ΕΞΕΡΕΥΝΩΝΤΑΣ

 ΓΡΑΦΕΙΑ ΝΕΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΩΝ

ΜΕΡΟΣ 3^ο

ΓΙΑΝΝΗΣ    ΓΙΑΝΝΟΥΤΣΟΣ

ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΕΣ ΜΕΛΕΤΕΣ

Γιάννης Γιαννούτσος 

Για τον Γιάννη Γιαννούτσο είχα ακούσει κατά καιρούς θετικά σχόλια από τους διδάσκοντες στη σχολή Αρχιτεκτονικής του ΕΜΠ. Είχα επίσης δει την διπλωματική του για το Μουσείο Καπράλου στην Αίγινα, στην εκδήλωση-έκθεση «G REAT» το 2013, στο Μέγαρο Μουσικής.

Γιαννούτσος Γιάννης, Νέο Μουσείο Καπράλου στην Αίγινα, 2011 

Διπλωματική εργασία στη σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών Ε.Μ.Π. 

Επιβλέπων καθηγητής: Τ. Παπαϊωάννου, Σύμβουλος: Π. Γουλάκος

Προπλάσματα της ιδέας, Η ογκοπλασία και η εσωτερική πορεία

Και στην 8η Μπιενάλε του ΕΙΑ στο Μουσείο Μπενάκη, είχα ξεχωρίσει την μελέτη του για ένα εξωκλήσι την Ασπροκκλησιά δίπλα σε ένα παλαιότερο. 

Γιαννούτσος Γιάννης, Ασπροκκλησιά παλαιά - νέα 
Μελέτη, 2015 , Στράτος Αιτωλοακαρνανίας

Διερευνητικό σκίτσο

Τον γνώρισα τελικά στην εκδήλωση για τα βραβεία των ΔΟΜΩΝ στο Μουσείο Μπενάκη, όπου διακρίθηκε για δύο ακόμη έργα του. Το ένα για την συμμετοχή στον Αρχιτεκτονικό Διαγωνισμό με θέμα το Αρχαιολογικό θεματικό μουσείο για την πόλη του Πειραιά και τίτλο ‘Εγκυμονούσα πόλη’ που πραγματοποίησε σε συνεργασία με τον Χρυσοβαλάντη Μπασούκος (Βραβείο στην κατηγορία ‘Καλύτερη μελέτη των ετών 2011-2015) 

Γιαννούτσος Γιάννης, Αρχαιολογικό θεματικό μουσείο για την πόλη του Πειραιά, 2015 . Έπαινος στον ομώνυμο αρχιτεκτονικό διαγωνισμό.  Συνεργασία με τον Χρυσοβαλάντη Μπασούκο

και το άλλο για την Μετατροπή πρώην σχολής χορού στο Αρχιτεκτονικό του Γραφείο-Εργαστήριο, στην Αθήνα (Έπαινος στην κατηγορία ‘Καλύτερο πρώτο έργο νέου αρχιτέκτονα των ετών 2011-2015’) 

Γιάννη Γιαννούτσου, Γραφείο-Εργαστήριο, στην Αθήνα 

(Έπαινος ΔΟΜΩΝ στην κατηγορία ‘Καλύτερο πρώτο έργο 

νέου αρχιτέκτονα των ετών 2011-2015’ )

Μου κίνησε το ενδιαφέρον για όλες αυτές τις διακρίσεις και κυρίως για το ότι μετά τις πτυχιακές και μεταπτυχιακές του σπουδές στην Σχολή Αρχιτεκτονικής του ΕΜΠ, ολοκληρώνει παράλληλα και τις σπουδές του στην Καλών Τεχνών (ΑΣΚΤ). Και αυτή η διπλή ιδιότητά του, μου ήταν ήδη γνώριμη από τις πρώτες του δημοσιεύσεις, παρατηρώντας τα εικαστικά του σκίτσα και προπλάσματα στην παρουσίαση των μελετών του. Έτσι στο πλαίσιο της σειράς με τίτλο «εξερευνώντας τα γραφεία νέων Ελλήνων Αρχιτεκτόνων» που παρουσιάζεται σε αυτό το μπλογκ, βρέθηκα στο «γραφείο» του την Τρίτη 8 Μαρτίου 2016. 

