Η ΥΨΗΛΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΣΤΗΝ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ ΜΙΑΣ ΤΑΠΕΙΝΗΣ ΚΑΛΥΒΑΣ

ένα βίντεο, 

μια αφήγηση του Αλέξανδρου Μαδεμομοχωρίτη,
ένα πρελούδιο για  τον Δημήτρη Μπίρη

Διαθέστε 2 λεπτά και 50 δευτερόλεπτα και απολαύστε το παρακάτω βίντεο, που παρουσιάζει μια εξαιρετική πρωτοβουλία που είχε για άλλη μια φορά η Architectural Association School of Architecture, η γνωστή ΑΑ, δίνοντας την δυνατότητα σε μια ομάδα φοιτητών, στο πλαίσιο του προγράμματος Design & Make, να πραγματοποιήσουν στο περίφημο ξυλουργικό εργαστήριο στο δάσος Hooke Park στο Ντόρσετ, στη Νότιο-Ανατολική Αγγλία τον σχεδιασμό μιας ταπεινής καλύβας και μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πειραματική κατασκευή της χρησιμοποιώντας την νέα ρομποτική τεχνολογία.

Διαθέστε επίσης και λίγο χρόνο ακόμη για να διαβάσετε στην συνέχεια και την αφήγηση του Αλέξανδρου Μαδεμοχωρίτη, που βίωσε σαν εθελοντής αυτή την εμπειρία.

Πρόκειται για μια καλύβα που κατασκευάστηκε από τους φοιτητές στο δάσος για να αποθηκεύεται το πριονίδι, που κάθε χρόνο συσσωρεύεται από τις εκπαιδευτικές κατασκευές των φοιτητών, προκειμένου να στεγνώνει και να χρησιμοποιείται ως βιομάζα για την εξασφάλιση θερμικής ενέργειας που απαιτείται για τις εγκαταστάσεις διαμονής και εκπαίδευσης της ΑΑ. 

Το ενδιαφέρον είναι ότι βασικό υλικό για την κατασκευή αποτελούν οι διχάλες των κορμών των δένδρων, τα λεγόμενα πιρούνια που αποτελούν τμήμα της ξυλείας που δεν χρησιμοποιείται στις κατασκευές. 

Για την όλη διαδικασία της υλοποίησης αυτής της αρχετυπικής κατασκευής χρησιμοποιήθηκε η πιο σύγχρονη ψηφιακή και μηχανολογική και ρομποτική τεχνολογία. Και αυτό αποτελεί μια σημαντική τομή που ανατρέπει την τρέχουσα λογική ότι η σύγχρονη τεχνολογία οδηγεί αποκλειστικά και μόνο σε υπερμοντέρνες, πανάκριβες και συχνά υπερφίαλες κατασκευές.

Δείτε το βίντεο που ακολουθεί και επιστρέψτε πίσω, διαθέτοντας λίγο χρόνο ακόμη για να διαβάσετε στην συνέχεια την αφήγηση του Αλέξανδρου Μαδεμοχωρίτη, που βίωσε σαν εθελοντής αυτή την εμπειρία.


Wood Chip Barn | Design & Make | 2015-2016 from Hooke Park on Vimeo.

Μια μοναδική εμπειρία στο δάσος Hooke Park

του Αλέξανδρου Μαδεμοχωρίτη

Αλέξανδρος Μαδεμοχωρίτης

Για αυτούς που δε το γνωρίζουν, τo Hooke Park είναι το πιο αρχιτεκτονικό δάσος στον κόσμο. Αν σας ενδιαφέρει η απεριόριστη έμπνευση που βρίσκεται κρυμμένη στη φύση και οι τρόποι με τους οποίους η τεχνολογία μας επιτρέπει να έρθουμε σε επαφή μαζί της και να την εφαρμόσουμε στο σχεδιασμό, μια θέση σε ένα από τα εκπαιδευτικά ή εθελοντικά προγράμματα που τρέχουν στο δάσος αυτό, είναι κάτι που πρέπει να κυνηγήσετε. 

