ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑΣ ΔΥΟ ΕΚΘΕΣΕΙΣ

ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ

Μία ακόμη έκθεση σύγχρονης τέχνης σε κενό και εγκαταλελειμμένο κτίριο στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο υπό ανάπλαση μέγαρο Σλήμαν-Μελα, που επιμελήθηκε ο Κώστας Πράπογλου, καθώς  και μία έκθεση αρχιτεκτονικού έργου του γραφείου Pieris.Architects στο εμβληματικό κτίριο του Ωδείου Αθηνών, η πρώτη μετά από πολλά χρόνια, επισκέφτηκα πρόσφατα και θάθελα να μοιραστώ τις εντυπώσεις μου τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μου.

1.

ΣΧΟΛΙΑ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ

“WANDERLUST/ALL PASSPORTS”

ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΣΛΗΜΑΝ-ΜΕΛΑ

Επιμένοντας στην μη υποβάθμιση των έργων τέχνης

Έχω ήδη διατυπώσει τις επιφυλάξεις μου και τους προβληματισμούς μου για τις μεγάλες εκθέσεις που πραγματοποιούνται τα τελευταία χρόνια σε εγκαταλελειμμένα κτίρια, όπως στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο στο Δαφνί, στο Δρομοκαΐτειο, στο εργοστάσιο Πεταλούδας, στο παλιό εργοστάσιο της ΔΕΗ στο Φάληρο, στον Ελαιώνα, με χαμηλούς προϋπολογισμούς, ελάχιστη υποστήριξη από την πολιτεία και απουσία σημαντικών χορηγών. Αυτοσχέδιες εκθέσεις που στηρίζονται στην δίψα των καλλιτεχνών που δικαίως επιζητούν τρόπους να παρουσιάσουν την δουλειά τους, μια και οι δυνατότητες είναι περιορισμένες. Αποτέλεσμα να απουσιάζει η όποια αρχιτεκτονική- μουσειολογική προσέγγιση, για την καλύτερη δυνατή ανάδειξη των έργων και να διαπιστώνεται μια σχετική προχειρότητα στους χώρους.

Αυτή την φορά πρόκειται για την έκθεση με τον παράδοξο τίτλο “WANDERLUST (φιλαποδημία) /ALL PASSPORTS” που επιμελήθηκε ο Κώστας Πράπογλου σε ένα ένα κτίριο με αξιόλογες ζωγραφιστές οροφές και φρέσκα στους περιμετρικούς τοίχους, μαρμάρινα τζάκια και περίτεχνα πατώματα σε πλήρη εγκατάλειψη και φθορά στα πρόθυρα μιας νέας ανάπλασης και αποκατάστασης.

Ο Όμιλος Mitsis αναλαμβάνει την ανάδειξη του διατηρητέου νεοκλασικού Μεγάρου Σλήμαν – Μελά στο κέντρο της Αθήνας, ένα κτίριο που το 1880 ο Ερρίκος Σλήμαν ανέθεσε στον Ερνέστο Τσίλερ. Στόχος του Ομίλου είναι να στεγάσει ξενοδοχειακή μονάδα, το ιστορικό εστιατόριο Ιντεάλ και τον ομότιτλο κινηματογράφο, μία επένδυση 36 εκατομμυρίων ευρώ.

Η είσοδος του Μεγάρου

Φτάσαμε βράδυ, και μέσα από την είσοδο όπου απουσίαζε η όποια σήμανση, περάσαμε σε ένα υποφωτισμένο κτίριο το οποίο διέτρεχε μια σπιράλ πλαστική σωλήνα με καλώδιο ρεύματος, που τροφοδοτούσε όλους τους χώρους με κλασσικές χαμηλού βολτάζ λάμπες πυράκτωσης. Μια εικόνα μιζέρια! Ο ανελκυστήρες δεν λειτουργούσε και για άλλη μια φορά τα έργα είχαν απλά τοποθετηθεί στους χώρους των δωματίων, στον πρώτο και δεύτερο όροφο, χωρίς την παραμικρή επέμβαση ανάδειξής τους και τους κατάλληλους φωτισμούς εκτός από κάποια πρόσθετα πορτατίφ. Έστω κάποια βάση, πιθανόν κάποιο ουδέτερο φόντο που να διαφοροποιούσε κάπως το εκάστοτε περιβάλλον, με αποτέλεσμα κάποια έργα να «χάνονται», να υποβαθμίζονται και να είναι δυσανάγνωστα.

