ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΥΛΕΝΤΙΑΝΟΣ: Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΑΚΡΟΒΑΤΗΣ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΥ

επαναπροσδιορίζοντας μια άποψη…

Προσωπογραφία, 1942, Μπρούντζος

Η αίσθησή μου για τον Κουλεντιανό δεν ήταν η καλύτερη. Ήταν σαφώς αποσπασματική, αλλά δεν κρύβω ότι στο παρελθόν βρέθηκα μπροστά σε έργα του που με άφησαν σχετικά αδιάφορο. Βρέθηκα στο Μουσείο Μπενάκη για δύο λόγους. Ο ένας ήταν τα καλά σχόλια που άκουσα και ο άλλος ο υπότιτλος της έκθεσης: «Ο τελευταίος ακροβάτης του μοντερνισμού».

 

 

 

Αναζήτησα λοιπόν σε αυτή την έκθεση, αυτά τα στοιχεία του μοντερνισμού που εξακολουθεί να μας κατατρέχει και να μας τροφοδοτεί και ομολογώ ότι πράγματι κατάφερα να τα ανακαλύψω. Αισθάνθηκα την ορμή, την δύναμη και την επιμονή του Κουλεντιανού να αντλήσει την ουσία και να πατήσει γερά σε αυτό το ρεύμα, ακολουθώντας μια συνεπή πορεία προς την όλο και πληρέστερη απλότητα. Φωτογράφισα κάποια έργα του, που ξεχώρισα μέσα στην καλοστημένη έκθεση από την Λορέττα Γαϊτη.

Τα έργα αυτά κατέγραψα στην μνήμη μου, κάνοντας reset στις μέχρι σήμερα καταγεγραμμένες εντυπώσεις. Είναι χρήσιμο νομίζω, μέσα από τις αναδρομικές εκθέσεις που ευτυχώς συνεχίζονται στο Μουσείο Μπενάκη, να επαναπροσδιορίζουμε την άποψή μας την δουλειά και το έργο των καλλιτεχνών.

 

  

«… ο Κουλετιανός δεν είναι μόνο ο τελευταίος ακροβάτης του μοντερνισμού αλλά και ένας ουσιαστικός εκφραστής του ουμανισμού, με όλη του την Πλατωνική του διάσταση, που φέρνει την αγάπη του άλλου και την άρνηση του πολέμου σε μια ενιαία και μοναδική συνείδηση και στάση ζωής, σε μια πολιτική όχι της αναπαράστασης, αλλά της παρουσίας και σε έναν λόγο όχι του «είτε-είτε», αλλά του «θα με βρεις μπροστά σου». Όχι σαν απειλή, αλλά σχεδόν σαν ερωτική εξομολόγηση, σαν αποφασιστική έκφραση, δήλωση και εκδήλωση της παρουσίας στη ζωή και της ενεργής συμμετοχής στη ροή της ζωής και του Κόσμου.» επισημαίνει ο Ντένης Ζαχαρόπουλος, επιμελητής της έκθεσης στο εισαγωγικό του σημείωμα.

 

↑ Click images to enlarge the photo