η αρχιτεκτονική μπορεί να δημιουργήσει διαλόγους ανάμεσα στη φύση και την τεχνολογία

Περιγράφοντας την εμπειρία μου θα δείξω πως η αρχιτεκτονική μπορεί να δημιουργήσει διαλόγους ανάμεσα στη φύση και την τεχνολογία. Αρχικά, είναι μια εμπειρία μέσα από την οποία κατάλαβα το πως η σύνθεση προηγμένων τεχνολογιών, κατασκευαστικών τεχνικών καθώς και η βαθιά κατανόηση των φυσικών υλικών και γεωμετριών μπορούν να προωθήσουν την υλοποίηση της αρχιτεκτονικής. 

Το Δάσος βρίσκεται στο Ντόρσετ, στη Νότιο-Ανατολική Αγγλία . Είναι ένα μέρος που δε το ξέρουν πολλοί, και δεν αναφέρομαι στους Έλληνες, αλλά στους Άγγλους. Ακόμα και οι ντόπιοι δεν είναι σίγουροι για το τί συμβαίνει στο δάσος αυτό και οι περισσότεροι διστάζουν να ανακαλύψουν. Ο κόσμος περνάει μέσα από το δάσος (καθώς είναι ανοιχτό στο κοινό), βλέπει όμορφα και μοναδικά αρχιτεκτονήματα αλλά κανείς δε σταματάει να ρωτήσει: Μα καλά, τι γίνεται εδώ; Τί είναι αυτά τα κτίρια; Γιατί είναι όλα φτιαγμένα από ξύλο; Και γιατί κανείς εδώ δε φαίνεται να είναι Άγγλος; 

Big Shed is D&M students’ first building. It was designed in 2011 by the first intake working with students of AA Diploma Unit 19. The building is a 500m2 

Εγώ πήγα σαν εθελοντής στην κατασκευή μιας αποθήκης βιομάζας στα πλαίσια του μεταπτυχιακού προγράμματος Design & Make του Αγγλικού ιδιωτικού πανεπιστημίου ΑΑ School of Architecture. Με άλλα λόγια, για 2 μήνες βοηθούσα φοιτητές αρχιτεκτονικής να χτίσουν την εργασία τους. Ήμουν μέλος μιας ομάδας 15 εθελοντών από όλο τον κόσμο, με ανθρώπους από χώρες όπως: Αγγλία, Πολωνία, Γερμανία, Ελλάδα, ΗΠΑ, Καναδάς, Πουέρτο Ρίκο, Κόστα Ρίκα, Βραζιλία, Ινδία, Μπαγκλαντές, Γουατεμάλα, Ινδονησία, Κίνα, Κορέα, Ταιβάν. Σε μία ακτίνα 100 μέτρων συνυπήρχαν, συζούσαν και συγκατοικούσαν αρχιτέκτονες από όλους αυτούς τους πολιτισμούς. 

Προσωπικά αυτό το γεγονός με έκανε να αναρωτηθώ αν η πρωτοτυπία θρέφεται από τις ποικιλόμορφες εμπειρίες, ή εάν οι πρωτότυποι άνθρωποι είναι αυτοί που κυνηγούν τις ποικιλόμορφες εμπειρίες. 

Αλλά τελικά η ποικιλία στις εμπειρίες είναι αυτή που θρέφει τη δημιουργία. Όταν η γνώση μας ποικίλει, είναι πολύ πιο πιθανό να παράγουμε πρωτότυπες ιδέες καθώς και να εισπράξουμε ασυνήθιστη γνώση. Αυτός είναι ο λόγος που στο Δάσος, τα δημιουργήματα είναι πρωτότυπα, γιατί η πρωτοτυπία στη δημιουργία έρχεται πολύ πιο εύκολα μέσα από τη σύγκρουση έμφυτα και πολιτισμικά διαφορετικών απόψεων. 