Αναρωτήθηκα. Καλά, το Υπουργείο και οι χορηγοί δεν μπόρεσαν να καλύψουν το κόστος μιας αξιοπρεπούς ανάδειξης των έργων, αλλά οι επενδυτές των 36 εκατομμυρίων που παραχώρησαν το κτίριο δεν θα μπορούσαν να συμβάλλουν οικονομικά για μια αξιοπρεπή παρουσία των έργων αυτής της έκθεσης; Άραγε τους ζητήθηκε; Και δεν εννοώ να γίνουν σοβαρές οικοδομικές επεμβάσεις στο κτίριο, αλλά έχοντας την εμπειρία της εμβληματικής έκθεσης της Βάνας Ξένου το 2004 με τίτλο «Έλευσις -Πέρασμα» που συμμετείχα στην όλη επιμέλεια, κάποιοι θα θυμούνται με ποιούς τρόπους αναδείχθηκαν τότε τα έργα στο εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο «Κρόνος» σεβόμενοι τους επισκέπτες και τα έργα.

Παραθέτω στην συνέχεια ενδεικτικά και για την ενημέρωση των αναγνωστών, κάποια από τα έργα που κατέγραψα, δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στο έργο του Γιώργου Κοντονικολάου, που κατάφερε με την επιλογή του να ξεφύγει, από το δυσμενές περιβάλλον.

Νίκος Τρανός, Χειμερία Νάρκη, 2024

Ένα «παραμύθι», στον ημιυπόγειο μελαγχολικό χώρο του μεγάρου με αφετηρία τον εγκλωβισμό μιας μικρής αρκούδας - ενός προστατευόμενου είδους- στην Εγνατία οδό στην Βόρεια Ελλάδα.

Μαριάννα Στραπατσάκη, Μνημείο Ψιθύρων, (2024),

Μία σύνθεση με αποσυναρμολογημένα καθίσματα του κινηματογράφου Ιντεάλ, ως ένα τοτέμ ενταγμένο στο κτίριο το οποίο και ανήκε.

Κλαίρη Τσαλουχίδου-Χατζημηνά, Check In, 2004

Σωρός από βαλίτσες ως σύμβολα ταξιδιών που έχουν χαραχτεί στην μνήμη.

Suzan Daboll, A Journey to Presence, 2024,

Εγκατάσταση σε πέντε δωμάτια με ευρεθέντα αντικείμενα

Γιώργος Κοντονικολάου, Πέρασμα, 2024

Ένα επιμελώς κατασκευασμένο περιβάλλον, όπου το δάπεδο καλύπτεται εξ ολοκλήρου με μία περίτεχνη σύνθεση μαρμάρινων θραυσμάτων, με κενά που γεμίζουν με χώμα και φέρουν ίχνη από εγχάρακτες ετερόκλητες ευαίσθητες γλυπτικές χειρονομίες του καλλιτέχνη.

Γνωρίζοντας τον καλλιτέχνη και την διαδρομή του από την εποχή που δούλευε με όλη την οικογένεια του, εξαιρετικοί μαρμαράδες από την Τήνο, από τους επιλεγμένους συνεργάτες του γραφείου μας, θα παραθέσω ένα κριτικό σημείωμα που δημοσίευσε στο F/B η Marelle Danslacour, που μεταξύ άλλων αναφέρει:

Πέρασμα / Passage

Mια αίσθηση μετάβασης σ έναν κόσμο που θέλει να μας αποκαλυφθεί.