Γιάννη Γιαννούτσου, Γραφείο-Εργαστήριο, στην Αθήνα κάτω επίπεδο 

Πρόκειται για ένα εργαστήριο έργων αρχιτεκτονικής αλλά και έργων τέχνης, που ειδικά για αυτή την συνάντηση ο Γιάννης Γιαννούτσος επέλεξε να το τακτοποιήσει από την καθημερινή του εικόνα ώς εργαστήριο δημιουργίας και να του δώσει έναν εκθεσιακό χαρακτήρα κατανέμοντας τα έργα αρχιτεκτονικής στο ισόγειο και τις εικαστικές του δημιουργίες στο κάτω επίπεδο. Ένας ήρεμος και  εύπλαστος χώρος που αλλάζει ανάλογα με την διάθεση και την εκάστοτε περίσταση. 

To κάτω επίπεδο σε νεότερη διάταξη, Φωτο: Σίλια Ράντου 

Στην συζήτησή μας επεδίωξα να διερευνήσω το παρελθόν και τις επιρροές του Γιάννη Γιαννούτσου, αναζητώντας το πώς και γιατί επέλεξε αυτή την διπλή κατεύθυνση στις σπουδές του που φαίνεται τελικά να υπηρετεί με επιτυχία όπως επιβεβαιώνεται από τα βραβεία και τις διακρίσεις που έχει ήδη αποσπάσει:

«Γεννήθηκα στο Αγρίνιο και το πιο πολύτιμο μέρος για μένα είναι η Λίμνη Τριχωνίδα, που είναι πεταλόσχημη και περιβάλλεται από το Παναιτωλικό όρος και το όρος Αράκινθος. Το χωριό της μητέρας μου είναι το Παναιτώλιο και το Θέρμο, χωριά περί της Τριχωνίδος, που παλαιότερα λεγόταν το πέλαγος της  Αιτωλίας. Συνδέεται στο δυτικό μέρος με την λίμνη Λυσιμαχεία που θεωρείται αδελφή της.

Εκεί λοιπόν εγώ μεγάλωσα και εκεί επισκέπτομαι τους γονείς μου Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι. Είναι ένας τόπος αυτή η Λίμνη που σε τροφοδοτεί, που σου δίνει δύναμη. Είναι ένα σημείο αναφοράς. Οι άνθρωποι εκεί έχουν μια αυθεντικότητα, που στην Αθήνα δεν την συναντάς. Με ενδιαφέρει ο άνθρωπος να είναι άμεσος, να είναι αυθεντικός, αυτό που σκέπτεται να του βγαίνει. Νομίζω ότι έρχεται πιο κοντά στο μύχιο, στο ένστικτό του, το προσεγγίζει πιο πολύ και είναι πιο άμεσος ακόμη και σε αυτά που κάνει. Επιδιώκω να έχω άμεσους ανθρώπους στο περιβάλλον μου και έχω αρκετούς φίλους που συνεργαζόμαστε  με τους οποίους  είμαστε πρώτα αδερφικοί και φίλοι και μετά συνεργάτες. Και καλλιτέχνες και αρχιτέκτονες. Αυτούς τους ανθρώπους κουβαλάω μαζί μου μαζί με  την αίσθηση του τόπου σου που είναι οικείος, είναι η εστία σου. Ταυτόχρονα όμως εδώ, η Αθήνα είναι το μέρος που επιθυμώ να μείνω.

Τελείωσα το λύκειο στο Αγρίνιο, και  είχα πάντα στον νου μου την Σχολή Καλών Τεχνών. Εκεί είχα και την δυνατότητα να βλέπω εκθέσεις, όπως την έκθεση του Μποκόρου στις Καπναποθήκες,  από όπου και κατάγεται όπως ο Καπράλος και ο Θόδωρος. Παράλληλα από παιδί μου άρεσε η αρχιτεκτονική και στο πατρικό σπίτι της μητέρας μου φτιάχναμε διάφορα πράγματα, από καλύβες μέχρι και άλλες κατασκευές.

Η μητέρα μου είναι ζωγράφος, δεν έχει τελειώσει την Καλών τεχνών αλλά έχει κάνει 4 εκθέσεις στο Αγρίνιο. Κάνει λάδια, δουλεύει με  ένα δικό της τρόπο και πάντα στο σπίτι υπήρχαν έργα της,  όπως  και του αδελφού του παππού μου, που ήταν ο Καπράλος. Οπότε πάντα είχα παραστάσεις από έργα τέχνης.