Η εμπειρία στο Δάσος 

Η εμπειρία στο Δάσος έχει τέσσερις βασικές ενότητες: 1) αρχιτεκτονική, 2) φύση, 3) εκπαίδευση, 4) άνθρωποι. Η αλήθεια είναι πως πηγαίνεις για να μάθεις περί αρχιτεκτονικής, αλλά καταλήγεις να μαθαίνεις περί ανθρώπων. Επειδή όμως το κείμενο αυτό είναι για ένα αρχιτεκτονικό blog, θα επικεντρωθώ στο κερασάκι και θα αφήσω την τούρτα. Στο Δάσος η αρχιτεκτονική υπάρχει, είναι αναπόφευκτη αλλά τελικά είναι απλά ο κοινός παρονομαστής. Τη ζεις, τη γεύεσαι και την αναπνέεις. Κοιμάσαι σε κτίριο του Buro Happold ενώ δουλεύεις και τρως σε κτίρια του μεγάλου Frei Otto. Το πρωί κατασκευάζεις κτίρια και το απόγευμα παρακολουθείς διαλέξεις αρχιτεκτονικής και ξυλουργικής. Έχεις ελεύθερη πρόσβαση σε ένα πλήρως εξοπλισμένο εργαστήρι κατασκευής και σε ένα δραματικά όμορφο δάσος, το οποίο είναι γεμάτο με μικρά αρχιτεκτονικά έργα που έχουν μαζευτεί μέσα στα χρόνια. Πάνω απ' όλα όμως, είναι το όνομα της Architectural Association School of Architecture, η κοινώς γνωστή ως AA. Το δάσος ανήκει στην AA, και η AA το περιποιείται με τους καλύτερους δυνατούς τρόπους. Η λογική της είναι απλή: φέρνουμε φοιτητές που θέλουν να μάθουν πως περνάμε από το σχεδιασμό ενός έργου στην υλοποίηση και την κατασκευή, τους δίνουμε στέγη και φαγητό στο περιβάλλον που θα χτιστεί το έργο τους και έτσι κάθε ενάμισι χρόνο στο Δάσος χτίζεται ένα νέο κτίριο. 

The Student Lodge forms a new 4-bedroom accommodation building for residential students. It is being designed and built by the 2011-12

Μετά από κάποια χρόνια που τρέχει το πρόγραμμα αυτό, το Δάσος έχει καταλήξει να έχει συνολικά 7 ολοκληρωμένες αρχιτεκτονικές φοιτητικές εργασίες, κτίρια μοναδικά στο είδος τους, το καθ' ένα από τα οποία ξεχωρίζει για το δικό του λόγο. Οι φοιτητές καλούνται να σκεφτούν νέους τρόπους μεταχείρισης του ξύλου για την υλοποίηση της αρχιτεκτονικής. Το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι έχουν καταφέρει να βρουν νέους τρόπους για να μεταχειρίζονται ένα από τα αρχαιότερα κατασκευαστικά υλικά. Ένα υλικό του οποίου οι δυνατότητες έχουν θεωρητικά εξαντληθεί μέσα από εκατοντάδες ακαδημαϊκά βιβλία και αρχιτεκτονήματα, αποδεικνύει πως μπορεί να χρησιμοποιηθεί με νέους, πρωτότυπους τρόπους. 

εργαλεία υψηλής τεχνολογίας + το ρομπότ της KUKA 

Ο λόγος που καταφέρνουν να προκαλέσουν τις δυνατότητες του ξύλου με τέτοια φρεσκάδα, είναι εν μέρει η πρόσβαση που έχουν οι φοιτητές σε μια σειρά εργαλείων υψηλής τεχνολογίας. Η τεχνολογία στο Δάσος δεν είναι παρά ένα ακόμα δημιουργικό εργαλείο. Με την καθοδήγηση από κορυφαίους του χώρου όπως ο Martin Shelf, ο Charlie Corry Wright, o Charley Brentnall, καθώς και η κατασκευαστική εταιρεία ARUP, οι φοιτητές μπορούν να χρησιμοποιούν τεχνολογικά ανεπτυγμένα εργαλεία για να προκαλέσουν την υλοποίηση του αρχιτεκτονικού τους έργου. 