Ένα δωμάτιο-ανασκαφή είναι το έργο με το αριθμό 31, στο δεύτερο όροφο του Μεγάρου Σλήμαν-Μελά. Ο δημιουργός του, Γιώργος Κοντονικολάου ενθαρρύνει τους επισκέπτες να το πατήσουν και να το εξετάσουν από κοντά.

Σκαμμένο χώμα λοιπόν, με τα φτυάρια να ξαποσταίνουν στον τοίχο και τα "ευρήματα" στο φως. Μαρμάρινες πλάκες, ακανόνιστες με χαράξεις και ανάγλυφα, καταλαμβάνουν όλο το πάτωμα σαν τα κομμάτια ενός παζλ που περιμένει να συναρμολογηθεί. Πατάς πάνω τους διστακτικά και προσπαθείς να τις αποκρυπτογραφήσεις. Νομίζεις ότι τούτα τα σύμβολα κρύβουν τρομερά μυστήρια κι όμως ...όσα μαρτυρούν είναι πληροφορίες για το κτίριο και τον διάσημο ιδιοκτήτη του.

Ο Σλήμαν, έμπορος κι ερασιτέχνης αρχαιολόγος, με μια ζωή εξωστρεφή, γεμάτη ταξίδια, περιπέτεια κι επιτεύγματα. Το Μέγαρο πάλι, με τη δική του ιστορία , στην αρχή συνυφασμένη με τη ζωή της οικογένειας κι αργότερα, μ όλες τις αλλαγές χρήσης που του επιφύλασσε η μοίρα : Σχολείο στην κατοχή, μετά ... κατακερματισμένο σε γραφεία και πάσης φύσεως εμπορικές επιχειρήσεις.

Ο Γιώργος Κοντονικολάου έχει μελετήσει ενδελεχώς και τις δυο θεματικές που δουλεύει στο Πέρασμα. Συλλέγει τις πληροφορίες, τις συμπυκνώνει σ ένα λιτό προσωπικό κώδικα και τις εκθέτει μέσα απ την υπέροχη τέχνη του στα ελάχιστα τετραγωνικά του δωματίου.

Σ ένα μάρμαρο διαβάζουμε χαραγμένες τις συντεταγμένες του Μεγάρου Σλήμαν-Μελά , εδώ που μέσα απ την Τέχνη γράφεται σήμερα ένα τέλος εποχής. Ένα άλλο μάρμαρο, με το σύμβολο του θήλεως είναι για τα δύσκολα χρόνια που φιλοξένησε τάξεις του Αρσακείου. Το κουτάλι και το μαχαιροπήρουνο για το εμβληματικό αστικό εστιατόριο Ιντεάλ στο ισόγειο του κτιρίου...

Ο Ερρίκος Σλήμαν, ειν' ένας πλούσιος κοσμοπολίτης και ταξιδευτής. Μια τεθλασμένη γραμμή-χάρτης στην πέτρα απαριθμεί τις χώρες που βρέθηκε στη ζωή του, μια άλλη εγχάραξη αποκαλύπτει την συστηματική ικανότητά του να μαθαίνει ταχύτατα ξένες γλώσσες, ένα ανάγλυφο αυτί θυμίζει τις οδυνηρές ωταλγίες απ τις οποίες υπέφερε (όχι άσχετες με το θάνατό του), η λιτή απεικόνιση του θησαυρού του Ατρέα είναι αντιστρόφως ανάλογη με την αίγλη της σπουδαίας ανακάλυψης. Και, το μοναδικό αξιοποιημένο σημείο που δεν βρίσκεται στο δάπεδο ...αλλά φωλιάζει σε μια μικρή εσοχή στον τοίχο, σαν εικονοστάσι, ... ο Όμηρος ο εμπνευστής των οραμάτων του ... ο μικρός θεός που ένιωθε να τον καθοδηγεί και να τον ενθαρρύνει στις ανασκαφικές του απόπειρες.

Εργο εύγλωττο μα όχι εύκολο.