 

Ο ζωγράφος Θόδωρος Πάντος (1932-2013)

Αποφάσισα να δώσω στην αρχιτεκτονική και πέρασα με την δεύτερη φορά. Παράλληλα με την αρχιτεκτονική βέβαια, πάντοτε πήγαινα στον δάσκαλό μου τον Θόδωρο Πάντο, ο οποίος είναι εξαιρετικός καλλιτέχνης. Βέβαια έχει φύγει τα τελευταία τρία χρόνια από την ζωή.

       Γιάννης Γιαννούτσος, το πορτραίτο της μητέρας,

Κάπου στο τρίτο - τέταρτο έτος της αρχιτεκτονικής κάνω ένα πορτραίτο της μητέρας μου. Πήγα τα Χριστούγεννα και δούλευα εκεί 15 ημέρες. Ήταν ένα σημείο καμπής για μένα.  Τότε αποφάσισα να πάω στην Σχολή Καλών Τεχνών. Ήταν μια διαρκής επιθυμία…

Μετά από αυτό γνωρίζω τον Τάση τον Παπαϊωάννου ο οποίος ενδιαφέρεται για την αρχιτεκτονική και την ζωγραφική, οπότε είχαμε ένα πολύ ισχυρό κοινό τόπο μεταξύ μας. Είμαστε και φίλοι και τον συμβουλεύομαι για τα πράγματα που κάνω και τα αρχιτεκτονικά και τα εικαστικά. Οπότε με παρότρυνε σε αυτή την σχέση αρχιτεκτονικής και ζωγραφικής.

Γιάννης Γιαννούτσος, γυμνό νυχτός ( με πόζες λεπτού)

Εγώ πήγαινα ήδη στον δάσκαλό μου τον  Θόδωρο Πάντο και εκεί κάναμε πιο ελεύθερα και με μεγαλύτερη δροσιά πράγματα. Κάναμε «γυμνό νυχτός»  με πόζες λεπτού, δηλαδή σε ένα λεπτό προσπαθείς να αποτυπώσεις τα δυνατά χαρακτηριστικά του γυμνού, την καμπύλη, τον όγκο, την φόρμα. Και με αυτό τον τρόπο και αυτή την δουλειά, έδωσα τις κατατακτήριες στην Σχολή Καλών τεχνών. Και πέρασα και τώρα τελειώνω  την διπλωματική μου εκεί.

Έχω τελειώσει και το μεταπτυχιακό στην Αρχιτεκτονική «Σχεδιασμός- Χώρος – Πολιτισμός» πέρυσι. Κατά κάποιο τρόπο αυτά συνομιλούσαν, Καλών Τεχνών και μεταπτυχιακό και διαγωνισμοί και όποια άλλη δουλειά προέκυπτε, όπως κάποια ανακαίνιση. Όλα αυτά ήταν ένα. Είναι χαώδες, υπήρχαν πολλές κατευθύνσεις, αλλά τελικά κατάλαβα ότι όλα αυτά είναι μαζί. Τα ένα τροφοδοτεί το άλλο, αυτό κατάλαβα και δεν είναι δεκαπέντε διαφορετικές κατευθύνσεις, αλλά στην ουσία είναι ένα που αποτελείται από κάποια βασικά  συστατικά. Σαφώς βέβαια διαχωρίζω την αρχιτεκτονική από τα εικαστικά.

 

Γιάννης Γιαννούτσος, 'ΠΑΡΟΥΣΙΑ', Φωτο: Σίλια Ράντου

Προς το παρόν αυτό που επιθυμώ είναι να βρίσκονται στην καθημερινότητά μου και τα εικαστικά και η αρχιτεκτονική. Που θα οδηγήσει αυτό δεν ξέρω, αλλά αυτή είναι η επιθυμία μου. Το ερώτημα παραμένει ανοιχτό και δεν είναι κάτι που πρέπει να προαποφασίσω. Το έχω υπ όψη, ταυτόχρονα όμως έχω και την αναίρεση αυτού και δεν μπορώ να κρίνω την επιθυμία μου σύμφωνα με ιστορικά δεδομένα.

Επαγγελματικά σε σχέση με την αρχιτεκτονική  το ένα σκέλος είναι οι αρχιτεκτονικοί οι διαγωνισμοί και ξεκίνησα συμμετέχοντας αρχικά σαν φοιτητής  με τον κο Λιακατά και την κα Πεχλιβανίδου. Εξαιρετικοί άνθρωποι, είναι οι δάσκαλοί μου και αυτοί έχουν ήθος που είναι πολύ σπάνιο να το συναντήσεις. Κάναμε μαζί δύο διαγωνισμούς στην Κύπρο. Μου άρεσε πάρα πολύ το κλίμα της συνεργασίας, η ομάδα.