Η τελευταία προσθήκη στην εργαλειοθήκη του Δάσους είναι το ρομπότ της KUKA, ένα ρομποτικό χέρι που πιθανότατα θα έχετε δει σε γραμμές παραγωγής αυτοκινήτων. Είναι ένα εργαλείο το οποίο προσφέρει απαράμιλη ακρίβεια και λεπτομέρεια, κάτι που καθιστά δυνατή τη δημιουργία πολλών έργων, η πολυπλοκότητα των οποίων θα αποθάρρυνε τον οποιοδήποτε χειροτέχνη. 

Για να καταλάβουμε όμως το πως η τεχνολογία έχει γίνει η βασική συνιστώσα για τη κατασκευή και την υλοποίηση των φοιτητικών αυτών εργασιών, πρέπει να κοιτάξουμε το τελευταίο έργο που ολοκληρώθηκε στο Hooke Park και τη σημασία του για το σωστή λειτουργία του υπόλοιπου campus. 

Κάθε κτίριο που έχει χτιστεί στο Δάσος υπακούει σε δύο κανόνες: 

1) έχει μια χρηστική και λειτουργική σημασία για το υπόλοιπο Campus. 

2) προκαλεί με κάποιο νέο τρόπο τα τεκτονικά και γεωμετρικά χαρακτηριστικά του ξύλου, έτσι ώστε κάθε νέο έργο να προσφέρει νέα γνώση πάνω στη χρησιμότητα και τις ικανότητες του υλικού αυτού. 

Το 2014 η ΑΑ αποφάσισε να μετατρέψει το Hooke Park σε ένα ενεργειακά αυτοσυντηρούμενο campus. Για το λόγο αυτό οι φοιτητές του 2014 κατασκεύασαν ένα Boiler House του οποίου ο στόχος είναι να μετατρέψει όλη τη βιομάζα που παράγεται στη διάρκεια των φοιτητικών εργασιών, σε ενέργεια που θα θερμαίνει τα κτίρια του campus, κάτι εξαιρετικά εύκολο καθώς κάθε χρόνο η ποσότητα ροκανιδιού που παράγεται από το κόψιμο των δέντρων ανέρχεται σε πολλούς τόνους. Ότι ροκανίδι μένει το καίνε και χρησιμοποιούνε την ενέργεια για θέρμανση. Το μόνο που έμενε ήταν ένα μέρος για να αποθηκεύουν και να αποξεραίνουν το ροκανίδι (το ξερό ροκανίδι καίγεται πιο εύκολα από το βρεγμένο ροκανίδι). Αυτός είναι ο λόγος που το 2015 η διοίκηση του Hooke Park αποφάσισε να φτιάξει μια αποθήκη βιομάζας, το επίσημα πια ονομαζόμενο Woodchip Barn. Έχοντας βρει λοιπόν τη χρήση του νέου τους κτιρίου, έμενε να βρουν το πως θα εκμεταλλευτούν την ευκαιρία αυτή για να ανακαλύψουν μια νέα κατασκευαστική πρόκληση για το ξύλο. 

τα ''πιρούνια'' τελικά έχουν αξιόπιστες στατικές ιδιότητες

Έπειτα από ένα χρόνο διαμονής και πειραματισμού στο Δάσος, οι φοιτητές συνειδητοποίησαν πως υπάρχουν συγκεκριμένα κομμάτια ενός δέντρου τα οποία κατά κόρον χαρακτηρίζονται ως άχρηστα για μια αρχιτεκτονική κατασκευή, καθώς θεωρούνται στατικά αναξιόπιστα. Για τον ίδιο λόγο που θα προτιμούσε κάποιος τον κορμό ενός δέντρου έναντι των λεπτότερων κλαδιών για την κατασκευή μιας κολώνας, έτσι και το λεγόμενο ''πιρούνι'' του δέντρου (το σημείο του δέντρου στο οποίο γίνεται η πρώτη διακλάδωση) αποφεύγεται να χρησιμοποιείται για στατικά απαιτητικές κατασκευές, με αποτέλεσμα να πετιέται ή να καίγεται. Για να δείξουν ότι και τα ''πιρούνια'' έχουν αξιόπιστες στατικές ιδιότητες αποφάσισαν να χτίσουν το βασικό σκελετό της νέας τους αποθήκης βιομάζας ενώνοντας τα ''δυνατότερα'' πιρούνια που μπόρεσαν να βρουν στο Δάσος. Οι πρώτες ερωτήσεις που έπρεπε να απαντήσουν ήταν και οι πιο δύσκολες: 