Ο Κοντονικολάου, γλύπτης-εξαιρετικό ταλέντο στην ΑΣΚΤ (μαθήτευσε στον Γ.Λάππα και την Α.Λίτη) αλλά και έμπειρος καλοτεχνίτης του μαρμάρου, απόφοιτος της σχολής της πατρίδας του της Τήνου, εργάζεται στο εργαστήριό του αλλά και στο ύπαιθρο καθώς συμβάλλει στην αποκατάσταση των αρχαίων μνημείων στη νησίδα Δεσποτικό , δίπλα στην Αντίπαρο. Γνωρίζει πέρα απ το να δίνει μορφή στην ύλη , να μπαίνει στις ατραπούς του χωροχρόνου και να αναζητά στοιχεία, συνάφειες, ιστορίες.

Όταν τον συναντήσετε, δίπλα στο έργο 31 του Μεγάρου, ζητείστε να σας μυήσει στον υπέροχο κόσμο που θα συναντήσετε πατώντας στην ανασκαφή του.

Απόστολος Φ. Βέττας, Ερείπια από Χαρτί και Ατελεύτητες Ιστορίες, 2024,

Μία εγκατάσταση από γλυπτά φτιαγμένα από χαρτί, με έναν υποβλητικό φωτισμό, που παραπέμπουν σε αρχιτεκτονικές μακέτες, συνομιλούν με ζωγραφικά έργα και τις απρόσμενες σκιές τους, και σχετίζονται με την διαδρομή του καλλιτέχνη με την σκηνογραφία.

Δήμητρα Σκανδάλη, Ναυτικές Ιστορίες, λεπτομέρεια, 2024 

Υπολείμματα παραδοσιακών ξύλινων αλιευτικών σκαφών, από καΐκια που συλλέχθηκαν από τον βυθό του παραθαλάσσιου χωριού της Αλυκής στην Πάρο, και καταστράφηκαν το 2018, ως συνέπεια χρηματοδοτικών κινήτρων που επέβαλε η Ευρώπη.

Το κοινό ανταποκρίνεται και η προσέλευση και σε αυτή την έκθεση είναι μεγάλη. Έχουμε δυστυχώς αρχίσει να εξοικειωνόμαστε σε τέτοιου είδους εκθέσεις, που παραβλέπονται οι στοιχειώδεις απαιτήσεις για την ανάδειξη των έργων τέχνης. Και αυτό με ανησυχεί. Εύχομαι και ελπίζω ότι μέσα στον χρόνο θα αναδειχθούν διέξοδοι για την όποια βελτίωση. Δεν είναι εύκολο το γνωρίζω αλλά ας το προσπαθήσουμε. «Λεφτά υπάρχουν»! Ας τα αναζητήσουμε.

2.

 ΕΚΘΕΣΗ ΤΩΝ PIERIS.ARCHITECTS:

 “2ND NATURE” ΣΤΟ ΩΔΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ

Αναζητώντας την οικο-συναισθηματική διάσταση της αρχιτεκτονικής

Δέχθηκα μια ευγενική πρόσκληση από την δημοσιογράφο Ιωάννα Γκουμούζα για να παρευρεθώ στην συνέντευξη τύπου της νέας αυτής έκθεσης του αρχιτεκτονικού γραφείου Pieris.Architects. Έσπευσα στον Πολυχώρο Ω12 του Ωδείου Αθηνών γεμάτος περιέργεια, μια και χρόνια έχουμε να δούμε εκθέσεις με το έργο αρχιτεκτονικών γραφείων, που στο παρελθόν ήταν μια τακτική υπόθεση ειδικά στο Μουσείο Μπενάκη.

