν να προϋπήρχε στην σκηνή εδώ και χρόνια, υποβλητικά φωτισμένο από την Χριστίνα Θανασούλα, απολαύσαμε μια παράσταση που διαχέεται σε όλους τους χώρους του πρωτοποριακού αυτού θεάτρου, με εικόνες που έφεραν στον νου ατμοσφαιρικά έργα του Edward Hopper και του Αμερικάνικου ρεαλισμού, και ήχους με τις υπέροχες μουσικές που ερμηνεύει ζωντανά επί σκηνής με την κιθάρα του ο Blaine L. Reininger από τον χώρο των αμερικάνικων μπλουζ και της αυθεντικής ροκ, «κρατώντας το ίσο» στην δραματική αυτή παράσταση. 

Ο Χουβαρδάς μας βάζει στο κλίμα του παράλογου της ανθρώπινης ύπαρξης, κάποια στιγμή μας αποπροσανατολίζει, «το χάνουμε», εν πλήρη αμηχανία και αίφνης μέσα σε ένα μεταφυσικό κλίμα, μας επαναφέρει να συνειδητοποιήσουμε την επίκαιρη ουσία του έργου, που είναι εμπνευσμένο από μια πραγματική ιστορία, δημοσιευμένη σε εφημερίδα της Αλγερίας. Απορίας άξιος και δύσκολο να αποκωδικοποιηθεί ο ρόλος της υπερμεγέθους κατσαρίδας, που αίφνης ανασύρεται από τα πατώματα, συμμετέχοντας στην δράση. Στους κεντρικούς ρόλους της παράστασης οι  Μαριάνα  Κάλπμαρη  που έκανε και την μετάφραση, ο Αναστάσης Ροϊλός, η Φλομαρία Παπαδάκη και η ξεχωριστή Πηνελόπη Τσινίκα, σε πρώτο πλάνο στην άνω εικόνα.

«ΣΤΡΕΛΛΑ» ΣΤΗΝ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΤΟΥ ΚΠΙΣΝ

Για άλλη μια φορά, η επιλογή του Γιώργου Κουμεντάκη και του καλλιτεχνικού διευθυντή Αλέξανδρου Ευκλείδη να ανέβει στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής μια τόσο τολμηρή παράσταση ως όπερα δωματίου, που τάραξε τα νερά πριν από 13 χρόνια, μου κίνησε το ενδιαφέρον. Έχοντας τότε δει την ταινία του Κούτρα σε μια εποχή που ήταν διαφορετικό το κοινό αίσθημα σχετικά με την ομοφοβία και τους τρανς, ήταν αδύνατον τότε να φανταστούμε μια τέτοια επιλογή στο πλαίσιο του προγράμματος ενός λυρικού θεάτρου με το κλασικό, «συντηρητικό» κοινό και με επιλογή στον πρωταγωνιστικό ρόλο μιας διεμφυλικής καλλιτέχνιδας, όπως της Λέττας Κάππα.

Απόλαυσα αυτή την παράσταση από την αρχή, μπαίνοντας και αντικρύζοντας το pop παιγνιώδες, αφαιρετικό σκηνικό της Εύας Μανιδάκη, επενδεδυμένο με μωβ γουνάκι σε μια ασύμμετρη οβάλ διάταξη, πάνω σε ένα καρό ντεγραντέ δάπεδο, μπροστά από την ορχήστρα, και στην συνέχεια παρακολουθώντας την δράση να διαχέεται και πέριξ της σκηνής, ακόμη και στους εξώστες. Μια παράσταση με την σκηνοθετική ματιά του Γιώργου Κουτλή, που συνέθετε τις πιο χαρακτηριστικές σεκάνς της ταινίας, με την εξαιρετική μουσική του συνθέτη Μιχάλη Παρασκάκη, που διευθύνει ο μαέστρος Κωνσταντίνος Τερζάκης, ενισχύοντας την δραματικότητα του εγχειρήματος. Όλα απογειώθηκαν στο εντυπωσιακό εορταστικό φινάλε, και την θεαματική αλλαγή του σκηνικού, που ανέβασε την διάθεση μας παραπέμποντάς σε σκηνές του Federico Fellini, που ολοκληρώθηκε από το έντονο και θερμό χειροκρότημα.