1) Πώς βρίσκεις τα 25 ποιοτικά καλύτερα πιρούνια σε ένα δάσος με δεκάδες χιλιάδες δέντρα, που το καθ' ένα έχει το δικό του πιρούνι; 

2) Εφόσον βρεθούν, πως στο καλό τα ενώνεις με τέτοιο τρόπο ώστε να αντέξουν το βάρος μιας στέγης που είναι πιθανότατα πιο βαριά από τον ίδιο το σκελετό; 

Απάντηση 1: Συμβουλεύεσαι το δασοφύλακα. Είναι ένα περίεργο πράγμα, αλλά όταν περνάς αρκετό καιρό μέσα σε ένα δάσος σιγά-σιγά κάθε δέντρο γίνεται ξεχωριστό. Για το δασοφύλακα του Hooke Park, ο οποίος δουλεύει και ζει στην περιοχή πάνω από 20 χρόνια, ήταν εύκολο να μειώσει τα υποψήφια δέντρα από δεκάδες χιλιάδες σε μια εκατοντάδα. Από εκεί και πέρα η εμπειρία σηκώνει τα χέρια ψηλά και στη θέση της μπαίνει η τεχνολογία. Με ένα συνδυασμό GPS και 3D Scanning οι φοιτητές κατάφεραν να απομονώσουν ένα μικρό αριθμό δέντρων, των οποίων τα πιρούνια θεωρήθηκαν κατάλληλα για το στόχο τους. 

Απάντηση 2: Βρίσκεις κάποιον ο οποίος είναι διατεθειμένος να πάρει όλα τα πιρούνια που διάλεξες, να βρει όλους τους πιθανούς συνδυασμούς με τους οποίους μπορούν να οργανωθούν τα πιρούνια αυτά και να αποφασίσει ποιός από τους συνδυασμούς αυτούς είναι ο στατικά καλύτερος. Αν θεωρήσουμε λοιπόν ότι θέλει να φτιάξει ένα σκελετό από 25 πιρούνια, υπάρχουν 25! (25!= 25x24x23x22x21x20.....x1) διαφορετικοί τρόποι για να οργανώσει τα πιρούνια αυτά. Ο αριθμός είναι τόσο μεγάλος που αυτός ο κάποιος θα χρειαστεί να πεθάνει αρκετές φορές πρώτου προλάβει να δει όλες τις πιθανές εκδοχές. Ένας υπολογιστής όμως είναι αρκετά γρήγορος για να το κάνει μέσα σε κάποιες ώρες. Αυτό που χρειάζεται είναι τη βασική μορφή του σκελετού (αλλιώς οργανώνονται 25 πιρούνια σε μια ευθεία και αλλιώς σε μια καμπύλη) και έναν αλγόριθμο που να του εξηγεί τις βασικές παραμέτρους που χαρακτηρίζουν την οργάνωση των πιρουνιών. 

Αυτό είναι το μυστικό στο κτίριο αυτό, καθώς πίσω από την κατασκευή του βρίσκεται ένας προσεκτικά φτιαγμένος αλγόριθμος, που έχει φτιαχτεί για να βρει την καλύτερη πιθανή οργάνωση των πιρουνιών αυτών. Και έτσι μπαίνει ένας αρχιτέκτονας στην πολυπλοκότητα του παραμετρικού σχεδιασμού, ένα είδος σχεδιασμού που παντρεύει τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό με την εξαιρετική αποδοτικότητα και αποτελεσματικότητα ενός υπολογιστή. Η εξέλιξη της αρχιτεκτονικής έφερε την ανάγκη για αυτού του είδους την τεχνολογία, ή η εκθετική ανάπτυξη της τεχνολογίας έσπρωξε τους αρχιτέκτονες να εμπλουτίσουν τη σχεδιαστική εργαλειοθήκη τους με εργαλεία όπως οι αλγόριθμοι και οι γλώσσες προγραμματισμού;