Μία έκθεση που πραγματοποιήθηκε σε συνεπιμέλεια με τον επί χρόνια συνεργάτη τους designer και δημιουργικό διευθυντή της DpS Athens Δημήτρη Παπάζογλου και είχε σαν στόχο να παρουσιάσει τις δραστηριότητες του γραφείου στα 50 χρόνια συνεχούς παρουσίας στα αρχιτεκτονικά δρώμενα. Αφετηρία το πρώτο γραφείο στην Κύπρο που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Πιερής, πατέρας της Στέλλας και του Πιέρου Πιερή που μετά την ακαδημαϊκή και επαγγελματική τους θητεία στο Λονδίνο, συνεχίζουν την πορεία του γραφείου, ανοίγοντας καινούργιους δρόμους, με βραβεία και διακρίσεις.

Άποψη του κήπου από την ενότητα με τίτλο «Αγκαλιάζοντας το απροσδόκητο» Φωτο: Gavriil Papadiotis

Διασχίζοντας μετά την είσοδο έναν στενό υποβαθμισμένο διάδρομο και κατεβαίνοντας μέσα σε ένα υποφωτισμένο ανελκυστήρα, βρέθηκα μπροστά σε έναν παράδοξο, μεγάλο υπόγειο νυχτερινό τεχνητό κήπο, με ατμοσφαιρικό φωτισμό που επιμελήθηκε ο Γιώργος Σαμολαδόπουλος, που με έβαλε σε σκέψεις και προβληματισμούς για το τί θα ακολουθούσε. Μια ενότητα με τίτλο «Αγκαλιάζοντας το απροσδόκητο» που πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με τον αρχιτέκτονα τοπίου Κάρολο Χανικιάν. Ομολογώ ότι με αιφνιδίασε ως μία απρόσμενη χειρονομία, που προφανώς επιδιώκει να μας βάλει στο κλίμα της βιώσιμης ανάπτυξης και της οικο-συναισθηματικής διάστασης της αρχιτεκτονικής που όπως σημειώνουν οι μελετητές, βρίσκονται στον πυρήνα της δουλειάς του γραφείου.

Στέλλα Πιερή

Αν και γνώριζα σε γενικές γραμμές τα έργα του γραφείου, έχοντας παρακολουθήσει σειρά παρουσιάσεων από την Στέλλα Πιερή σε εκδηλώσεις κυρίως του Βασίλη Μπαρτζώκα, περίμενα μετά το πέρασμα από τον κήπο να βρεθώ απέναντι σε έργα με έμφαση κυρίως σε αυτό το πνεύμα, έργα με περιορισμένο ενεργειακό αποτύπωμα. Έργα, όπως οι ίδιοι υποστηρίζουν στο πλαίσιο του όρου Eco-emotion, ένος όρου που εφευρέθηκε από τους Pieris. Architects για να περιγράψει το συναίσθημα που ξυπνά όταν οι άνθρωποι έρχονται ελεύθερα σε επαφή με τη φύση υποστηρίζοντας ότι παράλληλα σημαίνει οικολογικο-συναισθηματική αρχιτεκτονική και σχεδιασμό με γνώμονα την ενσυναίσθηση.

María José Guitierrez, μονάδα φιλοξενίας Zeuhary Hospedaje Campestre στο Μεξικό 

Μάλιστα την προηγούμενη ημέρα είχα διαβάσει και ένα ενδιαφέρον άρθρο του Νίκου Πατσαβού, στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού ek, που πραγματοποίησε η αρχιτέκτων María José Guitierrez για την μονάδα φιλοξενίας Zeuhary Hospedaje Campestre στο Μεξικό, που με γοήτευσε όχι μόνο για τις προσφερόμενες εμπειρίες αλλά και την οικολογική προσέγγιση, την ελαχιστοποίηση του αποτυπώματος και τις χειροποίητες κατασκευές, έχοντας παράλληλα και μια προσωπική βιωματική ενασχόληση εδώ και χρόνια με τα δικά μου «αρχέτυπα». Συσχέτισα αυτό το έργο με την μελέτη των Pieris. Architects, με τίτλο Posidonia Energy Zero Glamping, στην Χαλκιδική, μια πρώτη τουριστική ανάπτυξη Glamping (Glam + Camping) που σχεδιάστηκε ποτέ στην Ελλάδα, όπου τα πολυτελή καταλύματα συνδυάζονται με τον χαλαρό χαρακτήρα του camping, αναδεικνύοντας τη μοναδικότητα της μεσογειακής φύσης και τη διαχρονική γοητεία της Χαλκιδικής.