Γιάννης Γιαννούτσος,  Πλατεία Ελευθερίας

Συμμετοχή στον ομώνυμο Αρχιτεκτονικό διαγωνισμό, Θεσσαλονίκη, 2013

Μετά ακολούθησε ο διαγωνισμός για την Πλατεία Ελευθερίας στην Θεσσαλονίκη  και μετά συμμετείχαμε στον διαγωνισμό για το θεματικό αρχαιολογικό Μουσείο στον Πειραιά, όπου πήραμε έπαινο και διακρίθηκε στα βραβεία των ΔΟΜΩΝ.

Πρότυπο περίπτερο Δήμου Αθηναίων

3^ο βραβείο στον ομώνυμο αρχιτεκτονικό διαγωνισμό, 2015

Συνεργασία με τους Χ. Μπασούκο και Γ. Νίκα

Μετά πήραμε μέρος στο Πρότυπο Περίπτερο του Δήμου Αθηναίων, που πήραμε το τρίτο βραβείο. Στη συνέχεια ακολούθησε ο διαγωνισμός στο Βερολίνο, για το Μουσείο της Τέχνης του Εικοστού Αιώνα, που κάναμε με τον Χρυσοβαλάντη Μπασούκο όπου δεν πήραμε κάποια διάκριση.

 

Μουσείο για την Τέχνη του 20^ου αιώνα, Βερολίνο, 2015

(Η σχέση με το Neues gallery)

Συμμετοχή στον ομώνυμο αρχιτεκτονικό διαγωνισμό

Συνεργασία με τον Χ. Μπασούκο

Υποβλήθηκαν 460 συμμετοχές και οι 360 αποκλείστηκαν απλά και μόνο  διότι δεν είχαν τα ανάλογα τετραγωνικά, αγνοώντας την ουσία της πρότασης.

Συμμετείχα και σε διαγωνισμούς γλυπτικής με αυτό το έργο που το έχω ονομάσει κιβωτό  σε έναν διαγωνισμό που οργανώθηκε από την ΑΣΚΤ και για φοιτητές και για αποφοίτους.

Γιάννης Γιαννούτσος,  'ΚΙΒΩΤΟΣ', Φωτο: Σίλια Ράντου

Και αυτή η Νίκη έγινε για ένα διαγωνισμό που τον κέρδισα, αλλά δεν  πήρα ποτέ το βραβείο. Ήταν για ένα έπαθλο. Η Νίκη πατάει σε ένα σημείο, στηρίζεται σε μία ακμή και είναι έτοιμη να ξαναφύγει να ξαναπετάξει!

Γιάννης Γιαννούτσος,  'ΝΙΚΗ', Φωτο: Σίλια Ράντου

Οι αρχαίοι έλεγαν ότι στον νικητή έρχεται η Νίκη και τον στεφανώνει, αλλά μετά η Νίκη πετάει και πηγαίνει να στεφανώσει έναν άλλο νικητή. Αυτός που δεν δέχεται την εύθραυστη υπόσταση της Νίκης την καταστρέφει. Με έχει συγκλονίσει αυτό. Για αυτό οι αρχαίοι απεικόνιζαν φτερωτή την Νίκη.

Έχω συμμετάσχει και σε ομαδικές εκθέσεις, όπως για την Ποιητική της Χίου που έγινε στο Κάστρο της Χίου με αυτό το έργο, που είναι εμπνευσμένο από τα περίφημα «ξυστά» από τις όψεις των κτισμάτων,  φτιαγμένο από τσιμέντο και γύψο

Γιάννης Γιαννούτσος,

Πειραματίζομαι προς κάθε κατεύθυνση. Από το έργο «Melancholia» του Dürer,  μου έκανε εντύπωση αυτό το απόκοσμο γεωμετρικό γλυπτό, στην αριστερή πλευρά,  που δεν συνάδει με την ατμόσφαιρα το όλου έργου. Αυτό ήταν για μένα μια αφορμή για να πειραματιστώ με ένα δικό μου έργο.