χειρουργική ακρίβεια στη συνδεσμολογία και την κοπή των πιρουνιών,

Το επόμενο θέμα που γεννιέται είναι το πως κατασκευάζεις αυτό το σκελετό. Το πρόβλημα με τον παραμετρικό σχεδιασμό είναι ότι ένας υπολογιστής δε νοιάζεται για το πως θα το φτιάξεις τη μορφή που του ζήτησες να συνθέσει. Η μορφή που σου έχει συνθέσει λοιπόν, υπακούει σε μια λεπτομέρεια χιλιοστού, την οποία εάν ο κατασκευαστής παραβεί διακινδυνεύεται η στατικότητα του κτίσματος. Για το λόγο αυτό, ο κατασκευαστής χρειάζεται να επικαλεστεί χειρουργική ακρίβεια στη συνδεσμολογία και την κοπή των πιρουνιών, κάτι που σε τέτοια επίπεδα λεπτομέρειας είναι αποδεδειγμένα καλύτερο να εμπιστευτεί σε ένα ρομπότ. Έτσι μπαίνει στο παιχνίδι το ρομπότ KUKA, χωρίς το οποίο δε θα μπορούσαν να φτιαχτούν οι προσεκτικά υπολογισμένοι σύνδεσμοι και ενώσεις των πιρουνιών.

Εν τέλει, πείστηκα πως η τεχνολογία εμπλουτίζει την αρχιτεκτονική διαδικασία, προσφέρει νέες επιλογές και ενθαρρύνει τη μορφολογική και κατασκευαστική πρωτοτυπία. Αν και σήμερα παραμένει το παιχνίδι των λίγων, είμαι πεπεισμένος πως αύριο θα είναι το βασικό εργαλείο των πολλών. Είναι σημαντικό όμως, η φύση να παραμείνει ο βασικός μπούσουλας για την τεχνολογική εξέλιξη, καθώς η τεχνολογία όπως και η φύση επιβραβεύει το αποδοτικότερο σύστημα, μόνο που η φύση το κάνει εδώ και εκατομμύρια χρόνια, ενώ η τεχνολογία μας μόλις άρχισε να μαθαίνει το πως γίνεται αυτό. 

Είναι στιγμή η τεχνολογία να μάθει να προσαρμόζεται στη φύση και να μην απαιτεί από τη φύση να προσαρμόζεται στην τεχνολογία. Ένας από τους λόγους που οι αρχιτέκτονες του Hooke Park καταφέρνουν να προκαλούν με επιτυχία τις δυνατότητες του ξύλου, είναι γιατί στο Δάσος μαθαίνεις να σέβεσαι ένα υλικό, δίχως να του ζητάς να κάνει κάτι που εκ φύσεως δε μπορεί.

Ο Αλέξανδρος Μαδεμοχωρίτης γεννήθηκε το 1991, έχει τελειώσει τις σπουδές του στο Τμήμα Εσωτερικής Αρχιτεκτονικής, Διακόσμησης και Σχεδιασμού Αντικειμένων του Τεχνολογικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος Αθήνας ξεχωρίζοντας με μια πολύ ενδιαφέρουσα διπλωματική με τίτλο: ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ: ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ ΚΑΙ Η ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΉ ΠΡΑΞΗ, που έτυχε να βρεθεί στα χέρια μου και να την εκτιμήσω ιδιαίτερα. Πρόκειται για έναν προικισμένο νέο με μια έντονη δυναμική και υγιείς φιλοδοξίες, έτοιμος να κάνει σημαντικά πράγματα. Από όσο γνωρίζω μετά από αυτή την πολύτιμη εμπειρία στο δάσος Hooke Park αναζητά οικονομικές διεξόδους για να συνεχίσει τις σπουδές του στην Ισπανία που έχει γίνει ήδη δεκτός. Τον ευχαριστώ πολύ για αυτό το χειμαρρώδες κείμενο. 