Pieris. Architects, Posidonia Energy Zero Glamping,στην Χαλκιδική

Ομολογώ ότι μπαίνοντας στους εκθεσιακούς χώρους σε μια ατμόσφαιρα προετοιμασίας και έντασης λίγο πριν τα εγκαίνια, βρέθηκα σε μία τυπική εκθεσιακή αφήγηση που αναπτύσσεται μέσα σε μια δαιδαλώδη διαδρομή, με επιλεγμένα έργα του γραφείου σε διαφορετικές αλληλένδετες θεματικές ενότητες. Έργα υλοποιημένα αλλά και μη, που στόχο έχουν, όπως σημειώνουν οι μελετητές, «να διασφαλίσουν ότι οι πόλεις και οι κοινωνίες μας θα παραμείνουν βιώσιμες».

Φωτο: Gavriil Papadiotis

Μακέτες και πανό με σχέδια και φωτογραφίες των έργων, ακουμπισμένα στις κάθετες επιφάνειες του χώρου. Ψηφιακές προβολές, γλυπτικές συνθέσεις, και μια ενότητα με τίτλο «Πνοή» με δημιουργίες διεθνών καλλιτεχνών που σχετίζονται με θέματα κλιματικής αλλαγής, ενέργειας καθώς και αρχιτεκτονικής.

Φωτο: Gavriil Papadiotis

Η πλειονότητα των έργων όμως, εκτιμώ ότι δεν ανταποκρίνονται με έμφαση σε αυτό το πνεύμα, όσο και αν υποστηρίζεται ότι συνοδεύονται από μια σειρά επιστημονικά βασισμένων επιλογών, τόσο σε επίπεδο υλικών και τεχνολογίας όσο και βιοκλιματικού σχεδιασμού, με χρήση παθητικών και ενεργητικών συστημάτων που απαιτούνται για να δημιουργηθεί ένα ολοκληρωμένο βιώσιμο περιβάλλον. Υπάρχει θα έλεγα μία επίφαση προς αυτή την κατεύθυνση σε επίπεδο στόχων και αρχών που δύσκολα βέβαια μπορούν να υλοποιηθούν στην ελληνική πραγματικότητα.

Φωτο: Gavriil Papadiotis

Σε κάθε περίπτωση βρίσκω εξαιρετικά θετικό ότι μετά από τόσα χρόνια επανεκκινούν εκθέσεις με τα έργα ελλήνων αρχιτεκτόνων και με την ουσιαστική συμβολή των εταιρειών με σοβαρές χορηγίες. Μας έχουν λείψει αυτές οι εκθέσεις και δεν έχω παρά να χαιρετίσω θετικά την νέα αυτή φιλόδοξη πρωτοβουλία του γραφείου Pieris.Architects, έστω και αν θεωρώ ότι υπήρξε μια όχι τόσο ξεκάθαρη στόχευση, μέσα από τα εκθέματα, και παρόλο που η βραδιά των εγκαινίων κατέληξε σε ένα κοσμικό γεγονός με την παρουσία υπουργών και δημόσιων προσώπων, με έντονη την απουσία αρχιτεκτόνων σε αντίθεση με τις ανάλογες εκθέσεις που πραγματοποιήθηκαν συστηματικά στο μουσείο Μπενάκη πριν από τα χρόνια της κρίσης. Τότε πέρα από το ευρύ κοινό, αρχιτέκτονες, φοιτητές και πανεπιστημιακοί δάσκαλοι συνέρρεαν στα εγκαίνια, έχοντας την δυνατότητα να σχολιάσουν και να συζητήσουν επί της ουσίας και να ακολουθήσουν άρθρα και δημοσιεύματα. Αναρωτιέμαι ακόμη, γιατί και στις δύο συζητήσεις που οργανώθηκαν παράλληλα με την έκθεση στις 9 και 13 Νοεμβρίου απουσίαζαν οι αρχιτέκτονες στο πάνελ των ομιλητών, και πραγματοποιήθηκαν με εκπροσώπους εταιρειών και άλλων οργανισμών.