Albrecht Dürer, Melancholia

Γιάννης Γιαννούτσος, 'ΕΣΤΙΑ', Φωτο: Σίλια Ράντου

Είναι δεδομένο ότι θα ήθελα να κρατήσω αυτόν τον χώρο, αυτό το γραφείο το ατελιέ μόνος μου. Άλλωστε είναι και σπίτι μου, υπάρχει ένα δωματιάκι και  εδώ μένω.

 Έχω βέβαια την ανάγκη να συνεργαστώ και να ανακαλύπτω τον τρόπο που σκέφτεται και ο άλλος και με αυτό εμπλουτίζομαι. Και όχι μόνον με έναν, αλλά με πολλούς,  είτε αρχιτέκτονες, είτε εικαστικούς. Με γοητεύει αυτό. Έχω κάνει τρεις υπέροχες συνεργασίες με αυτούς τους υπέροχους φίλους μου και συνεργάτες τον Χρυσοβαλάντη Μπασούκο και τον Γιώργο Νίκα. Συνομιλούμε παράλληλα με μια ομάδα 7 ατόμων που μαζευόμαστε κάθε Πέμπτη και ζωγραφίζουμε. Και αυτό μας τροφοδοτεί.

Γιάννης Γιαννούτσος,  'PIETA', Φωτο: Σίλια Ράντου, detail

Σε μια τελευταία έκθεση συνεργάστηκα με έναν περφόρμερ και κάναμε αυτό το έργο την «Πιετά», και με τον Ηλία Γεωργακόπουλο που είχαμε συνεργαστεί για έναν διαγωνισμό για την εταιρεία  «Δρομέας».

Επιδιώκω αφορμές για συνεργασίες. Σε αυτές τις συνεργασίες καλό θα ήταν να αναπτύξεις και την προσωπική σου διάσταση. Για κάποιες περιόδους  όμως  έχεις την ανάγκη ίσως να στραφείς προς τα «έσω». Εκεί θέλω πραγματικά να δουλέψω μόνος μου.

Γιάννης Γιαννούτσος,  'ΕΣΩ', Φωτο: Σίλια Ράντου

Υπάρχουν φάσεις που έχω την ανάγκη να συνεργαστώ, να συνομιλήσω, να συζητήσω με τους φίλους μου, ακόμη και για όλα αυτά που έχω κάνει. Και αυτό νομίζω ότι είναι μια μορφή συνεργασίας. Ακόμη και με φίλους που δεν είναι εικαστικοί και αυτό το απολαμβάνω ακόμη περισσότερο. Η συνεργασία για μένα είναι κάτι πολύ ανοιχτό και πολύτιμο.

Είναι σημαντικό που έχω αυτόν τον χώρο, που ήταν η παλαιά σχολή χορού της θείας μου και μου τον παραχώρησε. Στην Ελλάδα με κρατούν οι φίλοι και οι προσωπικές μου σχέσεις.  Από την άλλη συμμετέχω σε συνέδρια στο εξωτερικό. Δεν ένοιωσα  ποτέ την τάση να φύγω. Ένοιωθα καλά με τον ήλιο, ένοιωθα καλά με την ατμόσφαιρα, με τον τόπο, με τους ανθρώπους. Είχα και έχω πράγματα να κάνω. Δεν έχω φτάσει στο σημείο να πω τέλος. Αισιοδοξώ ότι θα μπορέσω να καταφέρω να μείνω εδώ, να καταφέρουμε να κάνουμε κάποια πράγματα και να μας δοθούν ευκαιρίες. Δεν λέω οι διαγωνισμοί και τα βραβεία δίνουν αφορμές, αλλά ο υλοποιημένος χώρος είναι αυτός που περιμένω να μας τροφοδοτήσει, αυτό αναζητάμε. Βέβαια οι διακρίσεις δεν τρώγονται... 

Φωτο: Σίλια Ράντου

Για το μέλλον έχω ανησυχίες,  για  να μπορέσει να υπάρχει, ...να υπάρξει ένας ρυθμός  στην καθημερινότητα με την αρχιτεκτονική και τα εικαστικά. Αυτό θα ήταν ότι καλύτερο.» 

Η συνάντησή μας ολοκληρώθηκε με μια ευγενική χειρονομία: εξαιρετικό γλυκό βύσσινο φτιαγμένο από τα χέρια της μητέρας του και ένα ποτήρι κρύο νερό.

Κάντε ΚΛΙΚ στις εικόνες για μεγένθυση