και ένα πρελούδιο για τον Δημήτρη Μπίρη

Ο Δημήτρης Μπίρης

(φωτογραφικό αρχείο Τάσου Μπίρη)

Αυτή η σπάνια τελικά σχέση των φοιτητών της αρχιτεκτονικής με τον πειραματικό σχεδιασμό και την υλοποίηση κατασκευών πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά στο αίθριο της αρχιτεκτονικής Σχολής του ΕΜΠ με πρωτοβουλία του Δημήτρη Μπίρη την περίοδο 1993-96 στο πλαίσιο του μαθήματος «Αρχιτεκτονικές Κατασκευές» (Οικοδομική 5) στο αίθριο της Σχολής.

αρχιτεκτονικές κατασκευές στο Αίθριο της Αρχιτεκτονικής Σχολής 1993(;)

(φωτογραφικό αρχείο Τάσου Μπίρη)

Μια πολύ συγκροτημένη πρωτοβουλία, που παράλληλα είχε εξασφαλισμένη και την χρηματοδότησή της, μέσω χορηγών, στο πλαίσιο ενός ετήσιου μαθήματος «κατ΄επιλογήν». Εκτός από τους τότε λέκτορες την Ειρήνη Εφεσίου και τον Δημήτρη Παπαλεξόπουλο που συμμετείχαν στο μάθημα, υπήρχε στενή συνεργασία με ειδικούς τεχνίτες, σιδεράδες, ξυλουργούς και άλλους και όλοι μαζί υλοποιούσαν μικρά θέματα της οικοδομικής, εκδοχές πάνω στο ίδιο θέμα, με  καθηγητή τον Νίκο Καλογερά. 

από την έκδοση "αρχιτεκτονικές κατασκευές, 

Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΊΑ ΣΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΑ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ

με αφετηρία το θεατρικό έργο του Μήτσου Ευθυμιάδη

(σπουδαστες: Β. Κωνσταντοπούλου, Ι. Λυκουριώτη, Ζ. Νικολάου, Γ. Σταματάκης, με διδάσκοντα τον Δημήτρη Μπίρη)

Υπήρχε μια πολύ μεγάλη προσέλευση φοιτητών και αναγκαστικά αρκετά πολλοί έμεναν απ΄έξω. Ένα μάθημα που παράλληλα με το μεγάλο βαθμό ενδιαφέροντος, είχε και μια επικινδυνότητα. 

Μετά τον θάνατο του Δημήτρη Μπίρη η πρωτοβουλία αυτή δεν μπόρεσε να συνεχιστεί. Το έργο του, από όσο γνωρίζω, συνέχισαν σε κάποιο βαθμό η Μαρία Βροντίση, Επίκουρη καθηγήτρια και ο Δημήτρης Παπαλεξόπουλος που τελευταία χρόνια έχει δώσει ενδιαφέροντα δείγματα μικρής κλίμακας με την χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας αιχμής. 

Για την πρωτοβουλία αυτή του αξέχαστου Δημήτρη θα ακολουθήσει σύντομα ειδικό αφιέρωμα. 

 πλατεία Bedford Garden 

 καλοκαίρι 2008

Bedford Square Garden, 1 VII 2008 

Τέλος για πρώτη φορά ενημερώθηκα για αυτές της πρωτοβουλίες της ΑΑ όταν το 2008 βρέθηκα στο Λονδίνο και κατέγραψα στην πλατεία μπροστά στην ΑΑ, δύο πολύ ενδιαφέρουσες κατασκευές που είχαν πραγματοποιηθεί στο δάσος Hooke Park, από τους φοιτητές και στο ένα  (εικόνα κάτω) συμμετείχε και η Ντορέττ Παναγιωτοπούλου κόρη της Βάνα Ξένου που σήμερα ζει και εργάζεται στο Λονδίνο. 

Η ικανοποίηση και η χαρά στα μάτια των νέων συναδέλφων από τέτοιες δημιουργικές διαδικασίες, που έχω εισπράξει και με συγκινούν, νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να αναδειχθούν και πρέπει νομίζω να ενεργοποιήσουν και πάλι νέες δυνάμεις για να επανέλθουν στις Αρχιτεκτονικές Σχολές αυτού του τόπου.

Κάντε ΚΛΙΚ στις εικόνες για μεγένθυση