Τέλος με προβλημάτισε ο αρχιτεκτονικός χειρισμός της έκθεσης μέσα στον εμβληματικό χώρο του Δεσποτόπουλου. Είναι η πρώτη φορά μετά από σειρά εκθέσεων, εκδηλώσεων και συναυλιών που έχω δει σε αυτόν των χώρο, που τελικά ένοιωσα ότι με τις επεμβάσεις που πραγματοποιήθηκαν, και κυρίως με την ενταξη του κήπου με τα πλευρικά διαχωριστικά, στο κεντρικό υποβαθμισμένο τμημα της αίθουσας, αλλοιώθηκε πλήρως ο χαρακτήρας του. Στην ουσία αποδομήθηκε και αντιμετωπίστηκε σαν ένα αδιάφορα εκθεσιακό κέντρο, ενώ στην ουσία θα έπρεπε να υπάρχει μια αξιοπρεπής συνομιλία.

Έχω την εντύπωση ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει από την εποχή προ κρίσης και των εκθέσεων που πραγματοποιούντο στο μουσείο Μπενάκη. Διαφαίνεται ένας διαφορετικός τρόπος προβολής των αρχιτεκτονικών γραφείων.

Οι συντελεστές της έκθεσης και οι καλλιτέχνες που συμμετείχαν με έργα τους

Συμπληρωματικά το γραφείο Pieris.Architects επισημαίνει ότι πληροί ήδη 8 από τους 17 Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης του ΟΗΕ και εφαρμόζει στρατηγικές ESG, τις οποίες προτίθεται να δημοσιοποιήσει στο άμεσο μέλλον, παρόλο που δεν απαιτείται από την ελληνική νομοθεσία.

Επίσης ότι το προβαλλόμενο στην έκθεση SPOT στο Campus του πανεπιστημίου στην Πάτρα, αποτελεί το πρώτο κτίριο στην Ελλάδα που κατασκευάζεται εξ ολοκλήρου με τρισδιάστατη εκτύπωση, αξιοποιώντας την τεχνολογία της πληροφορίας ώστε να διαχειρίζονται ακόμα πιο σύνθετες γεωμετρίες με ακόμα πιο οικολογικά υλικά. Είναι το πρώτο κτίριο στην Ελλάδα που χρησιμοποιεί τεχνολογίες τρισδιάστατης εκτύπωσης, συμπεριλαμβανομένης της εκτύπωσης Gantry Concrete 3D και Robotic Arm.

Το κτίριο γραφείων SPOT στο Campus του πανεπιστημίου στην Πάτρα,

Το κτίριο ενσωματώνει πράσινες στέγες, στρατηγικά ανοίγματα και περιβάλλοντα εξωραϊσμό για να βελτιώσει τόσο την περιβαλλοντική ποιότητα όσο και την αισθητική. Η τρισδιάστατη εκτύπωση μειώνει σημαντικά τη χρήση υλικών και την παραγωγή απορριμμάτων. Κατασκευασμένο με το οικολογικό τσιμέντο της Lafarge, το οποίο διαθέτει έως και 90% χαμηλότερες εκπομπές CO₂ σε σύγκριση με το παραδοσιακό σκυρόδεμα CEM I, το SPOT υπογραμμίζει τον κρίσιμο ρόλο των προηγμένων τεχνολογιών στην αντιμετώπιση των περιβαλλοντικών προκλήσεων και στον καθορισμό νέων προτύπων στη βιώσιμη αρχιτεκτονική.

Η έκθεση ολοκληρώθηκε στις 16 ΝΟΕ 2024.

 Κάντε ΚΛΙΚ στις εικόνες για μεγέθυνση